Αντίο λένε, όσοι φεύγουν σαν ξένοι

Υστερα από σχεδόν 20 χρόνια, τόσα πέρασαν από την ημέρα όταν ένα οκτάχρονο παιδάκι, από το Λάκκωμα Χαλκιδικής, περνούσε το κατώφλι της Τούμπας, κυνηγώντας το δικό του παιδικό όνειρο, έφτασε η στιγμή που ΠΑΟΚ και Αθανασιάδης δε θα συνεχίσουν να πορεύονται μαζί. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, αυτή είναι η ζωή…

Ο Κλάους είναι μία από τις λίγες περιπτώσεις παιδιών, που κατάφεραν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Μεγάλωσε, ανδρώθηκε κυριολεκτικά, στα τσιμέντα της Τούμπας, παράλληλα έπαιζε μπάλα, φτάνοντας να γίνει ο αρχηγός στην ομάδα, που την ημερομηνία ίδρυσης (1926) την έχει κάνει τατουάζ στο εσωτερικό μέρος απ’ το χείλος του, έφτασε να βλέπει το όνομά του ανάμεσα στους κορυφαίους ασπρόμαυρους σκόρερ όλων των εποχών.

Ο Αθανασιάδης ετοιμάζεται να ξεχειμωνιάσει για πρώτη φορά μακριά από τη Θεσσαλονίκη, βασικά στη Χάιφα δεν ξέρω πόσο «βαρύ» χειμώνα κάνει, με στόχο να επιστρέψει δριμύτερος στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα, από την οποία πήρε «διαζύγιο» πριν από περίπου ένα χρόνο, το μοιραίο γι’ αυτόν και τον ΠΑΟΚ βράδυ του αποκλεισμού από τον Αγιαξ. Εκείνο το ματς θα τον στοιχειώνει για πάντα, εκείνο το ματς και όσα επακολούθησαν ήταν η αρχή της πορείας του προς την έξοδο.

Μη βιαστείτε να πείτε πως ο Κλάους ήθελε να διαβεί την πόρτα της εξόδου από την Τούμπα, γιατί θα πέσετε έξω. Αυτή την έξοδο δεν την ήθελε, όσο κι αν όλοι τον προέτρεπαν να την περάσει την πόρτα για το δικό του καλό, ποτέ δεν την επιδίωξε, ωστόσο αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει πρώτα με τον εαυτό του και μετά με την πραγματικότητα, όταν αντιλήφθηκε πως το κλίμα στην Τούμπα «δεν τον σηκώνει άλλο».

Δεν του άξιζε ένα τέτοιο άδοξο τέλος αν και ο ίδιος μέσα του αρνείται να συμβιβαστεί με την ιδέα, ότι έχει φτάσει η ώρα του χωρισμού από τη μεγάλη αγάπη του, τον ΠΑΟΚ, γιατί γι' αυτόν ο ΠΑΟΚ ήταν η καψούρα του. Μέχρι και το βράδυ της Κυριακής, που μπήκε στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου «Μακεδονία», δεν έδειχνε να το είχε συνειδητοποιήσει, άσχετα αν στα χέρια του κρατούσε, ήδη, τα εισιτήρια της επόμενης πτήσης, το πρωί της Δευτέρας, από το «Ελευθέριος Βενιζέλος» για το αεροδρόμιο «Μπεν Γκουριόν» του Τελ Αβίβ.

Στα ενδόμυχα της ψυχής του πίστευε ότι θα μπορούσε να τελειώσει την καριέρα του στην Τούμπα. Ίσως, λέμε ίσως, να έχει άλλη μια ευκαιρία επιστροφής, στο ποδόσφαιρο ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, άλλωστε γι’ αυτό το λόγο δε θέλησε να αποχαιρετήσει τον ΠΑΟΚ! Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πάλι εδώ πίσω θα είναι...

Ο Χαλκιδικιώτης ποδοσφαιριστής, που πέρασε στο Λάκκωμα τις τελευταίες ώρες πριν αναχωρήσει για το Ισραήλ, θεωρεί μέσα του πως δε φεύγει από τον ΠΑΟΚ, «Αντίο λένε», πιστεύει, «όσοι έρχονται και φεύγουν μέσα σε λίγα χρόνια», ίσως και να μην έχει άδικο, «εγώ πέρασα μια ζωή στον ΠΑΟΚ και πάλι εδώ πίσω θα είμαι». Γι’ αυτό και επέλεξε να φύγει δίχως να πει αντίο, ούτε καλά-καλά στους συμπαίκτες του, ούτε στο ασπρόμαυρο κοινό, που το βράδυ της περασμένης Πέμπτης του πρόσφερε ίσως την πιο δυνατή στιγμή, μετά από τη βραδιά της 6^ης Μαΐου στο Βόλο, όταν πρώτος και καλύτερος σήκωσε την κούπα του κυπελλούχου.

Το αυθόρμητο standing ovation την ώρα της αλλαγής με το Ρόμπερτ Μακ δε θα το ξεχάσει ποτέ. Δεν ξεχνιούνται εύκολα τέτοιες ωραίες στιγμές. «Ούτε να ήξεραν ότι θα φύγω» σκέφτηκε λίγες ώρες αργότερα, όταν η Μακάμπι Χάιφα επανήλθε ακόμη πιο ζεστή στο τραπέζι των συζητήσεων, που είχε καθίσει λίγες μέρες πριν με το Λούμπος Μίχελ. Μέχρι τότε, ο Κλάους κάτι ήξερε, ωστόσο μέσα του πάλευε με την ιδέα, ότι δε θα προκύψει κάποια σοβαρή και επίσημη πρόταση, όπως συνέβη με την Κόνιασπορ πριν από λίγο καιρό. Ελα, όμως, που λογάριαζε χωρίς τον… ξενοδόχο, που στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ο Γκι Λουζόν, προπονητής των «πράσινων» του Ισραήλ.

Η σφοδρή επιθυμία του 42χρονου τεχνικού, σε συνδυασμό με κάποιες σχεδόν ειλημμένες αποφάσεις στον ΠΑΟΚ, θα κάνουν σε λίγες ώρες τον Στέφανο Αθανασιάδη τον πρώτο Έλληνα ποδοσφαιριστή και τον πιο ακριβοπληρωμένο στην ιστορία της Μακάμπι Χάιφα. Στο λιμάνι του βόρειου Ισραήλ τον περιμένουν ως «Μεσσία». Υπερβολή; Μπορεί… Πάντως, αυτό καταλαβαίνω πολύ καλά ότι συμβαίνει από τα όσα, πιεστικά να μη τι άλλο, μου μετέφεραν από εκεί καλοί συνάδερφοι. Βλέπετε, στις εφημερίδες και τις ιστοσελίδες του Ισραήλ, το ένα αφιέρωμα για τον Κλάους, διαδέχεται το άλλο, οι περισσότεροι θέλουν να μάθουν το κάτι παραπάνω γι’ αυτόν και κυρίως τους λόγους που ο ΠΑΟΚ τον άφησε ελεύθερο δείχνοντας πως ήθελε να τον ξεφορτωθεί.

Μου το πέταξε, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος, ο οποίος αδυνατούσε να αντιληφθεί το… αυτονόητο. Για τους παροικούντες, όχι στην Ιερουσαλήμ, αλλά στη Μικράς Ασίας, η απάντηση είναι εύκολη, όμως για έναν ξένο μοιάζει ακαταλαβίστικο το πως γίνεται το ίδιο κοινό, που τον «έσπρωχνε» προς την έξοδο, τώρα να τον αποθεώνει. Αντε, να του εξηγήσεις, δηλαδή, ποια είναι η πραγματική (κι όχι αυτή που εκφράζεται στα social media) σχέση του Αθανασιάδη με τον κόσμο του «Δικεφάλου».

Καλώς ή κακώς δεν ήταν ούτε λίγα, ούτε εύκολα όλα αυτά τα οποία είχε περάσει τον τελευταίο χρόνο, βάζοντας κι ο ίδιος το χεράκι του για «να βγάλει τα ματάκια» του τροφοδοτώντας την αμφισβήτηση, πολλές φορές και την ειρωνεία, την σκληρή κριτική από έναν κόσμο, που τον λάτρεψε όσο λίγους παίκτες οι οποίοι είχαν την τύχη να αγωνιστούν με τη βαριά κι ασήκωτη ασπρόμαυρη φανέλα.

Το «33» μπαίνει στο ντουλάπι των αναμνήσεων για όλα όσα έχει προσφέρει με τα 106 γκολ σε 298 συμμετοχές στον ΠΑΟΚ, Κλείνει ένας κύκλος, που είχε ανοίξει ένα παγωμένο Σαββατιάτικο απόγευμα της 24^ης Φεβρουαρίου του 2007, όταν έπαιξε τα πρώτα του δεκατρία λεπτά με το δικέφαλο αϊτό στο στήθος.