Γοητεία κι απογοήτευση

Να ξεκινήσουμε από τα καλά νέα ; Είχαμε πολύ καιρό να δούμε τον Παναθηναϊκό να παίζει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, ειδικά απέναντι σε μια ομάδα από το ισπανικό πρωτάθλημα. Πίεση ψηλά, πολλά κλεψίματα της μπάλας στη μεσαία γραμμή, ωραία ανάπτυξη από τα αριστερά, μάλλον γιατί εκεί υπήρχε κανονικό μπακ κι όχι υπηρεσιακό και επιτέλους σωστό τελείωμα των όποιων φάσεων, χωρίς τις συνηθισμένες σπαταλημένες ευκαιρίες.

Τα κακά νέα; Οπισθοχώρηση, τρικυμία εν κρανίω, αδυναμία οργανωμένης αμυντικής προσπάθειας, πολλά ατομικά λάθη, ασυνεννοησία. Επειδή δεν έχω παίξει το παιχνίδι, ειλικρινά δεν ξέρω, αν η οπισθοχώρηση μετά το '60 γίνεται μετά από εντολή του πάγκου ή είναι φυσικό να επικρατεί η ψυχολογία “πάμε να το κρατήσουμε”. Στο παρελθόν πάντως έχουμε πετύχει σπουδαίες νίκες κι έχουμε υποστεί πανωλεθρίες όταν εμείς ή ο αντίπαλος αντίστοιχα μάρσαρε μέχρι το τέλος. Αν είναι αποτέλεσμα κόφτη στις φυσικές δυνάμεις της ομάδας, οι προπονητές και γυμναστές το ξέρουν καλύτερα, αλλά είναι κρίμα να έχεις τέτοιο αποτέλεσμα και να σε προδίδει το σώμα σου, ακόμα κι αν είναι Αύγουστος. Τι να κάνουμε, που σε όλη την Ευρώπη τα σπουδαιότερα ματς για την ευρωπαϊκή και οικονομική σου υπόσταση γίνονται τον Αύγουστο ; Προσαρμόσου.

Αν μετά την όντως ατυχή κλήρωση με την Μπιλμπάο αποφασίστηκε να σημαδέψει ο Παναθηναϊκός μόνο το ελληνικό πρωτάθλημα, ας ειπωθεί με ειλικρίνεια κι ευθύτητα. Ειδικά στον Μαρίνο Ουζουνίδη θα δικαιολογηθεί ως σχέδιο. Χτες πάντως αν ο προπονητής του Παναθηναϊκού επέλεξε την οπισθοχώρηση ως τακτική, μάλλον έκανε λάθος, γιατί αυτά γίνονται όταν έχεις και αντίστοιχους παίκτες, έναν ας πούμε Καραγκούνη που να μπορεί να καπακώσει την μπάλα στο κέντρο και να κερδίσει και 8 – 10 φάουλ, ώστε να σπάσει το ρυθμό του αντιπάλου. Προσωπικά το έβρισκα αντιαισθητικό ως ποδόσφαιρο, αλλά για ρωτήστε τους συμπαίκτες του τυπάρα σε ΠΑΟ κι Εθνική, πόση οικονομία δυνάμεων έκαναν έτσι και πόσο έσπαγαν τα νεύρα του αντιπάλου.

Αμυντικά ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι έχει πολύ καλούς παίκτες, ώστε να πιέσει ψηλά κι αυτοί να έχουν καταπληκτικές επιστροφές, να κάνουν φοβερά τάκλιν, να βάζουν το σώμα τους ανάμεσα στην μπάλα και στον επελαύνοντα αντίπαλο κι όλα αυτά τα έκαναν άριστα ο Ζέκα, ο Κουρμπέλης, ο Χουλτ, ο Κουτρουμπής κι ο Μολέδο. Όταν ήρθε η ώρα να αμυνθούν ταμπουρωμένοι σε δυο ζώνες κοντά στην πράσινη περιοχή, οι αντίπαλοι έκαναν τριγωνάκια για πλάκα, ο Μουνιαϊν σήκωνε το κεφάλι και σέντραρε ανενόχλητος σε αυτή την καταραμένη πλάτη της άμυνας, όπου ο Χουλτ είναι κοντός για να αμυνθεί και ο Βλαχοδήμος δειλός, για να βγει και να καθαρίσει το σύμπαν ψηλά. Ειδικά στο πρώτο γκολ είναι απαράδεκτο για τον τερματοφύλακα, να μη βγαίνει να μαζέψει την μπάλα και δυο – τρία κεφάλια συμπαικτών κι αντιπάλων μαζί. Α ρε Γιόζεφ Βάντσικ, από τότε που σε είδαμε, δεν μπορούμε να σε ξεπεράσουμε.

Στην επίθεση τώρα δημιουργούσαν σχεδόν μόνο ο Χουλτ κι ο Λουντ, ο εκπληκτικός Ζέκα δυστυχώς δεν διαθέτει ούτε κάθετη πάσα, ούτε σουτ (ξέρω-ξέρω, αν τα διέθετε θα έπαιζε στην Μπάρτσα), ο Καμπέθας εμένα δε μου μοιάζει με εξτρέμ, αλλά με περιφερειακό επιθετικό και ο Μολίνς... αχ ο Μολίνς. Φιλότιμος, ομαδικός, τρεχαλατζής αλλά... φορ είναι ; Sorry που θα εκφραστώ κατηγορηματικά, αλλά ο Άλτμαν μόλις επιστρέψει ο Βιγιαφάνιες είναι για πάγκο, ο Τσάβες ελπίζω να είναι καλά άμεσα, για να πάρει τη θέση του Μολίνς κι επιτέλους να γίνει καλά κι ένα δεξί μπακ ρε παιδιά.

Δεν ξέρω αν στο Σαν Μαμές , το “Λάκκο των Λεόντων” το ματς θα γίνει Λιοντάρια – Χριστιανοί, αλλά παρά την πικρή χτεσινή ήττα η ομάδα δεν ξενέρωσε τους φιλάθλους της ελπίζω. Η γοητεία του πρώτου ημιχρόνου δεν μπορεί να ξεχάστηκε από την απογοήτευση του δεύτερου, διάρκεια χρειάζεται. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης απ' όσο διαβάζω έχει τη στήριξη της κερκίδας, ελπίζω να στηρίξει κι ο ίδιος τη δουλειά του.