Η ευλογία του αληθινού ποδοσφαίρου!

Σε ένα μεγάλο, σχεδόν αχανές στούντιο της COSMOTE TV, με την θερμοκρασία πολύ χαμηλή γιατί το απαιτεί η συντήρηση των μηχανημάτων, λίγα λεπτά πριν βγούμε στον αέρα, με ένα σωρό ανθρώπους γύρω μου να είναι σε οργασμό δουλειάς, με εμένα να είμαι μέσα σε κουστούμι και γραβάτα που δεν έβαλα ούτε στο γάμο μου, με τον Μπάμπη, τον floor manager, να μου περνάει επιστροφές ήχου και μικρόφωνα, με ανθρώπους να φωνάζουν στο αυτί μου αν τους ακούω και να μου ζητούν να μετρήσω μέχρι το δέκα για να τσεκάρουν αν ο ήχος είναι εντάξει…

Εγώ στον κόσμο μου, ακούνητος, περίπου σαν φυτό, σαν να μην με αφορά τι συμβαίνει γύρω μου, σαν να μην είμαι εγώ αυτός που σε τρία λεπτά θα έπρεπε να πω καλησπέρα στον κόσμο. Καρφωμένος στην τεράστια οθόνη βλέποντας τις τελευταίες εικόνες από το «Βιθέντε Καλντερόν» και ενώ το ματς είχε τελειώσει…

Με πήραν μαζί τους πολλές, δεκάδες εικόνες, από το τελευταίο ευρωπαϊκό ματς της Ατλέτικο στην ιστορική της έδρα. Κυρίως εκείνη όταν άρχιζε να βρέχει καταρρακτωδώς λίγο πριν το φινάλε. Ο σκηνοθέτης πήγε στους οπαδούς της Ρεάλ, οι οποίοι σταμάτησαν τους πανηγυρισμούς για την πρόκριση και έσπευσαν να βρουν κάτι να φορέσουν για να προστατευτούν από την θεομηνία. Μετά ο σκηνοθέτης πήγε στους οπαδούς της Ατλέτικο. Τραγουδούσαν με την ψυχή τους, με όλη την δύναμη της φωνής τους, με όλο τους το είναι. Αποκλεισμένοι από την μισητή εχθρό για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο από την μπόρα, γνωρίζοντας ότι το όνειρο ούτε φέτος θα γίνει πραγματικότητα και να τραγουδούν, να φωνάζουν, να μην σταματούν…

Και μαζί τους ο Σιμεόνε να σηκώνει τα χέρια ψηλά, να φωνάζει και αυτός, να δείχνει την καρδιά του. Δεν άκουσα ποτέ το σφύριγμα της λήξης, δεν ξέρω ποιος το άκουσε, τα σκέπασε όλα, ακόμη και την θεομηνία, το τραγούδι.

Αληθινό ποδόσφαιρο να φτάνει στα σπίτια όλου του πλανήτη από τους φίλους της Ατλέτικο. Σαν αυτό που έπαιξαν και στο χόρτο, κόντρα σε έναν εμφανώς καλύτερο σε όλους τους τομείς αντίπαλο. Ενας Θεός ξέρει τι θα έδινα για να ήμουν στα αποδυτήρια της Ατλέτικο, λίγο πριν βγει η ομάδα στον αγωνιστικό χώρο να άκουγα την ομιλία του Τσόλο...

Μια ομάδα, ένα με τον προπονητή της, ένα με την κερκίδα. Αφιονισμένη, σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην παίζουν για την πρόκριση στον τελικό, σαν να παίζουν για τη ζωή τους. Το πρώτο γκολ ο Σαούλ στο 12’ και το «Καλντερόν» στο πόδι. Το δεύτερο γκολ ο Γκριζμάν στο 16’ και ο Ρίο Φέρτιναντ, ο οποίος ήταν στο γήπεδο έγραψε στο twitter για μοναδικές εικόνες, εξωπραγματικές σκηνές και ανθρώπους που κλαίνε και πιέζουν, πιέζουν, πιέζουν!

Οι αφιονισμένοι παίκτες της Ατλέτικο να τρέχουν σαν τρελοί, να παίζουν, αλλά και να πιέζουν, να κλωτσούν, μερικές φορές πάνω από το όριο του επιτρεπτού, (η μάχη για την ζωή τους που λέγαμε νωρίτερα) να ωρύονται στον διαιτητή και το κοινό να ουρλιάζει στα αυτιά όλου του πλανήτη, όχι μόνο των παικτών της Ρεάλ. Πανδαιμόνιο, ακόμη και ο Τούρκος ρέφερι μασάει, δείχνει τις μισές κίτρινες από αυτές που πρέπει, αλλά αφήνει σωστά το παιχνίδι να παίζεται, σφυρίζοντας μόνο όταν έπρεπε. Και εκεί που νομίζεις ότι ζεις μία επική ανατροπή κι εκεί που βλέπεις ότι η «Βασίλισσα» είναι στα σχοινιά (2-0) και τρώει ξύλο (μεταφορικά και κυριολεκτικά) εμφανίζεται αυτή η υπέροχη Ρεάλ Μαδρίτης του Ζινεντίν Ζιντάν.

Επαναλαμβάνω δεν εμφανίζεται η Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά η Ρεάλ Μαδρίτης του Ζινεντίν Ζιντάν. Το σύμπαν γύρω του καίγεται, το «Καλντερόν» έχει πιάσει τέτοια θερμοκρασία που κοχλάζει, τα ντεσιμπέλ είναι τόσα που σκεπάζουν τα πάντα, η γη κάτω από τα πόδια του τρέμει όχι μεταφορικά (σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό με αυτόν τον τύπο), αλλά κυριολεκτικά από το χοροπηδητό των φίλων της Ατλέτικο και ο Ζιντάν, ο οποίος έχει φτιάξει μία ομάδα που στα προηγούμενα εξήντα ματς της έβαλε πάντα γκολ, παραμένει ατάραχος, ατσαλάκωτος μέσα στο κουστούμι του σαν μην συμβαίνει τίποτα. Σαν να έχει βγάλει βόλτα τον σκύλο του στο πάρκο.

Μέσα στον αγωνιστικό χώρο ο Λούκα Μόντρις και ο Τόνι Κρόος πασάρουν την μπάλα με τέτοια ακρίβεια που νομίζεις ότι βλέπουν τους καμικάζι παίκτες της Ατλέτικο που τους κυνηγούν με λύσσα και δεν διστάζουν να τους κλωτσήσουν στο ψαχνό, σαν να είναι κώνοι προπόνησης. Αναρωτιέμαι φωναχτά: «Πώς στο διάολο γίνεται αυτό, πως στο διάολο…». Δεν κυλά αίμα μέσα τους, δεν τους αποσπά τίποτα την προσοχή, την συγκέντρωση.

Σιγά σιγά μπαίνουν στο ματς όλοι οι παίκτες της Ρεάλ. Καταλαβαίνουν, το νιώθουν στο κορμί τους, ότι το βράδυ είναι όχι απλώς δύσκολο, αλλά γάμησέ τα… Μέχρι και ο Ισκο δεν... κεντάει απλώς, αλλά μπαίνει στο νόημα και κλωτσά. Μία στο Γκριεζμάν για να σέβεται που λένε και οι πιτσιρικάδες και μία δεύτερη στον Κόκε, αφού έχει πάρει μυρωδιά ότι ο Τσακίρ είναι σε κέφι με το ματς και κίτρινη δεν θα βγάλει.

Ο Σιμεόνε προσπαθεί να βάλει χαλινάρι στους παίκτες του. Αργότερα στη συνέντευξη Τύπου εξηγεί «δεν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό για πάνω από 25 λεπτά…», εγώ και πολλοί ακόμη φαντάζομαι, μένουμε με την απορία τι θα είχε συμβεί αν δεν το είχε κάνει, αν τους είχε αφήσει να κάνουν τα 25 λεπτά, 30, 35, 40, ένα ημίχρονο, αλλά δεν θα μάθουμε ποτέ φυσικά.

Κι’ εκεί που αρχίζεις να σκέφτεσαι «τι θα δουν τα μάτια μου στο δεύτερο ημίχρονο…», εμφανίζεται ο Καρίμ Μπενζεμά για να σου φωνάξει στα μούτρα «δες τι βλέπουν τα μάτια σου τώρα…». Πρώτος εγώ είπα για το λάθος του Γοδίν, για το απαγορεύεται να σου φύγει από εκεί ο παίκτης, ότι πάνω στη γραμμή του άουτ αν περάσει η μπάλα δεν περνάει ο Μπενζεμά, ότι τρεις παίκτες της Ατλέτικο και μάλιστα οι δύο στόπερ της δεν είχαν καμία δουλειά εκεί. Αναλύσεις που μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα, αλλά εν τέλει δεν μπορούν να κρύψουν την μαγεία. Ο Μπενζεμά εξακολουθεί να φωνάζει στα μούτρα μας «κοίτα τι μπορώ να κάνω με την μπάλα στα πόδια πάνω στη γραμμή με τρεις παίκτες να έρχονται καταπάνω μου…». Ο Αλγερινός το κάνει με όλη του την μεγαλοπρέπεια και ο Ισκο παίρνει το credit, πετυχαίνοντας, ΤΟ γκολ! Πολλοί έσπευσαν να πουν ότι ο Μπενζεμά έπαθε Ρεδόντο. Όχι ρε μάγκες, ο Μπενζεμά έπαθε Μπενζεμά, μην του στερήσουμε κι’ αυτό, τόσα και τόσα του έχουν στερήσει οι φίλοι της Ρεάλ με την μόνιμη γκρίνια τους.

Ημίχρονο. Διάλειμμα για τσιγάρο. Η πρώτη σκέψη είναι και η μοναδική. “Ως εδώ ήταν, τέλειωσε...”. Στο δεύτερο μέρος έχεις να θυμάσαι εκείνη την διπλή επέμβαση του Νάβας και την αίσθηση ότι θα είχε πλάκα αν εκεί είχε γίνει το 3-1, αλλά δεν θα είχε αλλάξει κάτι... Πως να αλλάξει άλλωστε, με την είσοδο του Γκαμερό και μόνο, διότι μετά δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα άλλο να κάνει η Ατλέτικο... Μία ιδέα του Τσόλο, να παίξει ο Τόμας δεξί μπακ, άλλη μία μήπως ο Κορέα τους ανακατέψει. Φτωχές ως ιδέες, κυρίως πολύ φτωχές ως λύσεις για να ταρακουνήσεις τα τόσο ισχυρά θεμέλια στα οποία έχει χτίσει αυτή την Ρεάλ ο Ζινεντίν Ζιντάν.

Και μετά το φινάλε, με το τροπικό μπουρίνι να κάνει την εμφάνισή του στον ουρανό του “Βιθέντε Καλντερόν”. Ενα αντίο να το θυμάσαι για πάντα κι' ας μην είχε happy end. Να σας πω και κάτι… Eχει πάει 5 το πρωί, τα τσιγάρα τελείωσαν, τρίτο ουίσκι δεν πίνω και το μόνο που σκέφτομαι εδώ και δέκα λεπτά που ψάχνω για επίλογο είναι ένα.

Αν το ματς αυτό ήταν ταινία, το φινάλε του θα ήταν σαν του Braveheart. Οι παίκτες της Ατλέτικο Μαδρίτης αντί να φώναζαν freedom, απλώς θα φώναζαν Atletiiiii….

Ποιος τα γαμεί και τα happy end αν το φινάλε είναι τόσο επικό!