Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο τελικός του Κυπέλλου είναι σε εξέλιξη μπροστά μου, όμως ουδεμία σημασία έχει το αποτέλεσμά του ή το καθαρά ποδοσφαιρικό του κομμάτι. Ναι, είτε το σήκωσε ο ΠΑΟΚ είτε η ΑΕΚ. Ε, και; Νομίζετε ότι ενδιαφέρει κανέναν; Νομίζετε ότι ενδιαφέρει τους «στρατούς» (ή συμμορίες, όπως θέλετε πείτε τους), που ήρθαν μέχρι τον Βόλο για να πλακωθούν; Είστε γελασμένοι…

Να ξεδώσουν ήρθαν τα παιδιά. Να βγάλουν τα απωθημένα τους. Καμία σχέση δεν έχουν με το ποδόσφαιρο ή με τον ΠΑΟΚ ή με την ΑΕΚ ή με τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό ή με όποια ομάδα «υποστηρίζουν». Αν αυτό είναι υποστήριξη προς την ομάδα σου, τότε ποια ακριβώς είναι η αντιπαλότητα;

Για τρεις ώρες περίπου, μασκοφόροι και κουκουλοφόροι πλακωνόντουσαν εντός γηπέδου. Με λοστούς, με δοκάρια, με φωτοβολίδες, με καθίσματα, με τις γροθιές τους, με ό,τι μπορούσαν να βρουν. Άλλοι φορώντας διακριτικά της «αιώνιας αγάπης» τους, άλλοι χωρίς. Για τρεις ώρες, για μία ακόμη φορά στην Ελλάδα, παρακολουθούσαμε και καταγράφαμε ανθρώπους άσχετους με τον αθλητισμό να διαλύουν κυριολεκτικά και μεταφορικά την δική μας την αγάπη. Την μπάλα…

Δεν ήρθαν να δουν ποδόσφαιρο, δεν ήρθαν να υποστηρίξουν, δεν ήρθαν να φωνάξουν. Ήρθαν να διαλύσουν, να πλακωθούν, να καταστρέψουν. Το σκηνικό είναι στημένο. Το ξέρουμε όλοι, το περιμένουμε. Η συνεννόηση έχει γίνει από πριν, το ραντεβού έχει δοθεί, οι αγορές πολεμοφοδίων έχουν προβλεφθεί. Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν είναι κανένας Μπίσεσβαρ και κανένας Μάνταλος…

Οι τελευταίοι είναι δέσμιοι των στρατών. Όμηροι με μισθολόγιο εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Για να κατευνάσουν υποτίθεται τα πνεύματα, οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων βγήκαν και χειροκρότησαν τον υπέροχο λαό τους. Και κάποιοι την επιδοκίμασαν αυτή την κίνηση. Κακώς! Πολύ κακώς! Δεν είναι κίνηση άξια θαυμασμού, αλλά άξια λύπησης. Δεν δείχνει μεγαλοψυχία, αλλά ομηρία. Υποταγή!

Ο τελικός δεν ξεκίνησε επειδή οι παίκτες ηρέμησαν τους χούλιγκαν, αλλά γιατί οι χούλιγκαν έκαναν το κομμάτι τους και αποφάσισαν αυτοί να αφήσουν το παιχνίδι να ξεκινήσει. Δική τους απόφαση ήταν, όχι του Κομίνη. Όπως δική τους θα ήταν αν ήθελαν να το διακόψουν ανά πάσα στιγμή. Αυτοί είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές, όχι οι παίκτες. Ήμαρτον πια με την υποκρισία.

Αρσεναλ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με επιστροφή, αν ο Ράσφορντ σκοράρει το πρώτο γκολ (21+).

Στην Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να έχουμε αληθινό αθλητισμό, όσο συντηρούμε όλοι μας αυτή την κατάσταση. Όσο δίνουμε όλοι μας βήμα σε όλα αυτά τα κομπλεξικά, ανώριμα και ανικανοποίητα σεξουαλικά παιδάκια να αλωνίζουν δίχως καμία τιμωρία, δίχως καμία απολύτως επίπτωση. ΌΛΟΙ ΜΑΣ. Οι πρόεδροι, οι δημοσιογράφοι, το κράτος, η αστυνομία. ΌΛΟΙ ΜΑΣ καθίσαμε για μία ακόμη φορά και θαυμάσαμε τα έργα τους. Και τα καταγράψαμε και είπαμε «ε, τι περιμέναμε δηλαδή να γίνει;» και όλα καλά!

Όχι, αυτός ο τελικός δεν ήταν ιστορικός. Ήταν ένας ακόμη. Της σειράς. Ένας κανονικότατος, «αγνός» ελληνικός τελικός. Όπως μας αξίζει…