Η Μονακό δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι Ελληνίδα

Στη σημερινή στιγμή, που η Μονακό ετοιμάζεται να διεκδικήσει απέναντι στην Γιουβέντους την πρόκριση στον τελικό του Champions League την ώρα που οι παρατηρητές του γαλλικού πρωταθλήματος την αντιλαμβάνονται ως το φαβορί πλέον για την κατάκτηση της Ligue1, το φως που πέφτει στον Λεονάρντο Ζαρντίμ του δίνει λάμψη ικανή να τον στείλει, εφόσον επιλέξει να μην εξαντλήσει το συμβόλαιό του, σε μεγάλο ευρωπαϊκό πάγκο. Φυσικά το φως μοιράζεται, διότι οι πρωταγωνιστές της ξέφρενης πορείας της πιο επιθετικής ομάδας στην Ευρώπη είναι πολλοί, εκ των οποίων οι περισσότεροι είναι νεαροί που έχουν πολλαπλασιάσει την υπεραξία του και παρουσιάζονται ως αντικείμενα πόθου των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών συλλόγων. Το κεντρικό νόημα του μαθήματος που παίρνει το ποδόσφαιρο από τη φετινή Μονακό όμως είναι και αυτό με την βαθύτερη ουσία, διότι εμπνέει ένα σωρό “φτωχούς” ή “φτωχότερους” συλλόγους που θέλουν να κάνουν πρωταθλητισμό και να νικήσουν ακριβότερες αντιπάλους. Μια ομάδα της οποίας το μπάτζετ δεν ξεπερνά τα 145 εκατ. ευρώ έχει βάλει από κάτω στο γαλλικό πρωτάθλημα την Παρί Σεν Ζερμέν των 500 εκατ. ευρώ και την Λυών των 235 εκατ. ευρώ, και έχει φτάσει μέχρι την ημιτελική φάση του Champions League. Κι αυτό το μήνυμα που στέλνει η Μονακό με το φετινό επίτευγμά της είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο ελκυστικό από αυτό που είχε στείλει τα προηγούμενα χρόνια η Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε, διότι ο Ζαρντίμ το κάνει με βασικό όπλο την επίθεση και όχι την άμυνα. Το ποδόσφαιρο της Μονακό είναι πολύ πιο mainstream από εκείνο που έπαιζε η Ατλέτικο τον καιρό που εξέπληττε τον πλανήτη, διότι έχει παράξει περί τα 95 γκολ στους αγώνες του γαλλικού πρωταθλήματος (περίπου 3 γκολ ανά ματς) και 21 γκολ σε 10 ματς του Champions League.

Ενθουσιάζεσαι με το ποδόσφαιρό της, θαυμάζεις το project της, που βασίζεται στους πιτσιρικάδες, το ζηλεύεις επειδή ξέρεις ότι μόνο αυτός ο δρόμος θα δημιουργούσε μια ρεαλιστική προοπτική επιτυχίας και ανέλιξης των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη, κι όταν πας να ευχηθείς να συμβεί αυτό και στα μέρη σου, δηλαδή να υπάρξει μια Μονακό, ένας σύλλογος που θα καταφέρει να επιτύχει καλά ή και καλύτερα πράγματα στην εποχή των περικοπών, απαντάς μόνος σου στον εαυτό σου ότι ματαιοπονείς, ότι δεν πρόκειται να το δεις να συμβαίνει παρά μόνο κατά τύχη.

Καθημερινά ειδικά στοιχήματα στη Novibet (21+).

Σκέψου, η Μονακό ήταν ένα κλαμπ που σκορπούσε περί τα 150 εκατ. ευρώ κάθε καλοκαίρι για ψώνια προτού αποφασίσει να αλλάξει ζωή, επειδή δεν μπορούσε να συνεχίζει να ξοδεύει, κι έφτασε στο σημείο να προσγειώσει το μπάτζετ της στο ύψος που προηγουμένως έφταναν μόνο τα ψώνια ενός καλοκαιριού. Σκέψου ότι ο Ζαρντίμ, που σήμερα κερδίζει τα εύσημα για την προώθηση των πιτσιρικάδων και την δημιουργία μιας τόσο νεανικής ομάδας, το φθινόπωρο του 2015, αμέσως μετά την πλήρη ανακαίνιση με τη μαζική αποχώρηση των ακριβών ποδοσφαιριστών και την απόκτηση πιτσιρικάδων, δήλωνε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι “όλοι αυτοί οι νεαροί παίκτες θα είναι ο θάνατός μου”, επειδή έβλεπε τη Μονακό που συναρμολογούσε τον καιρό εκείνο να χάνει βαθμούς λόγω απειρίας. Εβλεπε τους επιθετικούς να χάνουν ευκαιρίες επειδή δεν είχαν τελειοποιήσει τις εκτελέσεις τους, τους αμυντικούς να μη διαβάζουν γρήγορα το σενάριο των αγώνων λόγω έλλειψης παραστάσεων, την ομάδα του να μένει από δυνάμεις επειδή η απειρία δεν επέτρεπε σοφή διαχείριση δυνάμεων και συγκράτηση του ενθουσιασμού. Και κυρίως έβλεπε παιδιά που δεν είχαν κάνει πρωταθλητισμό να λυγίζουν στην πίεση του πρωταθλητισμού (“«Στόχος μας είναι να παίξουμε καλό ποδόσφαιρο, όμως δεν είναι εύκολο. Οι νεαροί μας παίκτες έχουν έρθει από μικρότερους συλλόγους και δεν είναι συνηθισμένοι στην πίεση της κορυφής”). Σκέψου ότι το φθινόπωρο του 2015 ο Ζαρντίμ μιλούσε για πίεση εργαζόμενος σε μια ομάδα που δεν έχει φανατικούς οπαδούς, οργανωμένους, πέταλο, τίποτα. Και τώρα κάνε τον συνειρμό χρησιμοποιώντας το παράδειγμα οποιασδήποτε μεγάλης ελληνικής ομάδας.

Τούτο τον καιρό ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να ετοιμαστεί για να παρουσιάσει μια νέα έκδοση για την επόμενη σεζόν με την υποχρέωση ότι αυτή πρέπει να κοστίζει λιγότερο από την φετινή του και σίγουρα λιγότερο από αυτές του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ, ίσως και της ΑΕΚ. Φαντάσου λοιπόν να αρχίσουν να μαζεύουν ο Νίκος Λυμπερόπουλος με τον Μαρίνο Ουζουνίδη 20χρονους ποδοσφαιριστές από μικρομεσαίες ομάδες της Ελλάδας και άλλων, παρόμοιου μεγέθους, αγορών, δηλαδή να συγκεντρώσουν παίκτες που δεν έχουν πλούσιο βιογραφικό και δεν έχουν προϋπάρξει σε μεγάλη ομάδα. Η Μονακό χρειάστηκε ένα πολύ μέτριο α' γύρο στο πρωτάθλημα της περιόδου 2015-'16 προτού αρχίσει να παίρνει μπρος στον β' γύρο τερματίζοντας 3η. Κι ήταν 3η με μια επίθεση των 57 γκολ στο σύνολο του πρωταθλήματος, δηλαδή δεν είχε καμία σχέση με τη φετινή έκδοση που πετά φλόγες στην επίθεση και έχει ήδη βάλει 95 γκολ. Τι θα του συνέβαινε του Παναθηναϊκού αν, ακολουθώντας ένα τέτοιο project, βρισκόταν στην 5η – 6η θέση στο τέλος του α' γύρου; Πόσες πιθανότητες θα είχε να λειτουργήσει με ψυχραιμία, ηρεμία, πίστη στο πλάνο και υποστήριξη από τον κόσμο για να συνεχίσει την προσπάθειά του;

Και δεν είναι μόνο ο Παναθηναϊκός. Θυμήσου την γκρίνια και την μιζέρια τον καιρό που η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ επιχειρούσαν να φτιάξουν νεανικές ομάδες χαμηλού κόστους, ή σκέψου τι γκρίνια είχε φέτος ο Ολυμπιακός σε μια εποχή που έμπαιναν για πρώτη φορά στην 11αδα του μαζεμένοι τόσοι καλοί πιτσιρικάδες από την ακαδημία του.

Δεν θα εμφανιστεί ποτέ μια Μονακό στα μέρη μας, δηλαδή μια ομάδα που θα κάνει αποτελεσματικά πρωταθλητισμό στην Ελλάδα με μπάτζετ που θα ισοδυναμεί με το 1/4 του μπάτζετ των ανταγωνιστών της, διότι δεν θα το πιστέψει και γι' αυτό δεν θα το υποστηρίξει μαζικά ο κόσμος της, οι οπαδοί της. Είναι τόσο κακή και παρωχημένη η ελληνική νοοτροπία, που τέτοιες προσπάθειες δεν τις τολμούν ούτε μεσαίοι και μικρότεροι σύλλογοι, με κάποιες μικρές φωτεινές εξαιρέσεις που πάντως συνήθως δεν έχουν διάρκεια. Τις προάλλες έκανα αυτήν ακριβώς τη συζήτηση με τον ιδιοκτήτη μιας ομάδας, της οποίας η ακαδημία παράγει ετησίως δεκάδες ποδοσφαιριστές επειδή έχει επενδύσει πολύ χρήμα, χρόνο και κόπο. Τον ρωτούσα για ποιο λόγο δεν κάνει αυτή την στρατηγική επιλογή να προωθήσει μαζικά τους πιτσιρικάδες του και να τους υποστηρίξει από 3-4 έμπειρους ποδοσφαιριστές. Μόρφασε, κούνησε το κεφάλι του, είπε “δεν καταλαβαίνει ο κόσμος, θα με βρίζουν”, και άλλαξε θέμα.