Ο Αλαφούζος, ο... leader και ο «mr. Manos»!

Οι επιλογές του Γιάννη Αλαφούζου στον τρόπο διοίκησης του Παναθηναϊκού έχουν πάντα ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό ενδιαφέρον την τελευταία πενταετία, με κοινό παρανομαστή δύο στοιχεία. Το πρώτο που έχει να κάνει με τα χρήματα, τον χρόνο και την διάθεση που έβαζε και βάζει στην ΠΑΕ ο «mr.ΣΚΑΪ» και το δεύτερο με τις αρκετές φορές ακατανόητες και δίχως πλάνο επιλογές στην στελέχωση της εταιρίας κατά πρώτο λόγο και του ποδοσφαιρικού τμήματος κατά δεύτερο.

Τελευταία χρονικά απόφαση του Αλαφούζου είναι η αποχώρησή του από την προεδρία της ΠΑΕ και η αντικατάστασή του από τον Μάνο Μαυροκουκουλάκη σε μία περίοδο, όπου συμπληρώνονται έξι μήνες από την αποστασιοποίησή του από την καθημερινότητα της ΠΑΕ και την επιλογή να διοικεί... εξ' αποστάσεως και μακριά από την ομάδα και τα φώτα της δημοσιότητας.

Υπενθυμίζουμε την απουσία του από τις συζητήσεις για τον νέο τεχνικό διευθυντή, την απουσία του από την παρουσίαση των «Λύμπε»-Φύσσα και την συχνή απουσία του από τις κερκίδες του «Απόστολος Νικολαϊδης». Από το ένα άκρο, δηλαδή την πλήρη συμμετοχή στα πάντα και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό, στο άλλο!

Καθημερινά ειδικά στοιχήματα στη Novibet (21+).

Πάντως, για να είμαστε ξεκάθαροι και για να μην «σέρνονται» διάφορα σενάρια δεξιά και αριστερά: Παραμένει ο ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ, παραμένει ο χρηματοδότης και μεγαλομέτοχος του «τριφυλλιού» και αυτή την στιγμή δεν υπάρχει καμία σκέψη αποχώρησής του από τον σύλλογο.

Από κει και πέρα, και όσον αφορά την απόφαση για αλλαγή στην προεδρία, ας ξεκινήσουμε με τα βασικά:

Σε οποιαδήποτε εταιρία, πόσω μάλλον όταν αυτή είναι αθλητική/ποδοσφαιρική, ο πρόεδρος θα πρέπει να είναι ηγέτης. Leader. Θα πρέπει να μπορεί να εμπνεύσει τους υπαλλήλους, θα πρέπει να μπορεί με την παρουσία του να συσπειρώσει και να δίνει έξτρα κίνητρα για την υλοποίηση βραχυπρόθεσμων και μακρυπρόθεσμων στόχων της εταιρίας. Θα πρέπει να είναι σημείο αναφοράς και για τον κόσμο της ομάδας.

Ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή είχε την ανάγκη είτε από την ενεργοποίηση του Αλαφούζου(χωρίς ανάμιξη στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι, όπου εκεί... πρόεδρος είναι ο Λυμπερόπουλος και αντιπρόεδρος ο Ουζουνίδης) είτε από την τοποθέτηση ενός προέδρου που θα μπορούσε έστω να λειτουργήσει με θετικό πρόσημο στο εσωτερικό της εταιρίας. Τίποτα από τα δύο δεν συνέβη. Η επιλογή του Μαυροκουκουλάκη είναι απλά ακατανόητη, όπως καμία λογική δεν είχε η επιστροφή του στον σύλλογο πριν από περίπου μισό χρόνο. Απλά τότε αποτέλεσε μία σπασμωδική κίνηση για το «θεαθήναι» μετά από πρόταση του Χρήστου Παναγόπουλου που... ειδικεύεται σε κινήσεις «πυροτεχνήματα».

Ο «mr.Manos» προσέφερε κατά το παρελθόν στον σύλλογο, είναι άξιος σεβασμού για αυτό αλλά η ζωή προχωρά και το ποδόσφαιρο τον έχει ξεπεράσει. Εκτός και αν πιστεύει κανείς, πως ο νέος πρόεδρος της ΠΑΕ μπορεί να αποτελέσει τον leader που αναφέραμε παραπάνω στο εσωτερικό και το εξωτερικό περιβάλλον της ΠΑΕ.

Ο Παναθηναϊκός επί της ουσίας είχε ένα διοικητικό κενό και το κάλυψε με την... διακοσμητική παρουσία του Μαυροκουκουλάκη, ο οποίος προ πενταετίας δήλωνε: «Εγώ δεν δέχομαι καμία παράγκα από το 1996»! Μόνο και μόνο για αυτή την δήλωση δεν θα έπρεπε καν να συζητάμε αν έχει θέση ή όχι στην ΠΑΕ!

Ψιλά γράμματα, βέβαια, για μία ΠΑΕ που φιλοξένησε στις σουίτες της Λεωφόρου τον Κομπότη και πέρυσι το καλοκαίρι θα έδινε το γήπεδό της στον ΠΑΣ Γιάννινα...

Η θέση του προέδρου του Παναθηναϊκού είναι πολύ σημαντική, έχει τεράστια αξία και σημασία για να δίνεται με τόση προχειρότητα σε έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να εμπνεύσει, δεν μπορεί να συσπειρώσει, δεν έχει το ειδικό βάρος για αυτή την «δουλειά» και στην τελική δεν έχει κανέναν ρόλο στις σημαντικές αποφάσεις του κλαμπ! «Πρόεδρος» του κλαμπ εδώ και αρκετό καιρό ή καλύτερα νούμερο 2 της ΠΑΕ είναι ξεκάθαρα ο Χρήστος Παναγόπουλος.

Και εδώ καταλήγουμε και πάλι στο εξής συμπέρασμα: Οι επιλογές του Αλαφούζου για το εσωτερικό της ΠΑΕ(με ελάχιστες εξαιρέσεις) λαμβάνονται με τόσο μεγάλη ελαφρότητα και με κριτήρια που δεν ταιριάζουν στους κανόνες της διοίκησης μίας ποδοσφαιρικής επιχείρησης, με αποτέλεσμα το «τριφύλλι» να υστερεί σημαντικά σε ένα ζωτικής σημασίας κομμάτι...

Υ.Γ1: Το γράφουμε εδώ και πολύ καιρό, αρκετά χρόνια. Όλες, μα όλες οι «Χούντες» κάποια στιγμή πέφτουν. Και αυτή του ελληνικού ποδοσφαίρου που έφαγε τις σάρκες του αθλήματος εδώ και δύο δεκαετίες, καταλαβαίνεις πως αποτελεί παρελθόν, όταν για όλους ισχύουν οι ίδιοι κανονισμοί, όταν όλοι έχουν την ίδια αντιμετώπιση, όταν ο μόνιμα ευνοημένος μπαίνει στην ίδια εξίσωση με τους υπόλοιπους. Υπομονή, είναι δύσκολη η μετάβαση από το «100-0» στο «50-50»...