Αυτός ο απίθανος τύπος, ο Τόμας Μίλερ!

Για πολλοστή φορά τον τελευταίο καιρό έπιασα τον εαυτό μου να ξεκαρδίζεται με αυτόν τον απίθανο τύπο που ακούει στο όνομα Τόμας Μίλερ, βλέποντας τα καμώματά του στο παρακάτω βίντεο.

Μολονότι έχω συμπληρώσει, ως παρατηρητής, χιλιάδες ώρες πτήσης σε προπονήσεις επαγγελματικών ομάδων, με συνέπεια να είμαι πλήρως εξοικειωμένος με το γεγονός ότι οι ποδοσφαιριστές παραμένουν πρωτίστως παιδιά που διασκεδάζουν με την μπάλα στα πόδια, ο Μίλερ πετυχαίνει πολύ συχνά να με εκπλήσσει με τις εκδηλώσεις του, και γι' αυτό να με αναγκάζει να τον ξεχωρίζω ως έναν εκ των ελάχιστων ποδοσφαιριστών του υψηλότερου επιπέδου που καταφέρνει ακόμη και σήμερα να μην χάνει τη χαρά του παιχνιδιού.

Σκέψου το λίγο, ζούμε στην εποχή που ο Μέσι, ο κατά τεκμήριο κορυφαίος της στιγμής στον πλανήτη, συχνά πυκνά φτάνει να ξερνάει, κυριολεκτικά, λόγω του άγχους που τον κυριεύει. Στην εποχή που ο έτερος των κορυφαίων, ο Κριστιάνο Ρονάλντο εκνευρίζεται τόσο συχνά και τόσο πολύ με συμπαίκτες και προπονητές που φτάνει να δημιουργεί πολύ τακτικά περιεχόμενο για αρνητικό σχολιασμό της δημόσιας συμπεριφοράς του. Σε αυτή την εποχή λοιπόν εξακολουθεί να υπάρχει ένας τύπος που δεν δυσκολεύεται να είναι ο εαυτός του, ή πιο σωστά να είναι ο καλός εαυτός του, μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες που στέλνουν εικόνα σε όλο τον πλανήτη, ή μπροστά σε 75 χιλιάδες θεατές που έχουν καρφωμένα πάνω του τα μάτια τους με την απαίτηση να ψυχαγωγηθούν.

Πώς το κάνει; Στην πρώτη, ρηχή ανάγνωση η εξήγηση μοιάζει απλή: είναι ένα ευλογημένο παιδί, το οποίο από τα 19 του αγωνίζεται στην πρώτη ομάδα της Μπάγερν, το οποίο μεγάλωσε σε μια γυάλα, με λυμένα όλα τα ζητήματα που αφορούν τον βιοπορισμό, την άνετη ζωή, την ασφάλεια για το παρόν και το μέλλον του ίδιου και της οικογένειάς του και, κατά συνέπεια, του είναι εύκολο να μη χάνει το χαμόγελό του και την όρεξη για παιχνίδι. Μήπως όμως το ίδιο δεν ισχύει για την συντριπτική πλειονότητα των top class ποδοσφαιριστών του πλανήτη; Γιατί δεν γελούν όσο συχνά γελά εκείνος;

Η απάντηση δίδεται σε μεγάλο βαθμό από την τελευταία του συνέντευξη στην γερμανική έκδοση του περιοδικού GQ στο τεύχος του ερχόμενου Απριλίου, στην οποία ο Μίλερ φωνάζει στον αναγνώστη ότι οι αντιλήψεις του για αυτό που κάνει σήμερα, για το σημερινό βιομηχανοποιημένο ποδόσφαιρο είναι τόσο αντισυμβατικές όσο αντισυμβατικός είναι και ο τρόπος του παιχνιδιού του.

“Οι ποδοσφαιριστές σήμερα είναι καταναλωτικά προϊόντα”, είναι ο τίτλος μιας συνέντευξης που είναι γεμάτη από ρεαλιστικές κρίσεις από έναν άνθρωπο που δεν έχει πάρει τον εαυτό του πιο πολύ σοβαρά από όσο θα έπρεπε. Ο Μίλερ νιώθει ταλαντούχος με όρους ποδοσφαιρικούς, αλλά δεν νιώθει, δεν σκέφτεται και δεν συμπεριφέρεται σαν να είναι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο επειδή έχει κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, το Champions League και τα πάντα στη Γερμανία. Πίστεψέ με, έχω συναναστραφεί έως και εκατοντάδες ποδοσφαιριστές που δεν έχουν πετύχει ούτε τα μισά από τον Μίλερ και συμπεριφέρονται σαν να είναι οι σημαντικότεροι άνθρωποι στον πλανήτη. Και επειδή τυγχάνει να έχω συνομιλήσει, σχετικά με τον Μίλερ, με αρκετούς δημοσιογράφους που τον έχουν συναναστραφεί, η αίσθησή μου είναι ότι το δημόσιο προφίλ του πλησιάζει πολύ στην πραγματική ανθρώπινη εικόνα του.

Η θεωρία του για τη σημερινή εικόνα της αγοράς του ποδοσφαίρου με τις μεταγραφές των 100 εκατ. ευρώ περίπου συμπίπτει με αυτή που αναπτύσσουμε όσοι παρακολουθούμε αυτή την αγορά ως μελετητές και όχι ως πρωταγωνιστές. “Ο ποδοσφαιριστής είναι μια μετοχή σήμερα. Κι αυτή η αξία, που μπαίνει στην ετικέτα μιας μεταγραφής, στην πραγματικότητα είναι άυλη”, λέει ο Μίλερ, που σχολιάζει ότι “αυτές οι τιμές είναι απολύτως παράλογες, δεν υπάρχει άνθρωπος που κοστίζει τόσο πολύ σε χρήμα. Πρόκειται για εμπόριο, και όλοι εμείς είμαστε προϊόντα. Και αλίμονό μας αν μπαίνουμε στη διαδικασία να αναλογιζόμαστε καθημερινά την χρηματιστηριακή αξία, διότι έτσι το μόνο που επιτυγχάνεις είναι να βάζεις στον εαυτό σου κάτω από μια εντελώς αχρείαστη πίεση. Αν το αφήσεις να σε επηρεάσει, θα τρελαθείς σαν άνθρωπος, θα χάσεις το μυαλό σου”.

Πώς το κάνει λοιπόν ο Μίλερ; “Είμαι χαλαρός. Για μένα όλο το νόημα είναι να χαίρομαι στο τερέν και να υποστηρίζω τους συμπαίκτες μου με στόχο να βγούμε νικητές. Ναι, προφανώς αναγνωρίζω ότι είμαι επαγγελματίας και συνεπώς δεν παίζω απλώς ποδόσφαιρο αλλά είμαι μέρος μιας επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ολοι είμαστε μέρος αυτού του μεγάλου τσίρκου”.

Αν δεν τον ήξερες, θα έλεγες ότι πήγε σε μια συνέντευξη κουβαλώντας μαζί του όλα τα κλισέ που είχε ξεχωρίσει στην πορεία του χρόνου ως πολιτικά ορθές τοποθετήσεις προκειμένου να γίνει αρεστός. Εδώ όμως ξέρεις ότι πρόκειται για έναν τύπο που πριν από 10 μέρες, όταν πέτυχε κόντρα στην Γκλάντμπαχ το πρώτο του γκολ στο πρωτάθλημα μετά από τρεις και κάτι μήνες, που ήταν και το – συνολικά – δεύτερο γκολ του στην Bundesliga, άκουσε την εξής ερώτηση “αυτό ήταν ένα τυπικό γκολ Μίλερ;” και έδωσε την εξής απάντηση: “τι ήταν; Είχα ξεχάσει να σκοράρω, δεν θυμάμαι πότε έβαλα το τελευταίο γκολ στο πρωτάθλημα, το τυπικό μου φέτος είναι να χάνω τα γκολ, όχι να τα βάζω”, προτού ξεσπάσει σε γέλια μπροστά στις κάμερες. Τα ίδια στοιχεία αυτοσαρκασμού άλλωστε είχε και ο τρόπος του πανηγυρισμού του στο γκολ, παρότι επρόκειτο για το μοναδικό γκολ της Μπάγερν σε ένα ματς που κύλαγε στο 0-0 μέχρι το 63'ο λεπτό με συνέπεια να υπάρχει αρκετός εκνευρισμός που δημιουργείται πάντα σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και παίζει με το βάρος της υποχρέωσης για τη νίκη.

Με τη δημόσια συμπεριφορά του και το προφίλ που παρουσιάζει σταθερά στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας ο Τόμας Μίλερ μοιάζει με μια περίπτωση ποδοσφαιριστή ξεχασμένου από τον χρόνο, ποδοσφαιριστή βγαλμένου από μια άλλη εποχή, από εκείνη την εποχή που οι παίκτες έπαιζαν ποδόσφαιρο κυρίως ή και μόνο για το κέφι τους και τη φανέλα και όχι για να ανεβάζουν την τιμή στην αγορά και να εξαργυρώνουν τα γκολ με εκατομμύρια ευρώ.

Φυσικά δεν συζητάμε για έναν ρομαντικό ή για τον τρελό του χωριού. Ο Μίλερ εισπράττει σήμερα περί τα 15 εκατ. ευρώ ετησίως μόνο από το συμβόλαιό του με την Μπάγερν, δηλαδή δίχως να υπολογίζονται οι αμοιβές του από έξι ενεργά χορηγικά συμβόλαια με πολυεθνικές εταιρείες που διαφημίζει, ούτε οι αμοιβές από την εμπορική εκμετάλλευση της εικόνας του. Δεν μπορεί όμως να αμφισβητήσει κανείς ότι η επιλογή που έκανε τον Ιανουάριο του 2016 να επεκτείνει το συμβόλαιό του με την Μπάγερν ήταν μια δήλωση ρομαντισμού από έναν τύπο που βρίσκει νόημα να συνεχίσει και να τελειώσει την καριέρα του φορώντας την ίδια φανέλα. Αν ήθελε, επιβεβαιωμένα, ο Μίλερ θα μπορούσε να εισπράττει σήμερα περισσότερα, τόσο στην Αγγλία όσο και, για παράδειγμα, στην Κίνα. Το πρώτο κριτήριο στη λήψη της απόφασής του όμως ήταν το να συνεχίσει να περνά καλά, να βρίσκεται σε περιβάλλον που τον ευχαριστεί, να γεμίζει από θετικά συναισθήματα και όχι να κάνει ρεκόρ εισπράξεων.

Ρομαντισμό κρύβει και η άρνησή του στην ιδέα της εισόδου της τηλεοπτικής κάμερας στα αποδυτήρια σε σταθερή βάση. “Αυτό παραπάει. Αν μπει η κάμερα στα αποδυτήρια προτιμώ να σταματήσω το ποδόσφαιρο προηγουμένως. Η ομάδα ζει στα αποδυτήρια, η κάμερα δεν έχει καμία θέση και δεν χάνει τίποτα που δεν βρίσκεται εκεί. Τα αποδυτήρια είναι και πρέπει να παραμείνουν άβατο”, είπε σε αυτή τη συνέντευξη στο GQ ένας τύπος που δεν είναι καθόλου φοβικός με τα social media, στα οποία εσχάτως γίνεται όλο και πιο ενεργός, βάζοντας όμως όρια προκειμένου να προστατεύει την ομάδα του αλλά και την προσωπική ζωή του.

Ο Μίλερ κρατά αντίσταση και στις αλλαγές που σκέφτεται να κάνει η FIFA στους κανονισμούς του ποδοσφαίρου στην προσπάθειά της να το κάνει πιο ελκυστικό και κατ΄επέκταση πιο κερδοφόρο ως μπίζνα, με την κατάργηση του οφσάιντ, την ποινή αποβολής για κάποια λεπτά παιχνιδιού αντί της κίτρινης & της κόκκινης κάρτας, ή των πέναλτι μετά από 90' λεπτά παιχνιδιού μετά από ισοπαλία. “Δεν τα έχω δοκιμάσει όλα αυτά στην πράξη, και μπορεί κάποια από αυτές τις αλλαγές να την βρουν διασκεδαστική οι θεατές, αλλά οι ποδοσφαιριστές νιώθουμε με έναν τρόπο υπεύθυνοι για την ψυχαγωγία των θεατών, και παρ΄όλο που δεν θεωρώ τον εαυτό μου συντηρητικό θα ήθελα να αυξήσουμε την ψυχαγωγική αξία του ποδοσφαίρου δίχως να το μετατρέψουμε σε ένα νούμερο του τσίρκου”, είναι η άποψή του.

Οταν διάβασα ότι το 2011, στα 22 του, βρήκε νόημα να γίνει πρεσβευτής του youngwings, ενός γερμανικού μη κερδοσκοπικού οργανισμού που παρέχει ψυχολογική υποστήριξη σε παιδιά που έχουν χάσει τους γονείς ή αγαπημένα πρόσωπα και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τη θλίψη και το πένθος, υπέθεσα ότι έκανε κάποια χάρη ή προχώρησε σε μια κίνηση που θα ωφελούσε τη δημόσια εικόνα του. Υπέθετα όλα αυτά προτού ένας Γερμανός συνάδελφός μου διηγηθεί την εμπειρία που είχε ως προσκεκλημένος σε ένα golf party φιλανθρωπικού σκοπού, που έγινε, με έξοδα του Μίλερ, για να γιορτάσει, πέρσι, την συμπλήρωση 5 ετών από την πρώτη ημέρα της δράσης που άρχισε να αναπτύσσει σε αυτό το ίδρυμα. Ο Μίλερ πήρε μαζί του τον Φίλιπ Λαμ και το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου, και πέρασε μια ημέρα παίζοντας γκολφ με δεκάδες παιδιά, τα οποία γνώριζε με το μικρό τους όνομα, όπως διαπίστωσε ο δημοσιογράφος παρατηρώντας τον να επικοινωνεί μαζί τους και να τα προκαλεί για να διασκεδάσουν, να γελάσουν, να ξεχαστούν. “Καταλάβαινες ότι έχει περάσει χρόνο με τα περισσότερα από αυτά. Το ένιωθες ότι τον νιώθουν δικό τους. Και το ένιωθες ότι τους κάνει καλό να τον συναναστρέφονται”. Στη διάρκεια της τελευταίας 5ετίας ο Μίλερ δίνει το παρών σε κάθε τέτοιο τουρνουά, στο οποίο συμμετέχουν 120 παίκτες, οι οποίοι είναι μέλη της υψηλής κοινωνίας των επιχειρήσεων και εξασφαλίζουν την συμμετοχή τους χάρη σε μια δωρεά προς τον οργανισμό. Είναι εκεί για να τους δελεάσει με την παρουσία του, αλλά και να τους ενθαρρύνει να δώσουν περισσότερα για να βοηθήσουν τα παιδιά.

Αν η πλειοψηφία των top class ποδοσφαιριστών σκέφτονταν και λειτουργούσαν σαν τον Τόμας Μίλερ δεν θα είχαμε απλώς καλύτερο ή πιο ρομαντικό, αληθινό ποδόσφαιρο. Θα ζούσαμε σε καλύτερο κόσμο. Στον σημερινό κόσμο, ξεχωρίζει. Κι αυτό, όσο και αν γελάει ο Μίλερ, είναι θλιβερό.