Απλά… αυτοκαταστροφικός

Η απόσταση των έξι βαθμών αποτελεί το ένα μέρος του προβλήματος. Το άλλο είναι ο ίδιος ο Άρης. Εντός γραμμών είναι μια κακοφτιαγμένη ομάδα που αδυνατεί να κάνει τα αυτονόητα αλλά και να διαχειριστεί την έντονη πίεση. Αυτό είναι το τίμημα των καλοκαιρινών εγκλημάτων αλλά και του ότι αρνήθηκε να διορθώσει την κατάσταση στη μεταγραφική περίοδο του χειμώνα. Εκτός γραμμών, είναι μια ανοχύρωτη ομάδα για τις ειδικές καταστάσεις της κατηγορίας.

Και το αποτέλεσμα αυτού του εκρηκτικού μίγματος φαίνεται στο γήπεδο. Στο πρώτο από τα τέσσερα must win παιχνίδια της χρονιάς, ο Άρης έλαμψε και πάλι δια της απουσίας του, ενώ ο Νίκος Κωστένογλου εκ του αποτελέσματος αντιλήφθηκε ότι η εποχή δεν είναι κατάλληλη για πειράματα. Είχε προειδοποιήσει ότι θα το κάνει μετά τη νίκη επί του Πανελευσινιακού ως πρόθεση ανταμοιβής της προσπάθειας που καταβάλλουν οι παίκτες στην προπόνηση.

Η επιλογή του Ραούλ Μπράβο ήταν ακατανόητη διότι ο Ισπανός έχει πάψει να αποτελεί επιλογή ασφάλειας. Ίσως γιατί στο μυαλό του έχει ξεθωριάσει η εικόνα του ποδοσφαιριστή κι έχει ωριμάσει μια νέα καριέρα. Το gazzetta.gr σημείωσε ότι ήδη έχει συζητήσει με τον Θόδωρο Καρυπίδη να αναλάβει επιτελική θέση την επόμενη σεζόν (και όχι φέτος), εφόσον τα πράγματα εξελιχθούν θετικά.

Παρότι διανύει μια κακή αγωνιστική χρονιά και (δικαίως) ήταν παροπλισμένος για πολλές αγωνιστικές, ξαφνικά ο Νίκος Κωστένογλου αποφάσισε να τον βγάλει από τη ναφθαλίνη και να τον ρίξει στη μάχη ούτως ώστε (ο Ισπανός) να «καθαρίσει» τις ψηλές μπαλιές, απέναντι σε μια ομάδα η οποία δεν συνηθίζει να σηκώνει την μπάλα πολλά εκατοστά από το έδαφος. Βέβαια, η ευθύνη δεν ανήκει αποκλειστικά στον Μπράβο ή στον Κωστένογλου.

Η ατυχής έμπνευση του δεύτερου ή η κακή αγωνιστική κατάσταση του πρώτου δεν βγάζουν από το κάδρο και τους υπόλοιπους. Αναζητώντας μια εξήγηση για την θλιβερή αγωνιστική εικόνα τους, προφανέστατα και είναι ένας συνδυασμός περιορισμένης ικανότητας, πίεσης και αγωνιστικού dna.

Βέβαια, η σκληρή αλήθεια για τον Άρη είναι ότι απόντος του Ανδρέα Τάτου είναι εξαιρετικά προβλέψιμος και εύκολος αντίπαλος για τις ομάδες που ξέρουν να διαβάζουν παιχνίδι. Κλείνουν τα άκρα, δεδομένης της αδυναμίας στο κομμάτι της δημιουργίας από τον άξονα «καταπίνουν» την κάθε απόπειρα επίθεσης και προσπαθούν να μην δώσουν στημένες μπάλες. Ξέρουν επίσης ότι ο Άρης δεν διαθέτει φορ περιοχής. Αυτό έγινε και στα Τρίκαλα. Ο Τάτος αποχώρησε λόγω τραυματισμού, ο Πίτου Γκαρσία χρησιμοποιήθηκε στα άκρα και ο Άρης ήταν εξαφανισμένος στα 90 λεπτά.

Κι όταν αντιλήφθηκε ότι είναι αδύνατο να πάρει αυτό που θέλει, τότε τα νεύρα επικράτησαν της λογικής ακόμη και στο μυαλό πολύπειρων παικτών όπως ο Στάθης Ταυλαρίδης ο οποίος κατάφερε να αποβληθεί για διαμαρτυρία! Δεν είναι άξιο εξέτασης αν ήταν σωστή η απόφαση της αποβολής του, όσο απαραίτητο είναι να σημειωθεί ότι (ο Ταυλαρίδης) έχοντας κίτρινη κάρτα και γνωρίζοντας (μέσα από τα πολλά χρόνια παρουσίας του στο ελληνικό ποδόσφαιρο) την ιδιαίτερη ψυχολογία του Έλληνα διαιτητή, θα έπρεπε να προστατέψει τον εαυτό του και όχι να τον εκθέσει όπως επιβεβαιώνει η εικόνα.

Υπήρξαν όμως και εξαιρέσεις όπως ο Ούγκο Σόουζα ο οποίος θεωρείται αναντικατάστατο στέλεχος της ομάδας. Όταν ο Πορτογάλος ήρθε στον Άρη, εκφράστηκαν αμφιβολίες για την ορθότητα της συγκεκριμένης επιλογής, δεδομένου του ότι είχε παίξει 24 αγώνες σε σχεδόν δυόμισι χρόνια. Αποδείχθηκε όμως ότι ο Άρης δεν χρειαζόταν παίκτη με ισχυρό βιογραφικό, αλλά έναν εργάτη όπως αυτός ο Πορτογάλος.

Μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο, να βελτιωθεί η αγωνιστική εικόνα του Άρη μέχρι το τέλος του Πρωταθλήματος. Ακόμη κι αν… κάψει το βίντεο από τις διαδοχικές προβολές αγώνων που ήδη έχουν γίνει, είναι αδύνατο να προστεθεί (ως δια μαγείας) ποιότητα σε παίκτες που δεν τη διαθέτουν. Κάποτε έναν προπονητής της ομάδας μπάσκετ του Άρη – όντας πολύ απογοητευμένος από την πορεία της ομάδας – απέφευγε να υποβάλλει τους παίκτες σε αυτή τη διαδικασία, φοβούμενος ότι μπορεί να ρίξει τη ψυχολογία τους στα τάρταρα.

Ως εκ τούτου, ο Άρης θα συνεχίσει να ισορροπεί πάνω σε μια κλωστή, θα επιδιώξει να πετύχει το απόλυτο στις αγωνιστικές που απομένουν, ελπίζοντας (και όχι πιστεύοντας) σε λάθος των άμεσων αντιπάλων του. Κι όλ’ αυτά, νιώθοντας εντονότερη πίεση σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν.