Ενα από αυτά που λατρεύεις στο ιταλικό ποδόσφαιρο, είναι το γεγονός ότι ορισμένα πράγματα παραμένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Είτε μιλάμε για παμπάλαιους αθλητικούς νόμους και απαρχαιωμένα γήπεδα, είτε για τις αντιλήψεις τους. Ακόμη κι αν δεν σου αρέσει κάτι από αυτά, μπορείς να το δεχθείς με χιούμορ. Μέχρι που αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι αρχίζει και σε ενοχλεί, γιατί αναρωτιέσαι αν εσύ είσαι τόσο βαμμένος οπαδός και δεν βλέπεις την πραγματικότητα ή οι άλλοι προσπαθούν να αλλάξουν την πραγματικότητα επειδή αρχίζει και γίνεται άσχημη.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να ξεκαθαριστεί από την αρχή ότι σε αυτό το κείμενο δεν πρόκειται να γραφτεί τίποτα με απόλυτο τρόπο. Θα είναι απλά η καταγραφή του πώς βλέπει τα πράγματα ένας Γιουβεντίνος και θα περιμένει να δει, αν υπάρχει τέτοια διάθεση από εσάς, πώς τα βλέπει ένας μη Γιουβεντίνος. Στο κάτω-κάτω, αν ο Γιουβεντίνος είναι ο τρελός της υπόθεσης, καλό θα του κάνει να το συνειδητοποιήσει. Ακόμη καλύτερα θα είναι, βέβαια, αν δεν είναι αυτός ο περίεργος στο όλο θέμα.

Ενα θέμα που θα υπάρχει πάντα, λόγω των γεγονότων του 2006. Η ζημιά στη Γιούβε από το Calciopoli δεν ήταν τα δύο πρωταθλήματα που αφαιρέθηκαν. Στο Τορίνο, ούτως ή άλλως, τα μετράνε κανονικά και αυτό δεν θα αλλάξει. Πάντα τα μαθηματικά θα είναι διαφορετικά για τους Μπιανκονέρι και την ομοσπονδία, δεν είναι αυτό το θέμα. Το πρόβλημα είναι ότι η Γιούβε θα κουβαλάει πάντα την ρετσινιά. Και αφού θα κουβαλάει την ρετσινιά, ένα υπέρ της σφύριγμα θα αντιμετωπίζεται πάντα σαν... κατακλυσμός. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί αν αυτό είναι δίκαιο ή όχι.

Η καταλανική El Mundo Deportivo, για παράδειγμα, έγραψε ότι «η Γιουβέντους νίκησε τη Νάπολι με σκάνδαλο». Δέκα χρόνια τώρα, η εφημερίδα δεν είδε κανένα σκάνδαλο της Μπαρτσελόνα, με την οποία ασχολείται εκτενώς. Τίποτα ποτέ. Ως «σκάνδαλο» χαρακτηρίζεται ένας... πρώτος ημιτελικός Coppa Italia. Ούτε καν αγώνας πρωταθλήματος, πολύ δε περισσότερο ένα νοκ-άουτ ματς Champions League. Η αναφορά στο συγκεκριμένο δημοσίευμα (έτυχε να είναι καταλανική εφημερίδα, θα μπορούσε να είναι μαδριλένικη, αγγλική ή οτιδήποτε άλλο) γίνεται γιατί είναι η στιγμή που σκέφτεσαι ότι καλό είναι να λέμε για τους «κλέφτες της Γιουβέντους», ακόμη καλύτερο όμως θα είναι να λέμε και για τους απανταχού υποκριτές.

Ο οπαδός Παλλαντζάς δεν έχει την απαίτηση από κανέναν οπαδό καμίας ομάδας αυτού του πλανήτη, να κλάψει όταν πάρει σφύριγμα ή να σκεφτεί την αυτοκτονία, μην αντέχοντας την ντροπή. Εχει την απαίτηση όμως, να θυμάται ο καθένας πώς αντιδράει όταν παίρνει σφύριγμα, πριν δείξει με το δάχτυλο του τον Γιουβεντίνο. Οσοι, καλώς ή κακώς, αγαπάμε αυτή την ομάδα, ξέρουμε ότι πάντα θα είμαστε οι «πρώην κατάδικοι». Αυτοί που «πήγαν φυλακή». Πήγαμε όμως. Εκτίσαμε και νιώθουμε ότι μπορούμε να μιλάμε πλέον, γιατί κάποιοι από εμάς έχουμε μικρότερο πρόβλημα με αυτόν που θα πληρώσει για κάτι που έκανε και πολύ μεγαλύτερο με όσους έχουν κάνει τα ίδια ή χειρότερα αλλά αντί να πληρώσουν, έγιναν μάγκες και μπορούν να κάνουν και κήρυγμα.

Ο Γιουβεντίνος -και αυτό το γράφει άνθρωπος που την αγαπάει τόσο ώστε να μπορεί να κάνει οποιοδήποτε καραγκιοζιλίκι για αυτή την ομάδα- είναι ο τελευταίος που θέλει να πάρει σφύριγμα. Γιατί ξέρει τι θα ακούσει. Ξέρει ότι θα κουβαλάει πάντα το στίγμα του Calciopoli. Ξέρει ότι αν πάει να ανοίξει συζήτηση για διαιτησία, ακόμη κι αν έχει επιχειρήματα, θα πρέπει να κάνει τον μαλάκα και να τουμπεκιαστεί γιατί νιώθει μειονεκτικά. Basta, όμως. Να νιώθουμε έτσι όταν πρέπει. Και τώρα δεν το βλέπουμε ακριβώς έτσι το πράγμα...

Βασικά δεν βλέπουμε πώς μπορεί να αμφισβητηθεί η κυριαρχία αυτών των χρόνων ή πώς μπορεί να φτιάξει κάποιος κλίμα 2006. Είναι παιδιάστικο να μετράμε βαθμούς υπέρ ή κατά, αλλά φτάνεις και σε αυτό το σημείο όταν μπαίνεις στη διαδικασία να αναρωτηθείς αν όντως τα βλέπεις σωστά τα πράγματα ή αν είσαι τόσο κάφρος ώστε να μην βλέπεις την πραγματικότητα. Τη φετινή σεζόν η Γιουβέντους έχει χάσει 4 βαθμούς από διαιτητικά λάθη: Τη νίκη στο San Siro λόγω του γκολ του Πιάνιτς που ακύρωσε ο Ριτσόλι και την ισοπαλία στη Φλωρεντία επειδή δεν δόθηκε το πέναλτι στο χέρι του Ροντρίγκες. Οποιος θυμάται ματς που έχει πάρει φέτος λόγω διαιτησίας η Γιούβε, ας το ή τα αναφέρει στα σχόλια, για να κάνουμε προσθαφαιρέσεις: Είναι σωστοί οι 66 βαθμοί; Είναι περισσότεροι από όσοι έπρεπε να είναι αν οι διαιτητές ήταν ρομπότ ή μήπως είναι και λιγότεροι; Και γενικά να κάνουμε προσθαφαιρέσεις σε όλους.

Στα τέλη Φεβρουαρίου, η Ρόμα πήρε το 13ο πέναλτι για φέτος. Αδιάφορο, για μένα τουλάχιστον, το αν θα ήταν (γιατί δεν είναι) σωστά όλα ή λάθος όλα. Το σημαντικό είναι ότι τρεις μήνες πριν το τέλος της σεζόν, οι Τζαλορόσι έχουν 13 πέναλτι. Για να μην υπάρξει παρεξήγηση: Δεν γράφουμε ότι η Ρόμα ευνοείται. Απλά το αναφέρουμε για να ρωτήσουμε: Θα συνέβαινε αυτό σε μια εποχή που η Γιουβέντους έχει ένα σύστημα και ελέγχει τα πάντα; Ο οπαδός της Ρόμα, με το χέρι στην καρδιά, αισθάνεται ότι υπάρχει κάποιο σύστημα Γιούβε που τον πολεμάει; Οι ερωτήσεις δεν είναι δηκτικές. Είναι ειλικρινείς και θα ήθελαν απαντήσεις. Γράφτηκε και παραπάνω, αυτό το κείμενο έχει ως σκοπό να καταλάβουμε αν πάμε στραβά εμείς ως Γιουβεντίνοι ή οι υπόλοιποι. Κάθε απάντηση δεκτή, επομένως.

Ο οπαδός της Μίλαν, ο οποίος διαχρονικά έχει -ή πρέπει να έχει- τη νοοτροπία του οπαδού πραγματικά μεγάλης ομάδας, βλέπει κάποιο σύστημα υπέρ της Γιούβε; Θεωρεί ότι η διαιτησία φέτος προκαλεί πρόβλημα στην ομάδα του; Οι ερωτήσεις προς τους οπαδούς της Μίλαν, επίσης δεν είναι δηκτικές αλλά ειλικρινείς. Γιατί εμείς, για παράδειγμα, μπορεί να βλέπουμε ότι οι Ροσονέρι έχουν πάρει σφυρίγματα. Οπως έχουμε δει να παίρνουν σφυρίγματα, όπως και το να έχουν εναντίον τους σφυρίγματα, όλοι. Από τη Γιουβέντους και την Ρόμα μέχρι την Παλέρμο και την Κροτόνε. Η μόνη στην οποία δεν βλέπουμε σφυρίγματα υπέρ της, σίγουρα όχι τόσο εύκολα όσο αλλού, είναι η Ιντερ. Το «γιατί;» των οπαδών της, μπορεί να το απαντήσει ο Μοράτι.

Οπως θα μπορούσε να απαντήσει ο Ντε Λαουρέντις, γιατί αποφάσισε να φτάσει στα όρια της γραφικότητας τώρα, απειλώντας να παίξει με την Primavera στη ρεβάνς, και δεν αντέδρασε καθόλου όταν ο πρόεδρος της ομοσπονδίας Κάρλο Ταβέκιο δήλωνε πριν κάτι μήνες ότι η ποδοσφαιρική Ιταλία πρέπει να σώσει το Μιλάνο και ότι χρειάζεται ένα δυνατό Μιλάνο απέναντι στη Γιουβέντους επειδή οι Ρόμα και Νάπολι δεν αρκούν; Επειδή αυτό δεν το είπε οποιοσδήποτε αλλά ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, θα περίμενε κανείς ότι ο Αουρέλιο θα πήγαινε ζωσμένος με εκρηκτικά στο γραφείο του Ταβέκιο. Τελικά δεν είπε τίποτα. Ο οπαδός της Νάπολι τι θεωρεί πιο βαρύ κι ασήκωτο; Το να αδικηθεί, αν αδικήθηκε, σε ένα ματς με τη Γιούβε ή το να ακούει τον πρόεδρο της ομοσπονδίας να απαξιώνει έτσι την ομάδα του και ο δικός του πρόεδρος να μην αντιδράει;

Το να μην αρέσει το γεγονός ότι οι Μπιανκονέρι κυριαρχούν, είναι λογικό. Στην αρχή ήταν συμπαθητικό το να βλέπεις μια μεγάλη ομάδα να σηκώνεται από την μεγαλύτερη καταστροφή της ιστορίας της και να επιστρέφει στην κορυφή. Μετά έγινε κουραστικό. Τώρα θα αρχίσει να γίνεται αντιπαθητικό. Κατανοητό είναι. Ποιος φταίει όμως για αυτό; Ο Ανιέλι που έβαλε το κλαμπ σε μια σειρά ή ο Μπερλουσκόνι που τα παράτησε όλα; Ή ο Μοράτι που πούλησε σε κάποιον Τοχίρ; Ή ο Παλότα που προσπαθεί τόσα χρόνια να καταλήξει σε ένα πλάνο; Ή ο Λοτίτο που έδιωξε όλους τους Λατσιάλι;

Ο μόνος που έχει δουλέψει πραγματικά πολύ καλά είναι ο Ντε Λαουρέντις. Και γι' αυτό είναι -αντικειμενικά, ειλικρινά και καθόλου οπαδικά αυτό- πολύ άσχημο όταν αδικεί τη Νάπολι, με το να μην συμπεριφέρεται σαν μεγάλο κλαμπ...

Υ.Γ.: Ο δήμαρχος της Νάπολη, ο οποίος είναι οπαδός άλλης ομάδας, έχει βγάλει μια εντυπωσιακά αστεία γραπτή δήλωση για ξεσηκωμό της πόλης κλπ. Πιο αστείοι από αυτόν, μπορούν να γίνουν μόνο Ελληνες δημοσιογράφοι που αναπαράγουν ακόμη, στο 2017, ότι η Τορίνο έχει περισσότερους οπαδούς στην πόλη.

Υ.Γ.2: Αυτονόητο ότι όποιοι ασχολούνται σοβαρά με το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν χρειάζεται να εκφράσουν άποψη. Δεν θα έχει και καμία βαρύτητα γιατί είναι ούτως ή άλλως καμμένοι ασχολούμενοι με την Σούπερ την Λίγκα.