Τα λάθη έγιναν το καλοκαίρι

Πριν πολλά χρόνια, ο δημοσιογράφος αντιλαμβανόταν τον σφυγμό του κόσμου μέσα από τις αντιδράσεις του στο γήπεδο, τις συζητήσεις στα… καφενεία και τον αριθμό των τηλεφωνημάτων οργισμένων φιλάθλων στα τηλεφωνικά κέντρα των εφημερίδων.

Οι εποχές άλλαξαν, πλέον έχουμε εκσυγχρονιστεί (τρομάρα μας) και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν τον τόπο ισοπέδωσης και «εκτέλεσης» ανθρώπων και προσωπικοτήτων. Η διαδικασία είναι μάλιστα ευκολότερη όταν ο «δήμιος» κρύβεται πίσω από ένα ψευδώνυμο και περνάει έναν άνθρωπο γενεές δεκατέσσερις.

Πριν την έναρξη του Πρωταθλήματος, ο Νίκος Αναστόπουλος δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα έφτανε ο ίδιος σε τόσο δεινή θέση. Μετά από κάθε παιχνίδι πληθαίνονται οι επικριτές του, σε σημείο να απαιτούν από τον Θόδωρο Καρυπίδη να προχωρήσει στην αντικατάστασή του, χαρακτηρίζοντάς τον άμεσα υπεύθυνο για τον κίνδυνο που διατρέχει ο Άρης να χάσει την κατηγορία.

Αγωνιστικά, ο Άρης είναι προβληματικός από το πρώτο λεπτό του πρώτου επίσημου αγώνα του. Δεν σε πείθει γιατί πολύ απλά υστερεί σε τομείς που καθορίζουν την τύχη κάθε ομάδας που αγωνίζεται στη Football League. Ο Άρης έχει ποιότητα αλλά δεν έχει ποδοσφαιρική μαγκιά, τσαμπουκά… τύπους να δίνουν ξύλο και να αντέχουν κλωτσιές. Είναι soft και δυστυχώς δεν είναι (ποδοσφαιρικά) έξυπνος.

Είναι μια ντελικάτη ομάδα που έχει βραχυκυκλώσει επειδή τα πράγματα εξελίχθηκαν εκ διαμέτρου αντίθετα σε σχέση με αυτά που πίστευε. Οι δύο τελευταίοι αγώνες είναι ο καθρέπτης της κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Μια ομάδας που έχει πάψει να πιστεύει στις δυνατότητές της. Νόμιζε ότι θα περπατήσει στην πεδιάδα και ξαφνικά εμφανίστηκε ένα βουνό μπροστά της. Γιατί, ακόμη κι αν κέρδιζε στον Εύοσμο θα ήταν περισσότερο αποτέλεσμα τύχης και όχι ποδοσφαιρικής ικανότητας.

Ο Αναστόπουλος έλεγε ότι «με τη φανέλα δεν πας πουθενά», αλλά εδώ μπορούμε να προσθέσουμε ότι και με το ποδόσφαιρο που παίζει ο Άρης πραγματικά δεν πάει πουθενά. Δείχνει τόσο ανασφαλής ο ίδιος και η ομάδα του, σε σημείο να παραδίδονται τα σκήπτρα του αγώνα στον οποιονδήποτε αντίπαλο.

Δυστυχώς, δεν είναι η ομάδα που θα μπει στο γήπεδο για να κυριαρχήσει, αλλά για να πάρει το… μισό μηδέν και να φύγει. Δείχνει αδυναμία κι αυτό είναι αντιληπτό ακόμη και σε αντιπάλους που απλά θα ένιωθαν τιμή που θα αντιμετωπίσουν τον Άρη. Τώρα, υπολογίζουν ότι από τους αγώνες με τον Άρη μπορούν να κερδίσουν κάτι. Έδωσε δικαιώματα.

Μετά το παιχνίδι στον Εύοσμο ο Αναστόπουλος είπε ότι υπάρχει ένας γύρος ακόμη και ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του στερήσει τα πιστεύω του. Πράγματι έτσι είναι. Χρειάζεται όμως και μια βάση αγωνιστικών επιχειρημάτων η οποία (στην παρούσα φάση) απλά δεν υφίσταται. Συν τοις άλλοις, στο συγκεκριμένο Πρωτάθλημα, συνήθως την άνοδο κερδίζουν οι ομάδες που προπορεύονται στο τέλος του πρώτου γύρου.

Ο δεύτερος γύρος δεν είναι τόσο έντονος σε σχέση με τον πρώτο. Ειδικά φέτος όπου η συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων βρίσκονται (οικονομικά) μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και δεν αποκλείεται να ακολουθήσουν κι άλλες το παράδειγμα του Πανθρακικού.

Ως προπονητής και ως ο άνθρωπος που λαμβάνει τις αποφάσεις, ο Αναστόπουλος είναι ο βασικός υπεύθυνος της τωρινής κατάστασης. Αυτό είναι αυτονόητο. Η βασική ευθύνη του Αναστόπουλου δεν είναι ο τρόπος που παίζει ο Άρης, όσο οι επιλογές που έκανε το καλοκαίρι. Χρειαζόταν εργάτες, αλλά μάζεψε αρχιτέκτονες. Παρότι έχει τεχνίτες, είναι η ομάδα της... γιόμας. Καμία λογική.

Στο κάδρο όμως δεν βρίσκεται μόνο ο Αναστόπουλος. Οι παίκτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Γιατί αυτοί παίζουν και φαντάζομαι ότι αντιλαμβάνονται πως είναι ανεπίτρεπτο να χάνεις βαθμούς με τον ίδιο τρόπο σε δύο διαδοχικά παιχνίδια. Χρειάζεται προπονητής για να δείξει σ' έναν μπαρουτοκαπνισμένο παίκτη πώς πρέπει να διώχνει την μπάλα; Ποια πρέπει να είναι η τοποθέτησή του στο γήπεδο; Ας μην κοροϊδευόμαστε...

Αλλά σ’ αυτές τις περιπτώσεις, συνήθως το βαρύ τίμημα το πληρώνει μόνο ένας. Αυτός είναι ο μοναχικός δρόμος των προπονητών. Εκτός κι αν αποφασιστούν δραστικά μέτρα… προς συμμόρφωση και παραδειγματισμό.

Επί τούτου θα αποφασίσει ο Θόδωρος Καρυπίδης ο οποίος πρόσφατα παραδέχθηκε – μιλώντας στους παίκτες – ότι όλοι του συνιστούν να «τελειώσει» τον Αναστόπουλο. Ο ίδιος έχει ενδοιασμούς. Είτε γιατί τον πιστεύει και θέλει να τον στηρίξει, είτε γιατί δεν του γεμίζει το μάτι καμία εκ των υποψήφιων λύσεων.

Πληροφορίες του gazzetta.gr αναφέρουν ότι – μέσω τρίτων – έγινε… έρευνα αγοράς τις προηγούμενες ημέρες, αλλά δεν κατέληξε σε κάτι ουσιαστικό. Ανεξαρτήτως των πληροφοριών που διαρρέουν περί στήριξης στον Αναστόπουλο, είναι αδύνατο να πιστέψει ακόμη και ο πιο αφελής ότι ο Καρυπίδης δεν βρίσκεται σε διαδικασία προεργασίας για την έτοιμη λύση.

Όπως και να’ χει, αυτός οφείλει να αποφασίσει και να υποστηρίξει την απόφαση του. Ο Άρης θυμίζει κοιμισμένο γίγαντα ο οποίος χρειάζεται ηλεκτροσόκ για να συνέλθει. Με ημίμετρα, μην περιμένεις αποτελέσματα. Ο χρόνος κυλά, η δεξαμενή της υπομονής εξαντλήθηκε και ο κόσμος βρίσκεται στα όριά του.

Πάμε στο μπάσκετ. Στο ΣΕΦ ο Άρης πέτυχε κάτι μοναδικό. Ήταν καλύτερος του Ολυμπιακού για 25 λεπτά αλλά έχασε εύκολα με διαφορά 14 πόντων. Τούτο συνιστά κατόρθωμα. Είναι αυτή η αγωνιστική αστάθεια που τον διαλύει. Και εξηγούμαι:

Ρίξτε μια ματιά στα επιμέρους σκορ στα χρονικά διαστήματα: 5^ο έως και 10^ο λεπτό, 15^ο έως και 20^ο λεπτό και 27^ο έως και 32^ο λεπτό. Για να μην κουράζουμε, το επιμέρους σκορ σε αυτά τα 15 αγωνιστικά λεπτά είναι 43-4 υπέρ του Ολυμπιακού. Στο ίδιο διάστημα ο Άρης έκανε τα 15 από τα 17 λάθη του.

Οι δηλώσεις του Δημήτρη Πρίφτη (σ. σ. «με αυτή την εικόνα δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι») μάλλον αποσκοπούν στην πρόκληση του αθλητικού εγωισμού των παικτών. Αυτό που προβληματίζει έντονα είναι η αγωνιστική κατάσταση του Τζαμόν Γκόρντον. Το μυαλό ήθελε αλλά το σώμα δεν ακολουθούσε. Ο Αμερικανός δεν είναι σε καλή κατάσταση ή καλύτερα, δεν δείχνει να βρίσκεται σε θέση να προσφέρει στον Άρη αυτό για το οποίο αποκτήθηκε. Εκτός κι αν το Σάββατο έρθει η αγωνιστική μετάλλαξή του.