Ξέρει και τον... επόμενο

Θα μπορούσε να θεωρηθεί σύμπτωση. Ο Ολυμπιακός άλλωστε τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε selling club, άρα είναι φυσιολογικό να παραχωρεί και ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στην ίδια θέση. Εδώ όμως δεν είναι μόνο ο ρόλος. Είναι το σκεπτικό. Είναι η ηλικία. Και κυρίως είναι η... ραγδαία άνοδος των οικονομικών δεδομένων. Σε μια σκυταλοδρομία που αν μη τι άλλο σου δίνει την αίσθηση ενός μηχανισμού σε λειτουργία. Μιας επένδυσης που αποδίδει καρπούς, σε μια ομάδα που πραγματικά κινείται σε ένα επίπεδο μακριά από τα συνηθισμένα.

Ο Φέισα το 2013. Ο Σάμαρης το ΄14. Ο Μιλιβόγιεβιτς αρχές του ΄17.
Τρεις αμυντικοί χαφ που:
1) Έπιασαν λιμάνι στην ίδια ηλικία (23, 24, 23).
2) Έφυγαν στην ίδια ηλικία (25).
3) Έφεραν στο ταμείο των Ερυθρόλευκων κάτι παραπάνω από 30 εκατ ευρώ (4,5+ 10 +16).

Ενδιάμεσα όλοι τους είχαν την υποχρέωση να... χωρέσουν στα παπούτσια του προηγούμενου. Και ανταποκρίθηκαν. Ο Φέισα να αντικαταστήσει κοτζάμ Ορμπάιθ. Ο Σάμαρης τον Λιούμπο που μπορεί να ήταν «γυάλινος» αλλά το επίπεδο του ήταν πραγματικά υψηλό. Και σε ακόμη χειρότερη θέση ο Μίλι, ο οποίος μάλιστα θεωρήθηκε... μπάλωμα της τελευταίας στιγμής. Έλεγαν τότε πως ο Ολυμπιακός πήρε «τον αναπληρωματικό της Άντερλεχτ».

Τουλάχιστον με επιφύλαξη αντιμετωπίστηκε ο Σέρβος, στον δρόμο για την αναγνώριση. Εξαίρεση οι προπονητές. Διότι έπιναν νερό στο όνομα του και ο Μίτσελ, και ο Περέιρα, και ο Σίλβα που πήγε τώρα να τον χωρέσει στη δική του Χαλ, και βέβαια ο Μπέντο. Από την πρώτη στιγμή. Όλοι τους ξεκινούσαν την 11άδα από εκείνον. Και μάλιστα έτσι για την ιστορία, πριν τον Σίλβα προσπάθησε να τον «αρπάξει» για την επόμενη ομάδα του και ο Περέιρα (Φενέρ).

O Φέισα πριν από τον Ολυμπιακό είχε μόλις 2 συμμετοχές στην εθνική ομάδα της Σερβίας. Σε φόντο Ερυθρόλευκο και μέχρι να φύγει για τη Λισαβόνα, έφτασε στις 13. Ο Σάμαρης έγινε μέλος της δικής μας ομάδας, όταν έπιασε λιμάνι. Και ο Μίλι που ήρθε με 7 παρουσίες με το εθνόσημο; Φεύγει από την Ελλάδα βασικός και με 19 συμμετοχές πια στο «βιογραφικό» του.

Όλοι τους απόλυτα κερδισμένοι από την παρουσία στην κορυφαία ομάδα της χώρας. Με τίτλους, παραστάσεις Τσάμπιονς Λιγκ, καλά συμβόλαια. Όλοι τους έτοιμοι κάποια στιγμή για το παραπάνω βήμα. Το έκαναν όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Με τους Ερυθρόλευκους να φροντίζουν ώστε το κλαμπ να μην βγει ζημιωμένο, από το αναπόφευκτο. Όπως έγινε κάποτε με τον Τοροσίδη για παράδειγμα. Τότε που έφυγε ένας από τους καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές, χωρίς αντάλλαγμα. Ένα πάθημα που προφανώς έγινε μάθημα. Μια μεταγραφική ιστορία Γενάρη, που έχουμε την αίσθηση ότι άλλαξε πολλά στον τρόπο σκέψης του οργανισμού.

Τον Μιλιβόγιεβιτς δεν μπορούσαν οι Ερυθρόλευκοι να τον κρατήσουν. Αν δεν έφευγε τώρα, θα το έκανε τα καλοκαίρι. Κατάφεραν να τον παραχωρήσουν με μια σπουδαία συμφωνία. Ο «επόμενος» πρέπει να είναι 23 και να θέλει και εκείνος να φύγει στα 25. Να έχει την ικανότητα, αλλά και τη φιλοδοξία. Διεθνής ή με την προσδοκία να φορέσει το εθνόσημο. Ικανός να «συνεχίσει» αυτή τη σκυταλοδρομία. Να τον αποκτήσει σήμερα, τελευταία ημέρα των μεταγραφών; Μοιάζει λιγάκι δύσκολο. Να το επιχειρήσει μόνο για την «ζαρία» στο Europa League; Δεν ταιριάζει στο «πνεύμα». Υπάρχει ο Ρομαό που περιμένει μισή σεζόν, να έχει μια ευκαιρία. Να αγωνιστεί στη θέση του.

Ο Ολυμπιακός αυτόν τον καιρό αναδεικνύει μια ολόκληρη «γενιά» μέσα από τα σπλάχνα του. Φέρνει στην επιφάνεια την επόμενη μέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και το κάνει κατακτώντας με άνεση και το πρωτάθλημα. Το καλοκαίρι μπορεί να επιλέξει μέσα από τους 35-40 ποδοσφαιριστές που του ανήκουν, με ποιους θα προχωρήσει. Και βέβαια με την αγορά να του προσφέρει πολλές περισσότερες επιλογές για ενίσχυση.