Στην Αθήνα υπάρχουν τέσσερις μεγάλες ομάδες. Οι τρεις του ΠΟΚ και ο Πανιώνιος. Το να γίνεις Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός ή ΑΕΚ είναι το πιο εύκολο πράγμα στην ζωή. Σου προσφέρουν τίτλους, ευρωπαϊκά παιχνίδια, μεταγραφές αεροδρομίου, άπειρες νίκες αλλά και άλλες εφήμερες χαρές.

Το δύσκολο σε αυτή την πόλη είναι να είσαι Πανιώνιος, και ειδικά αν δεν είσαι Νεοσμυρνιώτης ή δεν είναι οι παππούδες σου από την Σμύρνη. Πανιώνιος όμως γίνεσαι γιατί σε αυτό τον σύλλογο βρίσκει κανείς το νόημα της ζωής. Πολλές λύπες και λίγες αλλά αληθινές χαρές.

Ο Πανιώνιος είναι κάτι το διαφορετικό στην μονοτονία των άλλων ο μποέμ και ο αριστερός που θα έφερνε την αλλαγή. Μπορεί η ομάδα του 2017 να μην είναι η σπουδαία ομάδα της δεκαετίας του 70' των Δέδε, Χάιτα, Ιντζόγλου και των άλλων σπουδαίων άσων του παρελθόντος, αλλά συνεχίζει να μας προσφέρει αυτή την μυσταγωγία, αυτή την έκσταση που δοκιμάζει ο θεατής ή ακροατής ενός εξαιρετικού μουσικού ή θεατρικού έργου.

Και να αυτή η μυσταγωγία συνεχίζεται και το 2017. Με αρχιτέκτονα τον Νίκο Ζαμάνη-και συνοδοιπόρους τους Δάρα-Σκούρα- ο οποίος δεν δίστασε να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά, σε μια εποχή που κινδύνευε ακόμα και η βιωσιμότητα του συλλόγου.

Δύο χρόνια μετά ο άνθρωπος αυτός έχει βγάλει τον σύλλογο από το αγωνιστικό τέλμα στο οποίο είχε πέσει δίνοντας του ξανά όραμα. Δύο χρόνια μετά και ο Πανιώνιος σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο, απολαμβάνει τις δάφνες του καλύτερου πρώτου γύρου στην ιστορία του (αυτή είναι η πρώτη φορά που τερματίζει 2ος πίσω από τον πρωταθλητή χειμώνα) και ανοίγει τα φτερά του για ακόμα πιο σπουδαία πράγματα.

Το πιο σπουδαίο όμως είναι ότι συνεχίζει να είναι εφτάψυχος. Το καλοκαίρι έφυγαν Μπακασέτας και Ουζουνίδης, και τώρα το Γενάρη ο Ανσαριφάρντ. Άλλους θα τους είχε πάρει η κάτω βόλτα. Όχι όμως τον Πανιώνιο. Σαν Λερναία Ύδρα συνεχίζει να βγάζει νέα κεφάλια, στην προκειμένη περίπτωση ποδοσφαιριστές. Νυφοπάζαρο είναι ο Πανιώνιος. Με άσχημες γκόμενες που τις σουλουπώνει λίγο και τις προξενεύει σαν να είναι καλύτερες απ' ότι την πρώτη φορά.

Στο Περιστέρι η ομάδα του Βλάνταν Μιλογεβιτς, ήταν μια ομάδα που χαίρεσαι να την βλέπεις. Ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Άμυνα γρανίτη, αμυντικά χαφ να δαγκώνουν, τον Μασούντ με την μπαγκέτα του να καθοδηγεί μαεστρικά το παιχνίδι, κι έναν Μπεν βγαλμένο από τα καλύτερα όνειρά του έκανε πάρτι κόντρα στον Ατρόμητο.

Οι Νεοσμυρνιώτες ήταν ανώτεροι από τον αντίπαλό τους, έφτασαν δίκαια στη νίκη η οποία δεν αμφισβητήθηκε ούτε όταν ήρθε η ισοφάριση με την επανέναρξη του δευτέρου ημιχρόνου.

Η «απάντηση» του Μιλόγεβιτς

«Η νίκη έχει πολλούς πατέρες, η ήττα είναι ορφανή», είχε πει κάποτε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και στις νίκες του Πανιωνίου ευτυχώς υπάρχουν πολλοί... πατέρες. Ένας από αυτούς είναι και ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς. Ένας προπονητής που λοιδορήθηκε, που άκουσε τα εξ' αμάξης και βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα πολλές φορές.

Και η χθεσινή νίκη ήταν κατά κάποιο τρόπο και μια δικιά του απάντηση στα όσα έχει περάσει.

ΥΓ. Το ότι ο Πανιώνιος είναι μια τεράστια οικογένεια φάνηκε και από το συγχαρητήριο μήνυμα του Ανσαριφάρντ στους πρώην συμπαίκτες του.

ΥΓ1. Μεγάλος άτυχος ο Ενγκόνγκ, αφού έδειχνε ορεξάτος στα 33 λεπτά που αγωνίστηκε.

ΥΓ2. Κυριάκος Σαββίδης. Ο επόμενος ποδοσφαιριστής που η καριέρα του θα πάρει τα πάνω της και θα αναγκάσει ομάδες να ασχοληθούν με την περίπτωσή του.