Ο ορισμός της… καλής προσπάθειας

Για να κρίνεις ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, πρέπει να έχεις μία αρχική-βασική γνώση του… ποιοι παίζουν! Χθες στο Καραϊσκάκη έπαιζε μία πολύ ποιοτική και δεμένη ομάδα, απέναντι στους δικούς μας οι οποίοι δυσκολεύονται πάρα πολύ, αλλά… το παλεύουν. Είναι φανερό ότι αυτή η εθνική ομάδα έχει χάσει ποιοτικά χαρακτηριστικά και έχει απίστευτα κενά στο ρόστερ, αλλά βλέπουμε παίκτες-μαχητές οι οποίοι μας πείθουν κάθε ματς και περισσότερο, ότι για να τους κερδίσει ένας αντίπαλος, θα πρέπει να φτύσει αίμα…

Για να μην μπερδευόμαστε… Η εθνική Ελλάδας του 2016 έχει χαμηλό ταβάνι.

Τα γράψαμε και στις 8 Οκτωβρίου μετά το ματς με την ισοδύναμη (τότε) ομάδα της Κύπρου. Γράφαμε για την εθνική Ελλάδας: «Πρόκειται για μία ομάδα με σταθερό τερματοφύλακα, εξαιρετική αμυντική γραμμή, φοβερό σέντερ φορ και έναν μεσοεπιθετικό ( τον Φορτούνη) που –τότε- προσπαθούσε να ξαναβρεί τον καλό του εαυτό».

Και συμπληρώσαμε τότε κάτι που αποδεικνύεται και θα αποδειχθεί πολύτιμο: «Έχουν και καλό κλίμα. Εδώ έχουν ξαναγίνει κολλητοί ο Τζαβέλλας με τον Μανιάτη…».

Αυτή είναι η κατάσταση, όπου το τελευταίο στοιχείο των σχέσεων βέβαια είναι υπερπολύτιμο, για ομάδες που βρίσκονται μία μόνο φορά το μήνα.

Όταν λοιπόν από τη μία έχεις μία ομάδα με τόσους σούπερ σταρ και απέναντι τους δικούς μας μαχητές, τότε πρέπει να περιμένεις συγκεκριμένα πράγματα…Το αποτέλεσμα είναι πάνω απ’ όλα και από εκεί και πέρα η προσπάθεια.

Η εθνική μας πήρε ένα καλούτσικο αποτέλεσμα, απέναντι σε ανώτερο αντίπαλο και οι διεθνείς έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν για να ανταπεξέλθουν απέναντι σε αυτούς τους αντιπάλους. Γιατί κακά τα ψέματα, χθες οι διεθνείς έβγαλαν μεγάλο πάθος, απέναντι στους επίσης πωρωμένους Βόσνιους…

Γι’ αυτό ας μιλάμε για πολύ καλή προσπάθεια, μια και ποδοσφαιρικά είναι δύσκολα τα πράγματα… Ένα μπράβο στους παίκτες για την προσπάθεια και από εκεί και πέρα κάποια (λίγα) ακόμη σχόλια…

Λένε όλοι για το πώς μπήκε η εθνική στο γήπεδο και γιατί… δεν έπαιξαν όπως στο δεύτερο ημίχρονο. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα… Ήξεραν καλά και οι διεθνείς (όταν έμπαιναν) ποιοι είναι, που πατάνε και ποιοι είναι οι αντίπαλοι. Σε τέτοια εντός έδρας ματς ,είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθείς τον ρόλο σου (του αουτσάιντερ δηλαδή…). Το μυαλό μπερδεύεται...

Θα δείτε ότι αυτή η ομάδα, με την τόσο μεγάλη μαχητικότητα και την καταπληκτική της άμυνα (θα επιστρέψει και ο Μανωλάς) θα έχει πολύ πιο ξεκάθαρο προσανατολισμό στο Βέλγιο και στη Βοσνία. Φυσικά δεν είναι εύκολο να πάρουμε καλό αποτέλεσμα σε αυτά τα δύο εκτός έδρας ματς, απέναντι σε πιο ποιοτικούς αντιπάλους… Αλλά μπορούμε να είμαστε καλύτεροι έχοντας πιο ξεκάθαρο πλάνο. Αν έχουμε και τύχη (μαζί και αυτόν τον απίστευτο Παπασταθόπουλο) τότε όλα γίνονται…

Αφού λοιπόν χθες προηγήθηκαν οι αντίπαλοι, ο στόχος ήταν πιο ξεκάθαρος και το ότι κάναμε τρεις-τέσσερις μεγάλες φάσεις, δεν είναι αμελητέο… Σταθήκαμε και τυχεροί (απαραίτητο στοιχείο παραδοσιακά για την εθνική ομάδα) και ήρθε η τελευταία φάση… όπου συνωμοτεί το σύμπαν, για να στρωθεί η μπάλα στο μαγικό αριστερό πόδι του καλύτερου Έλληνα αμυντικού που παίζει εντός Ελλάδας. Του μοναδικού Έλληνα αμυντικού που μπορεί να πιάσει τόσο ισορροπημένο σουτ στο πέμπτο λεπτό των καθυστερήσεων και ενώ νωρίτερα παίζει αριστερά χωρίς πρόβλημα τον αντίπαλό του, παίζει στόπερ και πέρα από τον απαραίτητο και αναμφισβήτητο τσαμπουκά του, έχει αυτές τις τοποθετήσεις και βγάζει αυτή την τεχνική σε κάθε επαφή με την μπάλα… Και όλα αυτά με… ενάμισι γόνατο!

Άξιζε ο Τζαβέλλας μία τέτοια στιγμή! Και επειδή χθες γράφαμε για «ηγέτες» και ΗΓΕΤΕΣ, ας ρωτήσουν όλοι και εντός εθνικής (για τον ΠΑΟΚ δεν τίθεται θέμα) που κατατάσσεται αυτός ο ποδοσφαιριστής και ποιος ο ρόλος του στο εκπληκτικό κλίμα που επέστρεψε (ειδικά στο ταξίδι του καλοκαιριού στην Αυστραλία) στις τάξεις της εθνικής, μετά την τραγική πορεία για τα προκριματικά του Euro.

Και επειδή το έχουμε γράψει άλλες 100 φορές, ας τις κάνουμε 101: «Ο ΠΑΟΚ θέλει άλλους τρεις τέτοιους…».