To καμένο «δάσος» της νοοτροπίας!

Ας ξεκινήσουμε με τα προφανή και τα γνωστά, γιατί καλοθελητές και καλοθελήτριες υπάρχουν πολλοί και πολλές. Ο Γιάννης Αλαφούζος ήταν ο μόνος που εμφανίστηκε στα δύσκολα, ήταν αυτός που κράτησε το καράβι όρθιο όταν πήγαινε... σφαίρα προς τα βράχια και έχει βάλει μια περιουσία στα ταμεία της ΠΑΕ για να μπορέσει ο Παναθηναϊκός να επιστρέψει στην κανονικότητα. Χάρη σε εκείνον, η «εγκληματική οργάνωση» που έκανε τσιφλίκι της το ελληνικό ποδόσφαιρο θα αναγκαστεί να λογοδοτήσει στην δικαιοσύνη. Επιτυχία του. Καλό είναι να αναγνωρίζουμε, να κάνουμε κριτική αλλά όχι να ισοπεδώνουμε.

Όλα τα παραπάνω, όμως, δεν σημαίνει πως θα τον καθιστούν αιώνια άμοιρο ευθυνών και κριτικής για όσα συμβαίνουν στον σύλλογο, όπως ίσως ο ίδιος θα ήθελε να είναι, αν κρίνουμε από την ατάκα τα ξημερώματα της Δευτέρας στο Κορωπί «μην με πιέζετε γιατί θα φύγω»! Μικρή παρένθεση: Μαγκιά του που πήγε για να απορροφήσει όλη την οργή των οπαδών. Αντρική κίνηση. Μαγκιά και των αρχηγών(Ζέκα, Λέτο, Μπεργκ) που ακολούθησαν, μαγκιά και των Παναγόπουλου, Βλάχου, Κασκάνη που τον συνόδευσαν. Τα υπόλοιπα μεγαλοστελέχη που στην λεζάντα και τα ταξίδια είναι πρώτα, που ακριβώς βρίσκονταν; Κλείνει η παρένθεση.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του «τριφυλλιού», λοιπόν, δεν είναι το αγωνιστικό. Όταν την τελευταία πενταετία έχουν καθίσει στον πάγκο της ομάδας καμιά δεκαριά προπονητές και έχουν γίνει καμιά πενηνταριά μεταγραφές, όταν την τελευταία πενταετία ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι στο εσωτερικό της ΠΑΕ λειτουργεί σαν δημόσιο και επιβιώνουν στελέχη χωρίς ρόλο και προσφορά, τότε ξεκάθαρα η άνιωθη εικόνα της ομάδας μέσα στο γήπεδο είναι ο καθρέφτης της συνολικής λειτουργίας της ΠΑΕ.

Εξαίρεση και φάρος φωτεινός η σεζόν 2013-2014 όταν ο Παναθηναϊκός λειτούργησε με ξεκάθαρους και ευδιάκριτους ρόλους στο ποδοσφαιρικό του τμήμα με το δίδυμο Νταμπίζα-Αναστασίου. Το αγωνιστικό κομμάτι είναι το «δέντρο». Το «δάσος» είναι η νοοτροπία που έχει ο Παναθηναϊκός και για την οποία υπεύθυνος είναι ο πρόεδρός του και τα στελέχη που ο ίδιος έχει διαλέξει να στελεχώνουν την ΠΑΕ και σε κάποιες περιπτώσεις να δρουν ανεξέλεγκτα!

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:

*Δεν γίνεται μετά το 3-0 στο Καραϊσκάκη ο πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα αντί να μπει στα αποδυτήρια μετά το τέλος του ματς και να αρχίζει να μοιράζει πρόστιμα. Τα δύο πράγματα που πραγματικά ενοχλούν τους ποδοσφαιριστές είναι όταν τους πειράξεις την «τσέπη» τους και την δημόσια εικόνα τους! «Τα παιδιά προσπάθησαν» είπε στο Κορωπί. Τα παιδιά δεν προσπάθησαν. Τα παιδιά έτρωγαν 3 γκολ στο ημίχρονο και όλο αυτό το «χάϊδεμα» που έχει ξεκινήσει από πέρυσι οδηγεί στην δημιουργία μίας ομάδας πιο soft και από βούτυρο! Πάρτε μια γεύση από όσα γράφαμε τον περασμένο Φλεβάρη για την συγκεκριμένη στρατηγική επιλογή!

*Δεν γίνεται μέσα στο ποδοσφαιρικό τμήμα να μην είσαι μία «γροθιά», να μην είσαι συσπειρωμένος μέχρι το κόκκαλο, στα εύκολα και στα δύσκολα. Είτε συμφωνείς με όσα βλέπεις είτε διαφωνείς. Σε αυτό φέρουν ευθύνη και μάλιστα μεγάλη όσοι έχουν θέσεις «κλειδιά» στην καθημερινότητα της ομάδας.

*Δεν γίνεται να έχουν συμμετοχή ή λόγο σε ποδοσφαιρικές αποφάσεις(όπως για παράδειγμα στις μεταγραφές του Ιανουαρίου του 2016) άνθρωποι που η δουλειά τους είναι στην νομική εκπροσώπηση του συλλόγου και καμία επαφή δεν έχουν με το αντικείμενο. Όπως, επίσης, δεν γίνεται τα τελευταία χρόνια να μην έχει κερδιθεί μία σοβαρή υπόθεση(όταν τελεσιδικήσει του Βλαχοδήμου θα την βάλουμε στον... λογαριασμό των θετικών) και να μην κουνιέται φύλλο!

*Δεν γίνεται τον περασμένο Αύγουστο, στέλεχος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός να προτείνει και παραλίγο να πείθει τον πρόεδρο του «τριφυλλιού», ώστε να παραχωρηθεί η Λεωφόρος στον ΠΑΣ Γιάννινα του Χριστοβασίλη, και πάλι να μην ανοίγει μύτη, σε μία κίνηση που δείχνει «ανιωθίλα» μέχρι το μεδούλι.

*Δεν γίνεται το καλοκαίρι του 2014 οι ποδοσφαιριστές της ομάδας να ζητούν από την διοίκηση αλλαγή στο ιατρικό επιτελείο, να γίνεται η αλλαγή και μετά την φυγή Νταμπίζα να επανέρχεται η προηγούμενη κατάσταση! Δεν γίνεται, επίσης, μετά το φιάσκο με τον Μπεργκ κόντρα στην Σταντάρ Λιέγης και τις ενοχλήσεις που έγιναν θλάση λόγω της μη προστασίας του Σουηδού, να μην αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη και να μην έχει κανείς την ευθιξία να παραιτηθεί μετά από ένα άνευ προηγούμενου «έγκλημα».

*Δεν γίνεται να γνωρίζεις από πέρυσι ως οργανισμός ότι ο Στραματσόνι χρειάζεται έναν άνθρωπο μέσα στα αποδυτήρια για να μπορεί να επιβάλλει απόλυτη πειθαρχία, έναν «κακό μπάτσο» στυλ Νταμπίζα που θα σφίγγει τα λουριά- αφού ως διοίκηση δεν μπορείς να το κάνεις- και εσύ να αφήνεις το κενό ακάλυπτο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα σε συνδυασμό με το «χάϊδεμα»:

-Από το πρώτο καλοκαιρινό φιλικό μέχρι και το Καραϊσκάκη, οι παίκτες του Παναθηναϊκού να διαμαρτύρονται συνεχώς στους διαιτητές, να κάνουν αστείους τσαμπουκάδες και να δέχονται κάρτες που συναντάς μόνο σε ερασιτεχνικό επίπεδο.

-Μετά την ήττα από την Ξάνθη ο αρχηγός σου να πηγαίνει στα μπουζούκια και την επόμενη μέρα το πρωί να έχει προπόνηση στο Κορωπί.

-Ο Ιμπάρμπο να είναι σχεδόν κάθε βράδυ έξω με τον Πάρντο και τα ξημερώματα που παίζεις το ματς της χρονιάς να «ανεβάζει» βίντεο στο instagram να χορεύει μέσα στο ξενοδοχείο που έχει καταλύσει η αποστολή.

-Αρκετές καθυστερημένες αφίξεις σε προπονήσεις και πειθαρχικά παραπτώματα που δεν πήραν έκταση για να μην γίνει «μπάχαλο» η ομάδα.

Και φυσικά όλη αυτή η χαλαρότητα και η παιδική χαρά δημιούργησε μια ομάδα light, μια ομάδα που τρώει ένα γκολ και μετά εξαφανίζεται από το γήπεδο, μια ομάδα που παρά το γεγονός ότι διαθέτει αξιόλογα «υλικά» έπαψε να είναι ΟΜΑΔΑ(παρά τις καλές εμφανίσεις στην Ευρώπη) από τα προκριματικά του καλοκαιριού και μετά.

*Δεν γίνεται να φέρνεις τον Ζιλμπέρτο Σίλβα ως τον άνθρωπο που θα χαράξει στρατηγική στον σύλλογο μετά από μία σούπερ αποτυχημένη χρονιά και να μην του δίνεις το μίνιμουμ των εξουσιών, χρίζοντας «αυτοκράτορα» τον προπονητή και αναγκάζοντας τον Βραζιλιάνο να υποδύεται μέχρι τώρα ρόλο... κομπάρσου! Στην περιθωριοποίησή του στα της πρώτης ομάδας παίζει μεγάλο ρόλο και ο χαρακτήρας του, καθώς δεν είναι ο άνθρωπος που θα οδηγηθεί σε συγκρούσεις ή σε διάφορα power games.

*Δεν γίνεται μέχρι και το καλοκαίρι του 2015 να έχεις το πιο δυνατό, αποτελεσματικό και μάχιμο γραφείο Τύπου, να κάνεις επικοινωνιακό πάρτι εις βάρος του Ολυμπιακού και να αποφασίζεις την ώρα του «πολέμου» να γίνεις πιο light...

Και πάνω απ΄όλα δεν γίνεται μια 30άρα εκατομμύρια ευρώ και μια προσπάθεια ζωής από τον Γιάννη Αλαφούζο να πηγαίνουν στράφι εξαιτίας της ελλιπέστατης και πρόχειρης στελέχωσης της ΠΑΕ σε θέσεις «κλειδιά» ή της έλλειψης ποδοσφαιρικής λογικής σε σημαντικές αποφάσεις, όπως για παράδειγμα η έλευση ενός προπονητή. Και μιας και λέμε για προπονητή. Το θέμα σε περίπτωση που φύγει ο Στραματσόνι δεν είναι το πρόσωπο που θα έρθει. Πέρυσι τέτοια εποχή μετά το τέλος του Αναστασίου, γράφαμε ότι σημασία δεν έχει το ποιος αλλά το «γιατί». Το ίδιο ισχύει και φέτος...