Περήφανοι ως Έλληνες...
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Κι ακόμα κι αν η Ευρωλίγκα καταλήξει στα χέρια των ζάπλουτων Ρώσων, αυτή η χώρα θα έχει στείλει παντού το μήνυμά της. Εστω κι αν πρόκειται απλά για μπάσκετ, για αθλητισμό.
Βέβαια τούτη τη στιγμή γιορτάζουν μόνο όσοι φορούν ερυθρόλευκα. Δίκαια. Απόλυτα δίκαια. Έριξαν ολόκληρη Μπαρτσελόνα στο καναβάτσο, έκαναν άλλη μία υπέρβαση. Και πλέον βρίσκονται στον τελικό της Ευρωλίγκα!
"Την κούπα θα σηκώσουμε σε χώμα ελληνικό" τραγουδούσαν στις εξέδρες οι Έλληνες που πίστεψαν σε τούτη την παρέα, στους ανθρώπους που μιλούν την ίδια γλώσσα. Ποιοι νίκησαν την Μπάρτσα; Ο Βασίλης Σπανούλης, ο κορυφαίος φέτος σε όλη την Ευρώπη, ο Μάντζαρης με την άμυνα στον Ναβάρο, ο Παπανικολάου που έκανε όλες τις δουλειές, ο Πρίντεζης που παίζει το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του, ο Σλούκας που μπήκε και δεν φοβήθηκε.
Μαζί με τους υπόλοιπους, βέβαια. Αλλά τη νίκη την υπέγραψαν οι Έλληνες. Και φυσικά ήταν η μεγάλη δικαίωση του Παναγιώτη και του Γιώργου Αγγελόπουλου... Είδαν το ματς ένα μέτρο από το παρκέ, το πανηγύρισαν με την ψυχή τους, έχοντας δίπλα και τον πατέρα τους, τον Κωνσταντίνο Αγγελόπουλο.
Αν το δούμε αγωνιστικά, ο Ολυμπιακός είχε τον έλεγχο από την αρχή ως το τέλος. Ο Σπανούλης έβαλε τις βάσεις, η άμυνα δούλεψε εξαιρετικά. Οχι στην εντέλεια, γιατί χάθηκαν κάποια αμυντικά ριμπάουντ, αλλά κι αυτό είχε εξήγηση. Οι πολλές περιστροφές και οι αλλαγές στην άμυνα, έφερε πολλά μις ματς μέσα στη ρακέτα. Γι αυτό και τα τόσα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ.
Ο Ιβκοβιτς δούλεψε τέλεια το παιχνίδι, διάλεξε το μικρότερο κακό και δικαιώθηκε απόλυτα. Τον βοήθησαν και οι παίκτες του, που εκτέλεσαν σε μεγάλο βαθμό τις οδηγίες του. Ο Ολυμπιακός δεν πανικοβλήθηκε σε κανένα σημείο, δεν άφησε τους διαιτητές να του πάρουν τη νίκη και πλέον ετοιμάζεται για τον μεγάλο τελικό. Τι μπορεί να γίνει την Κυριακή; Εχουμε καιρό, θα τα πούμε αυτά. Μέχρι τότε, ο Ολυμπιακός και η Ελλάδα δικαιούνται να είναι υπερήφανοι.
Όχι μόνο για τον Ολυμπιακό, αλλά και για τον Παναθηναϊκό. Οι πράσινοι είδαν τη δική τους ομάδα να τα βάζει με τα θηρία, να τα κοιτάζει στα μάτια και τελικά να χάνει επειδή οι διαιτητές ήθελαν κάτι διαφορετικό. Ο Κώστας Καϊμακόγλου τα έβαζε με τα θηρία, όλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού έκαναν την υπέρβαση.
Είχαν και τη συμπαράσταση των 4000 οπαδών τους, που πίστεψαν στο θαύμα και ουσιαστικά δεν μπορούν να νιώθουν νικημένοι. Στο τέλος το αποτέλεσμα δεν τους δικαίωσε, αλλά η ουσία είναι ότι πρόκειται για μια προσπάθεια που αξίζει πολλά συγχαρητήρια.
ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
Για την Ελλάδα, αλλά όχι έτσι ρε γαμώτο…
Η μεγάλη βραδιά του ελληνικού μπάσκετ, η μεγαλύτερη στην ιστορία του, πήρε με βίαιο τρόπο παράταση… Εδώ και λίγες ώρες, το ταξίδι στην Πόλη, μετατρέπεται σε ερυθρόλευκο όνειρο… Τα μαγκάκια του Ντούντα Ιβκοβιτς έβαλαν στην θέση τους την Μπαρτσελόνα που δεν ήξερε που πατούσε και που βρισκόταν, αποδεικνύοντας ότι στον αθλητισμό, υπάρχει χώρος να χωρέσουν πολλά όνειρα, ακόμα και τα πιο τρανά, τα πιο απίθανα, αρκεί να έχει κάποιος διάθεση να τα κυνηγήσει. Είναι συγκινητικό αυτό που κατάφερε ο Ολυμπιακός, σε όποιο προορισμό κι αν καταλήξει πλέον αυτή η διαδρομή. Πέραν πάσης φαντασίας… Από την άλλη πλευρά όμως, ομολογώ ότι ήταν ρομαντικό και λατρεμένο αυτό που επιχείρησε να κάνει ο Παναθηναϊκός… Πανάθεμά το! Ένα καταραμένο καλάθι έλειπε… Του Μάικ, στα 100’’ με αντίπαλο τον Σίσκα, ή του Σάρας… Γοητεύομαι με τις προσωπικότητες… Μπρος στο μέγεθος και την αλεγκρία του Λιθουανού, υποκλίνομαι. Είμαι στεναχωρημένος… Ο ελληνικός τελικός δεν ήταν τελικά τόσο μακριά όσο φάνταζε εξαρχής. Πιο πολύ στεναχωριέμαι όμως, για τον απαράμιλλο Λιθουανό… Τον έβλεπα στην παρουσίαση των ομάδων (το πόσταρα και στο facebookμάλιστα), να βολοδέρνει πίσω από την παράταξη των υπόλοιπων παικτών, στα σκοτεινά, εκεί όπου δε σημάδευαν τα κανόνια προβολείς του Σινάν Ερντέμ, με το κεφάλι κάτω και μία ανυπομονησία, που άγχωνε ακόμα κι εσένα που τον έβλεπες να κινείται έτσι. Κρίμα για αυτό το παιδί, πολύ κρίμα, γιατί πέρσι, όταν οι περισσότεροι του είχαν ράψει το ταμπελάκι του συνταξιούχου στο πέτο, και ήταν έτοιμοι να του στείλουν λουλούδια με την κάρτα να γράφει «Καλός Πολίτης» ο Λιθουανός έδειξε ότι έχει τόσο βαριά κότσια που χρειάζονται φορτηγά και κοντέινερ για να τα κουβαλήσουν. Κρίμα ρε Σάρας… Κρίμα ρε παλίκαρε… Απόψε μας δίδαξες όλους… Όπως μας δίδαξε και ο Ολυμπιακός, ο οποίος όμως το κάνει από την αρχή της σεζόν. Η διαφορά του με την Μπαρτσελόνα ήταν αμέτρητη… Εύκολα νίκησε… Ακόμα και όταν η διαφορά έπεφτε στους 2 ή τους 4 πόντους αισθανόσουν ότι προηγείται με 10 και 15π. Τόση αυτοπεποίθηση, τόση ηρεμία και συγκέντρωση, σπάνια βλέπεις κανείς σε Φάιναλ Φορ από μία ομάδα που ταξιδεύει ως αουτάιντερ. Και βέβαια, όσο λυπήθηκα για τον Σάρας,άλλο τόσο με ενθουσίασε ο τύπος που λέγεται Βασίλης Σπανούλης… Γεννημένος νικητής, απίστευτος ηγέτης, έτοιμος να αναλάβει όλα τα βάρη και να τα φέρει εις πέρας… Το τρίποντο στο ένα λεπτό πριν τη λήξη, ήταν ίσως το μεγαλύτερο χάιλαιτ της καριέρας του έως τώρα… Ηταν η σφραγίδα και η υπογραφή μίας τεράστιας φυσιογνωμίας στο φύλλο στατιστικής ενός αγώνα που έπρεπε να φέρει το όνομά του. Είναι δύσκολο μετά από τόσο έντονες στιγμές να ταξινομήσεις τις σκέψεις σου… Πολύ δύσκολο… Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς όμως, με πεντακάθαρο μυαλό, έκανε την δήλωση της …δεκαετίας, παρομοιάζοντας τον Ολυμπιακό με την Βούλα Πατουλίδου. Πόσο εύστοχος ήταν ο Ντούντα; Καλύτερη αναφορά δε θα μπορούσε να κάνει. Ακριβώς έτσι είναι… Στο πρόσωπο της Βούλας του 1992, καθρεπτίζεται ο Ολυμπιακός του 2012… Και μπορεί να έχουν περάσει 10 χρόνια, αλλά θαρρείς και πως με το χρυσό μετάλλιο της Πατουλίδου υπογράφηκε η ληξιαρχική πράξη γέννησης της φετινής ομάδας του Θρύλου… Ναι, 20άρης είναι ο Ολυμπιακός… Παίζει με φρεσκάδα 20αρη, πόδια 20άρη, πάθος, κίνητρο και διάθεση 20άρη. Που βγήκε για πρώτη φορά στην πιάτσα να ψάξει για ένα καλύτερο αύριο.
Θα είμαι ειλικρινής… Πλέον τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για τον Ολυμπιακό. Δεν πιστεύω ότι έχει μεγάλη τύχη απέναντι σε αυτή την ΤΣΣΚΑ, για λόγους που θα εξηγήσουμε πριν τον τελικό, αλλά όχι απόψε. Δεν του αφαιρώ τις ελπίδες, απλά του αποδίδω αυτές που νομίζω ότι έχει και θα χαρώ πολύ να με διαψεύσει…. Είδωμεν…
Υ.Γ. Πλην του Σάρας υπάρχει άλλη μία ψυχή για την οποία είναι κρίμα η ήττα από την ΤΣΣΚΑ… Του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, του μοναδικού προπονητή στον κόσμο (και το εννοώ) που κάνει τη διαφορά από τον πάγκο του… Αυτό πήγε να κάνει και στον ημιτελικό, αλλά …χτύπησε σίδερο…
Υ.Γ.1 Ποιος να έλεγε ότι με τον Διαμαντίδη και τον Μπατίστ σε μία από τις χειρότερες βραδιές της καριέρας τους, ο Παναθηναϊκός θα έφτανε το ματς στην μία επίθεση με την ΤΣΣΚΑ; Ποιος πιστεύει ακόμα σε προβλέψεις, προγνωστικά και παρόμοιες αηδίες πριν από τόσο μεγάλα ματς;
Υ.Γ.2 Οποιος τολμήσει να κατηγορήσει κάποιον παίκτη του Παναθηναϊκού για την ήττα είναι απλά ο μεγαλύτερος αγνώμων
Υ.Γ.3 Η διαιτησία έπαιξε το ρόλο της… Σημαντικό ρόλο… Σφαγή πάντως δεν ήταν… Ο Ισπανός έκανε το παν για να βοηθήσει την ΤΣΣΚΑ σε εκνευριστικό βαθμό… Κι από κοντά ο Γιούγκερμπραντ… Τελειώνει εδώ όμως η συζήτηση με τη διαιτησία…
Υ.Γ.4 Την Κυριακή όλοι όσοι αγαπάμε το μπάσκετ είμαστε Ολυμπιακός… Κανονικά και με το νόμο!
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta. Ακολούθησέ μας και στο Google News.
