Ο «δράκος» εξήγησε στη συνέντευξη του γιατί η Λιμόζ μοιάζει με το Μαρούσι, αλλά και γιατί ακόμη είναι νωρίς να μιλήσει για στόχους της γαλλικής ομάδας.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Έλληνα προπονητή στη L'Equipe:

Η Λιμόζ έχει μία παράδοση από μεγάλους ξένους προπονητές, όπως Σερφ, Μάλκοβιτς, Ιβάνοβιτς, Τάνιεβιτς κ.α. Θέλετε να συνεχίσετε σε αυτό το δρόμο;

«Ελπίζω να τα καταφέρω. Ξέρω πως όλοι εδώ αγαπούν το μπάσκετ και στη Λιμόζ χτυπά η καρδιά του αθλήματος στη Γαλλία. Υπάρχει πάθος και επιθυμία για να αναπτυχθεί το μπάσκετ».

Είχατε άλλες προτάσεις πριν επιλέξετε τη Λιμόζ;

«Είχα, αλλά ασχολήθηκε ο μάνατζέρ μου. Για μένα το πιο σημαντικό ήταν να έχει ο σύλλογος ένα σχέδιο και να υπάρχει κάποια φιλοσοφία πίσω από την πρόταση. Μου αρέσει να χτίζω πράγματα από την αρχή, όχι απλώς να παρουσιάζω το ταλέντο κάποιων παικτών. Το γαλλικό μπάσκετ έχει πολύ ταλέντο, αλλά μέχρι τώρα δεν είχε τα αποτελέσματα που αξίζει. Η πρόταση που μου έγινε παρουσίαζε ένα πολύ ενδιαφέρον σχέδιο. Είδα ότι ο πρόεδρος, Φρεντερίκ Φορτέ, είχε το ίδιο πάθος».

Όλα ξεκίνησαν με ένα e-mail του προέδρου…

«Ναι, μου έστειλε ένα e-mail πριν τρεις μήνες λέγοντας ‘Έχω ένα όνειρο’. Μου είπε πως ήθελε να αλλάξει τη φιλοσοφία του συλλόγου και να εγκαινιάσει έναν νέο τρόπο σκέψης για το μπάσκετ. Μιλούσαμε για δέκα μέρες και στο τέλος με έπεισε».

Το σχέδιο αυτό σας θυμίζει τα χρόνια σας στο Μαρούσι;

«Έχει ομοιότητες, αφού κι εκεί είχα περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες για να εφαρμόσω το σχέδιό μου. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο που παίζεται το μπάσκετ στη Γαλλία. Οι παίκτες τρέχουν πολύ και δεν αλλάζουν ρυθμό. Για μένα ένας παίκτης πρέπει να ξέρει πότε πρέπει να τρέχει και πότε να σταματά. Αυτό είναι το μπάσκετ, ο έλεγχος. Να μπορείς να παρουσιάζεις στο παρκέ όλες τις αρετές σου και να τις αξιοποιείς στον μέγιστο βαθμό».

Τι θέλετε να φτιάξετε με τους παίκτες που αποκτήσατε;

«Πρέπει να δουλέψουμε. Βλέπω πως υπάρχει διάθεση για αυτό. Οι παίκτες πρέπει να καταλάβουν πως αν θέλουν να αλλάξουν επίπεδο, πρέπει να ξεκινήσουν αλλάζοντας τις συνήθειές τους».

Η ομάδα έχει υποστεί σχεδόν ολοκληρωτικό λίφτινγκ…

«Είναι σημαντικό οι παίκτες να καταλάβουν πως πρέπει να είναι αφοσιωμένοι ολοκληρωτικά στους στόχους της ομάδας. Αν βάλεις σε ένα αεροπλάνο βενζίνη δεν θα πετάξει. Χρειάζεται κηροζίνη. Έτσι και το ανθρώπινο σώμα, χρειάζεται πειθαρχία και ηρεμία».

Πόσος καιρός χρειάζεται για την προσαρμογή στις συνθήκες αυτές;

«Αρκετός. Δεν είναι αρχές μόνο για το μπάσκετ, αλλά για όλη τη ζωή. Θέλουμε να χτίσουμε μία ομάδα αλλά ταυτόχρονα και έναν χαρακτήρα που θα μας δώσει περισσότερες επιλογές στο παιχνίδι μας. Θα πάμε βήμα-βήμα. Θα υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, αυτό είναι σίγουρο, αλλά θα κάνω υπομονή. Αν όμως έχουμε στο μυαλό μας πού θέλουμε να φτάσουμε, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, θα είμαστε ικανοποιημένοι».

Ποιοι είναι οι εφικτοί στόχοι για την ομάδα;

«Είμαστε ακόμη στην προετοιμασία. Πρέπει να αναλύσουμε πώς θα αντιδρούμε στις ήττες, στις νίκες και στις συνθήκες που θα συναντάμε στα παιχνίδια. Πιστεύω πως είμαστε σε καλό δρόμο. Οι παίκτες θέλουν να φτάσουν σε αυτό που ζητώ, αλλά όλα θέλουν το χρόνο τους».

Στη διάρκεια των προπονήσεων συχνά διακόπτεται το παιχνίδι για να επισημάνετε κάποιες λεπτομέρειες…

«Οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. Πού θα στέκεσαι στο παρκέ, πού θα δώσεις την μπάλα, πώς θα αμυνθείς… Ένα παιχνίδι μπάσκετ μπορεί να κριθεί στο δευτερόλεπτο ή σε μισό δευτερόλεπτο. Μία κατοχή μπορεί να κρίνει μία ολόκληρη σεζόν. Γι΄αυτό οι λεπτομέρειες είναι αναγκαίες».

Ποιος είναι ο ηγέτης της Λιμόζ;

«Ο Ζοζέφ Γκομίς είναι ένας ταλαντούχος παίκτης, αξιόπιστος και έμπειρος, αλλά είναι νωρίς να μιλήσουμε γι’ αυτό. Μας λείπουν παίκτες, ένας ψηλός, ενώ έχουμε και αρκετούς τραυματίες».

Ποια είναι διαφορά στο να προπονείς μία ομάδα σαν τον Ολυμπιακό και τη Λιμόζ;

«Οι παίκτες είναι καλύτεροι, ικανοί να διαχειριστούν περισσότερες καταστάσεις και συνθήκες μέσα από την εμπειρία τους. Υπάρχει εγωισμός, αλλά την ίδια ώρα μπορούν να πάρουν καλύτερες αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές. Για μένα δεν έπαιξε ρόλο αυτό στο ενδιαφέρον μου να έρθω εδώ. Μου αρέσει να προπονώ και τους δύο τύπους ομάδων. Κάθε εμπειρία είναι ξεχωριστή και μου έχει δώσει γνώσεις. Έτσι ζω το μπάσκετ, ζω το κάθε δευτερόλεπτο. Όταν δουλεύεις με άλλους, ανακαλύπτεις καθημερινά τον εαυτό σου».