ΣΙΣΟΚΟλαση και μεταγραφή

Θριαμοβολογίες δεν χρειάζονται για τον Παναθηναϊκό και απ΄ ότι πρόλαβα να δω, τις απέφυγαν όλοι. Σωστά έπραξαν. Άλλο ανακούφιση και ικανοποίηση, άλλο χαμόγελο και αισιοδοξία, άλλο πανηγύρι και παροξυσμός. Την Μάδεργουελ απέκλεισαν, όχι την Μάλαγα. Αν αποκλείσουν και την Μάλαγα (την Λιλ, την Φενέρ, την Ουντινέζε, την Γκλάντμπαχ, όποια τους λάχει), τότε δεν θα αξίζουν μόνο τα μπράβο (που αξίζουν και για χθες), αλλά και τα τρελά πανηγύρια. Γιατί σ΄ αυτή την περίπτωση, ο Παναθηναϊκός, με τον κίνδυνο βεβαίως να καταταγεί τέταρτος και καταϊδρωμένος στον όμιλό του (του έχει ξανασυμβεί με το απίθανο 2-13 επί πολυμετοχικότητας…) θα βάλει τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον, για μια καλή ζωή, αν διοικηθεί σωστά και διαχειριστεί με ωριμότητα τα έσοδά του.

Χθες, εναντίον μια ορεξάτης και παθιασμένης, αλλά σαφέστατα άπειρης και ατάλαντης ομάδας, έκανε αυτό που έπρεπε. Μπήκε «ψαρωτικά» στο ματς. Σαν Panathiniakos. Και θα μπορούσε να το είχε καθαρίσει και να έγραφε καμιά… τεσσάρα αν ο Τοτσέ ήταν εύστοχος. Δεν τα κατάφερε χθες, δεν είναι δα και επιπέδου Τσάμπιονς Λιγκ, να μην τα ξαναλέμε για τον φιλότιμο Ισπανό…

Τα κατάφερε όμως και με το παραπάνω ο Σισοκό. Χρόνια έχω να θυμηθώ τέτοιο επίσημο ντεμπούτο νέου παίκτη στον Παναθηναϊκό. Ούτε ο Σισέ, ούτε ο Ζιλμπέρτο, ούτε ο Λέτο είχαν πιάσει τέτοια απόδοση στην πρώτη εμφάνισή τους. Θυμάμαι πιο πρόσφατο «εκρηκτικό» ντεμπούτο του Φλάβιο Κονσεϊσάο σε ένα φιλικό στο ΟΑΚΑ και βεβαίως του γίγαντα «Σάλπι» στο Αιγάλεω με τον Χανς Μπάκε στον πάγκο, λίγο πριν την Ζαπορίζια στην Πάτρα, τα κυνηγητά και την… διάλυση εκείνης της σεζόν.

Μας το είχε πει ο Κώστας Ελευθεράκης μετά την Αυστρία: «Τον Σο δεν τον έχω δει, δεν το ξέρω το παλικάρι. Αλλά για τον άλλο βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Είναι παικταράς, θα το δείτε». Το… θέμα δεν ήταν μόνο οι ντρίμπλες του και η εξωπραγματική συγκριτικά με των συμπαικτών του ταχύτητα και εκρηκτικότητα. Ούτε η τεχνική του, την οποία είχαν διαπιστώσει όλοι στην Παιανία. Για μένα άλλα ήταν τα ευχάριστα νέα για τον Ζεσουάλδο: η ομαδικότητά του (πόσες ασίστ πια να μοιράσει στο πρώτο ματς;), η συνέπειά του στα αμυντικά καθήκοντα και στις καλύψεις, η αντοχή του, η θέλησή του. Μακάρι για τον Παναθηναϊκό να αναδειχθεί σε νέο και καλύτερο «Κουίνσι». Σε έναν ικανό παίκτη, δηλαδή, που τυγχάνει της εμπιστοσύνης του προπονητή του για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλο βαθμό και εκείνος επειδή ξέρει και βρίσκει τα «κουμπιά» του, του παρέχει τη δυνατότητα και τον βοηθά να βγάζει τον καλύτερο εαυτό του εντός γηπέδου.

Σημαντικό το πρώτο ευρωπαϊκό γκολ του Μαυρία, κινητήριος δύναμη οι Ζέκα – Βιτόλο (αλλά χρειάζεται ο Σο γιατί θα «σκάσουν»), κομβικός ο αναποτελεσματικός και φλύαρος πολλές φορές Λάζαρος γιατί έβγαινε συνέχεια να πάρει τη μπάλα, καλό ματς από τον Καρνέζη και τον Βύντρα. Μέχρι εκεί όμως. Αυτή η πρόκριση ήταν υποχρέωση για τον Παναθηναϊκό, όπως ήταν και οι δύο χαμένες περυσινές με την Οντένσε και την Μακάμπι.

Υπέρβαση θα είναι η πρόκριση στους ομίλους. Και για να συμβεί αυτό, εκτός από την εντατικοποίηση της δουλειάς από το ιατρικό επιτελείο για την ενεργοποίηση του Σο, η ομάδα χρειάζεται τουλάχιστον μία μεταγραφή (θα είναι πανέτοιμοι και οι Φορναρόλι – τι έχασες ρε μπαγάσα… - Κατσουράνης). Όχι πως αποκλείεται να κάνει την έκπληξη δίχως νέο παίκτη. Μα, για να αυξήσει τις πιθανότητες, να δώσει χαρά και επιπλέον κίνητρο στον Φερέιρα (πρωτίστως) και στους οπαδούς (δευτερευόντως) η ομάδα χρειάζεται έναν box to box μοντέρνο μέσο ή έναν επιτελικό χαφ που να το… λέει η καρδούλα του.

Ο Φερέιρα θα αποφασίσει, όπως σε όλες τις μεταγραφές. Μα, έτσι όπως είδα χθες τον Παναθηναϊκό, δεν του χρειάζεται «Κουίνσι». Αλλά ένας σπουδαίος μέσος!

Follow me on twitter: Seretinio