* Αριστερά ο Στιβ Μπουλντ στο πλευρό του Αρσέν Βενγκέρ

Επί των ημερών του (1986-'95) η τροπαιοθήκη του συλλόγου εμπλουτίστηκε με δύο πρωταθλήματα (1989, 1991), ένα Κύπελλο (1993), ένα Σούπερ Καπ (1991), δύο Λιγκ Καπ (1987, 1993) και πάνω απ' όλα το Κυπελλούχων του 1994. Επιτυχημένο τον λες σίγουρα. Και όμως παρά τα τόσα πανηγύρια, το όνομα του Τζορτζ Γκρέιαμ παρέμεινε για έναν αρνητικό λόγο στην ιστορία. «Boring, boring Arsenal», τραγουδούσαν οι αντίπαλοι και τιτλοφορούσαν οι εφημερίδες. Ακόμα και οι ίδιοι οι φίλοι των Κανονιέρηδων το αποδέχτηκαν και θυμούνται με αυτό τον απαξιωτικό τρόπο εκείνη την περίοδο.

Δεν χρειάζεται και καμία ιδιαίτερη φαντασία (για το βαρετό παιχνίδι της) για να καταλάβει κανείς τον λόγο που ονομάστηκε έτσι εκείνη η ομάδα του Σκοτσέζου κόουτς. Από τον Μάιο του '95 έως και τον Οκτώβριο του '96, όταν και ανέλαβε ο Αρσέν Βενγκέρ μεσολάβησαν τρεις υπηρεσιακοί προπονητές (Χιούστον, Ρίοχ Ράις). Σε αυτό το διάστημα κανείς δεν ήξερε ποια θα είναι η Αρσεναλ της επόμενης μέρας. Ωσπου πήγε ο Αλσατός και την εξέλιξε σε μηχανή παραγωγής γκολ, με ότι αρνητικό αυτό συνεπαγόταν για την άμυνα της.

Από boring, boring οι Λονδρέζοι μετατράπηκαν σε σούπερ θεαματική ομάδα, παίζοντας κατά διαστήματα όλα αυτά τα 12 χρόνια το καλύτερο ποδόσφαιρο του κόσμου. Και ξαφνικά εμφανίζεται ο Στιβ Μπουλντ (σέντερ μπακ της Αρσεναλ από το 1988 έως το 1999) και απειλεί να γκρεμίσει αυτό το επιθετικό οικοδόμημα, με το οποίο είναι συνυφασμένη η Αρσεναλ και να την κάνει ξανά το σύνολο του 1-0. Ο κύριος Μπουλντ είναι ο νέος βοηθός του Βενγκέρ, καταλαμβάνοντας το κενό που άφησε το καλοκαίρι η απόσυρση του Πατ Ράις. Ο ρόλος του είναι ένας: να ασχολείται με την άμυνα!

Ηδη η δουλειά του αποδίδει καρπούς και ξεχωρίζει. Και μπορεί ο Βενγκέρ να υποστηρίζει ότι: «οι αντίπαλοι μας (Σάντερλαντ, Στόουκ, Λίβερπουλ) δεν έχουν παίξει τόσο επιθετικά και γι αυτό δεν απειληθήκαμε», αλλά η αλήθεια είναι πως κάποια αλλαγή φιλοσοφίας στο παιχνίδι των Gunners είναι εμφανής σε αυτές τις πρώτες τρεις αγωνιστικές, στις οποίες ακόμα δεν έχει δεχτεί γκολ και έχει σκοράρει δύο (με τη Λίβερπουλ), δημιουργώντας λιγοστές επικίνδυνες καταστάσεις.

Απ' όλα τα καλούδια λοιπόν που μετακόμισαν καλοκαιριάτικα στο Εμιρεϊτς», ο φαλακρός 50άρης βοηθός μοιάζει η πιο σημαντική προσθήκη. Φυσικά και οι παίκτες που αποκτήθηκαν ταιριάζουν στην λογική της άμυνας από την επίθεση. Ζιρού και Ποντόλσκι (εναλλάσσονται στην κορυφή) είναι πολύ καλύτεροι τακτικά στο να πιέζουν μπροστά απ΄ ότι ο Φαν Πέρσι και ο Καθόρλα που χρησιμοποιείται σαν 10άρι, θα μπορούσε κάλλιστα να βρεθεί και λίγο μπροστά από τον αμυντικό μέσο, καθώς δεν παραλείπει τα αμυντικά καθήκοντα του.

Με νέους και παλιούς δουλεύει ο Μπουλντ έξτρα δύο φορές την εβδομάδα αποκλειστικά το πως θα αμύνονται. Κανείς δεν ξέρει εάν έχει επηρεάσει άθελα του το μεγάλο αφεντικό του πάγκου ή το εάν πρόκειται για φιλοσοφημένη αλλαγή πλεύσης στα γεράματα από τον Βενγκέρ (μπας και το πάει πιο συντηρητικά και πάρει κάνα τίτλο). Το προφανές είναι πως με αυτή τη λογική η Αρσεναλ θα γίνει και πάλι βαρετή.

Οπότε τόσο ο Ολυμπιακός όσο και όλοι οι υπόλοιποι θα αντιμετωπίσουν φέτος ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα απ' ότι συνάντησαν πέρσι. Το προλόγισε άλλωστε με τον δικό του φλεγματικό τρόπο και ο ίδιος ο Αρσέν: «Πάντοτε θα μου αρέσει να παίζουμε επιθετικά. Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτώ πως δεν θα είχα καμία στεναχώρια εάν στο φινάλε της περιόδου έχουμε την καλύτερη άμυνα της Πρέμιερλιγκ». Καλύτερα ή χειρότερα; Το ταμείο γίνεται πάντα στο τέλος...