Τώρα ή ποτέ

Όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος είναι άσχετος από το βόλεϊ, δεν ξέρει πολλά, αλλά το μόνο που νιώθει είναι η αυθόρμητη ανάγκη να βάλει ένα χέρι βοήθειας για να σωθεί το τμήμα. «Χρήματα δεν έχω. Βόλεϊ δεν ξέρω αλλά θέλω να βοηθήσω». Πόσοι παράγοντες του ελληνικού βόλεϊ θα μπορούσαν να πουν αυτές τις δύο προτάσεις; Ελάχιστοι. Για να μην πω κανένας. Μόνο άνθρωποι με τον χαρακτήρα του Ακριτίδη που έχει άγνοια κινδύνου και χαρακτηρίζεται από θετικές έως αγαθές προθέσεις θα μπορούσαν να αναλάβουν ένα τόσο βαρύ φορτίο.

Αυτά οι οπαδοί του Παναθηναϊκού αλλά και οι παίκτες του τα αναγνωρίζουν επειδή όταν οι παίκτες του ζητούσαν τα μηνιάτικα τους απαντούσε πάντα με ένα ξερό «αύριο».

Για αυτό, λοιπόν, του Ακριτίδη δε μπορούν να του κρατήσουν κακία ούτε και να ξεσπάσουν πάνω του παρότι το περασμένο Σάββατο έφυγε σηκωτός από την Κυψέλη. Κάποιοι άλλοι θα το είχαν βάλει στα πόδια αλλά ο Ακριτίδης το παλεύει και όταν δεν εξαφανίζεται δίνει εξηγήσεις με αφοπλιστική ειλικρίνεια όπως έκανε και απόψε.

Δεν φτάνει, όμως, αυτό. Αντί για τον Ακριτίδη θα περιμέναμε τους προέδρους του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού να απολογούνται και να ζητούν συγγνώμη και από τον κόσμο και από τους αθλητές αλλά και για όσους έχουν μοχθήσει για αυτό το τμήμα.

Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου επειδή ο Παναθηναϊκός υποβιβάστηκε. Να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Ο κόσμος μια χαρά θα συνεχίσει την πορεία του και η γη μια χαρά θα γυρίζει.

Το τέλος έχει έρθει για ένα τμήμα του Ερασιτέχνη που αποτελεί την καρδιά του Ερασιτέχνη και συνάμα την καρδιά του προβλήματος του Ερασιτέχνη. Άρα, το πρόβλημα δεν είναι μόνο του τμήματος βόλεϊ αλλά του Ερασιτέχνη.

Και στο κάτω, κάτω οι διοικήσεις του Παναθηναϊκού δεν παρήγαγαν αυτό το χρέος μαμούθ; Αυτές και οι επόμενες που αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις θα πρέπει να δώσουν λύσεις.

Αυτές οι ιδέες περί διάλυσης του τμήματος και άλλα τέτοια είναι ότι χειρότερο μπορεί να ακούσει κανείς. Είναι η εύκολη λύση αλλά λέγονται από άσχετους παράγοντες. Εάν ο Παναθηναϊκός δεν κάτσει σε ένα τραπέζι με τους πιστωτές του θα τον καταπιούν αργά ή γρήγορα και τότε δεν θα υπάρχει επιστροφή. Και δεν θα καταπιούν μόνο το τμήμα του βόλεϊ αλλά όλα τα τμήματα.

Δείτε τι γίνεται στην ΕΑ Πατρών. Η διοίκηση του Μανώλη Ρογδάκη νομίζει πως έλυσε το πρόβλημα διαλύοντας το ΤΑΑ και όλον τον σύλλογο.

Έβαλε λουκέτο η ΕΑΠ σε ένα βράδυ. Δεν θα σηκώσει ποτέ κεφάλι ο σύλλογος, εκτός κι αν περάσουν δύο τρεις γενιές. Ταφόπλακα.

Ο Αχιλλέας Μακρόπουλος παρότι μπήκε με όρεξη και χωρίς αμφιβολία πρόσφερε αυτά που μπορούσε και ήθελε στον Παναθηναϊκό, έκανε ένα μεγάλο λάθος. Οταν ξεκίνησε και ανέλαβε το τμήμα αναλώθηκε με τα τμήματα που είχαν εύκολες λύσεις και άφησε πίσω τα προβλήματα του ΤΑΑ τα οποία μέρα με τη μέρα διογκώνονταν. Η αλήθεια είναι πως λίγοι επιχειρηματίες τον βοήθησαν και όσοι είχαν την πρόσθεση μόλις άκουγαν για προσφυγές, δικαστήρια και αθλητικούς νόμους περί ευθύνης παραγόντων το έβαζαν στα πόδια. Και λογικό είναι. Πιο σημαντικό και ενεργό ρόλο έπαιξαν οι οπαδοί. Βοήθησαν όσο μπορούσαν το τμήμα λύνοντας βασικές καθημερινές του ανάγκες καλύπτοντας από το ταμείο τους μέχρι και μισθούς αθλητών. Κανείς, όμως, δεν γνωρίζει ποιος έχει το κουμάντο, ποιος πληρώνει ποιον και το σημαντικότερο κανείς δεν γνωρίζει από τους πιστωτές που πρέπει να απευθυνθεί.

Για να μην τα πολυλογούμε δύο είναι τρεις είναι οι λύσεις για τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό. Πρώτον να γίνει έρευνα σε βάθος στις διοικήσεις του Ερασιτέχνη από το 2009 και μετά και να αποδοθούν ευθύνες όπου και αν υπάρξουν στους προέδρους των Δ.Σ. για την οικονομική διαχείριση του ΤΑΑ σχετικά με το χρέος του 1,5 εκ. Ευρώ. Είναι δύσκολη επιλογή αλλά η πλέον ξεκάθαρη για να δοθούν απαντήσεις. Δεν είμαστε από αυτούς που πιστεύουν πως μπήκαν χρήματα στον Ερασιτέχνη και φαγώθηκαν. Απεναντίας, έχουμε μεγάλη δυσπιστία στο εάν βρέθηκαν τα χρήματα που προϋπολογίστηκαν και τάχθηκαν από διάφορους παράγοντες κι αν τελικά δόθηκαν εκεί που έπρεπε.

Δεύτερον να αλλάξει το μοντέλο διοίκησης του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού. Το μοντέλο του προέδρου που κόβει χρήματα από τον τοίχο και πληρώνει έχει πεθάνει. Το ιδανικό θα ήταν να υπάρξει παράγοντας που θα μπορέσει να ξαναγεννήσει τον σύλλογο. Μόνο εάν υπάρξει στιβαρή και αξιόπιστη διοίκηση θα έχουν αποτέλεσμα οι πρωτοβουλίες διακανονισμών και εκχωρήσεων σε δικαιώματα που έχει ο Ερασιτέχνη προκειμένου να κάνει βιώσιμο το χρέος του στους πιστωτές του.

Τρίτον θα πρέπει η σημερινή διοίκηση του Ερασιτέχνη να ζητήσει βοήθεια από την διοίκηση της ΠΑΕ και να ζητήσει την συνδρομή της όχι σε... φιλοσοφικό επίπεδο αλλά της... διαταγής πληρωμής των υποχρεώσεων της. Είναι τουλάχιστον φαιδρό να συζητάμε για χρέος του τμήματος βόλεϊ προς τον Ανδρεάδη ύψους 3.000 Ευρώ όταν ο Ερασιτέχνης έχει να λαμβάνει χιλιάδες Ευρώ από την ΠΑΕ.

Τέταρτον οι οπαδοί θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν τον ρόλο τους. Είτε ζητούν ευθέως τα ηνία του συλλόγου και αναλαμβάνουν τις ευθύνες και τα ρίσκα τους ακολουθώντας μοντέλο τύπου Μιχάλη Κουντούρη στον Ολυμπιακό, με συνδρομές και οργάνωση,.είτε μια ζωή θα είναι οι στεναχωρημένοι της παρέας. Είτε βγαίνει μπροστά μία ηγετική ομάδα που αναλαμβάνει τα ρίσκα της με έναν μπροστάρη που συντονίζει και δρομολογεί καταστάσεις, με σοβαρότητα, επιμέλεια και προγραμματισμό είτε μία ζωή ο σύλλογος θα διοικείται από 83 μαθουσάλες που θα κρατάνε τις σφραγίδες και τα λουκέτα του συλλόγου.

Τόσο και τόσο ρεαλιστικά. Η κρίση που αντιμετωπίζει το τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού είναι μία μικρογραφία του προβλήματος του χρέους της Ελλάδας. Θέλει οδυνηρές λύσεις, αναζητά νέους ηγέτες στη μέση ρου χάους και του πουθενά.

Κάποιοι θα χάσουν αλλά και κάποιοι θα κερδίσουν και αυτοί θα είναι οι περισσότεροι εάν ο σύλλογος επιβιώσει. Και αυτό θα συμβεί όχι μόνο με διακανονισμό των χρεών αλλά και με τη λύση του γηπεδικού προβλήματος, την αξιοποίηση των δικαιωμάτων του.

Ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται να κάνει πρωταθλητισμό εάν δεν έχει την οικονομική δυνατότητα. Χρειάζεται, όμως, να παράγει αθλητισμό.

Χρειάζεται να έχει αξιοπρέπεια και να δοξάζει την ιστορία του και τους πρωταγωνιστές του.

Ο Παναθηναϊκός είναι μία σφραγίδα και ένα νούμερο ΑΦΜ για τους λογιστές. Για τους οπαδούς του είναι συντροφιά, σκοπός, επικοινωνία και έκφραση ζωής. Για τους αντιπάλους του πηγή σεβασμού και σημείο αναφοράς για το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού. Πριν, λοιπόν, χαθούν τα πάντα και κλείσουν μαζί με το βιβλίο της ιστορίας υπάρχει μία ακόμα ευκαιρία. Τώρα ή ποτέ.