Θα τους έστηναν στον τοίχο;

γη ακόμα κι όταν είναι χέρσα γεννά χορτάρι και ζωή. Οι δύο τελευταίες των... μοϊκανών «χτύπησαν» στη Χάγη όπου κατάφεραν να φτάσουν στον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και την Κυριακή θα παίξουν για το χρυσό μετάλλιο. Πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία μεγάλη επιτυχία της Βάσως Καραντάσιου και της... πιτσιρίκας τότε Βίκυς Αρβανίτη το ελληνικό μπιτς βόλεϊ άνθισε και πάλι. Αφημένο στην τύχη του το ελληνικό μπιτς βόλεϊ επιμένει να μας δίνει επιτυχίες και όπως φαίνεται εκτός από το σίγουρο μετάλλιο στη Χάγη θα είναι και πάλι το μοναδικό που θα εκπροσωπήσει το ελληνικό μπιτς βόλεϊ σε Ολυμπιακούς Αγώνες όπως έγινε το 2000 στο Σίδνεϊ, το 2004 στην Αθήνα και το 2008 στο Πεκίνο.
Δυστυχώς για το άθλημα στη μετά Μπελιγράτη εποχή κυριάρχησε η πρωτόγονη λογική πως το μπιτς βόλεϊ είναι ένα... πανηγυράκι και δεν προσφέρει τίποτα. Αντίθετα, δημιουργεί και προβλήματα στους συλλόγους επειδή όταν «ωριμάζουν» οι αθλητές φεύγουν και μένουν ελεύθεροι. Μάλιστα οι παράγοντες παλιάς κοπής των ελληνικών συλλόγων μιλούν τόσο απαξιωτικά για το μπιτς βόλεϊ που ουσιαστικά δεν το αναγνωρίζουν καν σαν άθλημα. Την άποψη αυτή εδραίωσε και καθιέρωσε και η διοίκηση του Αχιλλέα Μαυρομάτη διαλύοντας το πιο παραγωγικό τμήμα της ΕΟΠΕ και το μοναδικό που κάλυπτε εξ ολοκλήρου τα έξοδα του για τις ετήσιες εκδηλώσεις του.
Η Αρβανίτη και η Τσιαρτσιάνη είναι οι τελευταίες που έμειναν γιατί δεν είχαν και τίποτα άλλο να κάνουν. Τα δύο κορίτσια πορεύονται εδώ και καιρό μοναχές τους. Μόνες τους τρέχουν για χορηγούς, για ταξίδια και για προετοιμασίες. Μόνες τος κάνουν τον προγραμματισμό τους και μόνες τους σηκώνουν το βάρος ενός αθλήματος που έχει τεράστια δυναμική αλλά πλέον έχει αφεθεί στην τύχη του. Στη Χάγη θα παίξουν σήμερα στον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Θα αντιμετωπίσουν την ολλανδική ομάδα, το μεγάλο φαβορί για το χρυσό, αλλά κι εκεί η Τσιαρτσιάνη με την Αρβανίτη θα είναι μόνες τους. Έχουν μάθει να μην περιμένουν κανέναν και ίσως αυτό να είναι ένα από τα μυστικά της επιτυχίας τους.
Στο μεταξύ, στη σάλα τα πάντα είναι θολά και συγκεχυμένα. Τα μόνα σίγουρα είναι τα διαζύγια των προπονητών των τριών πρώτων ομάδων. Ο Δρίκος έφυγε από τον Ηρακλή και τη θέση θα πάρει ο Κράβαρικ, ο Ζαλμάς έφυγε από τον Παμβοχαϊκό και συζητάει με τον Φοίνικα και ο Νεόφυτος οδηγήθηκε σε παραίτηση από τη διοίκηση του Φοίνικα. Δηλαδή, φανταστείτε τι θα γινόνταν εάν δεν πήγαιναν και καλά οι τρεις πρώτες ομάδες του πρωταθλήματος. Θα τους έστηναν στον τοίχο τους προπονητές;
Στην αναμπουμπούλα, o Aντρέι Κράβαρικ από... πρόεδρος δέχτηκε να γίνει προπονητής και ο Δημήτρης Καζάζης δέχτηκε να ρίξει το κασέ του για να πάει στον Ολυμπιακό κάνοντας πράξη ένα μεγάλο του όνειρο. Ξένο σώμα αισθάνονταν ο Καζάζης στον Παναθηναϊκό, άσχετο που έδωσε ότι μπορούσε για να σώσει την ομάδα του τριφυλλιού από τον υποβιβασμό. Το μυαλό του ήταν στην επιτυχία της ομάδας του, αλλά η καρδιά του δεν ήταν ποτέ... πράσινη.
Έτσι κι όταν του χτύπησε την πόρτα ο Ολυμπιακός έριξε το κασέ του στο ελάχιστο. Περίμενε πολύ καιρό αυτή την ευκαιρία ο Καζάζης και ειδικά μετά το 2009 που έφυγε από την Εθνική ομάδα. Πάντα ήθελε να πάει στον Ολυμπιακό. Ήταν ένα από τα μεγάλα του όνειρα που το έκανε πραγματικότητα.
Γενικά, όμως, ο κύκλος του Καζάζη τρέχει πολύ γρήγορα και δεν ολοκληρώνεται στα λεγόμενα μαγαζιά... γωνία. Σε λίγα χρόνια θα μάθουμε ποτέ εάν ήταν για καλό ή για κακό.
Με την Εθνική ομάδα έμεινε στη μέση μετά τη κόντρα του με τον Στέλιο Προσαλίκα, με τον Παναθηναϊκό έφυγε πριν καν δει όλο το... έργο και τώρα στον Ολυμπιακό ετοιμάζεται για ένα νέο ξεκίνημα και με την ευθύνη να στήσει μια ομάδα από το «μηδέν». Θα είναι η πρώτη φορά στην καριέρα του που ο Καζάζης θα πρέπει να στήσει μόνος του μια ομάδα από την αρχή με στόχο να κάνει πρωταθλητισμό και από αυτή τη συνεργασία θα πρέπει να δικαιώσει και όσους πιστεύουν στις δυνατότητες του. Πάντως, από τον Παναθηναϊκό καλά έκανε κι έφυγε ο Καζάζης διότι όπως φαίνεται τα χειρότερα είναι ακόμα μπροστά. Η διοίκηση Μακρόπουλου έχει πελαγώσει από τα ανοίγματα και τις υποχρεώσεις που υπάρχουν και θα είναι θαύμα εάν μπορέσει να συγκροτήσει ομάδα.
Δεν έχω καταλάβει ακόμα με ποιο σκεπτικό και ποια κριτήρια προσλαμβάνουν τους προπονητές οι Έλληνες παράγοντες. Ποια είναι τα κριτήρια; Θέλουν έναν προπονητή με γνώσεις και εμπειρία; Θέλουν προπονητή για να τους κάνει τα κέφια στη στελέχωση της 12αδας; Θέλουν έναν διεκπεραιωτή, έναν δημοσιοσχετίστα ή έναν οδηγό της ομάδας και δάσκαλο στα ταλέντα; Θέλουν έναν «καλό και φτηνό» ή έναν που «να τα αξίζει τα λεφτά τους».
Θέλουν έναν προπονητή απλά για να συμπληρώνουν το ρόστερ ή έναν προπονητή που θα δίνει λύσεις και θα χαλάει χατήρια; Θέλουν προπονητή που θα κλείνει το μάτι στους «βετεράνους» και θα «τρέχει» τους μικρούς ή έναν προπονητή που θα εμπνέει εμπιστοσύνη; Και στο κάτω, κάτω θέλουν έναν προπονητή που θα κυνηγάει τους μάνατζερ ή έναν προπονητή που θα πειθαρχεί στους μάνατζερ; Ειλικρινά ακόμα δεν έχω καταλάβει ποια είναι τα κριτήρια των παραγόντων κι αν μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και λίγο λογική του βόλεϊ.
Βασικό ρόλο παίζει και η διάταξη που υπάρχει στην εσωτερική ιεραρχία κάθε συλλόγου. Για παράδειγμα ο πρόεδρος είναι πάνω απ΄ όλους ή υπάρχει «βασιλευομένη δημοκρατία»των μελών. Κάνουν κουμάντο οι παίκτες; Πόσο επηρεάζουν καταστάσεις στην επιλογή του προπονητή; Οι οπαδοί είναι κοντά στον πυρήνα της διοίκησης; Έχουν λόγο στη λήψη των αποφάσεων; Αν μάλιστα υπάρχει χορηγός, πόσο επηρεάζει τις καταστάσεις;
Μέσα σε αυτό το ακατάλληλο περιβάλλον πρέπει να επιβιώσει ο Έλληνας προπονητής και για αυτό κάνει τα πάντα εκτός από το να ασχολείται με το πραγματικό του αντικείμενο. Προσπαθεί να επιβιώσει και από εκεί και πέρα αρχίζει ο τραγέλαφος.
Δεν κατάλαβα επίσης τους χειρισμούς της διοίκησης του Φοίνικα Σύρου στο ζήτημα του προπονητή. Ο Νεόφυτος οδηγήθηκε ουσιαστικά σε αποχώρηση αφού επικράτησε η άποψη πως η ομάδα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα από την 2η θέση στο πρωτάθλημα.
Πρώτα απ΄ όλα ο Νεόφυτος έκανε ένα μεγάλο λάθος. Έπρεπε να παραιτηθεί όταν η διοίκηση αποφάσισε να μην κατεβάσει την ομάδα στον 5ο τελικό και η διοίκηση από τη στιγμή που δεν κατεβάζει την ομάδα στον 5ο τελικό δεν δικαιούται να αφήνει εκτεθειμένο τον προπονητή της.
Γενικά από τον τρόπο που κινούνται οι ελληνικές ομάδες δείχνουν πως δεν έχουν καμία λογική στις επιλογές τους οι οποίες βασίζονται περισσότερο στις γνωριμίες, στις φιλίες και στις συμπάθειες παρά στην αξιοκρατία.
Πάμε στην Εθνική Ανδρών. Κάθε εβδομάδα και ένα νέο αγωνιστικό προφίλ. Εάν ο Λεώνης με τον Δρίκο δεν καταλήξουν σε ένα συγκεκριμένο σχήμα δεν πρόκειται ποτέ να δούμε σοβαρή προσπάθεια. Όλοι οι διεθνείς πάνε από λίγο σαν να κάνουν το αγροτικό τους. Καμία ομάδα από τις πρωτοκλασάτες του παγκοσμίου βόλεϊ δεν έχει περισσότερους από 14 παίκτες. Κι αυτοί έχουν υποχρεώσεις τον χειμώνα και μάλιστα σε πολύ πιο δύσκολα πρωταθλήματα απ΄ ότι το ελληνικό. Υπάρχουν δύο επτάδες που αλλάζουν στα τριήμερα τουρνουά και οι 14 ακολουθούν όλες τις αποστολές, όλους τους αγώνες. Μόνο στην Εθνική Ελλάδας τα τελευταία χρόνια έχει γίνει αυτό το γαϊτανάκι κι αν δεν αλλάξει αυτή η νοοτροπία δεν θα δούμε ποτέ αξιόλογη Εθνική ανδρών.