Πολυτιμότερη η Νίκιτς

Μετά από πέντε σερί ήττες το Μαρκόπουλο επέστρεψε στις νίκες επικρατώντας του ΔΑΣΩ με 3-1. Κορυφαία παίκτρια της ομάδας του Γιώργου Λυκούδη ήταν η Σέρβα Ντανιέλα Νίκις. Η 25χρονη κεντρική κέρδισε 18 πόντους συμβάλλοντας τα μέγιστα στο να έρθει αυτή η νίκη και με την εμφάνισή της αναδείχθηκε και πολυτιμότερη της 10ης αγωνιστικής με την σχετική ανακοίνωση να αναφέρει: «Η Ντανιέλα Νίκιτς του Μαρκόπουλου αναδείχθηκε MVP της 10ης αγωνιστικής της Α1 Γυναικών.

Η 25χρονη Σέρβα κεντρική σημείωσε 18 πόντους με 5 άσους, 10/15 επιθέσεις και 3 μπλοκ στην σημαντική νίκη της ομάδας της με 3-1 επί του ΔΑΣΩ, βάζοντας τέλος σε ένα αρνητικό σερί 5 ηττών.

Η Νίκιτς ήταν κυρίαρχος στο φιλέ, αλλά πρόσφερε πολλά και από το σερβίς, παίρνοντας πόντους και χαλώντας την αντίπαλη υποδοχή».

«Αφιερωμένη στην αδερφή μου και τις συμπαίκτριες»

Η Νίκιτς μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα της ΕΟΠΕ για την διάκρισή της αυτή τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Ήμουν πολύ χαρούμενη όταν έμαθα ότι υπάρχει πρόταση για να παίξω στο εξωτερικό και κυρίως σε μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα. Και αυτό γιατί Σέρβοι και Έλληνες ταιριάζουμε πολύ σαν λαοί και είναι πιο εύκολο να προσαρμοστείς έτσι. Αμέσως πήρα πληροφορίες από την φίλη μου, Μπογιάνα Μιλίσεβιτς, η οποία παίζει τώρα στην ΕΑ Λάρισας. Μου είπε τα καλύτερα για το Μαρκόπουλο και την χώρα γενικότερα και δεν το σκέφτηκα και πολύ».

Για τις πέντε συνεχόμενες ήττες: «Αυτό το διάστημα ήταν το χειρότερο της μέχρι τώρα παρουσίας μου στην Ελλάδα. Πραγματικά, μετά από κάθε ήττα έφευγα από το γήπεδο πολύ θυμωμένη και γύριζα σπίτι μου απογοητευμένη γιατί δεν μπορούσα να δεχτώ ότι χάναμε από ομάδες που δεν ήταν καλύτερες από τη δική μας. Κανείς δεν θέλει να χάνει στον αθλητισμό, αλλά ειδικά όταν είσαι καλύτερος και χάνεις από δικά σου λάθη, είναι πολύ σκληρό.

Μιλούσαμε με τον προπονητή μας και μεταξύ μας οι αθλήτριες, αλλά δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τι μας έφταιγε και δεν φτάναμε στη νίκη. Τα καταφέραμε κόντρα στο ΔΑΣΩ και πραγματικά ήταν μεγάλη ανακούφιση γιατί νομίζω ότι τελικά ήταν περισσότερο ψυχολογικό πρόβλημα. Αυτή η νίκη θα μας βοηθήσει πολύ για να βρούμε ξανά την αυτοπεποίθησή μας».

Που θα ήθελες να αφιερώσεις αυτή τη νίκη και την προσωπική σου διάκριση;

«Πρώτα απ’ όλα στην αδελφή μου, Μπράνκιτσα, που παίζει στην Ιταλία. Κάθε μέρα μιλούσαμε στο τηλέφωνο και με εμψύχωνε για να μην με πάρει από κάτω. Την ευχαριστώ για την υποστήριξή της. Από εκεί και έπειτα, η νίκη αυτή είναι ομαδική δουλειά και αφιερώνεται σε όλες τις αθλήτριες της ομάδας, στον προπονητή και στη διοίκηση που μας στηρίζει. Είμαστε πολύ τυχερές γιατί στο Μαρκόπουλο έχουμε βρει μια μεγάλη οικογένεια».

Πώς σου φαίνεται η ζωή στην Αθήνα εν μέσω κρίσης;

«Λατρεύω την Ελλάδα και την Αθήνα. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη που ζω και εργάζομαι στη χώρα σας και πραγματικά η πρώτη μου εμπειρία εκτός Σερβίας είναι καταπληκτική. Ο κόσμος είναι πολύ καλός, φιλόξενος και όσο για την κρίση, τι μπορούμε να κάνουμε; Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, υπάρχει παντού. Απλά να είμαστε αισιόδοξοι ότι θα το ξεπεράσουμε».

Πώς περνάς τον χρόνο σου έξω από το γήπεδο; Είσαι εδώ μόνη σου ή με την οικογένειά σου;

«Είμαι μόνη μου, αλλά μιλάω κάθε μέρα με την οικογένειά μου. Το καλό είναι ότι στην ομάδα παίζει και η Κόστιτς και αυτό μας βοηθάει πολύ και τις δύο γιατί μιλάμε την ίδια γλώσσα, ενώ γνωριζόμασταν από τη Σερβία, όπου παίζαμε ως αντίπαλοι. Όμως, κάνουμε παρέα και με τις υπόλοιπες ελληνίδες συναθλήτριές μας. Βγαίνουμε συχνά έξω για βόλτες και έχουμε γίνει φίλες. Αυτό βοηθάει γενικότερα το κλίμα στην ομάδα».

Τι σχέδια έχεις για τις γιορτές;

«Στις γιορτές θα μείνω στην Αθήνα, αν και σκεφτόμουν να περάσω λίγες ημέρες στην πατρίδα μου. Τελικά, όμως, θα με επισκεφτεί η αδελφή μου και θα κάνουμε μαζί Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά στην Ελλάδα. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη που θα δει την χώρα, την πόλη και την ομάδα που παίζω βόλεϊ».

Μήπως θα της προτείνεις και μία μεταγραφή στο Μαρκόπουλο;

«Αυτή ήταν πάντα η μεγαλύτερή μου ευχή: Να παίζουμε συμπαίκτριες στην ίδια ομάδα. Είναι λίγο δύσκολο, όμως, να αφήσει την Ιταλία. Δυστυχώς, έχουμε παίξει μόλις έναν χρόνο μαζί στη Σερβία και έπειτα οι δρόμοι μας χώρισαν. Ποτέ δεν ξέρεις, όμως, πως τα φέρνει η ζωή...».