Αδικήστε μας, ξεσκίστε μας…

Ο πολίτης αυτού του τόπου ανεβαίνει τον Γολγοθά του από το 2010 μέχρι σήμερα. Υποφέρει δεχόμενος επιθέσεις επί καθημερινής βάσης. Με πρωτοφανή ύφεση διαρκείας για τα παγκόσμια δεδομένα, με διεθνές ρεκόρ ανεργίας, με αυτοκτονίες, με κόσμο να τρώει από τα σκουπίδια, με ατέλειωτα μέτρα.

Δεν είναι συνταρακτικό, λοιπόν, όταν βλέπεις σήμερα το μεσημέρι στο δελτίο ειδήσεων τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ να παραδέχεται κυνικά πως έγινε λάθος στις εκτιμήσεις για την Ελλάδα και ότι αν γνώριζαν πόσο βαθιά θα είναι η ύφεση, θα κάνανε άλλους χειρισμούς εξ’ αρχής; Απίστευτα πράγματα… Αδιανόητα!

Η ομολογία και η λέξη – κλειδί!

Κι επειδή δεν είναι καλό να ξεχνάμε, ας θυμηθούμε λίγο μερικές δηλώσεις και τοποθετήσεις που γίνανε κατά καιρούς:

20 Ιουνίου 2010, Γιώργος Παπανδρέου (πρωθυπουργός): «Κάποια από τα μέτρα είναι άδικα. Είναι, όμως, απαραίτητα για τη σωτηρία της Ελλάδας. Ο ελληνικός λαός κατανοεί αυτή την αναγκαιότητα».

25 Ιουνίου 2011, Ευάγγελος Βενιζέλος (υπουργός οικονομικών): «Τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό πρόγραμμα, γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι και βαριά και σε πολλά σημεία τους άδικα. Ανέλαβα την ευθύνη να τα εισηγηθώ, πριν κλείσω καλά καλά μια εβδομάδα στο υπουργείο, γιατί μόνο έτσι εξυπηρετείται τη στιγμή αυτή μια αδήριτη εθνική ανάγκη».

7 Νοεμβρίου 2012, Αντώνης Σαμαράς (πρωθυπουργός): «Πολλά από τα μέτρα που ψηφίζουμε απόψε είναι σωστά κι έπρεπε να τα έχουμε λάβει εδώ και χρόνια. Άλλα μέτρα είναι άδικα, αλλά αποτελούν συμβατικές υποχρεώσεις πού έχει αναλάβει η χώρα. Όμως, είμαστε εκτός αγορών εδώ και τρία χρόνια κι αυτό δεν μπορούμε να το αγνοούμε».

Η κοινή λέξη – κλειδί είναι η «αδικία». Έχουμε, δηλαδή, μια άμεση και δημόσια παραδοχή από πρωθυπουργούς και υπουργούς οικονομικών πως τα μέτρα τα οποία έχει υποστεί ο ελληνικός λαός ήταν, είναι και θα είναι άδικα!

Το ΔΝΤ τα έβλεπε… δίκαια!

Και ας συνεχίσουμε…

30 Αυγούστου 2012, Τζέρι Ράις (διευθυντής εξωτερικών υποθέσεων του ΔΝΤ): «Το ΔΝΤ συνεχίζει να στηρίζει την Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση εργάζεται για δίκαια και ισορροπημένα μέτρα».

Κι επειδή ο κόσμος δεν μασάει κουτόχορτο, όπως θέλουν πολλοί να νομίζουν:

23 Σεπτεμβρίου 2012, δημοσκόπηση MRB: «Εννέα στους δέκα Έλληνες θεωρούν τα μέτρα άδικα. Μόλις το 33% πιστεύει ότι τα μέτρα θα έχουν αποτέλεσμα».

Η πιο σκληρή και κυνική…

Και πάμε στη νέα και πιο σκληρή ομολογία – σοκ. Την οποία έτυχε να δω στο μεσημεριανό δελτίο του Mega πριν από λίγο (προφανώς, το θέμα θα έπαιξε και χθες το βράδυ).

Θυμόσαστε τι έλεγε ο Τζέρι Ράις τον περασμένο Αύγουστο για δίκαια μέτρα από την κυβέρνηση, όταν η ίδια η κυβέρνηση παραδεχόταν ότι ήταν άδικα;

Ο αποκαλυπτικός διάλογος

Δείτε, λοιπόν, τον τωρινό τηλεοπτικό διάλογο με τον ανταποκριτή στη Νέα Υόρκη, τον Μιχάλη Ιγνατίου, μετά τον ντόρο που έχει δημιουργηθεί από την πολλοστή τον τελευταίο καιρό παραδοχή του ΔΝΤ για λάθη στην περίπτωση της Ελλάδας.

Ερώτηση Μιχάλη Ιγνατίου: «Θέλω να ρωτήσω για την έκθεση του Ολιβιέ Μπλανσάρ (σ.σ. ο επικεφαλής οικονομολόγος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου) στις 3 Ιανουαρίου. Πολλά διεθνή ΜΜΕ ανέφεραν τι έγραψε: «Πρόκειται για ένα μεγαλειώδες λάθος», είπε. Η Ουάσινγκτον Ποστ ανέφερε ότι κορυφαίος οικονομολόγος του ΔΝΤ αναγνωρίζει πως το ταμείο τα έκανε μούσκεμα στις προβλέψεις του για την Ελλάδα. Και η κ. Λαγκάρντ μίλησε επ’ αυτού».

Απάντηση Τζέρι Ράις: «Έχετε δίκιο. Και ο Ολιβιέ Μπλανσάρ και η Λαγκάρντ μίλησαν εκτενώς γι’ αυτό το θέμα. Αν γυρίσουμε πίσω στο 2010 μπορούμε να θυμηθούμε ότι όλοι ήταν αρκετά αισιόδοξοι για την ανάκαμψη της Ελλάδας. Υπήρχαν αρκετοί λόγοι». Και συνέχισε: «Όταν έγινε εμφανές ότι οι συνθήκες ήταν διαφορετικές απ’ ό,τι υπολογίστηκε, εμείς κινηθήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για να επικαιροποιήσουμε τους υπολογισμούς μας. Ο Ολιβιέ Μπλανσάρ το εξήγησε καλύτερα από εμένα».

Κράτος δικαίου πάνω στην αδικία;

Το να πει κάποιος ότι «εδώ μας δουλεύουν μπροστά στα μάτια μας», είναι το εύκολο. Προφανώς, υπάρχουν πιο βαθιές εξηγήσεις απ’ αυτήν της κοροϊδίας, αφού αυτή την εποχή διακυβεύονται πολλά και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη και για τον κόσμο ολόκληρο.

Μια ερώτηση, πάντως, που προκύπτει είναι η εξής: Πώς γίνεται να κτιστεί ένα κράτος δικαίου πάνω στην αδικία;

Είναι ποτέ δυνατόν μια κοινωνία να δουλέψει για το δίκαιο, όταν της πετάνε κάθε τρείς και λίγο κατάμουτρα ότι αδικείται; Και τώρα που το ΔΝΤ λέει «συγνώμη, λάθος», τι θα γίνει; Δεν βλέπουμε, άλλωστε, να αλλάζει και τίποτα όσον αφορά την ύφεση και την σκληρή λιτότητα. Χειρότερα γίνονται τα μέτρα, όχι καλύτερα… Άρα, κάποιους συμφέρει αυτή η κατάσταση…

Παιδί της κοινωνίας το ποδόσφαιρο

Τα ξέρουμε κι από το ποδόσφαιρο αυτά. Για πάνω από μισό αιώνα ακούμε φωνές, έστω και διαφορετικές κάθε φορά, για αδικίες, για παρασκήνια, για παιχνίδια κάτω από το τραπέζι. Και τι ποδόσφαιρο έχουμε; Ξέρουμε πολύ καλά… Εδώ, όμως, δεν μιλάμε απλά για έναν διαιτητή που έδωσε στραβά το πέναλτι…

Εδώ λέμε για μια ελληνική κοινωνία που δομήθηκε πάνω σε χρόνιες αδικίες κατάφωρες. Παιδί της κοινωνίας, άλλωστε, είναι και το ποδόσφαιρο…

Πιο επικίνδυνο μίγμα!

… Κι αυτές οι κοινωνικές αδικίες όχι μόνο έχουν παγιωθεί κι επισημοποιηθεί, αλλά πλέον «δικαιολογούνται», απροκάλυπτα πια, κι από τερατώδη άλλοθι. Όλοι, άλλωστε, ξέρουμε τι γίνεται γύρω μας. Από τα οδυνηρά μέτρα για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες που συνθλίβονται, μέχρι την ανισότητα μπροστά στο νόμο ενός οποιουδήποτε απλού πολίτη συγκριτικά με έναν βουλευτή της ασυλίας. Και τόσα ακόμα…

Το τι γεννάει η αδικία το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά. Σαπίλα γεννάει. Η αδικία με την κοροϊδία μαζί είναι ακόμα πιο επικίνδυνο μίγμα… Ή μήπως πρέπει να πανηγυρίζουμε κι από πάνω φωνάζοντας «αδικήστε μας, ξεσκίστε μας…»; Έλεος! Νισάφι πια...