This is Mandra!

«Σάββατο κι απόβραδο και ασετιλίνη στην Αριστοτέλους που γερνάς», έγραφε το 1974 ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, για να μελοποιήσει αυτούς τους στίχους ο Γιάννης Σπανός και να τους τραγουδήσει η Χαρούλα Αλεξίου...

«Σάββατο κι απόβραδο και ασετιλίνη στα στενά της Μάνδρας που πονάς», αυτή είναι η δική μου παραλλαγμένη εκδοχή: μου ΄ρθε ασυναίσθητα προχθές το βράδυ που τύχη ανεπιθύμητη, μα εντέλει αγαθή και προ πάντων διδακτική με οδήγησαν στην περιοχή η οποία προσπαθεί να ξανασταθεί στα ποδάρια της και να επιζήσει.

Προσπαθούν η δόλια η Μάνδρα και η ευρύτερη περιοχή της Ειδυλλίας να ξαναβρούν τη χαμένη τους ζωή: την ψαχουλεύουν μέσα στα μπαζωμένα ρέματα, μέσα στα λασπόνερα που διατρέχουν ακόμη την πόλη και –όσο μακάβριο κι αν ακούγεται- μέσα στους είκοσι τρεις ανοικτούς τάφους...

Σοκ και δέος, δεν ένιωσα τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο το περασμένο Σάββατο κι απόβραδο που βρέθηκα εκεί παρέα με την ομάδα του Συλλόγου Βετεράνων Καλαθοσφαιριστών και τους παλαίμαχους του Μανδραϊκού, οι οποίοι μαζεύτηκαν στο κλειστό γήπεδο της πόλης για έναν ιερό σκοπό...

Να μαζέψουν τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης και να ρίξουν όλοι τον οβολό τους σε έναν κουμπαρά μπας και ξανανοίξουν τα κλειστά παράθυρα των ρημαγμένων σπιτιών, μπας και ανθίσει πάλι το χαμόγελο στα χαροκαμένα πρόσωπα, μπας και δραπετεύσει η ελπίδα που βρίσκεται μαντρωμένη μέσα στις εικόνες της βιβλικής καταστροφής...

Δέκα επτά ημέρες μετά την τραγωδία που βίωσε η περιοχή, η αναπόδραστη εκδίκηση της φύσης έδωσε τη σκυτάλη στην εκδίκησης της ζωής: προφανώς όσο ειλικρινής, ανιδιοτελής και φιλότιμη κι αν υπήρξε η πρωτοβουλία των παικτών δεν είναι ικανή να ξαναφέρει πίσω τις 23 ψυχές που χάθηκαν, αλλά τουλάχιστον το μπάσκετ και ο αθλητισμός απέδειξαν για άλλη μια φορά τη ζωογόνο δύναμη τους...

Και μόνο το γεγονός ότι το Σάββατο το βράδυ έσκασαν μερικά χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων που από τις 15 Νοεμβρίου ριγούν, οδύρονται, θρηνούν και πενθούν ήταν αρκετό για να ανοίξει μια αχτίδα φωτός μέσα στη μαυρίλα και στο σκοτάδι...

Οι νωπές εικόνες της τραγωδίας προκαλούν ανατριχίλα. «Είναι δυσάρεστες, θλιβερές, χειρότερες απ’ όσο νομίζαμε και απ’ ό,τι μπορούσαμε να φανταστούμε» σχολίαζε ο Ντέηβιντ Στεργάκος, ο οποίος, αν και τα προβλήματα στη μέση του δεν του επιτρέπουν να αγωνισθεί, ήταν από τους πρώτους που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση, που απηύθυνε ο Δημήτρης Χριστοβασίλης μέσω του Δημήτρη Παπανικολάου. Αυτός με τη σειρά του ενημέρωσε τον Χρήστο Κωνσταντινίδη και όλα πήραν τον δρόμο τους....

Το ραντεβού ορίστηκε για τις οκτώ το βράδυ και έμοιαζε με μια σπονδή σε μια (όπως έλεγε συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις ο Αντώνης Σαμαράκης) τραγικά παράλογη και παράλογα τραγική καταστροφή...

Και πού; Σε ένα από τα ελάχιστα κτίρια της Μάνδρας, που έμεινε απείραχτο από τη θεομηνία λες και κάποια ανώτερη δύναμη το προστάτευσε. «Αυτό είναι όντως ένα θαύμα. Σε αντίθεση με τα περισσότερα κτίρια και με όλους ανεξαιρέτως τους αθλητικούς χώρους, το κλειστό γήπεδο του μπάσκετ δεν υπέστη την παραμικρή ζημιά» επιβεβαίωσε ο πρόεδρος του Μανδραϊκού Μελέτης Παπανικολάου...

Γεγονός είναι αυτό, η πλημμύρα κατέστρεψε ακόμη και το ομορφότερο στολίδι της Μάνδρας, το Δημοτικό Θέατρο, που το πήρε και το σήκωσε στην κυριολεξία!

Πρόσωπα που τα κτύπησε αλύπητα η τραγωδία μα και πρόσωπα τα οποία στρέφουν το βλέμμα τους προς τα εμπρός, άλλωστε (όπως έλεγε και ο Φρεντ Μέρκιουρι, «the show must go on»...

Η ζωή στη μάνδρα θα συνεχισθεί. Πρέπει να συνεχισθεί. «Τhis is Mandra», όπως έγραφε κι ένα πανό, που είχε αναρτηθεί στην εξέδρα πίσω από τη μια μπασκέτα του γηπέδου στο οποίο φωλιάζουν τα κριάρια!

Παρεμπιπτόντως –και αυτή είναι η άλλη, η ευχάριστη όψη, της ζωής- το κριάρι που εικονίζεται στο σήμα του Μανδραϊκού συμβολίζει την ανθηρή κτηνοτροφία της περιοχής.

Ως γνωστόν η Μάνδρα φημίζεται για τα κρέατα και τις ταβέρνες της!

Ο Μανδραϊκός ιδρύθηκε το 1956 και η ομάδα μπάσκετ του συστάθηκε το 1983, αναδεικνύοντας μεταξύ άλλων και τους διεθνείς αδελφούς Μιχάλη και Γιώργο Καμπερίδη.

Τριάντα τέσσερα χρόνια αργότερα οι παλαίμαχοι του Μανδραϊκού και η ομάδα του Συλλόγου Βετεράνων Καλαθοσφαιριστών στελεχωμένη από εμβληματικές φιγούρες του ελληνικού μπάσκετ ήταν απίκο για να δώσουν το δικό τους μήνυμα πως ο αθλητισμός μπορεί και πρέπει να ανοίγει παράθυρα για να μπαίνει φως μέσα στη γενική συσκότιση...

Περπατώντας στης Μάνδρας την ολόμαυρη ράχη ή ακόμη και μέσα από το αυτοκίνητο νιώθεις σαν να τρως ένα δυνατό χαστούκι και συνάμα ένα γερό τσίμπημα στην καρδιά.

Σπίτια και μαγαζιά κλειστά και θεοσκότεινα...

Δρόμοι χωρίς φως, με λακκούβες, πλημμυρισμένοι από τη λάσπη...

Ρούχα απλωμένα στο δρόμο μπας και στεγνώσουν για να ξαναφορεθούν...

Περιουσίες χαμένες να κυλάνε ακόμη μέσα στο νερό...

Πού και πού κάποιο φως. Έστω ένα ημίφως για να δείχνει πως μέσα στα χαλάσματα και στους τάφους η ζωή ασφυκτιά και πνίγεται, μα θα επιζήσει η ρουφιάνα!

Την ώρα που ο Γιάννης Ιωαννίδης κοούτσαρε την ομάδα των βετεράνων και γελούσε ακούγοντας τον Δημήτρη Παπανικολάου να του υπενθυμίζει πως «το 2003 στο Μπουρός έβαζα όλα τα τρίποντα στην προπόνηση, αλλά μου απαγόρευες να σουτάρω, λέγοντας ότι εδώ έχω το άλογο (Τσακαλίδης), σιγά που θα πάω με τα γαϊδούρια», η κόρη του βρισκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα...

Ο «Ξανθός» καθόταν στον πάγκο και η Ελένη-Θεοδώρα τραγούδαγε το «Να ζήσεις Αναστασία και χρόνια πολλά, γριούλα να γίνεις με άσπρα μαλλιά»! Η συμμαθήτρια της στο σχολείο και καλύτερη φίλη της, ονόματι Αναστασία Αδαμοπούλου που μένει στη Μάνδρα, είχε τα γενέθλια της και ο Ιωαννίδης πήγε συν γυναιξί και τέκνοις!

Για την Ιστορία, ιδού ποιοι συμμετείχαν σε αυτόν τον πολύ ξεχωριστό αγώνα:

ΒΕΤΕΡΑΝΟΙ ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ ΕΛΛΑΔΟΣ: Δημήτρης Καζιάνης, Χρήστος Κωνσταντινίδης, Γιώργος Διαμαντόπουλος, Ντούσαν Βούκσεβιτς, Σακής Τζαλαλής (με... μεταγραφή στο τέλος του πρώτου δεκαλέπτου στην απέναντι πλευρά), Κώστας Τσαρτσαρής, Μιχάλης Υφαντής, Νίκος Μπουντούρης, Δημήτρης Παπανικολάου, Βαγγέλης σκλάβος, Ντέηβιντ Στεργάκος, Γιώργος Φλώρος. Προπονητής: Γιάννης Ιωαννίδης

ΠΑΛΑΙΜΑΧΟΙ ΜΑΝΔΡΑΪΚΟΥ: Νίκος Παπανικολάου, Παναγιώτης Κριεκούκης, Βαγγέλης Σταματάκης, Αγγελος Μαρκόπουλος, Δημήτρης Χριστοβασίλης, Ηλίας Στρατηγόπουλος, Τάσος Σπυρόπουλος, Χρήστος Τζίτζος, Ιγκόρ Ιλάσκου, Σπύρος Προσελέντης, Γιάννης Κρητικός, Αντρέας Μανιός, Γιώργος Μποζιονέλος. Προπονητής: Γιώργος Καλαφατάκης

· ΥΓ: Στη λήξη του αγώνα όλοι τους μαζεύτηκαν στο κέντρο του γηπέδου και το καθιερωμένο ζντο αυτή τη φορά είχε ξεχωριστό νόημα. Φώναξαν «Μάνδρα» και μακάρι τα ντεσιμπέλ από αυτή την ιαχή να ηχήσουν προς ώτα ακουόντων...