Ήχησε... συναγερμός!

Εντάξει, κακά τα ψέμματα. Θα ήταν παράλογο να είχαμε υψηλές απαιτήσεις από τους διεθνείς μας την δεδομένη χρονική στιγμή. Με μόλις τέσσερις «γεμάτες» προπονήσεις και δύο φιλικά παιχνίδια σε διάστημα μικρότερο της μίας εβδομάδας. Εξάλλου τα πόδια και τα χέρια των περισσοτέρων είναι ακόμα βαριά από τις προετοιμασίες των συλλόγων τους και σίγουρα δεν έχουν αποκτήσει ακόμα αγωνιστικό ρυθμό. Πολλώ δε μάλλον... χημεία μεταξύ τους.

Είδαμε στο παιχνίδι με το Μαυροβούνιο την Εθνική μας ομάδα να παρουσιάζει δύο διαφορετικά πρόσωπα, ένα κακό και ένα σχετικά καλό. Αντίθετα, απέναντι στην σαφώς καλύτερη και πιο δυνατή Γαλλία, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έβγαλε στην επιφάνεια τις (δεδομένες και αναπόφευκτες) αδυναμίες της, τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Αδυναμίες οι οποίες θα είναι... ασυγχώρητες σε τέσσερις μέρες και δη στο παιχνίδι με την Σερβία στα «Δύο Αοράκια» της Κρήτης.

Και αν το κουμπί του συναγερμού που πατήθηκε στη «Salle Pierre de Coubertin» ήχησε δυνατά στο γήπεδο, θα έλεγε κανείς ότι ήχησε ακόμα πιο δυνατά στα αυτιά του Θανάση Σκουρτόπουλου και των συνεργατών του. Και ο ίδιος ο ομοσπονδιακός προπονητής γνωρίζει καλά ότι υπάρχουν (ουκ ολίγα) πράγματα που χρίζουν άμεσης διόρθωσης ενόψει των δύο αγώνων που ακολουθούν για το «παράθυρο» του Σεπτεμβρίου.

Πρώτο και καλύτερο η άμυνα! Δεν είναι τόσο οι 84 πόντοι που δέχθηκε η Εθνική ομάδα (38 στο πρώτο ημίχρονο και 46 στο δεύτερο) όσο ο τρόπος που τους δέχθηκε. Έλειπαν οι συνεργασίες, οι αλληλοκαλύψεις και το ομαδικό πνεύμα, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι η Εθνική μας δέχθηκε 18 καλάθια μέσα από τη ρακέτα της (σ.σ. από τα 26 δίποντα των Γάλλων, όπερ και σημαίνει το 70%!), τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν είτε με συνεργασία εντός του «ζωγραφιστού», είτε με δεύτερη προσπάθεια. Λίγο-πολύ οι διεθνείς μας... χανόντουσαν στην άμυνα και οι Γάλλοι είχαν ελεύθερο πεδίο δράσης.

Εδώ που τα λέμε είναι και λογικό. Είναι διαφορετική η θεωρία από την πράξη! Γιατί όσο και να δουλεύτηκαν κάποια πράγματα στις προπονήσεις, είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστούν στην πράξη μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για τόσο λίγες προπονήσεις. Ναι, είναι δικαιολογία για την Εθνική μας αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος που λέει ότι ισχύει το ίδιο ακριβώς και για όλες τις υπόλοιπες ομάδες. Όπως η Ελλάδα, έτσι και η (ελλιπής) Γαλλία προσπαθούσε και προσπαθεί να βρει την χημεία της μέσα από αυτά τα φιλικά.

Αν πάρουμε ως δείγμα τα δύο φιλικά με Μαυροβούνιο και Γαλλία, δεν ήταν λίγες οι φορές που προσπαθήσαμε να παίξουμε με κοντά σχήματα και χωρίς τον κλασσικό σέντερ στο παρκέ. Οι Μήτογλου και Μαργαρίτης ήταν εκείνοι που έπαιζαν κατά συνθήκη σέντερ (έχοντας δίπλα τους πεντάδες με Σλούκα, Καλάθη, Παπαπέτρου ή Παπανικολάου, Πρίντεζη ή Βασιλόπουλο), αν και ο παίκτης του Παναθηναϊκού -που ήταν πολύ καλός στο πρώτο φιλικό- φορτώθηκε νωρίς με φάουλ, βγήκε εκτός ρυθμού και δεν είχε την ανάλογη απόδοση. Από εκεί και πέρα όταν κλήθηκε να βοηθήσει ο Γιώργος Παπαγιάννης τα πήγε αρκετά καλά στην επίθεση. Μπορεί στο πρώτο πεντάλεπτο που βρέθηκε στο παρκέ να έμοιαζε με ψάρι έξω από τα νερά του, αλλά όταν επέστρεψε στο παρκέ ήταν ουσιαστικός μόνο στην επίθεση και με ελάχιστες καλές στιγμές στην άμυνα.

Είναι δεδομένο ότι θα αποτελέσει τη συνέχεια του Μπουρούση στην Εθνική και σίγουρα ήταν ένας από τους λόγους που ο Σκουρτόπουλος θέλησε να τον δει στο παρκέ αντί του αρχηγού της Εθνικής ομάδας που έμεινε εκτός 12άδας. Δεν χρησιμοποιήθηκε σε αυτό το ματς ούτε ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, ο οποίος ίσως και να ταίριαζε σε αυτό το ματς αν αναλογιστεί κάποιος την αθλητικότητα των Γάλλων. Όμως ο ομοσπονδιακός τεχνικός ήθελε να δοκιμάσει και άλλους παίκτες και να δει ποιοι είναι περισσότερο έτοιμοι για τα επίσημα ματς και δη (αρχής γενομένης) για το μεγάλο ματς με την Σερβία.

Ίσως γι' αυτό και δεν πρέπει να βγαίνουν βιαστικά συμπεράσματα ενόψει των επίσημων αγώνων. Ναι, η Εθνική έχει αδυναμίες, ναι η Εθνική καλείται να διορθώσει πράγματα, αλλά τα φιλικά ματς σε περίοδο προετοιμασίας (έστω και σε αυτήν την προετοιμασία των λίγων ημερών) αποτελούν την... καλύτερη προπόνηση για τα επίσημα παιχνίδια. Άλλωστε και οι ίδιοι οι προπονητές λένε -και μάλιστα σε όλες τις ομάδες- ότι καλύτερα μια ήττα και μια μέτρια εμφάνιση, παρά μια νίκη με 15 και 20 πόντους διαφορά. Σίγουρα δεν είναι μόνο αμυντικό το πρόβλημα, αλλά και επιθετικό αφού λείπουν οι καλές συνεργασίες και οι αυτοματισμοί. Και αυτό λογικό γιατί αυτοματισμούς αργούμε να δούμε και σε συλλόγους που δουλεύουν μήνες ολόκληρους και όχι μερικές ημέρες.

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπογραμμιστούν τα κακώς κείμενα, αφού στο «πέντε εναντίον πέντε» η αδυναμία της Εθνικής είναι τεράστια και με εξαίρεση το post παιχνίδι είτε -και κυρίως- από Πρίντεζη, είτε από Μπουρούση (στο πρώτο ματς), είτε από Παπαγιάννη δεν υπήρχαν συγκεκριμένα plays που «βγήκαν» και ήταν προϊόν συνεργασιών. Τα «κοψίματα» από τη baseline των Παπανικολάου και Παπαπέτρου άλλοτε βγαίνουν και άλλοτε όχι, ενώ σημαντικός παράγοντας για το κακό -πολλές φορές- παιχνίδι στην επίθεση αποτελεί και η κακή απόδοση του Καλάθη και στα δύο ματς.

Τελείως εκτός κλίματος συνεχίζει να βρίσκεται και ο Ντόρσεϊ, ενώ στα «συν» από το ματς με την Γαλλία αποτελεί η θετική παρουσία του Λαρεντζάκη, ο οποίος μαζί με τον Μπουρούση, τον Βασιλόπουλο και τον Μαργαρίτη, είναι οι μοναδικοί που πήραν μέρος σε όλα τα ματς των «παράθυρων» κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν. Στους αστερίσκους και τα 5/18 τρίποντα. Και απέναντι στη Σερβία θα χρειαστούμε πολύ το σουτ! Δεύτερος και σημαντικός αστερίσκος τα 16 λιγότερα ριμπάουντ (41-25 υπέρ των Γάλλων) και τα 12 επιθετικά των αντιπάλων, οι οποίοι τις περισσότερες φορές τα εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο.

Όσο για τον Παπανικολάου και την αποβολή του; Θεωρώ ότι έχει διπλή ανάγνωση η συγκεκριμένη κίνηση του διεθνή φόργουορντ. Από τη μία ήταν αχρείαστη μια τόσο έντονη διαμαρτυρία σε ένα αδιάφορο φιλικό ματς, αλλά από την άλλη θα σταθώ σε δύο πράγματα. Το γεγονός ότι έδειξε παθιασμένος για τη νίκη και ότι ένιωσε να... πνίγεται από την αδικία σε μια φιλική αναμέτρηση. Γιατί εδώ που τα λέμε οι διαιτητές του αγώνα, σφύριζαν μόνο... από τη μία πλευρά! Αυτό το πάθος ίσως και να αφυπνίσει όλους τους συμπαίκτες του ενόψει των επίσημων αγώνων. Επίσης, μπορεί να είναι το αυτονόητο -και πραγματικά είναι- μιας και μιλάμε για την Εθνική ομάδα, αλλά δυστυχώς πρέπει να υπογραμμίζουμε και τα αυτονόητα. Διαμαρτυρήθηκε τόσο έντονα υπερασπίζοντας παίκτη του Παναθηναϊκού (μιας και το επιθετικό φάουλ είχε χρεωθεί στον Μήτογλου).