Και ιστορικά αν το δούμε, ίσως να είναι καλύτερα έτσι...

Ε, όχι να χάναμε και από τον Κόρεϊ Ουέμπστερ. Αυτό μας έλειπε. Αν ήταν να χάναμε από τον (κατα τα άλλα εξαιρετικό) Νεοζηλανδό, καλύτερα να μην είχαμε πάει καθόλου στην Κίνα. Τώρα θα μου πείτε, 'μπάσκετ είναι, αθλητισμός είναι και όλα θα πρέπει να τα θεωρούμε πιθανά'. Ναι, συμφωνώ. Από την άλλη, ΑΥΤΗ η Εθνική ομάδα με ΑΥΤΟ το ρόστερ, εάν και εφόσον δεν έπαιρνε το εισιτήριο για τις 16 καλύτερες ομάδες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος θα ήταν μια μνημειώδης και τεραστίων διαστάσεων αποτυχία. Ειδικά αν αποκλειόταν από τους Νεοζηλανδούς και από έναν παίκτη που θα είχε σημειώσει 31 πόντους. Τελεία και παύλα!

Όμως από τη στιγμή που καταφέραμε να πάρουμε τη νίκη στον «τελικό» με τους (τίμιους) Tall Blacks, καταφέραμε να «αγοράσουμε» ηρεμία, καθαρό μυαλό και τεράστιο κίνητρο για τη συνέχεια της διοργάνωσης. Άλλωστε και πώς να μην υπάρχει το κίνητρο όταν θα έχουν οι διεθνείς μας να αντιμετωπίσουν τους πολυδιαφημισμένους αστέρες του ΝΒΑ (ε, εντάξει όχι όπως ο Γιάννης, μην λέμε ότι θέλουμε) οι οποίοι θα είναι και το μεγάλο φαβορί του ματς.

Και εδώ είναι που θέλω να σταθώ περισσότερο μία ημέρα πριν από το μεγάλο ματς με τους Αμερικανούς στη Σενζέν. Σε αντίθεση με τα τρία προηγούμενα παιχνίδια για την Α' φάση του Παγκοσμίου, η Εθνική μας ΔΕΝ θα μπει στο ματς ως το φαβορί. Μπορεί οι παίκτες μας και το προπονητικό team να «κουβαλούν» το «πρέπει» της νίκης προκειμένου να προχωρήσουν, αλλά το «πρέπει» των Αμερικανών θα είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερο σε σχέση με το δικό μας.

Φανταστείτε πώς θα μπουν οι Αμερικανοί στο παρκέ:

1ον θα βρουν απέναντί τους το συγκρότημα από το οποίο είχαν γνωρίσει την τελευταία τους ήττα σε επίσημη διοργάνωση το 2006 στον ημιτελικό της Σαϊτάμα. Και όσο να 'ναι, έστω και υποσυνείδητα (αν όχι και συνειδητά), θα στροβιλίζει στο μυαλό τους.

2ον θα έχουν το τεράστιο άγχος ότι σε περίπτωση ήττας, ενδεχομένως να είναι ΕΚΕΙΝΟΙ που θα μπουν σε τεράστιες περιπέτειες όσον αφορά την πρόκρισή τους στην επόμενη φάση. Ότι είναι πολύ πιθανόν να αντιμετωπίσουν το φάσμα του δικού τους αποκλεισμού, κάτι που θα ισοδυναμεί με την μεγαλύτερη αποτυχία των ΗΠΑ από τη μέρα που «κατέβασαν» NBAers στις διοργανώσεις της FIBA.

3ον οι παίκτες που στελεχώνουν το ρόστερ των ΗΠΑ είναι νέοι ηλικιακά (σ.σ. μέσος όρος ηλικίας 26 ετών) με τον μεγαλύτερο να είναι 31 ετών (σ.σ. Μπρουκ Λόπεζ) και τον μικρότερο 21 ετών (σ.σ. Τζέισον Τέιτουμ). Δεν έχουν παραστάσεις από μεγάλα ματς όπου το «πρέπει» της νίκης επισκιάζει τα πάντα (κάτι που δεν ισχύει στη regular season του ΝΒΑ) και αυτό ίσως να τους γυρίσει μπούμερανγκ.

4ον έδειξαν ότι σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν είναι άτρωτοι. Η Τουρκία για δική της χαζομάρα δεν πήρε τη νίκη στο μεταξύ τους παιχνίδι ενώ η Τσεχία παραήταν ανταγωνιστική για ένα ημίχρονο.

Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι αγωνιστικά δεν υπερτερούν ή ότι δεν είναι το φαβορί. Εντάξει, Γιάννη δεν έχουν, ωστόσο διαθέτουν μια πλειάδα πραγματικά καλών παικτών, οι οποίοι μπορούν να κάνουν την διαφορά και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους ανά πάσα ώρα και στιγμή. Και εμείς έχουμε. Γι' αυτό και πιστεύουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε. Το πιστεύουμε και το θέλουμε. Το αν θα τα καταφέρουμε στο τέλος, αυτό είναι κάτι που θα φανεί το απόγευμα του Σαββάτου (7/9, 15:30) όταν θα έχει τελειώσει το μεταξύ μας ματς.

Σίγουρα η πρόκληση είναι τεράστια και υπάρχει μεγάλο κίνητρο. Άλλωστε όλοι όσοι μίλησαν μετά την αναμέτρηση με τη Νέα Ζηλανδία, αυτό έλεγαν. Το περιμένουν πώς και πώς. Φυσικά τα βλέμματα θα στραφούν και πάλι πάνω στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ενώ αυτήν την φορά θα υπάρχει και ένας επιπλέον λόγος. Είναι ο MVP του ΝΒΑ και θέλει να το αποδείξει φορώντας και το ελληνικό εθνόσημο, απέναντι σε 12 παίκτες του ίδιου πρωταθλήματος! Και σίγουρα θα έχετε παρατηρήσει πόσο πολύ παθιάζεται ο Γιάννης, πόσο πολύ πατριωτικά το παίρνει και πόσο πολύ πανηγυρίζει κάποιο καλάθι ή κάποιο κάρφωμα. Και σε αυτό το ματς περιμένουμε να κάνει το καλύτερο παιχνίδι του με την Εθνική ομάδα. Μπορεί. Και θέλει να το κάνει. Βέβαια μην ξεχνάμε ότι και οι Αμερικανοί τον ξέρουν καλά, γνωρίζουν τις αδυναμίες του και πώς πρέπει να τις «χτυπήσουν».

Και στην τελική, στον πάγκο δεν κάθονται τίποτα τυχάρπαστοι. Μιλάμε για τους Γκρεγκ Πόποβιτς και Στιβ Κερ. Ε, όλο και κάτι θα σκαρφιστούν. Ακόμη και να παίξουν για αρκετή ώρα άμυνα «ζώνης» (αν και δεν είναι κάτι που συνηθίζουν πάρα πολύ οι Αμερικανοί) και να ρισκάρουν με τα ελληνικά σουτ. Τώρα που το θυμήθηκα. Άλλο πάλι και τούτο. Η «αχίλλειος πτέρνα» μας στα φιλικά προετοιμασίας, έγινε... όπλο μας στο Παγκόμιο! Είχαμε 27/73 τρίποντα στην Α' φάση (δηλαδή ποσοστό που έφτανε στο 37%) σουτάροντας 12 φορές λιγότερο σε κάθε ματς έξω από τα 6.75 (9/24,3 κατά μέσο όρο) σε σχέση με τα δίποντα (20,7/36,3 κατά μέσο όρο). Τώρα και αν πρέπει να είμαστε εύστοχοι που προχωράει η διοργάνωση. Αν και εδώ που τα λέμε, σε αυτό το ματς είναι πιθανό ο Γιάννης να βρει περισσότερους «διαδρόμους» και αυτό διότι και οι Αμερικανοί αρέσκονται στο run and gun παιχνίδι. Θα το δούμε.

Για να επιστρέψω στην αρχική μου σκέψη. Είναι 1.000 φορές καλύτερο που η Εθνική μας θα μπει σε αυτό το ματς ως αουτσάιντερ και όχι ως φαβορί! Ακόμα και ιστορικά αν το δούμε, όσες φορές δεν ήταν η ομάδα που περίμενε όλος ο κόσμος ότι θα κερδίσει, τις περισσότερες από αυτές έβγαινε νικήτρια. Θέλετε τον προημιτελικό, τον ημιτελικό και τον τελικό του '87; Θέλετε τον ημιτελικό του '89; Θέλετε τον προημιτελικό του 2005 με την Ρωσία όταν προερχόμασταν από μετριότατες εμφανίσεις στην Α' φάση; Θέλετε τον ημιτελικό με τις ΗΠΑ το 2006; Ακόμη κι όταν χάσαμε το 2015 από τους Ισπανούς στον προημιτελικό, είχαμε φτάσει πολύ κοντά! (Βέβαια με τους «φούριας ρόχας» είχαμε ένα... προβληματάκι από το 2006 και μετά αφού δεν καταφέραμε να σηκώσουμε ποτέ κεφάλι στα μεταξύ μας παιχνίδια. Και ας ήμασταν το αουτσάιντερ).

Όσο για τα ματς που ήμασταν το φαβορί; Απλά πάρτε μία προς μία τις διοργανώσεις από το 2010 και μετά και θα πάρετε τις απαντήσεις σας. Ακόμα και το 1991 που ήμασταν φαβορί στη Ρώμη (έστω και χωρίς τον Γκάλη) μετά τις δύο σερί επιτυχίες, καταποντιστήκαμε. Το 1999 στη Ντιζόν το ίδιο. Ξανά το 2001 στην Αττάλεια και δη στον νοκ άουτ ματς με τη Γερμανία. Όπως και το 2003 με την Ιταλία στον προημιτελικό της Στοκχόλμης.

Ενδεχομένως να μην μας... ταιριάζει και τόσο πολύ ο τίτλος του φαβορί. Ας έχουν οι άλλοι το μεγαλύτερο βάρος. Και μακάρι εμείς να ζήσουμε μέρες... Σαϊτάμα στη Σενζέν!

ΥΓ: Και που λέτε, να νικήσουμε τους Αμερικανούς και μέσα στην αναμπουμπούλα της χαράς και των πανηγυριών να χάσουμε τη Δευτέρα από τους Τσέχους. Φαντάζεστε; Ούτε στον χειρότερο εφιάλτη (μας).

ΥΓ2: Τόμας Σατοράνσκι σε πιστεύουμε. Κάνε αυτό που ξέρεις με τη Βραζιλία! Βέβαια αν μου λέγατε Βραζιλία ή Τσεχία χωρίς να είχα δει το ματς Τσεχία-Τουρκία θα επέλεγα τη Βραζιλία. Όμως επειδή το είδα, θα ποντάρω στην Τσεχία. Πιο στιβαρή ομάδα.

ΥΓ3: Μπορεί να έχουμε μπροστά μας το δύσκολο εμπόδιο των ΗΠΑ για να περάσουμε στα προημιτελικά (ναι και της Τσεχίας, δεν το ξεχνάω) αλλά ακόμα και έτσι, αν αποκλειστούμε πριν από το νοκ άουτ ματς, θα είναι και πάλι αποτυχία. Και αυτό βάσει ρόστερ και λόγω των προσδοκιών που είχαν δημιουργηθεί. Ας κερδίζαμε τους Βραζιλιάνους για να μην μπαίναμε σε τέτοιες περιπέτειες...