Η φάκα με τη χάκα

Αποφασίζεις για μια φορά στη ζωή σου να συνδεθείς με ελληνικό ραδιόφωνο από το εξωτερικό, για μια γαλάζια ανάσα μέσα στη γκριζάδα εν όψει Νέας Ζηλανδίας, και πέφτεις σε απίστευτη κέντα: "Σήμερα γιορτάζει ο τάδε, η τάδε, ο δείνα, η δείνα και ο Ωκεάνιος", πληροφορεί η γλυκιά φωνούλα του Δίεση FM.

Ο Ωκεάνιος; Σιγά μην είναι και του αγίου Πέρο Κάμερον, μανδάμ. Αυτά τα αστεία να τα αφήσετε για άλλη μέρα, όταν θα έχουμε περισσότερη όρεξη για χωρατά.

Ευτυχώς, αυτό δεν συνέβη σήμερα, αλλά χθες. Όταν ακόμη κατάπινα τη σκασίλα της ήττας από τη Βραζιλία πασπαλισμένη με τον απίστευτο καννιβαλισμό των Ελλήνων "φιλάθλων".

Μπορεί τα social media να είναι μπλοκαρισμένα εδώ στην Κίνα, αλλά τα μαγικά αρχικά που αρχίζουν με το γράμμα "V" επιτρέπουν κάθε είδους ντρίμπλα.

Θα ήταν φυσικά προτιμότερο, να μας άφηναν οι Κινέζοι στο απόλυτο σκοτάδι.

Το τσουνάμι της απαξίωσης που ξεκίνησε από την Αθήνα πέρασε το δέλτα του Γιανγκτσέ και έφτασε μέχρι τη Ναντζίνγκ, απειλώντας να πνίξει όσους είχαν συνηθίσει τη σπάνια υγεία της φετινής Εθνικής.

Τα ικριώματα που έχουν στηθεί στο Σύνταγμα περιμένουν αύριο κιόλας τον Θανάση Σκουρτόπουλο, τους δώδεκα διεθνείς που φοράνε τα μπλε εδώ στην Άπω Ανατολή, σύσσωμη την Ομοσπονδία, τους δημοσιογράφους που φουσκώνουν τα μυαλά και όποιον άλλον συμβαίνει να συνδέεται αμμέσως ή αμέσως με την -ωιμέ- αποτυχία.

Τουλάχιστον φέτος δεν νικηθήκαμε από Βορειομακεδόνες, όπως το 2011 στο αλήστου μνήμης Αλίτους. Μπορεί να χάσαμε στο μπάσκετ, αλλά τη Μακεδονία τη σώσαμε. Και ο Αμαζόνιος εξακολουθεί να φλέγεται, στα χέρια του Μπολσονάρο.

Εάν η Βραζιλία είναι -για πολλούς- η ομορφότερη χώρα του κόσμου, η Νέα Ζηλανδία, όπου γυρίστηκε ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, την ακολουθεί στη λίστα. Ναι, ναι, ξέρω, μετά την Ελλαδάρα μας.

Οφείλω να πω, ότι μία εβδομάδα στην Κίνα μου έλειψε ο γαλάζιος ουρανός. Ο Έλληνας, ωστόσο, δεν μου έλειψε καθόλου.

Επαναλαμβάνω εδώ τη φρασούλα που ανέβασα στο Twitter και την αρχειοθετώ ως παρασύνθημα για μελλοντική χρήση: πίσω, καννίβαλοι. Η Εθνική μπάσκετ δεν είναι για το καζάνι σας.

Κοιτάξτε μόνο μην εξαφανιστείτε εάν αλλάξει η μουσική, όπως εξαφανιστήκατε το 2005...

Πάμε παρακάτω. Αρκετά συγχύστηκα, πρωινιάτικα.

Οι Νεοζηλανδοί, λοιπόν. Δεν τους έχουμε συναντήσει πολλές φορές, αλλά όποτε διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας μάς δίδαξαν να τους σεβόμαστε.

Τους θυμάμαι να πανηγυρίζουν την πρόκρισή τους στην τετράδα του Μουντομπάσκετ 2002 στην Ιντιανάπολις (όπου νίκησαν στον προημιτελικό το Πουέρτο Ρίκο με 65-63), αλλά περισσότερο θυμάμαι κάτι άλλο.

Όταν η Εθνική μας ηττήθηκε επίτηδες από τους Ρώσους το 2010 στην Άγκυρα ("για να αποφύγουμε τους Ισπανούς στους 16"), ήταν η Νέα Ζηλανδία αυτή που μας έκανε τη ζημιά.

Νίκησε τους Γάλλους με 82-70 και έριξε το θηρίο στον μονοπάτι της ελληνικής ομάδας. Είδαμε το τυρί, αλλά δεν προσέξαμε τη φάκα. Ή μάλλον, τη χάκα.

Τρεις ημέρες αργότερα, η "επίσημη αγαπημένη" έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής και ο Διαμαντίδης την αποχαιρετούσε οριστικά και δυστυχώς αμετάκλητα.

Σε επίσημο παιχνίδι, την έχουμε συναντήσει μία και μοναδική φορά, στο Προολυμπιακό τουρνουά του 2008: ένα πολύ εύκολο 75-48, με παρόντες τους Μπουρούση, Πρίντεζη, Βασιλόπουλο. Κάποιοι στις εξέδρες του ΟΑΚΑ αποδοκίμασαν τη χάκα.

Προφανώς, για να μην υστερήσουν έναντι όσων τη γιουχάισαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

Οι Νεοζηλανδοί ήρθαν εδώ δίχως το αστέρι τους (τον εξαίρετο σέντερ Στήβεν Άνταμς, που θα μπορούσε να μας σκαρώσει άσχημο χουνέρι αν κρίνω από τον Βαρεζάο), αλλά υπομένουν την απώλεια αγόγγυστα και συνεχίζουν απτόητοι.

Ζόρισαν πολύ τη Βραζιλία, νίκησαν το Μαυροβούνιο και έφτασαν να παίζουν την πρόκρισή τους σε ένα παιχνίδι δίχως γυρισμό με την Ελλάδα.

Η φάκα είναι και πάλι ανοιχτή, με μυρωδάτο ροκφόρ για δέλεαρ. Εάν χάσουμε, θα γεμίσει η γηπεδάρα της Ναντζίνγκ με την αποφορά της μούχλας.

Παγιδευμένη στη Μέση Γη του Μουντομπάσκετ, η Εθνική μας δίνει τον πρώτο τελικό της νωρίς νωρίς, τον πρώτο από τους τρεις συνεχόμενους που την περιμένουν πριν την οχτάδα.

Ακριβώς στην ίδια θέση βρέθηκε και πρόπερσι, στο Ελσίνκι, με επικίνδυνο αντίπαλο παρόμοιου φυράματος (Πολωνία). Όποιος έχανε, επέστρεφε στο σπίτι του.

Τότε η ελληνική ομάδα καθάρισε μετά από ένα δύσκολο ημίχρονο (95-77, με 26 του Σλούκα και 24 του Καλάθη) , μολονότι δεν είχε Γιάννη ούτε τολμούσε να ονειρευτεί.

Λίγες μέρες πιο μετά, άγγιζε την πρόκριση στα ημιτελικά του Ευρωμπάσκετ στην Πόλη, ναι, με προπονητή τον υπηρεσιακό Κώστα Μίσσα. Οι νίκες έχουν τον τρόπο για να διώχνουν τα σύννεφα.

Οι 9 από τους 12 της σημερινής ομάδας ήταν στην ομάδα του 2017 και τα θυμούνται καλύτερα από εμένα, όπως και ο Σκουρτόπουλος.

Δεν χρειάζονται λοιπόν άλλα λόγια. Κερδίζουμε, κατεβάζουμε προσωρινά τις κρεμάλες και πάμε ανανεωμένοι στη Σενζέν, να συναντήσουμε τον Πόποβιτς.