Η εποχή του κυνηγιού

Kάνεις μια βόλτα στα γήπεδα του Μουντομπάσκετ με τις κεραίες ανοιχτές και ακούς, παντού, ότι η Ελλάδα είναι υποψήφια -για πολλούς, φαβορί- για μετάλλιο.

Κλείνεις τις κεραίες, ανάβεις τον υπολογιστή και βλέπεις την εν Ελλάδι κοινή γνώμη να απαξιώνει την Εθνική, υπερτονίζοντας τις λιγοστές αδυναμίες της και αμφισβητώντας τα οφθαλμοφανή προτερήματά της.

Κλικάρεις στο "Οff", ευλογείς τον Κομφούκιο που σε αξίωσε να ζήσεις το Παγκόσμιο Κύπελλο μακριά από τον τόπο της μίρλας, χειροκροτείς τους σκοταδιστές που έκαναν τα social media τόσο δυσπρόσιτα και σπεύδεις στο γήπεδο για να χαρείς τους αγώνες και την ομαδάρα μας...

"Περιμένουν να δουν τον Γιάννη σαν να είναι θεός", μου έλεγε, χθες, Έλληνας που βρίσκεται στη Ναντζίνγκ εδώ και μία εβδομάδα.

Η καλύτερη πλευρά μίας διοργάνωσης είναι αυτή που τείνουμε να προσπερνάμε. Η χαρά του παιχνιδιού.

Εάν μπορούσε η Εθνική να επιλέξει το κοινό της, εδώ στην παλαιά πρωτεύουσα του κινεζικού κράτους, θα έφερνε μαζί της τους φιλάθλους του "Ακρόπολις" (μία χούφτα από τους οποίους αναμένονται σήμερα στη Ναντζίνγκ), ειδάλλως θα γέμιζε το μεγαλοπρεπές γήπεδο με ντόπιους.

Εκείνους που δεν ξέρουν ούτε να χαρούν ασφαλώς θα τους κλείδωνε σε κάποιο μπαλαούρο μέχρι τον Οκτώβρη, που ξαναρχίζει η εποχή του κυνηγιού.

Οργανωτικά, η αχανής Κίνα είναι ο λάθος τόπος για τη λάθος διοργάνωση. Όλα λειτουργούν λάθος ή καθόλου.

Η ανοργανωσιά και η αδυναμία συνεννόησης σε βγάζει από τα ρούχα σου, μέχρι που συνειδητοποιείς ότι δεν έχει νόημα να συγχύζεσαι και γίνεσαι ζεν, όπως οι Φιμπαίοι που τα έχουν δει όλα αξημέρωτα, στο δεκαήμερο -ή μάλλον στο εξάμηνο- της προετοιμασίας.

Αρκεί να σας πω, ότι πολλοί έβλεπαν στον χάρτη λάθος γήπεδο και ετοιμάζονταν να κινηθούν με άξονα το Ολυμπιακό Πάρκο Νεότητας, το οποίο βλέπω από το παράθυρο του Μedia Hotel.

Έλα όμως που η πραγματική -μεγαλοπρεπέστατη- έδρα του Μουντομπάσκετ βρίσκεται 10 χιλιόμετρα μακριά;

Ωστόσο, οι άνθρωποί της Κίνας είναι απίστευτα εξυπηρετικοί και ευγενικοί, με τον τρόπο της Ανατολής που τόσο ξένος φαίνεται στα δικά μας μάτια.

Τον αθλητισμό τον σέβονται, το μπάσκετ το αγαπούν πολύ, από την εποχή του Γιάο Μινγκ.

Δεν υπάρχει πιθανότητα να προφέρουν σωστά το όνομα "Αντετοκούνμπο", ούτε εμείς όμως λέμε σωστά τα δικά τους ονόματα.

Όλοι μας φαίνονται ίδιοι, αλλά και σε εκείνους φαινόμαστε ίδιοι όλοι εμείς: μία φυλή οι λευκοί, μία οι μαύροι.

Τους ενδιαφέρει πολύ "τι θα πουν οι ξένοι", αλλά όχι με τον δικό μας, δουλικό τρόπο.

"Λυπόμαστε, αλλά η κράτησή σας έχει ακυρωθεί", μας είπαν μέσω αυτόματης μετάφρασης (όχι του απαγορευμένου Google φυσικά), στο ξενοδοχείο που κλείσαμε τη μέρα που έγινε η κλήρωση.

"Στον τελευταίο έλεγχο, η αστυνομία έκρινε ότι δεν έχουμε πια δικαίωμα να δεχόμαστε ξένους επισκέπτες. Θα πρέπει να βρείτε αλλού να μείνετε".

Αφήνω εδώ χώρο για να προσθέσετε όσα θαυμαστικά ή ερωτηματικά επιθυμείτε και ξορκίζω τα αστυνομικά τμήματα της Σενζέν, της Σανγκάης και του Πεκίνου. Μη πάθουμε και εκεί, τέτοια νίλα.

Μετά από μερικές ώρες προσαρμογής στους ζεστούς ανέμους της Άπω Ανατολής, τα διαφορετικά αρχίζουν και σου φαίνονται διαφορετικά. Όταν δεν λοξοκοιτάζεις, δεν σε λοξοκοιτάζει κανείς.

Η κοπελίτσα από τη ρεσεψιόν άφησε το πόστο της, μας πήρε αγκαζέ και μας πήγε σε άλλο ξενοδοχείο για να μη χαθούμε στους δρόμους της τερατούπολης. Κατάλληλο και για καλομαθημένους αλλοδαπούς.

Μερικές ώρες αργότερα, στο μεταμεσονύκτιο γεύμα, ο γλωσσομαθής Κινέζος πελάτης του εστιατορίου με τα φοβερά σουβλάκια γιακιτόρι στα κάρβουνα στο "1912" κάθισε στο τραπέζι μας, μας μετέφρασε σχολαστικά όλο τον κατάλογο.

Ζήτησε μάλιστα να φωτογραφηθεί μαζί μας ("είναι τιμή μου") και ευχήθηκε εγκάρδια "good luck" στην Χσι-Λά, εν χορώ με δύο σερβιτόρους και δύο σερβιτόρες.

Φάγαμε καταπληκτικά. Οι άλλοι πήγαν σε ιταλικό.

Η Ναντζίνγκ ξενύχτησε άγρια χθες, τελευταίο Σάββατο πριν ανοίξουν τα σχολεία, και ο απεσταλμένος σας ακολούθησε τον ρυθμό της, συγκεντρώνοντας παράλληλα υλικό για κάποιο μελλοντικό "Ο Νίκος Ξαναλείπει".

Εάν με χάσετε, θα βρίσκομαι μέσα σε εκείνον τον θάλαμο που μοιάζει με τους παλαιούς φωτογραφικούς που είχαμε στην Αθήνα, αλλά στην πραγματικότητα είναι θαλαμίσκος καραόκε για το κοινό.

Διαστημικής, εννοείται, τεχνολογίας. Σε τέτοια θέματα, δεν υπάρχει σύγκριση. Επρεπε να δείτε, πώς κοίταζαν οι Κινέζοι το αρχαίο μου κινητό.

Η πρεμιέρα του Μουντομπάσκετ υπήρξε απογοητευτική για όσους περίμεναν κάτι αξιόλογο από τις ομάδες της Ασίας και της Αφρικής και οι "αυτοκτονίες" των Νιγηριανών και των Ιρανών έμοιαζαν με χαμένες ευκαιρίες, για την ίδια τη διοργάνωση.

Για την αφεντομουτσουνάρα μας, όμως, το Παγκόσμιο Κύπελλο αρχίζει απόψε (8μμ τοπική ώρα), σε έναν Όμιλο όπου συναντιούνται 3+1 ήπειροι και ένα από τα ομορφότερα γήπεδα που έχω δει στη ζωή μου.

Πολιτισμικά, θα προτιμούσα μία αφρικανική ομάδα στη θέση του Μαυροβουνίου, αλλά θυμάμαι τον Νταγκουντούρο και φτύνω στον κόρφο μου. Τον Νταγκουντούρο, και τους εν Ελλάδι σαρδόνιους υποστηρικτές του.

Ναι, έχουμε καλή ομάδα, αλλά η φανέλα δεν πρόκειται να νικήσει κανέναν αν δεν γεμίσει με καρδιά και μούσκουλα.

Σε Όμιλο τεσσάρων ομάδων από όπου προκρίνονται μόνο οι δύο, τα περιθώρια για στραβοτιμονιές είναι περιορισμένα. Το Ιράν και η Νιγηρία θα κλάψουν γοερά για τις χθεσινές ήττες.

Όταν απενεργοποιούνται τα μικρόφωνα, οι -ιτς από το Μοντενέγκρο ομολογούν ότι έχουν την προσοχή στραμμένη στα άλλα δύο παιχνίδια, αφού θεωρούν την Ελλάδα υπερβολικά σκληρό καρύδι.

Αλλά αυτά τα ακούει βερεσέ, όποιος έχει δει λάιβ τους μετέπειτα κατακτητές της Σαϊτάμα να πέφτουν σε πηγάδι -17 μέτρων απέναντι στο Κατάρ.

Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος ήταν παρών σε εκείνη την πρεμιέρα και ο ρόλος του στα αποδυτήρια θα είναι να χτυπάει την κουδούνα της εγρήγορσης.

Όποιος δώσει θάρρος σε "Γιούγκους", θα τους βρει σκαρφαλωμένους στο κρεβάτι του. Παλαιό, απαράβατο αξίωμα του μπάσκετ.