Τι μας άρεσε και τι όχι από Βοστώνη και Μιλγουόκι!

Όλα τα ωραία έχουν πάντα ένα τέλος και η επιστροφή στην βάση συνδέεται συνήθως με ανάμικτα συναισθήματα. Τόσο γιατί η αίσθηση της «επανασύνδεσης» με το σπίτι και τους δικούς σου ανθρώπους είναι μοναδική, όσο και γιατί οι εμπειρίες και οι παραστάσεις ενός τέτοιου ταξιδιού, ισοδυναμούν με ένα έξτρα «μεταπτυχιακό» στο εκάστοτε αντικείμενο με το οποίο ασχολείται κανείς.

Όπως σημειώσαμε, άλλωστε, αναχωρώντας, αυτό το ταξίδι, που είχε την υποστήριξη του STR8, ήταν το παρθενικό – τόσο για τον υπογράφοντα όσο και για τον Βασίλη Τσίγκα – στην post-season του «άλλου πλανήτη» του αθλήματος!

Πάμε, λοιπόν, να καταγράψουμε ποια ήταν τα συν και τα πλην των όσων βιώσαμε για σχεδόν 9 ημέρες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, λαμβάνοντας εξ’ αρχής υπ’ όψιν ότι τα ελάχιστα αρνητικά, είναι «τραβηγμένα από τα μαλλιά», πολύ απλά γιατί, από όλες τις απόψεις, όλα μας ήρθαν δεξιά!

Μας άρεσε

• Η σχετικά εύκολη πρόσβαση στην Βοστώνη ακόμη και με δυο πτήσεις. Φεύγεις νωρίς το πρωί (8) από την Αθήνα για Λονδίνο και με σχεδόν μιάμισης ώρας παραμονή στο “Heathrow” και 6,5 ωρών πτήση, φτάνεις στην πρωτεύουσα της Μασαχουσέτης νωρίς το μεσημέρι κερδίζοντας ολόκληρη την ημέρα.
• Η πόλη της Βοστώνης είναι πραγματικά μαγική! Αν και σχετικά μικρή και μαζεμένη σε έκταση, με όλες τις αποστάσεις να μην ξεπερνούν την μισή ώρα, έχει πολυεθνική κουλτούρα και ευρωπαϊκές επιρροές, ενώ θυμίζει ελάχιστα Αμερική. Ο συνδυασμός του Ατλαντικού με το πολύ πράσινο, την αγγλική και βικτωριανή αρχιτεκτονική των κτιρίων, τις πανέμορφες γειτονιές και το εκπληκτικό φαγητό, μας πήραν την ψυχή.
• Το φοιτητικό κλίμα που επικρατεί στην πόλη! Με περισσότερα από 30 πανεπιστήμια και πάνω από 100.000 σπουδαστές στην ευρύτερη περιοχή, οι δρόμοι γύρω από τα πανεπιστημιακά campus έχουν πολύ ζωντανή ατμόσφαιρα. Το Boston University για την ακρίβεια, καλύπτει πάρα πολλά οικοδομικά τετράγωνα (στην ουσία αποτελεί μία μεγάλη «συνοικία») και όλοι οι παραπλήσιοι δρόμοι είναι γεμάτοι από φοιτητές που πηγαινοέρχονται μεταξύ της εστίας του και των εγκαταστάσεων του BU.
• Ο οργανισμός των Σέλτικς και το πολύ μπασκετικό κοινό της πόλης! Μπορεί η παράδοση (17 τίτλοι είναι αυτοί) να «μιλάει» από μόνη της για την κουλτούρα του τοπικού φίλαθλου κοινού, που είναι πολύ απαιτητικό, ωστόσο και η ίδια η οργάνωση αλλά και οι εγκαταστάσεις των Κελτών, παραπέμπουν σε club, που ανεξαρτήτως αποτελέσματος, κερδίζει αυτόματα τον σεβασμό σου.

• Ο coach Στίβενς μπορεί να έχασε κατά κράτος από τον Μάϊκ Μπουντενχόλτζερ, αλλά εκτός από κύριος με κεφαλαίο Κ, είναι σπουδαίος προπονητής. Συμμετέχοντας σε τουλάχιστον τρία media sessions των Σέλτικς, εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το άθλημα και αναλύει τις λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά, καθώς επίσης και με την καθολική ανάληψη της ευθύνης από πλευράς του, για τον άδοξο αποκλεισμό από τους Μπακς.
• Η στιγμή της αποθέωσης του Γιάννη Αντετοκούνμπο από τους περίπου 100 συγκεντρωμένους φοιτητές έξω από το γήπεδο των Τέριερς, στο οποίο προπονήθηκαν οι Μπακς στην Βοστώνη. Ο «Greek Freak» δεν μπορούσε να κρύψει την αμηχανία του, οι συμπαίκτες του χαμογελούσαν και τον πείραζαν για τον «θόρυβο» που είχε προκαλέσει και οι πιτσιρικάδες που έκαναν σαν τρελοί βλέποντας από κοντά τον πλέον ανερχόμενο superstar του ΝΒΑ. Πολύ όμορφες εικόνες.
• Η απίστευτη ωριμότητα που έχει αποκτήσει ο 24χρονος Έλληνας ηγέτης των «ελαφιών», που δείχνει βετεράνος στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει όλες τις λεπτομέρειες που συνθέτουν το status του σαν παίκτη και σαν leader στην ομάδα του. Προσέχει την καθημερινότητά του, την διατροφή του, το σώμα και την ξεκούρασή του, δεν κυκλοφορεί πολύ έξω (ειδικότερα όταν είναι εκτός πόλης) και εκτίθεται όσο πρέπει στα media, χωρίς να το παρακάνει ούτε όμως και να το αποφεύγει. Έχει τον απόλυτο σεβασμό όλων των ανθρώπων του οργανισμού, που πίνουν νερό στο όνομά του, τον προσέχουν στα μάτια τους και με δύο λέξεις, είναι το πιο προβεβλημένο πρόσωπο της πόλης.

• Το step-up του Γιάννη στα δύσκολα, μετά το break των Σέλτικς στο Game 1. Παρά την κατώτερη των περιστάσεων απόδοσή του (22π. & 8ρ. με 7/21 σουτ) στο εναρκτήριο παιχνίδι της σειράς, δεν κρύφτηκε και βγαίνοντας μπροστά, παραδέχτηκε πρώτος ότι δεν έπαιξε καλά, διατηρώντας όμως την πίστη του για τη συνέχεια. Από τους 29 πόντους και τα 10 ριμπάουντ στο 1-1, ο Αντετοκούνμπο πήγε στο σχεδόν triple-double (32π., 13ρ. & 8ασ.) του Game 3 και στην ασύλληπτη εμφάνιση με 39 πόντους, 16 ριμπάουντ και 4 ασίστ, στο 4ο ματς της σειράς, που ουσιαστικά έκρινε και την πρόκριση. Εξαιρετικός όμως, ήταν και στο 5ο ματς, παρ’ ότι έβλεπε συνέχεια δύο και τρία σώματα μπροστά του, τελειώνοντας με 20 πόντους, 8 ριμπάουντ και 8 ασίστ.
• Το σπουδαίο impact του Τζορτζ Χιλ και του Νίκολα Μίροτιτς στην «χημεία» των Μπακς. Σκεφτείτε ότι ο μεν πρώτος, έπαιζε όλη τη χρονιά πίσω από τον Μπρόγκντον και τον Μπλέντσο κι έκανε την διαφορά στα playoffs, εκμεταλλευόμενος την απουσία του αποφοίτου του Βιρτζίνια λόγω τραυματισμού. Ο Μαυροβούνιος με την ισπανική υπηκοότητα, που βάσει της επιθετικής του ποιότητας θα άξιζε ακόμη πιο αναβαθμισμένο ρόλο, έχει προσαρμοστεί πλήρως σε αυτό που του ζητάει ο προπονητής του γι’ αυτό και η συχνή παρουσία του στο παρκέ μαζί με τον Γιάννη, δημιουργεί τεράστια προβλήματα στις αντίπαλες άμυνες. Και λόγω του περισσότερου χώρου που δίνει στον Έλληνα άσο και λόγω του φαρμακερού του σουτ, που «σκοτώνει» όταν o “Greek Freak” τραβάει πάνω του δύο και τρεις παίκτες.
• Ο Πατ Κόναγκτον είναι ο ρολίστας που θα ήθελε να έχει στην διάθεσή του ο κάθε προπονητής. Εξαιρετικός αθλητής (μικρός ήταν τρομερός και στο μπέιζμπολ, αλλά επέλεξε το μπάσκετ) και πολύ δυνατό παιδί που το λέει η ψυχή του, κάνει όλα τα μικρά πράγματα που δεν φαίνονται στο παρκέ και έχει βελτιώσει πολύ το μακρινό του σουτ. Με ύψος που δεν ξεπερνάει το 1,95, σκεφτείτε ότι ήταν δεύτερος ριμπάουντερ (μ.ο. 8,8) των Μπακς στη σειρά με τους Σέλτικς.

​

• Ο coach Βud! Πέρα από το ότι έχει δημιουργήσει μία ομάδα με τεράστια πλεονεκτήματα, τα οποία απορρέουν από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το σύγχρονο μπάσκετ (ταχύτητα, αθλητικότητα, έκρηξη και μακρινό σουτ), διαθέτει την ικανότητα και την προσωπικότητα για να έχει και τον πλήρη έλεγχό της. Σε μία λίγκα που κυριαρχείται από τους ακριβοπληρωμένους παίκτες, ο προπονητής των Μπακς είναι από τους ελάχιστους στο ΝΒΑ, που ασκεί καθολική επιρροή στο μπασκετικό και τακτικό κομμάτι, ενώ με τον τρόπο του έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την απαραίτητη πειθαρχία στο αγωνιστικό τμήμα.
• Η αναβάθμιση του Μιλγουόκι μέσα σε έναν χρόνο. Η ανέγερση του νέου γηπέδου, που εξωτερικά είναι μακράν το πιο όμορφο και μοντέρνο στο ΝΒΑ, έχει μεταμορφώσει πλήρως όλη την τριγύρω περιοχή, που έχει γεμίσει από ξενοδοχεία, πολυτελή κτίρια, εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια και καφετέριες, έχοντας ουσιαστικά δημιουργήσει μία νέα σύγχρονη γειτονιά στο κέντρο της πόλης.
• Η ενεργοποίηση του Νικ Καριώτη στην ελληνική ομογένεια και το σπουδαίο τουρνουά μπάσκετ που διοργανώνει τα τελευταία 11 χρόνια (“Teddy K Classic) στη μνήμη του προπονητή πατέρα του, συγκεντρώνοντας για ένα Σαββατοκύριακο κάθε άνοιξη, τις ορθόδοξες εκκλησίες στην Βοστώνη.
• Η ατμόσφαιρα και στα δύο γήπεδα ήταν εκπληκτική και δεν είχε καμία σχέση με έναν αγώνα κανονικής περιόδου. Ο κόσμος είναι «ηλεκτρισμένος» ενώ η διαφορά είναι εμφανής και στην αγωνιστική συμπεριφορά των παικτών, που στα playoffs, παίζουν λες και πάνε στον πόλεμο, σε αντίθεση με αγώνες της regular-season που σε κάποιες περιπτώσεις, μοιάζουν με φιλικά ματς.

Δεν μας άρεσε

• Η μικρή έως μηδαμινή επαφή των Ελλήνων ομογενών της περιοχής του New England με την πατρίδα τους. Γνωρίσαμε και συζητήσαμε με αρκετούς συμπατριώτες μας, ακούσαμε ιστορίες με λεπτομέρειες για την ελληνική παράδοση και στο τέλος της κουβέντας, συνειδητοποιήσαμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανθρώπων, έχει «μείνει» στην Ελλάδα του 1960. Στην Ελλάδα που τους έμαθαν οι παππούδες τους, αρκετές δεκαετίες πριν και στην οποία οι ίδιοι δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ.
• Ο Καϊρί Ίρβινγκ! Αρκετά «ψηλωμένος» στη συνολική συμπεριφορά και αντιμετώπιση των δημοσιογράφων, μεγάλα και πολλά λόγια και υπερβολική κατοχή της μπάλας και ντρίμπλα, χωρίς καμία αποτελεσματικότητα. Τα 25/83 σουτ στις 4 διαδοχικές ήττες των Σέλτικς και τα 21/65 εντός πεδιάς στα τρία ματς που είδαμε, τα λένε όλα. Δεν ξέρω αν θα μείνει στους Σέλτικς, η τοπική κοινωνία πάντως δεν τον αγάπησε ποτέ.
• Ο καιρός στη Βοστώνη αλλά και στο Μιλγουόκι. Στον πρώτο μας σταθμό, χρειάστηκε να περάσουν τέσσερις μέρες για να δούμε λίγο ηλιοφάνεια, ανήμερα του Game 4, με τη συννεφιά, την ομίχλη και τις χαμηλές θερμοκρασίες να μας ρίχνουν ελαφρώς. Στο Ουισκόνσιν, η κατάσταση ήταν λίγο-πολύ η ίδια με την διαφορά ότι την ώρα του αγώνα, έριξε… καρέκλες και το θερμόμετρο έπεσε κάτω από τους 5 βαθμούς Κελσίου.
• Οι θέσεις που είχαμε τόσο στο “TD Garden” όσο και στο “Fiserv Forum”. Δεν λέω τέλεια τα υπερσύγχρονα γήπεδα, αλλά αν κάθεσαι στο ανώτατο level και στην καλύτερη περίπτωση χρειάζεσαι 5-7 λεπτά για να κατέβεις στα αποδυτήρια (στο ΝΒΑ, οι προπονητές μιλάνε αμέσως μετά τη λήξη και τα αποδυτήρια ανοίγουν με την συμπλήρωση 10 λεπτών), τότε πρέπει να πας στο ασανσέρ πολύ νωρίτερα και να δεις το τελευταίο δίλεπτο του αγώνα από την τηλεόραση της αίθουσας Τύπου. Αλλιώς κινδυνεύεις να χάσεις είτε μέρος των δηλώσεων, είτε να φτάσεις αργοπορημένος στα ενδότερα των ομάδων.

Υγ.1: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Νικ Κάφκα για την παρέα και την ξενάγηση στην Βοστώνη.

Υγ.2: Τα καλύτερα για το νέο τηλεοπτικό διαδικτυακό εγχείρημα “Hellenic DNA” του διευθυντή προγράμματος του Cosmos FM (η ελληνική ραδιοφωνική φωνή της Νέας Υόρκης), Πάνου Σατζόγλου.

Υγ.3: Τάσο και Αλέξανδρε, ραντεβού ξανά στο Game 5. Για να μην ξεχνιόμαστε…