Μια βραδιά στο Μπόστον Γκάρντεν

Στο αρχαίο παρκέ του παλαιού Μπόστον Γκάρντεν, το έχετε δει δα, σκούρο πράσινο και σκούρο καφέ σαν να υποφέρει από υπερβολική δόση μούχλας και επιδημία τερμιτών, υπήρχε ένα -τουλάχιστον ένα- νεκρό σημείο.

Όταν η μπάλα έσκαγε εκεί, και συγγνώμη για τον βαρβαρισμό, έκανε κούφιο γκελ και πηδούσε πρόθυμα στην αγκάλη του αντιπάλου.

Ο θρύλος λέει, ότι τα μισά κλεψίματα των Σέλτικς προέρχονταν από τέτοιου είδους ανορθογραφίες, τις οποίες φυσικά τα παιδιά του Ρεντ Άουερμπακ γνώριζαν καλύτερα και από την τσέπη τους.

«Το μόνο πράγμα που μου κάνει εντύπωση», σχολίασε κάποτε ο αμίμητος Κέβιν ΜακΧέιλ, «είναι ότι το νεκρό σημείο μένει στη θέση του και στο δεύτερο ημίχρονο. Περίμενα ότι θα μεταφέρεται στην αντίπαλη άκρη του γηπέδου, μετά την ανάπαυλα…».

Το ξέρω καλά και εγώ, αυτό το ελάττωμα του γηπέδου, που ενίοτε γινόταν προτέρημα για τους Σέλτικς.

Το ξέρω, επειδή το ποδοπάτησα με ένα ζευγάρι μαύρα Timberland στις 7 Μαϊου 1991, αμέσως μετά τον πρώτο ημιτελικό της Ανατολής, ανάμεσα στους Μπόστον Σέλτικς και τους πρωταθλητές της προηγούμενης διετίας Ντιτρόιτ Πϊστονς (75-86).

Στο καθαγιασμένο παρκέ του Γκάρντεν, μονομάχησαν μέχρι αίματος εκείνο το βράδυ ο Λάρι Μπερντ, ο Ρόμπερτ Πάρις, ο ΜακΧέιλ, ο μακαρίτης Ρέτζι Λιούις, ο Αϊζέια Τόμας, ο Τζο Ντούμαρς, ο Μπιλ Λαμπίερ, ο Ντένις Ρόντμαν, ο Βίνι Τζόνσον και άλλοι θρύλοι της εποχής.

Ναι, αλήθεια σας λέω, έχω πατήσει το νεανικό πόδι μου στο Γκάρντεν και έχω δει αυτά τα αστέρια ολοζώντανα, να παίζουν μπάσκετ μπροστά στα μάτια μου.

Μάλλον έπρεπε να το κρεμάσω μια για πάντα το μικρόφωνο, στο άδοξο για τους Σέλτικς φινάλε εκείνης της σειράς.

Αμέσως μετά την εκεχειρία που υπέγραψαν εκόντες άκοντες στο Ντιτρόιτ, κατέφτασε στη Μοτάουν ο πεινασμένος σερίφης Τζόρνταν…

Εικοσιεπτά χρόνια αργότερα, δεν υπάρχει πλέον ούτε το Μπόστον Γκάρντεν με τα τσιμεντένια εξαμβλώματα που έκρυβαν το απέναντι καλάθι από τα μάτια κάποιου άτυχου κατόχου εισιτηρίου, ούτε το μαλλί-λασπωτήρας που τότε στόλιζε την κεφαλή μου, ούτε το πουλόβερ που μοιάζει βγαλμένο από φεστιβάλ «Ugly Sweaters», ούτε δυστυχώς ο άνθρωπος που άθελά του έγινε αφορμή για το μακρύ ταξίδι στη Βοστώνη.

Το μόνο που έχει απομείνει όρθιο, στην ιστορία μας, είναι οι Σέλτικς. Παρόντες φέτος στο κουαρτέτο των ημιτελικών του ΝΒΑ, ήγουν ένα βήμα παραπέρα από την ομάδα του ελαφρώς σακατεμένου Μπερντ του 1991.

Τώρα έχουν προπονητάρα, τότε είχαν τον Κρις Φορντ. Τώρα κατοικοεδρεύουν σε γήπεδο με όλες τις ανέσεις, τότε έκοβαν το ζεστό νερό στα αποδυτήρια των αντιπάλων. Τότε είχαν πείρα, τώρα νιάτα.

Τώρα έχουν τον Ντάνιελ Τάις ανενεργό κοστουμαρισμένο εκπρόσωπο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τότε τον Στόγιαν Βράνκοβιτς στον πάγκο και τον Ντίνο Ράτζα στον προθάλαμο, σε ρόλο θεατή.

«Έλα στους Σέλτικς, Ντίνο», του φώναξε κάποιος Βοστωνέζος, στο τέλος της σειράς του α’ γύρου με την Ιντιάνα. «Όχι, Ντίνο, καλύτερα κάτσε σπίτι σου», πετάχτηκε ο εξυπνάκιας της κερκίδας. Δεν ήταν ακόμη της μόδας, οι Ευρωπαίοι.

Οι Πέισερς βέβαια είχαν Σρεμπφ και Σμιτς στο πλευρό του Ρέτζι Μίλερ και έβγαλαν το λάδι των γερασμένων Σέλτικς, πριν παραδοθούν με 3-2. Τη φανέλα τους είχε φορέσει για λίγο και ο Μπάιρον Ντίνκινς.

Ο καπνός από το πούρο του Ρεντ Άουερμπακ εξακολουθεί να ζαλίζει τους σαμποτέρ στις κρίσιμες στιγμές (όπως αποδείχθηκε στο 5^ο ματς με τους Σίξερς), αλλά το παρκέ δεν έχει πλέον κούφιες βάσεις και νεκρές επιφάνειες.

Θυμάμαι ότι τότε, το ’91, τα πλέι-οφ του ΝΒΑ διεξάγονταν παράλληλα με τα αντίστοιχα του ΝHL, όπου μάλιστα οι Μπόστον Μπρούινς έφτασαν ως τους τελικούς της Ανατολής πριν ηττηθούν από το αντιπαθητικό Πίτσμπεργκ.

Από επίδοξη «title city», η Βοστώνη έγινε μέσα σε λίγες μέρες μητρόπολη της αθλητικής μελαγχολίας. Οι παλαιοί θυμούνται ακόμη το, λανθασμένο σε βαθμό γελοιότητας, σφύριγμα-φάντασμα που έκρινε τον 6^ο αγώνα Πίστονς-Σέλτικς στο τέλος της κανονικής διάρκειας (δείτε στο 1:45.50, σκορ 103-103).

Αυτό ήταν το τελευταίο ματς πλέι-οφ της «αγίας τριάδας» τη Βοστώνης, πριν αρχίσει η διάλυση. Μάλιστα οι Σέλτικς ξεκίνησαν εκείνη τη σεζόν με ρεκόρ 29-5, πριν παρασυρθούν σε κατηφόρα από την εύθραυστη σπονδυλική στήλη του Μπερντ.

Ο Χιούμπι Μπράουν, που έκανε τον σχολιασμό του αποχαιρετιστήριου παιχνιδιού για το ΤΝΤ, παραμένει μέχρι σήμερα στην ίδια έπαλξη. Ο ΜακΧέιλ είναι πλέον συνάδελφός του!

Επειδή όμως παραείναι αντικειμενικός από το μικρόφωνο για τα παροιμιωδώς μονόπλευρα δεδομένα της Βοστώνης, προβλέπεται σύντομα ο εξοστρακισμός του, για να μη τρίζουν άλλο τα κόκκαλα του Τζόνι Μοστ...

Όπως θα έχετε καταλάβει, οι έμπειροι αναγνώστες αυτής της αλλοπρόσαλλης στήλης, τούτο το σημείωμα δεν έχει άλλο σκοπό, παρά να μοιραστεί μαζί σας τη χαρά του αρθρογράφου για τα φετινά κατορθώματα των Σέλτικς (με εξαίρεση την πρόκριση επί των αίφνης σκληρόπετσων Μπακς), αλλά και τα ρετρό ενσταντανέ, που έπιαναν αράχνες τόσα χρόνια σε κάποιο ξεχασμένο άλμπουμ.

Με φόντο τα λάβαρα, πότε των Σέλτικς και πότε των Μπρούινς. Ήταν φύσει αδύνατο, να χωρέσουν όλα στο ίδιο κάδρο.

Τάσσομαι φυσικά με τον ασύγκριτο ΛεΜπρόν Τζέιμς στους φετινούς τελικούς της Ανατολής, αλλά η καρδιά μου πεταρίζει για τους Σέλτικς.

Όποιος έχει πατήσει το τζούφιο παρκέ του θρυλικού Μπόστον Γκάρντεν, δεν γίνεται να υποστηρίξει άλλη ομάδα.