Οι τρεις καμπαλέρος γνωστοί στους βακέρος!

Βγήκαν σε καρτούν, βγήκαν σε κόμικ, βγήκαν στην τηλεόραση, βγήκαν στο σινεμά, ε, διάβολε καιρός ήταν να βγουν και στην μπασκετική σκηνή...

Και πού έτυχε να συμβεί τούτο το εντυπωσιακό (ένεκα και της γεωγραφικής συγκυρίας που το υπογραμμίζει ακόμη περισσότερο) γεγονός; Στο Staples Center του Λος Αντζελες, τουτέστιν δυο βήματα από τα στούντιο του Χόλιγουντ, όπου οι «τρεις καμπαλέρος» των Θάντερ οργίασαν επί δυο συναπτές νύκτες!

Nαι, οι μπαγάσες ανέβασαν την ίδια παράσταση δυο φορές μέσα σε 24 ώρες και η μια περφορμάντσια τους ήταν καλύτερη από την άλλη, με αποτέλεσμα (για να μείνω πιστός στους χαρακτήρες, στα ονόματα και στο σημειολογικό πνεύμα της αντιπαραβολής με τους κινηματογραφικούς ήρωες), ο Ντόναλντ Ντακ, ο Παντσίτο Πιστόλα και ο Χοσέ Καριόκα να γνωρίσουν το ένα βράδυ την αποθέωση και να επιστρέψουν το επόμενο για το μπιζάρισμα.

Μας το ζητήσατε και σας το ξαναπροσφέρουμε που λένε σε τέτοιες περιπτώσεις!

Ε, πλέον, μένει να φανεί εάν με την ώθηση που πήραν από τις δυο μεγαλειώδεις βραδιές τους στο Λος Αντζελες, θα ξαναγυρίσουν κιόλας εκεί για την τελετή απονομής των Όσκαρ, αλλά ακόμη είναι νωρίς για τέτοιες κουβέντες...

Σε κάθε περίπτωση οι δυο απανωτές διαστημικές και σαγηνευτικές εμφανίσεις των Θάντερ και δη των «τριών καμπαλέρος στο ίδιο το μέρος» βάζουν ένα ζήτημα πάνω στο τραπέζι: όχι το εάν σε βάθος χρόνου θα διεκδικήσουν μια υψηλή θέση στην κατάταξη των κορυφαίων «Big Three» στα χρονικά του ΝΒΑ, όσο το εάν και κατά πόσον θα μακροημερεύσουν και θα μπορέσουν να οδηγήσουν την ομάδα της Οκλαχόμα Σίτι, εκεί όπου δεν μπόρεσαν στο παρελθόν ο εις εξ αυτών μαζί με τον... ακατονόμαστο!

Για να μη μένουν κενά στη διήγηση, υπενθυμίζω ότι είτε αρέσει είτε δεν αρέσει το στιλ (το αγωνιστικό, εννοώ, όχι το εξ ορισμού εξαντρίκ ενδυματολογικό) του Ουέστμπρουκ, αυτός και ο Κέβιν Ντουράντ που αποτελεί πλέον «persona non grata» στην Οκλαχόμα Σίτι οδήγησαν τους Θάντερ τρεις φορές στα πρόθυρα του... Λευκού Οίκου!

Στην κορυφαία και πλέον αξιομνημόνευτη σεζόν τους (2011-12) οι λεγάμενοι παρέα με τον Τζέιμς Χάρντεν που ακολουθεί σόλο καριέρα στους Ρόκετς, έπαιξαν στους τελικούς του ΝΒΑ, όπου προηγήθηκαν με 1-0, αλλά έχασαν τα επόμενα τέσσερα ματς από τους «Βig Three» του Μαϊάμι (Λεμπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Κρις Μπος) και δεν αξιώθηκαν να εκπληρώσουν το απωθημένο τους .

Νωρίτερα σε εκείνη τη σεζόν, στην κούρσα προς τους τελικούς, οι κληρονόμοι των Σιάτλ Σουπερσόνικς είχαν ρίξει στο καναβάτσο τους πρωταθλητές της προηγούμενης περιόδου, Μάβερικς με 4-0, τους Λέικερς με 4-1 και τους Σπερς με 4-2, αν και βρέθηκαν πίσω με 0-2!

Την προηγούμενη σεζόν (2010-11) είχαν φροντίσει να παρουσιάσουν το πρελούδιο τους φτάνοντας στους τελικούς της Δύσης (Νάγκετς 4-1, Γκρίζλις 4-3 με το θρίλερ των τριών παρατάσεων στον τέταρτο αγώνα), όπου ηττήθηκαν με 4-1 από τους Μάβερικς.

Πρόπερσι πάλι (2015-16), παρόντων των τότε Διόσκουρων και νυν εχθίστων, απέκλεισαν κατά σειρά τους Μάβερικς με 4-1, τους Σπερς με 4-2 και βρέθηκαν μια ανάσα από την επιστροφή τους στους τελικούς του ΝΒΑ, αλλά έπεσαν στην περίπτωση των υπερασπιζόμενων τα σκήπτρα τους Ουόριορς και αυτοκτόνησαν: προηγήθηκαν με 3-1, χρειάζονταν μια νίκη για να προκριθούν και να έχουν την ευκαιρία να πάρουν την εκδίκηση τους από τον Λεμπρόν, αλλά έχασαν τρία ματς στη σειρά και έμειναν στον άσσο!

Φεύγοντας από την Οκλαχόμα Σίτι με προορισμό το Οκλαντ ο Ντουράντ άφησε αμανάτι τους 28.2 πόντους του, τα 8.2 ριμπάουντ και τις 5.0 ασίστ. Όντας πρόθυμος, ικανός και φιλόδοξος ο Ουέστμπρουκ έμεινε να φυλάει τις Θερμοπύλες και πέρυσι πρόσφερε στο φιλοθεάμον κοινό την πιο συναρπαστική και οργιώδη σεζόν που έχει χαρίσει παίκτης στα χρονικά του ΝΒΑ: πέτυχε 42 triple double figures, έγινε ο δεύτερος στην ιστορία μετά τον Οσκαρ Ρόμπερτσον (1961-62) που παρήγαγε διψήφιους μέσους όρους στις τρεις βασικές κατηγορίες (31.6 πόντοι, 10.7 ριμπάουντ, 10.4 ασίστ), βγήκε πρώτος σκόρερ και δεύτερος πασέρ και αναγορεύθηκε MVP της κανονικής περιόδου!

Ήταν όμως μονάχος σαν την καλαμιά στον κάμπο και τα αδιανόητα «heroics» του είχαν ταβάνι: τον πρώτο γύρο των playoffs στον οποίο οι Θάντερ αποκλείσθηκαν με 4-1 από τους Ρόκετς.

Το καλοκαίρι σήμανε κοσμογονία στην Οκλαχόμα Σίτι και από εκεί που ο Καλιφορνέζος do-it-all γκαρντ ήταν μόνος κι έρημος, αίφνης πλαισιώθηκε από άλλες δυο πριμαντόνες: τον Πολ Τζορτζ και τον Καρμέλο Αντονι, που κανείς τους, όπως και ο «Βeast», δεν έχει στεφθεί πρωταθλητής του ΝΒΑ.

Η μηχανή άργησε να πάρει μπροστά και οι Θάντερ - σε πείσμα του ονόματος τους, που σημαίνει βροντή - έπασχαν από αφωνία και πάντως δεν ακούγονταν βροντώδεις: άρχισαν τη σεζόν με επτά ήττες στα πρώτα έντεκα ματς και ο (κολεγιακός προπονητής) Μπίλι Ντόνοβαν ήξερε καλά πως περισσότερο από διαχείριση χρόνου, προσπαθειών και συστημάτων, έπρεπε να κάνει διαχείριση εγωισμών και μάλιστα με ταχυδακτυλουργικό τρόπο!

Σε τέτοιες περιπτώσεις τα ζητήματα που ανακύπτουν είναι πολλά, διάφορα και διαφορετικά, άλλα φανερά και άλλα κρυμμένα: ο Oυέστμπρουκ έχει δηλώσει αιώνια πιστός στους Θάντερ, ο Αντονι έφυγε πληγωμένος από τους Νικς (και για πολύ καιρό ασχολιόταν περισσότερο με τον Φιλ Τζάκσον σαν την απατημένη γκόμενα ή τον κερατά σύζυγο) και ο Τζορτζ καλείται να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας ο οποίος έχει κρεμασμένη την προβοσκίδα του στο γήπεδο όπου οργίασε τα προηγούμενα δυο βράδια!

Το επισημαίνω αυτό, διότι θεωρείται ότι βρέθηκε από... ατύχημα στους Θάντερ και στο τέλος της σεζόν θα μετακομίσει στους Λέικερς, ίσως μαζί με τον Λεμπρόν Τζέιμς, για να κάνουν τους... ιπποκόμους του «πτηνού» που λέγεται Λόνζο Μπολ!

Αυτά βεβαίως είναι θεωρίες, εικασίες, ίσως και υπερβολές του κιτρίνου Τύπου, όπως έλεγε και ο συχωρεμένος ο Δημήτρης Νικολαΐδης, ως ναύαρχος Γελεβουρδέζος, στην κωμωδία «Δεσποινίς Διευθυντής»...

Πίσω στο θέμα μας τώρα: μετά τις δυο κολλητές εντός έδρας ήττες από τους Μπακς (με το «α λα Γκάλης» το 1989 στο Ζάγκρεμπ πάτημα της γραμμής από τον Γιάννη) και τους Μάβερικς, ο θίασος των Θάντερ άστραψε και βρόντησε σε δυο παραστάσεις στο Λος Αντζελες: την Πέμπτη στραγγάλισαν τους Λέικερς με το εκκωφαντικό 133-96 και μετά από 24 ώρες έριξαν στο καναβάτσο και τους Κλίπερς με 127-117.

Από αυτούς τους 260 πόντους οι τρεις καμπαλέρος στο ίδιο το μέρος (Staples Center) έβαλαν οι αθεόφοβοι τους 147: 65 με τους Λέικερς και 82 με τους Κλίπερς!

Αυτή ήταν όντως η εκδίκηση της καλιφορνέζικης γυφτιάς, καθότι ο μεν Ουέστμπρουκ έχει γεννηθεί στο Λονγκ Μπιτς, ο δε Τζορτζ στο Παλμντέιλ, αμφότεροι προέρχονται από κολέγια της περιοχής (UCLA, Fresno State) και αυτά τα δυο βράδια, στα back to back games, ένιωσαν στην κυριολεξία σαν στο σπίτι τους.

Οι δυο διαδοχικές παραστάσεις των τριών καμπαλέρος υπήρξαν όντως συναρπαστικές. Εκπάγλου καλλονής σε όλα τα επίπεδα τους...

Κόντρα στους Λέικερς ο Τζορτζ είχε 24 πόντους (με 6/7δ., 3/7τρ., 3/4β.), 2 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 3 κλεψίματα, ο Αντονι 21 πόντους (5/9, 3/5, 2/3), 6 ριμπάουντ, μία ασίστ και ένα κλέψιμο και ο Ουέστμπρουκ 20 πόντους (10/17δ.), 6 ριμπάουντ, 12 ασίστ και ένα κλέψιμο.

Την επαύριον απέναντι στους Κλίπερς φόρτωσαν ακόμη περισσότερο: ο Τζορτζ «έγραψε» 31 πόντους (7/8, 5/8, 2/2), 6 ριμπάουντ, 3 ασίστ και μία τάπα σε 35 λεπτά, ο Ουέστμπρουκ πέτυχε το 13ο εφετινό triple double figure του με 29 πόντους (9/22, 2/2, 5/6), 12 ριμπάουντ και 11 ασίστ σε 38 λεπτά και ο Αντονι πρόσθεσε 22 πόντους (6/6, 3/6, 1/3), 4 ριμπάουντ και 2 ασίστ σε 31 λεπτά.

Το (καλώς εννοούμενο) σταριλίκι είχε μεγάλο σουξέ, αλλά οι τρεις ντίβες των Θάντερ υποστηρίχθηκαν και από το «supporting cast» που είναι εκ των ουκ άνευ στις ομάδες οι οποίες θέλουν να πρωταγωνιστήσουν: κόντρα στους Κλίπερς, πέρα από τους 85 πόντους των τριών, παρήγαγαν 12 ο Ανταμς, 12 ο Φέλτον και 11 ο Φέργκιουσον, οπότε η δουλειά έγινε ομαδικά και παστρικά!

Άρα λοιπόν; Εάν οι τρεις καμπαλέρος έχουν καταφέρει, μέσα από τη διεργασία εντός των αποδυτηρίων και επί του παρκέ να τιθασεύσουν τα «εγώ» τους και να τα θέσουν στην υπηρεσία του «εμείς» και συνεχίσουν να είναι «hot like that» (όπως είπε ο Τζορτζ), τότε οψόμεθα ες playoffs!

Αυτή τη στιγμή οι Θάντερ βρίσκονται στο Νο 5 της Δύσης με 22-17, που δεν το λες κιόλας το καλύτερο δυνατό ρεκόρ. Οι 147 πόντοι που πρόκαναν να σκοράρουν μέσα σε 24 ώρες οι λεγάμενοι αλώνοντας δυο φορές το ίδιο γήπεδο φτιάχνουν ατμόσφαιρα, αλλά την ατμόσφαιρα στα πέριξ τη φτιάχνουν περισσότερο οι καλές ομαδικές εμφανίσεις, οι νίκες, η σταθερότητα, η συσπείρωση και στο τέλος της ημέρας η επιτυχία στα playoffs.

Τότε είναι που - για να επικαλεσθώ τη γνωστή ατάκα από το σενάριο - θα φανεί εάν στ’ αλήθεια οι τρεις καμπαλέρος γίνουν γνωστοί στους βακέρος!