Παναθηναϊκός δεσμώτης...
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχασε κάποτε τη δουλειά του, στον Ολυμπιακό, επειδή ένα ρημαδοκύπελλο Ελλάδας θεωρήθηκε από τα αφεντικά του σημαντικότερο από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου.
Ο απόλυτα επιτυχημένος Γιάννης Σφαιρόπουλος απομακρύνθηκε από τον ίδιο Ολυμπιακό, επειδή τα ίδια αφεντικά αισθάνθηκαν ντροπή για έναν χαμένο τελικό του ίδιου ρημαδοκυπέλλου.
Πλέον, έρχεται η σειρά του Παναθηναϊκό να βιώσει τους μετασεισμούς μίας διοργάνωσης, μηδαμινής σημασίας στα μάτια όσων μπορούν να κοιτάξουν πέρα από τη μύτη τους.
Φονέας των προπονητών, το Κύπελλο Ελλάδας ετοιμάζεται να καταπιεί και τον Αργύρη Πεδουλάκη, διότι είναι, σύμφωνα με το αφεντικό του, ξεφτίλα και ξεβράκωμα να χάνει ολόκληρος Παναθηναϊκός από τον Προμηθεάκο.
Όπως ήταν, λέει, ξεφτίλα και ξεβράκωμα ο χαμένος τελικός του Ολυμπιακού από την ΑΕΚούλα. Και από τα δεύτερα εκείνου του Παναθηναϊκού. Η ζωή κάνει κύκλους και τιμωρεί όποιον δεν μαθαίνει από τα παθήματα.
Ομαδάρες που γέμισαν την τροπαιοθήκη τους με ευρωπαϊκούς τίτλους πνίγονται σε μία κουταλιά νερό, επειδή θεωρούν την ήττα απαράδεκτη και τον αντίπαλο κουνούπι.
Αν ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε από την Άλμπα Βερολίνου, θα πρέπει να αναζητήσει τα αίτια στην ίδια του την αυτοκαταστροφική φύση.
Η αναταραχή των προηγούμενων ημερών καθρεφτίστηκε στο παρκέ, ξεκινώντας από την εικόνα παικτών που είτε έζησαν τις αναταράξεις στο πετσί τους (Ράις) είτε ήρθαν από κάποιον ξένο πλανήτη (Τζόνσον).
Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε από την Άλμπα, αλλά από τον εαυτό του. Αν θέλετε να το γράψω διαφορετικά, ο Προμηθέας Πάτρας πέτυχε απόψε την παρθενική νίκη του στην Εuroleague.
Δεσμώτης ήταν, αυτή τη φορά, ο Παναθηναϊκός...
Ο Αργύρης Πεδουλάκης έπραξε, ενστικτωδώς, αυτό που κάνουν σχεδόν όλοι οι προπονητές όταν βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος.
Ξεδιάλεξε την ήρα από το στάρι, εξοστράκισε στην άκρη του πάγκου τους παίκτες που έμοιαζαν αποξενωμένοι από το περιβάλλον και σκαρφάλωσε στις πλάτες των ολίγων που αντιλαμβάνονταν τη σημασία της βραδιάς.
Έτσι δεν έκανε και ο Κώστας Μίσσας στο Ευρωμπάσκετ του 2017; Σπάνια όμως κερδίζει κανείς στο κορώνα-γράμματα της απελπισίας.
Οι πέντε γενναίοι που κλήθηκαν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά έσκασαν από την κούραση και η πλάστιγγα έγειρε προς την πλευρά της ομάδας που δεν είχε το παραμικρό να χάσει.
Η τελευταία φάση της δεύτερης παράτασης έκρυβε στις λεπτομέρειές της όλη την αλήθεια της βραδιάς. Ορατή διά γυμνού οφθαλμού.
Ο Νικ Καλάθης μπορούσε να πάρει την ευθύνη για το σουτ της νίκης, αλλά βαρέθηκε να ακούει τα σχολιανά του από τους άσχετους και πάσαρε σε τρίτον την πρωτοβουλία.
Τον έβλεπα και σχεδόν άκουγα τις σκέψεις του. «Γιατί να βρίζουν πάλι εμένα, που στο κάτω κάτω παίζω μόνος μου; Ας πληρώσει κάποιος άλλος τη λέζα».
Δεν ξέρω πώς λέγεται η λέζα στα ελληνοαμερικανικά, αλλά η μπάλα δόθηκε στα χέρια του παίκτη που έμοιαζε σαν να προσγειώθηκε ουρανοκατέβατος στη γη από κάποιον μετεωρίτη.
Ο Ράις σούταρε άτσαλα και χωρίς να χολοσκάει, η μπάλα πέρασε απέναντι χωρίς να βρει στεφάνη και ο Αμερικανός, που είδε το φινάλε του κανονικού αγώνα και τις παρατάσεις από τον πάγκο, ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορος.
«Δεν βαριέσαι, του χρόνου θα είμαι κάπου που δεν θα με ξεφωνίζουν δημόσια». Όχι;
Ο Παπαπέτρου που έσπασε τα κοντέρ με 39 πόντους αρκέστηκε σε ρόλο θεατή, όπως και ο Παππάς που έβαλε το τρίποντο της παρ’ ολίγον νίκης στην πρώτη παράταση, όπως και ο Τόμας που ακροβολιζόταν σε καίριες θέσεις σε όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Τέσσερις παίκτες του Παναθηναϊκού έπαιξαν περισσότερα από 40 λεπτά, ένας πέμπτος έγραψε 37 και μισό, ενώ έξι άλλοι έγραψαν μονοψήφιο νούμερο συμμετοχής ή ξερό DNP-CD.
Ένας ξεκίνησε πενταδάτος και αγωνίστηκε ακριβώς 1:07. Ο Ουέσλεϊ Τζόνσον, που θα μπορούσε να γίνει κλειδί τη μέρα της απουσίας του τραυματισμένου Φρεντέτ, έμεινε στο παρκέ μόλις 14:15, σαν να είχε το ένα πόδι στο αεροπλάνο.
Και όμως, το μικρό διάστημα της παρουσίας του Τζόνσον στην πεντάδα δίπλα στον Παπαπέτρου ήταν το μοναδικό που βρήκε τον Παναθηναϊκό να παίζει κάτι σαν άμυνα.
Αυτό δεν υποτίθεται ότι είναι το σχ΄μα καμικάζι; Ποιο ακριβώς ήταν το σχέδιο και πώς είναι δυνατόν να βγαίνει ένα ματς δύο παρατάσεων με πέντε παίκτες συν κάτι δεκαδικά;
Στην Άλμπα του Αϊτο Ρενέσες, 40άρι έγραψε μόνο ο εξαίρετος Χέρμανσον, ο μοναδικός που στο τέλος έμοιαζε καταπονημένος. Ο χρόνος συμμετοχής μοιράστηκε σε 9 παίκτες και ουδείς εξ αυτών υστέρησε.
Η λέξη «ναυάγιο» είναι επιεικής για τον αποψινό Παναθηναϊκό. Η ομάδα θύμιζε χαλασμένο πλυντήριο, όπου το νερό έβγαινε κρύο όταν χρειαζόταν ζεστό και τα χρωματιστά είχαν μπερδευτεί με τα ασπρόρουχα.
Οι καλές στιγμές στην επίθεση δεν ήταν λίγες, αλλά το μαλακό υπογάστριο φρόντιζε ώστε να τις εξουδετερώνει και άλλωστε πολλές από αυτές έμοιαζαν βγαλμένες από κάποια σατανική σύμπτωση που έπαιζε με τα νεύρα του γερο-Αϊτο.
Πώς να δεχθεί ένας σώφρων προπονητής, ότι δέχθηκε στα καλά καθούμενα 39 πόντους από έναν μετρ της άμυνας, ο οποίος πέτυχε 37 σε ολόκληρο Μουντομπάσκετ;
Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, το τελικό αποτέλεσμα κολακεύει περισσότερο τον Παναθηναϊκό, παρά την Άλμπα. Οι Γερμανοί έπαιξαν ωραίο μπάσκετ και νίκησαν δίκαια.
Ομάδα που τελειώνει δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι με 62% στα δίποντα και 26 ασίστ δεν αξίζει να καθίσει στην καρέκλα του ηττημένου.
Είναι ανώτερο το υλικό της Άλμπα από το αντίστοιχο του Προμηθέα; Μπορεί και όχι. Αλλά η ομάδα που ξέρει να χάνει με αξιοπρέπεια (1-6 μέχρι σήμερα) ξέρει και να κερδίζει.
Ο Παναθηναϊκός ύψωσε τα μαύρα πανιά τη λάθος στιγμή και για τους λάθος λόγους, βυθίστηκε σε μία αδικαιολόγητη κρίση αυτολύπησης και τελικά βούτηξε στον γκρεμό για να τιμωρήσει τον εαυτό του.
Μολονότι έχουν δει πολλά τα μάτια μου, ορισμένα πράγματα ομολογώ ότι δεν τα καταλαβαίνω.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.