Περί ποιότητας και ποσότητας

Άλλη μια ευρωπαϊκή χρονιά ολοκληρώθηκε για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό άνευ πρόκρισης στο Final 4 της διοργάνωσης και ήδη το μυαλό ταξιδεύει στην επόμενη σεζόν. Δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα αναλύσει τα πεπραγμένα, προτιμώ να ασχοληθώ απευθείας με το αγαπημένο καλοκαιρινό χόμπι, το εικονικό χτίσιμο του ρόστερ!

Θα με συγχωρήσετε αλλά δεν θα θεωρήσω την τρίτη χρονιά της εποχής Πασκουάλ επιτυχημένη, μια που στην πηγή ξανά δεν πήγε το Τριφύλλι, η εικόνα που παρουσίασε η ομάδα ήταν χειρότερη τελικά της περσινής κι ο ίδιος ο Καταλανός είναι ήδη από καιρό παρελθόν. Όλα αυτά δεν μπορεί να συνιστούν επιτυχία, επειδή ο αιώνιος αντίπαλος τα πήγε αρκετά χειρότερα κι ο εγχώριος τίτλος μοιάζει λόγω γεγονότων προδιαγεγραμμένος.

Αν μάλιστα κοιτάξουμε την παρούσα κατάσταση με τη δέουσα ψυχραιμία, τότε πρέπει να παραδεχτούμε, ότι με Ολυμπιακό ουσιαστικά οικειοθελώς εκτός Πρωταθλήματος, με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό σταθερά εκτός διεκδίκησης ευρωπαϊκού τροπαίου, με τεράστιες διαφορές δυναμικότητας εντός ελληνικών διοργανώσεων και με την Εθνική Ομάδα να ισορροπεί μεταξύ ειδικών καταστάσεων και Γιάννη Αντετοκούνμπο, το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να κάνει σοβαρή αυτοκριτική από την κορυφή πρωτίστως. Τα έχω ξαναγράψει, ο ισόβιος Πρόεδρος δεν τα έχει όλα καλώς καμωμένα και παρασύρει το αγαπημένο μας άθλημα στην προσωπική του δίνη.

Στα του Παναθηναϊκού τώρα η πρόκριση πήγε στην καλύτερη ομάδα της σειράς κι αυτή ήταν ξεκάθαρα η Ρεάλ. Υπήρξε μια στιγμή στη χτεσινή αναμέτρηση, που κυριολεκτικά απελπίστηκα. Ήταν σε μια φάση του 2^ου ημιχρόνου, όταν ο Παναθηναϊκός πάλευε με νύχια και με δόντια να βρει ένα επιθετικό σχήμα που να λειτουργεί κι ο Λάσο τότε ακριβώς κάλεσε από τα βάθη του πάγκου του τον Κάρολ και τον Τόμπκινς! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή είπα μέσα μου, «πως να το παλέψεις ρε φίλε;»

Με παίκτες υποχρεωτικά παρκαρισμένους λόγω επιθετικής κυρίως αδυναμίας, όταν το rotation περιορίζεται υποχρεωτικά σε 7 παίκτες, τον Κιλπάτρικ ωσεί παρόντα, τον Μήτογλου που δεν επέστρεψε ουσιαστικά ποτέ, τον Αντετοκούνμπο να μην μπορεί να απειλήσει παρά μόνο πλησιάζοντας τα σκιάχτρα, πράγμα ανέφικτο, τον Λοτζέσκι μετά από ένα καταιγιστικό 1^ο ημίχρονο να μην ξαναβλέπει όχι καλάθι ούτε καν την μπάλα, με τον Βουγιούκα απελπιστικά μόνο στη ρακέτα…

Όχι δεν θα ασχοληθώ με τον Νικ Καλάθη να με συμπαθάτε. Όπως έγραψα και σ’ ένα tweet προχτές, «όταν σε ένα ομαδικό άθλημα ασχολούμαστε τόσο πολύ με την απόδοση του ενός, τότε κάτι πάει λάθος». Ακόμα κι αν είναι ο κορυφαίος point guard (κατά τη γνώμη μου ένας από τους κορυφαίους, όχι ο κορυφαίος), χρειάζεται ένα σημαντικό στήριγμα δίπλα του. Δεν το είχε σχεδόν όλη την χρονιά.

Η σειρά με την Ρεάλ μάς έδειξε ξανά τον μόνο τρόπο. Ποσότητα και ποιότητα. Πρώτα απ’ όλα ο προπονητής. Θα το προσπεράσω γρήγορα, γιατί πολλά εξαρτώνται από τον Παναθηναϊκό, αλλά πολλά δεν εξαρτώνται από τον Παναθηναϊκό. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Στην ποσότητα ο Παναθηναϊκός έχει την τύχη να διαθέτει μια ελληνική μαγιά, έναν ελληνικό κορμό. Καλάθης, Παπαπέτρου, Βουγιούκας, Μήτογλου, Παπαγιάννης, Αντετοκούνμπο, Παππάς. Καλαϊτζάκη και Σακελλαρίου δεν αναφέρω για λόγους προφανείς. Γκιστ, Τόμας, Λάνγκφορντ, Λεκάβιτσιους, Κιλπάτρικ, Λοτζέσκι πείτε μου εσείς: αν παραμείνει ο Ρικ Πιτίνο, που αποθέωσε μέσα στην χρονιά κάποιους από αυτούς για λόγους ψυχικής ανάτασης, σε ένα μπάσκετ με over 35 deflections που ονειρεύεται και μετά την φετινή του τραυματική εμπειρία για ποιους λέτε θα κάνει θετική εισήγηση;

Επίσης όταν σηκώσει το τηλέφωνο και πει, «έλα φίλε ο Ρικ Πιτίνο είμαι και θέλω να παίξεις για μένα» -σας θυμίζει κάτι;- τί είδους παίκτες λέτε να καλέσει; Τους πτωχούς πλην όμως τίμιους Λουκ Σκαϊγουόκερ του πλανήτη ή παίκτες που να μη δέχονται bullying ούτε ψηλά ούτε χαμηλά;

Δε θα θέλει guard «που να τα σέρνει» δίπλα στον Καλάθη; Δεν θα θέλει 3άρι και 4άρι με μακρινό σουτ και επιθετικό ριμπάουντ; Δεν θα θέλει κανονικό βασικό 5άρι ή θα πάει με πυρηνικά 4άρια κι ό,τι έχουν να του δώσουν οι τωρινοί ψηλοί του; Τον Γκιστ τον κρατάει με αμερικάνικο διαβατήριο; Τον Λοτζέσκι με εγγυημένα ματς εκτός λόγω τραυματισμού; Τον «σταμάτα να σουτάρεις τρίποντα» Τόμας; Τον «δεν πήραμε Νάναλι» Κιλπάτρικ; Τον «στα 37 του» Κιθ Λάνγκφορντ; Μήπως 2 στους 6 με το ζόρι;

Με λίγα λόγια, πείτε μου πότε ακριβώς θα γίνει το Final 4 στην Αθήνα, για να σας πω πότε θα γίνει μια τεράστια και παράλογη για τα ελληνικά δεδομένα οικονομική υπέρβαση. Θα μπορούσε ίσως και να χτιστεί διαφορετικά το project αλλά με ένα μοντέλο που δεν ευδοκιμεί στο ελληνικό μπάσκετ. Αυτό του GM που θα δώσει τα σωστά λεφτά στους σωστούς παίκτες. Αφήστε το καλύτερα…

Υ.Γ. Ναι ο Καμπάτσο κάνει 4 φάουλ για κάθε ένα που του σφυρίζεται. Πείτε μου που φυτρώνουν οι Καμπάτσοι αυτού του κόσμου γιατί κάθε ομάδα χρειάζεται έναν τέτοιο.

Υ.Γ. 2 Τον Χατζηβρέτα που βραβεύτηκε χτες στο δρόμο του PAO Legacy που έχει χαράξει η διοίκηση του Παναθηναϊκού, θα τον ήθελα any given game night έστω και για 3 λεπτά. Ακόμα και σήμερα.