Ο μάγος με το μαντηλάκι

Η βραδιά ανήκει στον Νικ Καλάθη, αλλά ο πραγματικός ήρωας της πρόκρισης του Παναθηναϊκού ήταν ο κομψευόμενος κύριος με το κοστούμι και το μαντηλάκι.

Όταν ο Ρικ Πιτίνο κατέφτασε στην Αθήνα, παραμονές των Χριστουγέννων του 2018, οι «πράσινοι» βολόδερναν κοντά στη γραμμή όχι της πρόκρισης, αλλά του …υποβιβασμού, που λέει ο λόγος.

To κοντέρ έγραφε 8 ήττες σε 14 αγώνες, τα βλέμματα ήταν στραμμένα στο πάτωμα και οι τελευταίοι αισιόδοξοι συμβιβάζονταν σιγά σιγά με την ιδέα του αποκλεισμού από τα πλέι-οφ.

Ακόμα και έτσι, ο Τσάβι Πασκουάλ έμοιαζε με ισχυρό χαρτί και πόλο συσπείρωσης, για μία ομάδα που είχε χάσει τον δρόμο και τον προσανατολισμό της. Η κίνηση που άλλαξε τη ροή του ποταμού ήρθε από την αριστερή όχθη.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος απέλυσε εν μία νυκτί τον Καταλανό και έφερε στην Αθήνα ένα εικόνισμα της προπονητικής, χωρίς τις τυμπανοκρουσίες που κάποτε συνόδευσαν την άφιξη του Ντόμινικ Ουίλκινς στο ΟΑΚΑ.

«Εάν μπορείς να πάρεις ολόκληρο Πιτίνο, πρώτα λες το yes και μετά το σκέφτεσαι», έγραφα τότε.

Έστω και έτσι, ήταν μία ζαριά στα τυφλά. Ο διάσημος Αμερικανός έφερε μαζί του πολλά και βασανιστικά ερωτηματικά.

Θα κατάφερνε να προσαρμοστεί αμέσως στις ανάγκες μίας λίγκας με την οποία δεν είχε την παραμικρή επαφή; Θα έκανε χωριό με παίκτες που άλλοι διάλεξαν για λογαριασμό του;

Θα μπορούσε να διαχειριστεί τα «εγώ» 30άρηδων, αυτός που μια ζωή δούλευε με αμούστακα; Θα έβγαζε ξύγκι από την κολλημένη στο βάλτο μύγα;

Η απάντηση ήταν θετική. «Υes» σε όλα. Οι 15 εβδομάδες του Ρικ Πιτίνο στον Παναθηναϊκό υπενθύμισαν αυτό που οι περπατημένοι γνωρίζουν καλά, αλλά οι νεοφερμένοι τείνουν να ξεχνούν.

Στο μπάσκετ, το Α και το Ω για το χτίσιμο μίας ισχυρής ομάδας είναι ο προπονητής. Και πολλά από τα ενδιάμεσα γράμματα.

Στα χέρια ενός ικανού προπονητή, ιδίως κάποιου που συνδυάζει την τεχνική επάρκεια με τη δημιουργία κινήτρου, ακόμα και ένα μέτριο σύνολο μπορεί να πετύχει θαύματα.

Όποιος δυσπιστεί, δεν έχει παρά να στρέψει τους προβολείς στο Κάουνας...

Ο Παναθηναϊκός του Πιτίνο κέρδισε 10 από τα τελευταία 16 ευρωπαϊκά παιχνίδια του και έφτασε στο νήμα της κανονικής περιόδου με σερί 7-1.

Χρειάστηκε ένα μιράκολο του τυχεράκια Ρούντι Φερνάντεθ, για να σπάσει το μπαράζ των νικών. Η Ρεάλ πανηγύρισε εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ, αλλά αποκλείεται να κοιμηθεί ήσυχη στις δύο εβδομάδες που ακολουθούν.

Ουδείς επιθυμεί για αντίπαλο στα πλέι-οφ μία ομάδα που προέρχεται από υψηλή πτήση. Ή μήπως νιώθει ξένοιαστος ο Ομπράντοβιτς, ενώπιος ενωπίω με τον άξιο μαθητή του;

Ο Παναθηναϊκός θα είναι πολύ σκληρό καρύδι για τους πρωταθλητές του 2018, ειδικά αν αυτοί παρουσιαστούν στο παρκέ χωρίς τον λαβωμένο ηγέτη τους (Γιουλ).

Μπορεί να έχουν πλούσιο υλικό και ζηλευτό βάθος οι «λευκοί» της Μαδρίτης, αλλά μοιάζουν κάπως ευάλωτοι όταν βρεθούν αντιμέτωποι με ομάδα που παίζει αυτό που ονομάζουμε «μπάσκετ του προπονητή».

Η Ζαλγκίρις, η Μπαρτσελόνα, η Βασκόνια, ακόμα και ο ίδιος ο Παναθηναϊκός φανέρωσαν τις αδυναμίες της Ρεάλ στο δίμηνο που προηγήθηκε.

Aρκεί να αναλύσει κανείς το τελευταίο δεκάλεπτο του αποψινού αγώνα, όπου ο Σάρας σκάρωσε 10-12 φορές το ίδιο κόλπο στον Λάσο, αλλά η Ρεάλ το αντιμετώπισε με βαθύ ροχαλητό και έφαγε 27 πόντους από τον Μπράντον Ντέιβις...

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, ο φετινός Παναθηναϊκός μοιάζει να μπαίνει στα προημιτελικά από καλύτερη αφετηρία, σε σύγκριση με τον περυσινό. Και ας είχε, εκείνος, το πλεονέκτημα της έδρας.

Η βραδιά ανήκει στον ανυπέρβλητο Νικ Καλάθη, αλλά το «πράσινο» 2019 ανήκει στον ανυπέρβλητο Ρικ Πιτίνο. Συγχωρήστε μου τα βαρύγδουπα κοσμητικά, αλλά θεωρώ την αναρρίχηση του Παναθηναϊκού από τη 12^η θέση στην 6^η σπουδαίο κατόρθωμα.

Έστω, σε αυτή τη μετρίως μέτρια Εuroleague, όπου ψάχνεις με το φανάρι για να βρεις ομάδα που να εμπνέει εμπιστοσύνη.

Ο ίδιος ο Καλάθης έγινε άλλος άνθρωπος τους τελευταίους μήνες, όπως και ο Παπαπέτρου, ο Τόμας, ο Παπαγιάννης, ο Γκιστ, ο Βουγιούκας, ακόμα και κάποιοι που εσχάτως αγωνίζονται ελάχιστα (Μήτογλου, Λεκάβιτσιους, Αντετοκούνμπο).

Αλλά πού θα βρισκόταν σήμερα ο Παναθηναϊκός, αν δεν είχε σπάσει τον κουμπαρά για να ξαναφέρει τον Καλάθη στην Ελλάδα to 2015; O Nικ των ρεκόρ μπορεί να έχει τρύπες στο παιχνίδι του, αλλά είναι από τους τελευταίους ηγέτες που απέμειναν στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Αν δεν τις είχε αυτές τις τρύπες, βέβαια, θα ζούσε σήμερα στη χώρα όπου μεγάλωσε και θα μοίραζε τις ασίστ του σε παιχταράδες του ΝΒΑ. Άλλους θα έκανε μάγκες, όχι τον Γκιστ και τον Παπαγιάννη.

Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα του πρώτου ετάπ της 30ής αγωνιστικής, η θαρραλέα Ζαλγκίρις άλωσε τη Μαδρίτη και εξοστράκισε τον Ολυμπιακό από τα πλέι-οφ, γκρεμίζοντάς τον από το άλογο που καβαλούσε ένα ολόκληρο εξάμηνο.

Αλλά για το μνημειώδες στραπάτσο των «ερυθρόλευκων» θα τα πούμε αύριο. Οι ίδιοι άνοιξαν την καταπακτή που οδηγούσε στο αμπάρι, με περισσότερους από έναν τρόπους.

Η Μπουντούτσνοστ αποδείχθηκε ιδανικό θύμα για τον Παναθηναϊκό, η Αρμάνι και η Βασκόνια έφυγαν τσουρουφλισμένες από τα σπίτια «αδιάφορων» οικοδεσποτών, αλλά όσοι αγαπούν τις θεωρίες συνωμοσίας βρήκαν γόνιμο έδαφος στο χώμα της Καστίλλης.

Μέχρι πότε θα συνεχιστεί το χωρατό της κατακερματισμένης τελευταίας αγωνιστικής; Θα γίνουν ποτέ μαθήματα τα παθήματα;

Μία διοργάνωση που ουδέποτε έδωσε δικαιώματα για να αμφισβητηθεί η αξιοπιστία της προσφέρει λαβές για λοξά βλέμματα, χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος.

Ακόμα και η άμωμος Premier League του αγγλικού ποδοσφαίρου φροντίζει ώστε να διεξαχθούν ταυτόχρονα οι κρίσιμοι αγώνες της ύστατης στιγμής.