Αβαθής και ωχρόφαιος

Επειδή κουράστηκα να γράφω τα ίδια από την αρχή της χρονιάς και να γίνομαι εχθρός του λαού για όσους έχουν καλομάθει στη μασημένη τροφή των οπαδογράφων, αρχίζω το αποψινό κείμενο με μία ματιά στη σκοτεινή γωνίτσα της στατιστικής, εκεί όπου πέφτει το μάτι λίγων.

Ο Ολυμπιακός, ο ίδιος Ολυμπιακός που θα έμπαινε στο γήπεδο με στολή καμικάζι για να δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα, τελείωσε το ματς με 0 κλεψίματα. Ολογράφως, μηδέν, κουλουράκι της Λαμπρής δύο μήνες πριν το Πάσχα.

Μηδέν κλεψίματα. Αυτοί που είχαν για μοναδική σταθερά (και αποκούμπι στις δύσκολες μέρες) την ευκολία με την οποία βραχυκύκλωναν το παιχνίδι του αντιπάλου.

Τι απέγινε η ομάδα που είχε για σκληρό νόμισμα την άμυνα και για τρόπο ζωής την αυταπάρνηση και τον δυναμισμό;

Όταν μία περιφερειακή γραμμή που απαρτίζεται από στελέχη επιπέδου Ροντρίγκεθ, Ντε Κολό, Χίγκινς και Χάκετ ολοκληρώνει εκτός έδρας 40λεπτο χωρίς να αισθανθεί στιγμή τα νύχια του αντιπάλου, δεν χρειάζονται πολλά λόγια ή αναλύσεις.

Σε ματς 86 κατοχών, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας υπέπεσε σε 4 λάθη και έβαλε 95 πόντους. Η χωρίστρα του Νάντο Ντε Κολό έμεινε ανέπαφη ως το τέλος, το μούσι του «Τσάτσο» στεγνό, το κοστούμι του Δημήτρη Ιτούδη ατσαλάκωτο.

Ειδικά στο τελευταίο δεκάλεπτο του μη-ντέρμπι, ο Ολυμπιακός ήταν σαν να μην έπαιξε. Περισσότερο τρόμαξε τους Ρώσους η χίμαιρα του 2012 και του 2013 όσο έβαζε τα τρίποντά του ο ορεξάτος Σπανούλης, παρά το ψόφιο φάντασμα του 2019.

Η ΤΣΣΚΑ είχε στις τάξεις της 5-6 παίκτες που έφτασαν ανενόχλητοι στα γνωστά τους στάνταρντ και 2-3 αξιόπιστους ρολίστες υψηλής ποιότητας.

Αντίθετα, ο Ολυμπιακός δεν παρουσίασε στο παρκέ το παραμικρό, πέρα από τον αποτελεματικό άξονα Σπανούλη-ΛεΝτέι στο πρώτο μισό του αγώνα. Αλλά το ημίχρονο έληξε με 50-51. Ο Ολυμπιακός δεν είχε καμία τύχη σε τέτοιον ρυθμό.

Όταν οι Σπανούλης, Ουέμπερ υπέπεσαν σε απανωτά φάουλ και έφτασαν στα 4 προσωπικά (στο 23^ο λεπτό ενός αγώνα που παιζόταν πόντο πόντο), η πλάστιγγα έγειρε απότομα, σαν να φόρτωσε κάποιος στο ένα ζύγι της βαρίδια.

Η ΤΣΣΚΑ είχε για τρίτο γκαρντ τον Ντε Κολό και για τέταρτο τον Χάκετ, ενώ ο Ολυμπιακός περίμενε προκοπή από το παγερό δίδυμο Ουίλιαμς-Γκος και Μάντζαρη: μηδέν συν μηδέν ίσον μηδέν.

Η άμυνα με αλλαγές που έβγαζε τον ψηλό στην περιφέρεια άφηνε τα μετόπισθεν ανοχύρωτα, όπως και στους προηγούμενους αγώνες, όταν η συγκεκριμένη τακτική έγινε μπούμερανγκ (π.χ. στο Τελ Αβίβ). Ελλείψει Στρέλνιεκς, σουτ δεν υπήρχε ούτε για δείγμα.

Η ΤΣΣΚΑ μπορεί να είναι πιο γήινη από τη Φενέρ ή από τη Ρεάλ, αλλά όταν αφεθεί να ξεδιπλώσει το παιχνίδι της δίχως πίεση γίνεται κομπιούτερ. Η εικόνα του τελευταίου δεκαλέπτου έμοιαζε σαν να έπαιζαν άνδρες απέναντι σε παιδιά.

Μόνο που τα παιδιά θα έβγαζαν, τουλάχιστον, λίγο πείσμα. Θα έκαναν 1-2 σκληρά φάουλ, για να δικαιώσουν την παρουσία τους στο παρκέ.

Το κοντέρ, στο 35^ο λεπτό (με αφετηρία το 63-63 που τουλάχιστον επέτρεψε αισιοδοξία), έγραφε 7-26 πόντους και 0-5 ομαδικά φάουλ. Και μηδέν κλεψίματα, για να μη ξεχνιόμαστε.

Ο Ολυμπιακός του 2018-9 μπορεί να γύρισε σελίδα, αλλά οπισθοχώρησε στο προηγούμενο κεφάλαιο, αντί να προχωρήσει στο επόμενο.

Το σερί των 5 ηττών ισοδυναμεί με πισωγύρισμα σε σκοτεινές εποχές και η βαθμολογία μοιάζει με μαύρο σύννεφο πάνω από το φουρτουνιασμένο λιμάνι. Δώδεκα νίκες, δώδεκα ήττες. Πέρυσι και πρόπερσι, η λυπητερή έγραφε 17-7.

Η υπεροχή στην ισοβαθμία με τη Βασκόνια και το διπλό στο Μόναχο κρατούν τους «κόκκινους» πάνω από τη γραμμή, αλλά το οξυγόνο είναι λιγοστό και το ηθικό πεσμένο.

Αν μη τι άλλο, το πρόγραμμα των 6 αγωνιστικών που υπολείπονται επιτρέπει αισιοδοξία για ευνοϊκό πλασάρισμα εν όψει των «έχει ο Θεός» πλέι-οφ.

Αλλά ποιος μπορεί να εγγυηθεί, ότι αυτή η νερόβραστη ομάδα θα βγάλει διπλά στο Μαυροβούνιο και στο Μιλάνο; Εντός των τειχών υπάρχει το άλλοθι του …Βασιλακόπουλου, αλλά η Ευρώπη δεν λέει ψέματα ούτε μασκαρεύει την πραγματικότητα.

Για να δανειστώ την πρώτη και την τελευταία λέξη των νεοελληνικών λεξικών, ο Ολυμπιακός του 2019 είναι αβαθής και ωχρόφαιος.

Δεν έχει ούτε λύσεις ούτε χρώμα ούτε νεύρο ούτε σφυγμό. To χειρότερο όλων, του λείπει κάθε διάθεση για αυτοκριτική. Για όλα, του φταίνε οι άλλοι. Ποτέ ο ίδιος.

Σε κάποια απομακρυσμένη γωνιά της ευρύτερης Ευρώπης, ο προπονητής που εκπαραθυρώθηκε ως ανεπαρκής μολονότι ενσάρκωνε το dna του σύγχρονου Ολυμπιακού θα χαμογελάει πικρά.