Το αντίδοτο στη μαυρίλα

To ζενίθ του Ρικ Πιτίνο στις, σκάρτες σαράντα, «πράσινες» μέρες του μπορεί να ήταν ο θρίαμβος επί της ΤΣΣΚΑ, αλλά η πραγματική ραψωδία του ακούστηκε απόψε, στο ΟΑΚΑ, στο πιο «πρέπει» παιχνίδι της χρονιάς.

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε μπάσκετ του προπονητή για πρώτη φορά μετά από καιρό, η παινεμένη Εφές παραδόθηκε άνευ όρων και ο Εργκίν Αταμάν έμοιαζε με μειράκιο μπροστά στον διάσημο Αμερικανό.

Κρίμα που το έπαθλο αυτής της βραδιάς είναι μόλις δύο ψωρο-βαθμοί…

Σύμφωνοι, το ομολογώ, υπερβάλλω λίγο. Αλλά και πώς να αποφύγει κανείς την υπερβολή, όταν περιμένει το χειρότερο; Όσους ανηφόρισαν στο ΟΑΚΑ αισιόδοξοι, θα τους έβαλαν σε γυάλα.

Το τζάμπολ της βραδιάς βρήκε τον Παναθηναϊκό καθηλωμένο στη 12^η θέση, σχεδόν συμβιβασμένο με την αποτυχία, την ίδια ώρα που 4^η Αναντολού Εφές πρόβαρε στα χείλη την από χρόνια ξεχασμένη φράση «φάιναλ-φορ».

Εάν όμως υπήρχε απόψε στο ΟΑΚΑ ομάδα με προσωπικότητα και στόφα, αυτή ήταν η πρωταθλήτρια Ελλάδας. Ο περιστασιακός θεατής, που δεν έχει παρακολουθήσει τους προηγούμενους αγώνες, θα δυσκολευτεί να βρει επιχειρήματα για να ποντάρει τα λεφτά του στους Τούρκους.

Αυτό δεν αποτελεί ψόγο για την ίδια την Εφές, όσο έπαινο για τον αποψινό Παναθηναϊκό.

Και, ταυτόχρονα, κλούβιο αυγό στα μούτρα του. Πώς γίνεται να παρουσιάζει τόσο αποκρουστικό πρόσωπο η ίδια ομάδα, με τους ίδιους παίκτες, τον ίδιο προπονητή και το ίδιο πρόγραμμα, όποτε απομακρύνεται από τα τείχη του στρατοπέδου της;

Όσα χρειάζεται να μάθει κανείς για τη λογική και την ισορροπία του αποψινού Παναθηναϊκού κρύβονται στην πρώτη αράδα της στατιστικής, χωρίς να εντρυφήσει κανείς στα περιβόητα analytics.

Oμάδα που υστερεί στο περιφερειακό σουτ, οι «πράσινοι» εκτέλεσαν μόλις 13 φορές από τα 6μ75 και …55 φορές από το δίποντο (παρ’ ολίγον ρεκόρ στην ευρωπαϊκή ιστορία τους). Κέρδισαν τη μάχη των ριμπάουντ με το συντριπτικό +13, μοίρασαν 21 ασίστ και υπέπεσαν σε 10, μόλις, λάθη.

Η Εφές, προικισμένη με μούσκουλα και πόδια ελατήρια, σούταρε περισσότερα τρίποντα παρά δίποντα (33-31), λες και η αντίπαλη ρακέτα ήταν σπαρμένη με νάρκες. Κοντολογίς, η μία ομάδα έπαιζε κανονικό μπάσκετ και η άλλη ό,τι της κατέβαινε στη γκλάβα.

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να υστερεί σε ταλέντο έναντι των αποψινών αντιπάλων του, αλλά έκανε αυτό που έπρεπε για να εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματά του και για να καμουφλάρει τις αδυναμίες του.

Στις μεγαλύτερες νίκες του, έβρισκε τρόπο να πετύχει 10 ή και περισσότερα τρίποντα. Σήμερα κέρδισε, τέτοιο ματς, και μάλιστα με διαφορά 13 πόντων, έχοντας στη στατιστική του μόλις 4 εύστοχα σουτ από τα 6μ75.

Οι αξιόπιστοι σουτέρ του, Λοτζέσκι, Τόμας, Παπαπέτρου, Λεκάβιτσιους, δεν έβαλαν ούτε μισό. Αλλά ποιος χρειάζεται το μπουμπουνητό, όταν μπορεί να αστράψει μέσα από το «βαμμένο»;

Οι 13 πάρε-βάλε ασίστ του Νικ Καλάθη έγραψαν την ιστορία του παιχνιδιού και έκαναν τον Πιτίνο, ολόκληρο Πιτίνο, να παραληρεί, σαν μεθυσμένος με φτηνή ρετσίνα.

Καλύτερος πασέρ ο Νικ, από τον Μάτζικ, τον Λάρι και τον Αϊζέια; Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.

Είναι και ζήτημα ψυχολογικής υποστήριξης. Την επόμενη φορά που θα πατήσει το παρκέ ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, θα νιώθει πιο Χουντίνι και από τον Χουντίνι.

Βεβαίως, σημαντικότεροι και από τις 13 ασίστ ήταν οι 20 πόντοι του (με 2 τρίποντα και 4/4 βολές), και ιδίως οι 7 απανωτοί που έκοψαν τα φτερά των Τούρκων μετά το 63-61.

Οι εξοντωτικές άμυνες και τα 8 ριμπάουντ γαρνίρουν εξαίσια το μενού, αλλά δεν αποτελούν είδηση ούτε θα γίνουν πρωτοσέλιδο. Ο Παναθηναϊκός γίνεται άλλη ομάδα όταν ο Καλάθης συνδυάζει τη δημιουργία με σκοράρισμα και αξιοποιεί τα ρήγματα που η ίδια η δράση του δημιουργεί.

Δεν ήταν δα πολλοί, οι παίκτες του «τριφυλλιού» που πλησίασαν το ζενίθ τους, απόψε. Ωστόσο, οι περισσότεροι έκαναν σωστά τη δουλειά τους και έδειξαν αποφασιστικότητα, μολονότι τους πλησίαζε ολοταχώς το χείλος του γκρεμού.

Ο Βουγιούκας κατέφτασε από την άκρη του πάγκου και πρόσφερε 6 πολύτιμα καλάθια (4/4 σουτ, 2 ασίστ), ο Γκιστ έγινε ταίρι του Νικ με 9 πόντους στην δ’ περίοδο και 5 επιθετικά ριμπάουντ, ο Κιλπάτρικ έδωσε δύναμη πυρός στη θέση «2» μετά από καιρό, ο Παπαπέτρου μπάλωσε τρύπες, ο Τόμας τελείωσε φάσεις, το ματς αρχειοθετήθηκε χωρίς πολλά πολλά.

Και η ομάδα απέκτησε, ξανά, δικαίωμα στην ελπίδα. Είδε μία φευγαλέα λάμψη, στο βάθος της σκοτεινής σήραγγας. Ένα αντίδοτο, στη μαυρίλα.

Η επόμενη μέρα στέλνει τον Πιτίνο στην αγκάλη του Ομπράντοβιτς και φέρνει τον Παναθηναϊκό αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη πρόκληση της χρονιάς. Το εκτός Αθηνών 1-10 κόβει τα ποδάρια, αλλά η 8^η θέση απέχει μόλις ένα σκαλοπάτι.