Δεν πνίγηκε και κανείς...

Ο Παναθηναϊκός των απογοητεύσεων ολοένα βρίσκει καινούριους τρόπους για να πλησιάσει το Βατερλώ και να αποκαρδιώσει το αθεράπευτα καλομαθημένο κοινό του. Κάθε εβδομάδα και ένα καινούριο ναδίρ.

Αυτό, τουλάχιστον, έγραφε η λυπητερή του 15^ου λεπτού, όταν ο πρωταθλητής Ελλάδας παρουσίαζε σημεία αποσύνθεσης, αγκομαχούσε με 20 πόντους φορτωμένους στην καμπούρα του (38-18) και υποχρέωνε τον δημοσιογράφο να ψάξει τη λίστα με τα αρνητικά ρεκόρ.

Μισό λεπτό, όμως. Μολονότι η τελική διαφορά τα ήττας από τη Ρεάλ ξεπέρασε όντως τους 20, δεν έμεινε ολόαδειο το πράσινο σακούλι της βραδιάς.

Η προσπάθεια για ολική επαναφορά από τον πάτο του πηγαδιού μπορεί να εξανεμίστηκε όταν στέρεψαν το ταλέντο και οι λύσεις, ωστόσο έγινε αδιόρατη πηγή αισιοδοξίας για τη συνέχεια.

Δεν έχουν πολλές ομάδες την ικανότητα και την πείρα να κάνουν σερί 19-6 μέσα στο λημέρι της πρωταθλήτριας Ευρώπης και να σπείρουν την ανησυχία.

Η Ρεάλ χρειάστηκε δύο απίθανα καλάθια (των Γιουλ, Καμπάτσο), ένα αντιαθλητικό φάουλ ασυνάρτητο όσο και ο ίδιος ο κανονισμός που το συνοδεύει και ένα go ahead basket από τον 11^ο παίκτη της.

Αυτή η τελευταία φράση τα λέει όλα μέσα σε εννέα λεξούλες. Ο ιεραρχικά ενδέκατος των Ισπανών ήταν ο Τζέι Σι Κάρολ, ενώ ο Παναθηναϊκός είχε στη βασική πεντάδα του τρεις παίκτες με συνολική συγκομιδή 5 πόντων (με 2/10 σουτ).

Επιπρόσθετα, οι περισσότεροι από τους παγκίτες του είχαν συμβολική παρουσία στο παιχνίδι. Πάλι καλά λοιπόν, που δεν πνίγηκε και κανείς...

Οι αιθεροβάμονες θα μιλήσουν για πανωλεθρία και σύνθλιψη, αλλά είναι προτιμότερο να πάρουν τον λόγο οι ρεαλιστές.

Η σημερινή Ρεάλ και ο ανήμπορος να ορθώσει ανάστημα εκτός Ελλάδας Παναθηναϊκός του Δεκεμβρίου είναι δύο ομάδες από διαφορετικούς πλανήτες. Δεν υπήρχε φίλαθλος με τα σύγκαλά του που να περίμενε αποτέλεσμα απόψε.

Το στοίχημα ήταν να παρουσιάσει το «τριφύλλι» αξιοπρεπές πρόσωπο, να βραχυκυκλώσει το παιχνίδι του αντιπάλου, να το παλέψει και να βάλει υποθήκη για το μέλλον, αφού η Μαδρίτη είναι πιθανός προορισμός στα πλέι-οφ.

Να εμφανιστεί με στολή παραλλαγής, αν πρέπει να το πω σχηματικά. Με παντελόνια, αν πρέπει να το πω ακόμα πιο σχηματικά.

Αλλά το αμυντικό σχέδιο του Τσάβι Πασκουάλ εξανεμίστηκε μέσα σε ένα δίλεπτο (όταν χρεώθηκε με απανωτά φάουλ ο φρουρός του Γιουλ Θανάσης Αντετοκούνμπο), ενώ η ξύλινη επίθεση έκανε το καλάθι να μοιάζει μαρτυρική υπόθεση.

Στα μισά της δεύτερης τρίτης περιόδου, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε με ομάδα που ενδιαφερόταν μόνο για το γεύμα που τον περίμενε στο ξενοδοχείο.

Εάν κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια του, το οφείλει στον οίστρο του Κιθ Λάνγκφορντ (ο οποίος έπαιξε ξανά με επιτυχία το ρόλο του Σχεδίου Β με αφετηρία τον πάγκο) και στο σχήμα με τρεις χειριστές της μπάλας.

Ορφανός από «τριάρια» άξια μνείας, ο Παναθηναϊκός αύξησε την αμυντική πίεση, έκλεψε μερικές μπάλες, έτρεξε στο ανοιχτό γήπεδο, εκμεταλλεύτηκε και την εγγενή χαλαρότητα με την οποία η Ρεάλ αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις.

Το έτερο σημείο αναφοράς ήταν η παρουσία του Γιώργου Παπαγιάννη, για τον οποίο οι «τυραννόσαυροι» Αγιόν και Ταβάρες στο «5» (αφού απουσίαζε ο τραυματίας Ρέγιες) είναι ιδανικοί παρτενέρ για να ξεδιπλώσει το ειδικών συνθηκών ταλέντο του, με παρτενέρ μάλιστα τον Μήτογλου.

Ο ξεχασμένος Παπαγιάννης έπαιξε 23 λεπτά δίχως να υστερήσει, οπότε έδωσε το δικαίωμα να μιλήσουμε για ένα κάποιο κέρδος.

Ο Νικ Καλάθης (17 πόντοι, 5 ριμπάουντ, 4 ασίστ, 0 λάθη) δεν θα ήταν τόσο καλός στο δεύτερο μισό του αγώνα αν δεν είχε ένα στήριγμα πάνω στο «ζωγραφιστό». Για τον Γκιστ, τον Λάσμε και τον Τόμας καλύτερα να μην ανοίξουμε συζήτηση.

Ήταν συνολικά μία κακή βραδιά, αλλά όχι τόσο κακή όσο υπονοεί το τελικό 89-68.

Ο Παναθηναϊκός υπέστη αναμενόμενη ήττα και προσγειώθηκε στο 6-7, ωστόσο είναι μόλις μία η ομάδα που βρίσκεται στο από πάνω σκαλοπάτι (το 5^ο της βαθμολογίας) και αυτή είναι η …Μπάγερν.

Ήταν ζήτημα ενός σουτ -και μάλιστα μέσα στο Μόναχο- να βρίσκεται ο ίδιος ο ΠΑΟ στη θέση της.

Πριν συμπληρωθούν 48 ώρες από το «μπουένας νότσες» της Μαδρίτης, οι παίκτες του Πασκουάλ θα υποδεχθούν στο ΟΑΚΑ τον παλιόφιλο Μάικ Τζέιμς και την ίδια Αρμάνι που προ εβδομάδων άλωσε το Φάληρο.

Δεν θαμπώνει με την ποιότητα ή την αξιοπιστία του ο Παναθηναϊκός του Δεκεμβρίου, αλλά και ποιος θαμπώνει, πέρα από τα τρία μεγαθήρια; Ελάχιστες ομάδες εμπνέουν εμπιστοσύνη και ουδεμία αντέχει γερά πονταρίσματα για το final-4, οπότε μεθαύριο είναι μία καινούρια μέρα.

Τις νίκες που χρειάζονται για να προκριθεί στα πλέι-οφ (διότι, ας μη κρυβόμαστε, αυτός είναι ο στόχος), οι «πράσινοι» θα τις αναζητήσουν αλλού. Όχι στη χρυσοποίκιλτη αίθουσα του ευρωπαϊκού θρόνου.