Το «πρέπει» δεν τον βάρυνε, αλλά τον... πείσμωσε!

Ο Παναθηναϊκός είχε πολλά πράγματα να διαχειριστεί πριν από το παιχνίδι. Πρώτο και κυριότερο την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το... μουρμουρητό που επικρατούσε αναφορικά με τον τρόπο που έπαιζε η ομάδα. Σίγουρα οι «πράσινοι» δεν είχαν παρουσιαστεί στο ξεκίνημα της EuroLeague όπως έχουν σχεδιαστεί και μπορούν να παίξουν αλλά (όπως ανέφερα και στο pregame του αγώνα) ακόμα είναι πολύ νωρίς. Πολύ νωρίς. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει στο μυαλό όλων... Πρόκειται για νέα ομάδα, με διαφορετικό στυλ παιχνιδιού και με τελείως διαφοροποιημένη δομή ως προς τα πρόσωπα και τι μπορεί να δώσει ο κάθε παίκτης.

Παιχνίδι με το παιχνίδι ο Παναθηναϊκός θα λύνεται και θα βγάζει τα πράγματα που δουλεύονται επί καθημερινής βάσης στην προπόνηση. Άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο. Άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι. Όμως, έτσι είναι το μπάσκετ, έτσι είναι ο αθλητισμός. Η μεγάλη διαφορά που υπήρχε μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού πριν από το τζάμπολ είχε να κάνει με το... βάρος του «πρέπει» που κουβαλούσαν οι δύο ομάδες. Μετά και την ήττα από την Ζάλγκιρις στο ΟΑΚΑ, το «τριφύλλι» είχε να διαχειριστεί μια πολύ δύσκολη κατάσταση καθώς έπεσε στις πλάτες ένα μεγάλο «πρέπει» από νωρίς. Το ματς με την Μπουντούτσνοστ το οποίο έπρεπε πάση θυσία να κερδηθεί. Έτσι και έγινε. Ακολούθησε ο αγώνας απέναντι στον Προμηθέα. Ένας ματς όπου ο Παναθηναϊκός είχε ακόμα μεγαλύτερο «πρέπει», και παρά το γεγονός ότι δυσκολεύτηκε από τους φιλότιμους παίκτες της πατρινής ομάδας, στο τέλος έκανε το... καθήκον του.

Και φτάσαμε στο ντέρμπι. Βάσει και της εικόνας από την αρχή της σεζόν, ο Παναθηναϊκός όχι μόνο επιζητούσε τη νίκη, αλλά ήθελε να την συνδυάσει και με μια πειστική εμφάνιση. Μια εμφάνιση που θα του έδινε την πολυπόθητη ώθηση για να γυρίσει τον διακόπτη της ψυχολογίας. Άλλωστε και πέρυσι, την ίδια ακριβώς περίοδο (δηλαδή την 6η αγωνιστική της EuroLeague) οι «πράσινοι» είχαν αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό (στο ΣΕΦ). Συγκεκριμένα είχαν πάει στο Φάληρο με 2-3 ρεκόρ, είχαν κάνει κάποιες εμφανίσεις που είχαν προκαλέσει προβληματισμό αλλά στη συνέχεια έφτασαν να μετρούν 10-5 νίκες με 8 νίκες στα 10 παιχνίδια που ακολούθησαν.

Τι θέλω να πω με αυτό; Εκ των πραγμάτων η νίκη σε ντέρμπι μπορεί να αλλάξει το status quo μιας ολόκληρης ομάδας. Και μάλιστα με τον τρόπο τον οποίο ήρθε! Επιβλητικά! Μπορεί στο πρώτο ημίχρονο να υπήρχε η σκέψη «μια από τα ίδια» με τον Παναθηναϊκό να είναι κακός και στις δύο πλευρές του παρκέ αλλά η συνέχεια έμελλε να ήταν τελείως διαφορετική. Δεν πίστευα μέσα μου ότι ο Παναθηναϊκός θα γύριζε το ματς μετά το ημίχρονο. Για την ακρίβεια, όσο και αν προσπαθούσα να βάλω κάτω τα δεδομένα του αγώνα, το θεωρούσα πολύ δύσκολο. Ο Ολυμπιακός έμοιαζε να ήταν στη μέρα του, ο Παναθηναϊκός είχε κλείσει τα δύο πρώτα δεκάλεπτο με δύο ασίστ και ουσιαστικά τίποτε δεν προμήνυε την εντυπωσιακή συνέχεια που θα ακολουθούσε. Όμως, όπως είχε πει και ο Σόλων, «μηδένα προ του τέλους μακάριζε».

Ο Πασκουάλ ήταν εκείνος που τράβηξε τους άσους από το μανίκι του, διάβασε τις αδυναμίες του Ολυμπιακού και έπαιξε τα μεγάλα του χαρτιά για να γυρίσει το ματς. Ο Θανάσης κολλημένος πάνω στον Σπανούλη με αποτέλεσμα να του... χαλάσει το μυαλό και να τον βγάλει εκτός αγώνα, ανέβασε την ένταση στην άμυνα και δη πάνω στην μπάλα παίζοντας στα όρια του φάουλ, δεν άφησε τον Ολυμπιακό να επιτεθεί με pick n roll του Μιλουτίνοφ έχοντας απενεργοποιημένο τόσο τον αρχηγό του, όσο και τον Γκος, ενώ στην επίθεση ο Καλάθης βρήκε τους χώρους που έψαχνε για να «μοιράσει» το παιχνίδι. Το κλειδί ήταν και η (απρόσμενη, αλλά... καλοδεχούμενη) επιθετική συνεισφορά του Αντετοκούνμπο ο οποίος ζητούσε συνέχεια τη μπάλα προκειμένου να ποστάρει τον Σπανούλη ενώ με την ενέργεια που «έβγαλε» έφτασε στο σημείο να τελειώσει και... χαμένες φάσεις, όπως το φοβερό φόλοου-κάρφωμα από το άστοχο λέι απ του Λοτζέσκι. Και μάλιστα έχοντας τρέξει... κατοστάρι διαβάζοντας με ακρίβεια την κατάληξη της φάσης.

Και φυσικά... Λούκας Λεκαβίτσιους. Ο Λιθουανός πότε άρχισε να αποδίδει καλύτερα και να κάνει θραύση στην επίθεση στην τελευταία περίοδο με αποτέλεσμα να «κλειδώσει» τη νίκη; Οταν χρησιμοποιήθηκε στο «δύο» έχοντας τον Καλάθη δίπλα του. Τότε έγιναν όλα πιο... εύκολα! Καλώς ή κακώς ο Λέκα είναι περισσότερο combo guard και «δυαροασόδυο» παρά point guard και «ασόδυο». Και αυτό διότι έχει αδυναμία στη δημιουργία και στην πάσα, κάτι που παραδέχθηκε και ο ίδιος στη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει την παραμονή του αγώνα στο gazzetta.gr και δη στην EuroLeague Greece μέσω της bwin. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί το γεγονός ότι δεν είναι πολύ καλός παίκτης υψηλού επιπέδου και ότι δεν μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό. Ναι ένας παίκτης που χρησιμοποιείται περισσότερο στον «άσο» πρέπει να μπορεί και να πασάρει, αλλά κάθε φορά που ο Λέκα είναι στο παρκέ και ο Καλάθης στον πάγκο, είναι και λογικό να αλλάζει ο τρόπος της επίθεσης. Έτσι κρύβεται η εν λόγω αδυναμία, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στην άμυνα με τις απαραίτητες βοήθειες.

Ο Παναθηναϊκός πήρε σκορ από τον πάγκο και ήταν ένα από ακόμα από τα στοιχεία που έκαναν την διαφορά στο ματς. Συγκεκριμένα οι... «παγκίτες» (σ.σ. όσο δόκιμος και αν είναι ο συγκεκριμένος όρος στο σύγχρονο μπάσκετ) σημείωσαν περισσότερους πόντους από τους βασικούς της ομάδας τους (48π.-45π.) και σχεδόν τριπλάσιους από τον αντίστοιχο πάγκο του Ολυμπιακού (18π.) Επίσης ήταν ολοφάνερο ότι στο δεύτερο ημίχρονο οι γηπεδούχοι είχαν μπει αποφασισμένοι και με το... μαχαίρι στο δόντια να αλλάξει η κατάσταση. Φυσικά εκμεταλλεύτηκαν τον όποιον εφησυχασμό του Ολυμπιακού από την παρουσία των δύο ομάδων στο πρώτο μέρος και μπόρεσε να βγάλει πιο εύκολα στα παρκέ αυτά που ζητούσε και είχε σχεδιάσει ο Πασκουάλ.

Όπως είπα η συγκεκριμένη νίκη αποκτά διπλή σημασία. Πρώτα απ' όλα ψυχολογική. Ήταν η «ένεση» που χρειαζόταν η ομάδα μετά τις μέτριες εμφανίσεις. Και αυτό έγινε περισσότερο με τον τρόπο με τον οποίο ήρθε ώστε να απεμπλακεί από το άγχος και το βάρος και να μπορέσει να παίξει πιο ελεύθερα και με καθαρό μυαλό. Από εκεί και πέρα έχει και βαθμολογική σημασία αφού ο Παναθηναϊκός έφτασε στο 4-2, ενώ απέναντι σε μια ομάδα με τους ίδιους στόχους βρίσκεται ήδη στο +13. Διαφορά που ίσως και να παίξει ρόλο...

Πλέον το ενδιαφέρον στρέφεται στην δύσκολη (πιο δύσκολη από τα προηγούμενα χρόνια) αποστολή στην Πόλη κόντρα στην Αναντολού Εφές. Αν καταφέρει να φύγει με τη νίκη αφενός θα έχει καλύψει την ήττα από τη Ζάλγκιρις (γιατί φέτος δεν θα περάσουν πολλές ομάδες από την Sinan Erdem Arena) και αφετέρου θα μπορεί να πάει ακόμα πιο ήρεμα στην δεύτερη «διαβολοβδομάδα» της EuroLeague με τις ισπανικές μονομαχίες κόντρα σε Μπαρτσελόνα (εντός) και Μπασκόνια (εκτός).

ΥΓ1: Μην σας φαίνεται περίεργο που ο Παναθηναϊκός κυνήγησε επίθεση στα τελευταία δευτερόλεπτα του ντέρμπι. Όσο μεγαλύτερες διαφορές απέναντι σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός, τόσο το... καλύτερο για το τέλος και σε περίπτωση ισοβαθμίας.

ΥΓ2: Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουν -επιτέλους- οι αφορισμοί προπονητών και παικτών. Δεν κάνει καλό η ισοπέδωση (αλλά ούτε και η έπαρση) σε κανέναν.

ΥΓ3: Ακολουθεί η Εφές. Η μεγάλη ευκαιρία του Παναθηναϊκού να αποδείξει ότι μπορεί να κερδίσει και εκτός έδρας ισχυρές ομάδες.

ΥΓ4: Το τρίποντο από τη γωνία του Ιωάννη Παπαπέτρου για το 70-64 θεωρώ ότι ήταν το πιο καθοριστικό καλάθι της βραδιάς για να φτάσει ο Παναθηναϊκός στη νίκη. Και ο ίδιος φάνηκε να το χαίρεται και με το παραπάνω.

ΥΓ5: Ήρθε τελικά η... πολυαναμενόμενη επιστροφή του Τζέιμς Γκιστ. Λες και αυτά τα ματς είναι κομμένα και ραμμένα για τα μέτρα του. Το θέμα είναι να μην μείνει μόνο σε αυτό το ματς.

ΥΓ6: Καλό ταξίδι Ανδρέα Μπόμη. Είχα την μεγάλη τιμή να δουλέψω 15 χρόνια στο μεγάλο σας δημιούργημα. Το «Εθνοσπόρ».