Nα είχαμε και έναν Ντόντσιτς...

Nα είχαμε και έναν Ντόντσιτς...
O Nίκος Παπαδογιάννης φωτίζει το τοπίο της Euroleague λίγο πριν βγουν στην αρένα οι μονομάχοι του πρώτου ευρωελληνικού ντέρμπι.

To πρώτο ευρωελληνικό ντέρμπι της χρονιάς βρίσκει τους «αιώνιους» εκεί ακριβώς όπου θα τους περίμενε κανείς, στο ξεκίνημα αυτής της παράξενης, ενδεχομένως μεταβατικής, χρονιάς. Δηλαδή, στον χυλό των μεγαλομεσαίων ομάδων, οι οποίες -όπως έγραφα στο ξεκίνημα- θα είναι καμιά 10αριά.

Οι τρεις μνηστήρες που έχουν σχεδόν μόνιμη παρουσία στα final 4 των τελευταίων ετών φαίνεται ότι αργά ή γρήγορα θα ξεχωρίσουν, ενώ η Μπουντούτσνοστ και η Γκραν Κανάρια μοιάζουν βγαλμένες από το Eurocup ή από το Basketball Champions League.

Όχι ότι αποκλείεται να βάλουν και αυτές 1-2 τρικλοποδιές σε όποιον τις υποτιμήσει ή εμφανιστεί μπόσικος. Ήδη η Μπαρτσελόνα ψάχνει τρόπο για να ρεφάρει το οδυνηρό ταξίδι στα Κανάρια Νησιά. Θα έγραφα το ίδιο και για τον ΠαναθηναΪκό του Μονάχου, αλλά οι Σερβογερμανοί της Μπάγερν δείχνουν ικανοί να προκαλέσουν νίλες.

Ποιος θα τολμούσε σήμερα να ποντάρει τα λεφτά του σε οποιαδήποτε από τις 9-10 ομάδες που διαγκωνίζονται για μία θέση στον ήλιο της Εουσκάντι;

«Εουσκάντι» σημαίνει Χώρα των Βάσκων στην τοπική ακατάληπτη διάλεκτο, αλλά μόνο μία από τις Αρμάνι, Εφές, Ζαλγκίρις, Βασκόνια, Μπαρτσελόνα, Χίμκι, Μακάμπι, Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό θα χρειαστεί μαθήματα βασκικής τον Μάιο.

Οφείλω να σημειώσω εδώ, ότι αραδιάζοντας στο τραπέζι μου τις ομάδες λησμόνησα εντελώς τη άχρωμη, άοσμη και άνυδρη Νταρουσάφακα. Στοιχηματίζω ότι δεν είμαι ο μόνος.

Δεν μου πολυαρέσει η φετινή Euroleague. Στο ξεκίνημα κάθε αγωνιστικής, τα καυτά ντέρμπι μου φαίνονται λιγότερα από ό,τι τις προηγούμενες χρονιές και τα «δεν βαριέσαι» περισσότερα. Ιδίως όταν η Χερμπαλάιφ, η Ντάσκα και η Μπουντούτσνοστ καλούνται να παίξουν εκτός έδρας.

Ούτε με ενθουσιάζουν το απρόβλεπτα σκαμπανεβάσματα, εφ’ όσον προέρχονται από τις αδυναμίες των ηττημένων και όχι από την ποιότητα των νικητών. Περισσότερο έχασε η Ζαλγκίρις από τη Βασκόνια, παρά νίκησε η Βασκόνια τη Ζαλγκίρις. Και ούτω καθ' εξής.

Επιπρόσθετα, θεωρώ κραυγαλέο το κενό που άφησε πίσω του ο περυσινός MVP Λούκα Ντόντσιτς, ο οποίος πρόσφερε μόνος του το star power στη διοργάνωση. Το success story του μικρού, και sorry για τις τρεις σερί αγγλικούρες, έφερε πνοή σε ολόκληρο το στερέωμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, χωρίς να εξαιρέσει από αυτό τη FIBA.

O Τεοντόσιτς βασανίζεται για δεύτερη σερί χρονιά στο Λος Άντζελες, ο πρότερος MVP Μπιέλιτσα για τρίτη στο γειτονικό Σακραμέντο, ο Ναβάρο φόρεσε παντούφλες, ο Σπανούλης πλησιάζει στο λυκόφως της καριέρας του, ο Γιουλ τριαντάρισε και προέρχεται από βαρύ τραυματισμό, ο Μπουρούσης σπάει τα κοντέρ στην Κίνα μαζί με αρκετούς Αμερικανούς που θα μπορούσαν να ανεβάσουν τον πήχυ στην Ευρώπη και η αύρα των μεγάλων παικτών πάει να εξανεμιστεί από τις ευαίσθητες στρατόσφαιρες της Euroleague.

Πόσους παίκτες που αξίζουν τον χαρακτηρισμό «σταρ» μπορείτε να απαριθμήσετε στα γρήγορα χωρίς να στίψετε το μυαλό και να ζητήσετε οδικό χάρτη; Περισσότερους από 6-7;

Kαι πάλι καλά να λέτε, που επέστρεψε πέρυσι ο «Τσάτσο», για να γίνει ντουετάκι με τον Ντε Κολό στη Μόσχα. Διότι αν η απάντηση είναι ο Σβεντ, φοβάμαι και να ρωτήσω ποια είναι η ερώτηση.

Βεβαίως, η Euroleague ασπάζεται περισσότερο τη φιλοσοφία του NCAA (όπου οι προπονητές είναι βεντέτες και το μπάσκετ καλύτερα «σεταρισμένο»), παρά του ΝΒΑ.

Εκτός της Ρεάλ, η οποία πάντως χρειάστηκε να παίξει «ευρωπαϊκότερα» από κάθε άλλη φορά για να κατακτήσει το τρόπαιο, δεν υφίσταται άλλη ομάδα πιστή στους ανέμους που φυσούν στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού.

Η Χίμκι του Γιώργου Μπαρτζώκα θυμίζει φέτος μάλλον ναυάγιο παρά υπερήφανη φρεγάτα. Ο Ολυμπιακός του Μπλατ ψάχνει τρόπο να συνδυάσει δύο αντικρουόμενες συνταγές, αλλά μοιάζει καλύτερος όταν (όπως έγινε στη Μόσχα) βγάζει σε πρώτο πλάνο τα διδάγματα προηγούμενων ετών.

Ο Παναθηναϊκός του Πασκουάλ δεν μπορεί να παίξει «pace and space», διότι αμέλησε να στρατολογήσει σουτέρ, οπότε πάνε τζάμπα και το pace του Καλάθη και το όποιο spacing.

Η Μακάμπι πασχίζει εδώ και χρόνια να γίνει αμερικάνικη ομάδα με αξιόλογη στελέχωση, αλλά μόνο μία χρονιά είχε ψυχή και καρδιά. Η Εφές προσπάθησε να βαδίσει σε παρόμοιο μονοπάτι επί Περάσοβιτς, αλλά το αποτέλεσμα υπήρξε ισχνό και ο προπονητής απολύθηκε.

Τη Βασκόνια, ειλικρινά δεν ξέρω πού πρέπει να την κατατάξω. Ειδικά φέτος, που παρατάσσεται χωρίς χαρισματικό γκαρντ, τη βλέπω χλωμή και μάλλον ελαττωματική στον δρόμο προς το δικό της final-4.

Η Αρμάνι και η Εφες έκαναν περισσότερο θόρυβο από κάθε άλλη ομάδα στην εκκίνηση της κούρσας. Ωστόσο, οι έπαινοι που απέσπασαν αποτελούν μάλλον συνάρτηση των χαμηλών προσδοκιών που τις συνοδεύουν, παρά πραγματικά γαλόνια.

Οι Ιταλοί καμαρώνουν για το 4-1, αλλά κέρδισαν δύο εντός έδρας παιχνίδια στο κορώνα-γράμματα και κινδύνευσαν στην Ποντγκόριτσα, ενώ η Αναντολού (τη γράφω έτσι μήπως καταφέρω να ξεπεράσω κάποτε το «Εφές Πίλσεν») έφαγε μία σβουριχτή σφαλιάρα από τη Ζαλγκίρις μέσα στην Πόλη και ηττήθηκε και στο Μιλάνο.

Έγινε, ωστόσο, η πρώτη ομάδα που πέτυχε ρούμπο απέναντι σε ένα από τα τρία μεγαθήρια (τη συμπολίτισσα Φενέρ, με σκορ 51-31 μετά την ανάπαυλα). Ανάλογο ανδραγάθημα θα μπορούσε να πετύχει και ο Ολυμπιακός, εκτός έδρας αυτός, αλλά άφησε να του ξεγλιστρήσει από τα δάχτυλα ένα σπάνιο διπλό επί της ΤΣΣΚΑ.

Πάντως το 3-2 των «ερυθρολεύκων», με τις εκτός έδρας νίκες στο Χίμκι και στη Βιτόρια, έχει πολύ μεγαλύτερο ειδικό βάρος από το όμοιο του Παναθηναϊκού. Και η εικόνα του είναι καλύτερη του αναμενομένου, παρά το στραπάτσο από την Αρμάνι στο Φάληρο.

Εάν πρέπει να απομονώσω ένα αγωνιστικό συμπέρασμα από τον πρώτο μήνα της δράσης, θα τονίσω ότι επικρατεί η τάση να παίζουν όλοι με δύο δημιουργικά γκαρντ στην πεντάδα τους. Λίγοι αντέχουν να κουβαλήσουν γκαρντ που απλώς εκτελεί.

Θυμάστε πόση ζημιά έκαναν στον Ολυμπιακό οι Νέντοβιτς, Τζέιμς; Παρόμοια θραύση κάνουν οι Λάρκιν, Μπομπουά της Εφές και οι δύο «W» του Κάουνας (που έγιναν τρεις με την άφιξη του Ουόλτον), ενώ ο Μπλατ ποντάρει πολύ στη συνύπαρξη του Σπανούλη με τον Ουίλιαμς-Γκος.

Ίσως αυτό το στοιχείο να είναι η αχίλλειος πτέρνα της φετινής Φενέρ (η έλλειψη δεύτερου Σλούκα δίπλα στον Σλούκα), αλλά ας την αφήσουμε για λίγο στην άκρη, την πρωταθλήτρια Τουρκίας. Ο Ομπράντοβιτς έχει κερδίσει το δικαίωμα να μην αμφισβητείται από αδαείς.

Η έλλειψη δεύτερου δημιουργού δίπλα στον Καλάθη (ή σε οποιαδήποτε άλλη θέση της πεντάδας) είναι η πιο χτυπητή ανορθογραφία στο χτίσιμο του φετινού Παναθηναϊκού. Μπορεί να βγάζει μάτι και η έλλειψη ενός ψηλού με προσωπικότητα, υποψιάζομαι ωστόσο ότι η πρώτη διορθωτική κίνηση (αν γίνει) θα έχει να κάνει με την αναζήτηση ενός καλού combo guard.

Άλλωστε, ήταν ο Μάικ Τζέιμς αυτός που ανέβασε επίπεδο την ομάδα πέρυσι, άσχετα αν το μπάσκετ που παίζει προκαλεί ένα είδος αλλεργίας σε εμάς τους «παραδοσιακούς». Το ίδιο απειλεί να πράξει και με την Αρμάνι.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Νίκος Παπαδογιάννης
Νίκος Παπαδογιάννης

Ανέμων, υδάτων και ακραίων καιρικών φαινομένων το ανάγνωσμα. Μπήκατε στο λημέρι του μπάσκετ, αλλά κινδυνεύετε να διαβάσετε ό,τι άλλο βρέξει ο ουρανός. Το πορτοκαλί ένδυμα υποχρεωτικό, το χαμόγελο προαιρετικό. Εδώ δεν χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε κρύβουμε λόγια. Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν σας αρέσουν, αφήστε τα έγχρωμα γυαλιά στην είσοδο και κοπιάστε. Αν δεν σας αρέσουν, έχουμε κι άλλες.

Μοναδικός απαράβατος κανόνας είναι ότι όλα επιτρέπονται.