Να πακετάρω για Βιτόρια;

Από τις τρεις μεγάλες βάσκικες πόλεις που περπάτησα, το Σαν Σεμπαστιάν, το Μπιλμπάο και τη Βιτόρια, η τελευταία ήταν σίγουρα η πιο περίεργη. Ξεκίνησε λίγο αδιάφορη, λίγο μουντή στην είσοδό της, είχε κάτι μπόλικους μυστήριους, που περπατούσαν κατά μήκος των γραμμών του μετρό, οπότε τους ακολουθήσαμε και φτάσαμε σε αυτό που ονομάζεται παλιά πόλη, με τα στενά της, τα μεσαιωνικά της, τους καθεδρικούς της, τα μπαράκια της , τα πίντσος της, τις μπύρες της και μπόλικο heavy metal ! Πέσαμε βλέπετε σε μέρα φεστιβάλ, που όλοι οι μεταλάδες έσκασαν μύτη με το ιδιαίτερο dress code τους και το haistyling ταξίδι στον χρόνο, τα δαχτυλίδια, τις νεκροκεφαλές τους και όλα τα συμπαραμαρτούντα. Αυθόρμητα σκέφτηκα και είπα στο κορίτσι μου, “οι Παναθηναϊκοί και οι Ολυμπιακοί λείπουν να κυνηγιούνται στα στενά”.

Πραγματικά φίλοι μου δεν ξέρω αν δικαίως υπάρχει γκρίνια για την επιλογή της έδρας του ερχόμενου Final 4 αλλά σε αυτά τα στενά της Βιτόρια γίνονται κάτι οδομαχίες μούρλια! Πριν φτάσουμε στην πρασινοκόκκινη συνάντηση βεβαίως βεβαίως, πρέπει να παίξουμε και μπασκετάκι. Τον αγαπημένο μου εξάστερο σας έχω ξαναγράψει τον περιμένω βελτιωμένο. Τον αναμένω περισσότερο αθλητικό, πιο λογικό ακόμα και με τον Λάγκφορντ στο παρκέ, πιο πολυσχηματικό, αφού σε ειδικές καταστάσεις ο Πασκουάλ μπορεί να επιλέξει τελείως διαφορετικά σχήματα, από αυτά που κατεβάζει τον Παπαπέτρου στο 2, μέχρι αυτά που τον ανεβάζει στο 4 με 5άρι τον Αντετοκούνμπο. Ο Καλάθης είναι η παγκόσμια πράσινη σταθερά και αν ανάψουμε κι ένα καντήλι, να μην τραυματιστεί ο εύθραυστος Ματ, υπάρχουν επιλογές για διάφορα πραγματάκια. Όταν θα σφίξουν τα γάλατα, ελπίζω ο Λάσμε να εμφυσήσει λίγο σκληράδα και στον κολλητό του τον Γκιστ, που πέρυσι μας γάνιασε και μας έκανε να παρακαλάμε, να επιστρέψει ο Μπατίστ έστω και για ένα βράδυ, να σπρώξει λίγο τον Ρέγιες. Για τους υπόλοιπους δεν έχω να προσθέσω κάτι πέρα από προηγούμενα άρθρα αλλά θα ξανατονίσω, εμπιστεύομαι πολύ τον Πασκουάλ, είμαι περήφανος που είναι προπονητής του Παναθηναϊκού και αξίζει στήριξης μέχρι τέλους.

Για τον Ολυμπιακό λίγα θα πω και τα πιστεύω απόλυτα. 'Ο, τι κι αν ψώνισε σε αμερικάνικο ή ευρωπαϊκό προϊον, Σπανούλη παρόντος πάσα αρχή παυσάτω. Είμαστε τυχεροί που θα απολαύσουμε Βασίλη Σπανούλη για έναν ακόμα χρόνο, εύχομαι να είναι υγιής και να γράψει μια ακόμα ωραία μπασκετική ιστορία την φετινή σεζόν. Όταν δε θα έχουμε Σπανούλη στο προσκήνιο, θα εκτιμήσουμε καλύτερα όλοι πια το μέγεθός του, την προσφορά του και το συνολικό impact της προσωπικότητάς του στο “πορτοκαλί” παιχνίδι. Κοντά του και πολύ σημαντικός παραμένει ο Γιώργος Πρίντεζης, για τον οποίο η ευχή να είναι υγιής, είναι ακόμα πιο σημαντική μετά από όσα έχει τραβήξει τις τελευταίες σεζόν. Η μεγάλη διαφορά των δυο κόκκινων stars κατά τη γνώμη μου είναι ότι ο Σπανούλης με προβλήματα σωματικών πόνων, θα γεννήσει ιδέες μέσα στο παιχνίδι, ενώ ο Πρίντεζης χαλάει το μυαλό του και κατά συνέπεια την απόδοσή του. Πέρα από παίκτες ο Ολυμπιακός στοιχηματίζει στον εντιμότατο κύριο Μπλατ.

Τον coach Μπλατ τον συνάντησα μία και μόνο φορά και η συνθήκη ήταν αρκετά αστεία. Στη σειρά όπου η Μακάμπι είχε έρθει ΟΑΚΑ και πήρε το διπλό από τον Παναθηναϊκό με εκείνο το κωλόσουτο του παλιο Μπλου, είχα κατέβει Αθήνα με την γκαντεμόσαυρα τον γιο μου (έλα Κωνσταντίνε μου πλάκα κάνω). Μετά το παιχνίδι πήγα να χαιρετήσω στα αποδυτήρια τον φίλο Δημήτρη Ιτούδη αλλά και τον Big Sofo ως αντίπαλο. Ο Μπλατ είχε καθυστερήσει προφανώς λόγω τηλεόρασης και συνεντεύξεων να μπει μέσα και την ώρα που κατευθυνόταν προς τα αποδυτήρια της ομάδας του, πέρασε από μπροστά μου με το περπάτημα του νικητή, που θέλει ένα τσακ για να αρχίσει να χοροπηδάει. Τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν, του έκανα ένα νεύμα χαιρετισμού σαν αυτά που κάναμε στο στρατό, όταν περνούσε αξιωματικός και δε φορούσαμε τζόκευ για να τον χαιρετήσουμε κι ο Μπλατ μου ανταπέδωσε το νεύμα. Ίσως επειδή είναι πολύ ευγενικός, ίσως επειδή ήταν βουβά υπερχαρούμενος με το διπλό, δεν του έφτασε το νεύμα και με δυο δρασκελιές ήρθε και μου έσφιξε το χέρι δυνατά και μετά χάθηκε πίσω από την πόρτα των αποδυτηρίων. “Μπαμπά τον ξέρεις ;” με ρώτησε ο γιος μου. “Όχι αγόρι μου”, του απάντησα. “Ε τότε γιατί σε χαιρέτησε;” απόρησε ο μικρός. Βασικά έτσι χαρούμενος όπως ήταν, θα χαιρετούσε και τις πόρτες ήθελα να του πω, αλλά προτίμησα να απομακρυνθούμε, γιατί με αγριοκοίταζε ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, που πιθανώς νόμιζε ότι είμαι κρυφοΜακαμπαίος.

Είναι ωραίος τύπος ο Μπλατ και το μόνο σίγουρο είναι, ότι δε θα βαρεθούμε μαζί του. Τώρα βέβαια από τη μη βαρεμάρα μέχρι το Final 4 είναι πολύ μπάσκετ δρόμος αλλά δεν τον λες και πρωτάρη τον Αμερικανο-ισραηλινό. Αν θα τον δούμε στη Βιτόρια είναι από δύσκολο έως χλωμό αλλά Μπλατ με Σπανούλη δεν έχουμε ξαναδει κι εγώ κόντρα στον Λαρισαίο δεν ξαναποντάρω. Ο Παναθηναϊκός είναι πιο κοντά πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη αλλά και οι δυο ομάδες, για να ταξιδέψουν στην Χώρα των Βάσκων, πρέπει να ξεπεράσουν εαυτούς και να είναι την κρίσιμη στιγμή υγιείς.

Προσωπικά θα προσπαθήσω να πάω, να κλείσω έγκαιρα τραπέζι στο Portalon που μου πρότεινε ο μπον βιβέρ Νίκος (από Final 4 δε λείπει) Παπαδογιάννης, να δοκιμάσουμε idiazabal τυρί σε παγωτό και να πούμε και τα πορτοκαλί μας κουτσομπολιά πάνω από κανένα βαρβάτο τσουλετόν μέτρια ψημένο. Η Euroleague επιτέλους είναι εδώ!