Ο ρούμπος και η ζοχάδα

Εξηγούσα, στο προηγούμενο σχόλιό μου, πόσο δύσκολο είναι πλέον για τους «αιωνίους» να βρουν παίκτες ικανούς να στελεχώσουν τον ελληνικό κορμό τους και, ως εκ τούτου, πόσο σημαντική θα πρέπει να θεωρείται οποιαδήποτε επιτυχία προς αυτή την κατεύθυνση. Ιδίως αν παράλληλα υπονομεύει την αντίστοιχη προσπάθεια του αντιπάλου.

Κάποιοι φανατικοί μου κρέμασαν κουδούνια για να βγάλουν το άχτι και τη ζοχάδα τους, αλλά δεν θα κάτσω να σκάσω. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια και στις άναρθρες κραυγές.

Τα ίδια άλλωστε έγραφα όταν ο Σπανούλης έκανε την αντίστροφη διαδρομή, τα ίδια -ακριβώς- θα έγραφα αν οι ομάδες ήταν ανάποδα.

Δεν αναφέρω Μπουρούση, Οικονόμου, Δ.Παπανικολάου ή ...Δαρίβα και Ιορδανίδη, γιατί πολλοί θα έχουν άγνωστες λέξεις.

Για όσους επιμένουν να δυσπιστούν λες και πρωτοδιάβασαν κείμενό μου χθες ή προχθές, δεν σκοπεύω να χαραμίσω άλλα λόγια.

Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει. Σε ώτα μη ακουόντων δεν χωράει διάλογος. Για τον συνδυασμό τύφλωσης-κώφωσης δεν υπάρχει γιατρειά.

Εξυπακούεται, ότι τα προσβλητικά σχόλια δεν έχουν καμία τύχη να δημοσιευτούν ή έστω να διαβαστούν – από εμένα. Κλείνει η παρένθεση. Πάμε παρακάτω.

Πριν περάσουν μερικές ώρες από την ανάρτηση του σχολίου μου, ο Ολυμπιακός ανταπέδωσε τον ρούμπο με μία κίνηση που αιφνιδίασε.

Τον - παραγκωνισμένο από τον Σίτο Αλόνσο στη ναυαγισμένη Μπαρτσελόνα του 2017-8 - Aλέξανδρο Βεζένκοφ οι περισσότεροι τον είχαν ξεχάσει.

Κι ας πρώτος σκόρερ, δεύτερος ριμπάουντερ και MVP της ελληνικής Α1 το σωτήριον έτος 2015, στην τρυφερή ηλικία των 20, ολογράφως είκοσι, ετών.

Υποψιάζομαι ότι πρόκειται για κανονική κλοπή. Ληστεία μετά φόνου, θα έλεγε ο μακαρίτης Συρίγος. Δεν είναι λοιπόν περίεργο, που η θρυλούμενη συμφωνία έκλεισε βράδυ!

Ο Βεζένκοφ αγωνίζεται στην Εθνική Βουλγαρίας διότι έτσι θέλησε ο -άλλοτε διεθνής μπασκετμπολίστας και αργότερα Ομοσπονδιακός παράγων- πατέρας του, αλλά είναι Έλληνας.

Τόσο επί της ουσίας, όσο και επί του …διαβατηρίου. Τον Δεκέμβριο του 2015, έγινε και με τη βούλα Έλληνας πολίτης. Αλλά δίχως δικαίωμα συμμετοχής στην Εθνική μας. Μέχρι νεωτέρας τουλάχιστον.

Μολονότι μιλάει 3-4 γλώσσες, δεν πιάνει θέση ξένου ούτε χρειάζεται μαθήματα ελληνικών για να συνεννοηθεί με τους εγχώριους ιθαγενείς συμπαίκτες του.

Αλήθεια, πόσοι από τους τωρινούς αστέρες του ελληνικού μπάσκετ έχουν φορέσει έστω για λίγο τη φανέλα του Άρη; Και πού θα βρισκόταν σήμερα ο Άρης, εάν είχε τους πόρους για να τους κρατήσει στη Θεσσαλονίκη;

Αλλά το ζητούμενο δεν είναι το γλωσσικό ούτε η επικοινωνία. Ούτε φυσικά ο ...Άρης.

Έναν χρόνο μικρότερος και λιγότερο «παιγμένος» από τον Παπαπέτρου, ο 23χρονος Βεζένκοφ έχει το ταβάνι του πολύ πιο ψηλά από τον παίκτη του οποίου το ντουλαπάκι κληρονομεί. Και μεγαλύτερα περιθώρια εξέλιξης.

Διαθέτει επίσης πιο αξιόπιστο σουτ (τομέας όπου ο Ολυμπιακός πονάει, αλλά προαπαιτούμενος για το μπάσκετ του Μπλατ) και μεγαλύτερο κορμί. Αλλά και πιο αργά πόδια.

Θα παίξει πιο μέσα από ό,τι ο Παπαπέτρου, ίσως και …πολύ μέσα, στο small ball που αγαπάει ο Μπλατ. Επίσης, θα μουτρώνει σπανιότερα.

Χρειάζεται βεβαίως ψήσιμο, mentoring, ενδυνάμωση και ενέσεις αυτοπεποίθησης για να ξαναμπεί στις ράγες όπου τον είχε τοποθετήσει ο Γιώργος Μπαρτζώκας στην προπέρσινη, χαμένη για τη Μπάρτσα, χρονιά.

Για το δεύτερο, δεν χρειάζεται να γράψω εγώ ποιοι θα το αναλάβουν. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά του Ντέιβιντ Μπλατ και των συνεργατών του.

Σε βαθμό ετοιμότητας για την Εuroleague, ο Βεζένκοφ είναι πιο πίσω από τον Παπαπέτρου (επειδή «κόλλησε» κάπως πέρυσι), αλλά σαφώς πιο μπροστά από τον Μήτογλου.

Το βέβαιο είναι, ότι αντικαταστάθηκε αμέσως ο Έλληνας παίκτης που αποχώρησε από το λιμάνι.

Σε μία εποχή όπου τα ελληνικά διαβατήρια πρώτης ποιότητας και παραγωγικής ηλικίας σπανίζουν, η στρατολόγηση του Βεζένκοφ θα πρέπει να θεωρηθεί -με τη σειρά της- θρίαμβος.

Ο Ολυμπιακός μπορεί να έχασε την όποια μάχη για την υπογραφή του Παπαπέτρου, αλλά στο τέλος της ημέρας αποχαιρέτησε έναν παίκτη που προφανώς δεν επιθυμούσε να μείνει.

Μπορεί να έγινε γαλόνι στη στολή του νέου εργοδότη του, ο Ιωάννης, αλλά στο μπρα-ντε-φερ των διοικήσεων η μία καρέκλα ήταν άδεια.

Ο Παναθηναϊκός ενίσχυσε τον ισχνό ελληνικό πυρήνα με μία μετεγγραφή μακράς πνοής, αλλά θα χρειαστεί κάμποσο χρόνο για να μετουσιώσει αυτό το στοιχείο σε στέρεο κύτταρο του dna της ομάδας.

Οι πανηγυρισμοί των οπαδών του έχουν να κάνουν περισσότερο με το επικοινωνιακό κομμάτι, που συχνά έρχεται σε πρώτο πλάνο, όταν μιλάμε για την «αιώνια» κόντρα.

Ωστόσο, το αγωνιστικό σκέλος έχει πολλή δουλειά, μέχρι να φτάσει η ομάδα το επίπεδο της περυσινής -κάπως αλλοπρόσαλλης- βερσιόν.

Ο Κιθ Λάνγκφορντ σε αυτή την ηλικία, με αυτή την καμπύλη καριέρας και με αυτά τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά δεν είναι τίποτε παραπάνω από στοίχημα, όπως ήταν ο Μπόμπι Μπράουν για τον Ολυμπιακό.

Ο Παναθηναϊκός τον θέλει για instant offense και ποιοτικά πεντοδεκάλεπτα, αλλά ο Λάνγκφορντ δεν ήταν ποτέ παίκτης πενταλέπτων και ομάδας.

Τα παπούτσια του Τζέιμς μπορεί λοιπόν να του πέσουν κάπως στενά. Όπως και του Ρίβερς, στον Παπαπέτρου, άσχετα με τα ταρατατζούμ των ημερών.

Ζει σε συννεφάκι, όποιος πιστεύει ότι θα καλυφθεί εύκολα το κενό που άφησε πίσω του ο Σίνγκλετον, δηλαδή το σημαντικότερο κομμάτι του παζλ. Ο αινιγματικός Παππάς πρέπει να φορεσει πρώτα τα παπούτσια του Παππά, πριν αναλάβει καθήκοντα.

Η μερική αναδόμηση ήταν συνειδητή επιλογή για τον Ολυμπιακό (ένεκα της αλλαγής προπονητή και φιλοσοφίας), αλλά περίπου αναγκαστική για το «τριφύλλι», άσχετα με την εκ των, ων ουκ άνευ παραμονή του Καλάθη.

Υποθέτω ότι στόχος φέτος είναι το final-4 της Βιτόρια και ουχί μία 7η συνεχόμενη ευγενής αποτυχία στα πλέι-οφ της Euroleague.

Παρεμπιπτόντως, πρόσεξα ότι το όνομα του Παναθηναϊκού απουσίαζε από τη χθεσινή κλήρωση του Champions League. Κοίταζα και ξανακοίταζα, αλλά πράσινο τριφύλλι δεν είδα πουθενά.

Tι απέγιναν οι λεονταρισμοί της περασμένης άνοιξης; Πώς θα κληθούμε να τις πάρουμε στα σοβαρά, εάν επαναληφθούν στο άμεσο μέλλον; Μήπως οφείλονται κάποιες δημόσιες εξηγήσεις;

Όχι τίποτε άλλο, αλλά πήγε χαμένο και το σάλιο των οπαδών και το μελάνι των οπαδογράφων. Και δεν ήταν λίγο.

Τουλάχιστον διασκεδάσαμε, με την επιχειρηματολογία των βασιλικότερων του βασιλέως καλοθελητων, που βιάστηκαν να υπογραμμίσουν την δήθεν υπεροχή της διοργάνωσης - την οποία τελικά κατέκτησε η ΑΕΚ....