Ας χαρούμε χωρίς ενοχές

Εντάξει καταλαβαίνω την αξία της αυτοσυγκράτησης. Αντιλαμβάνομαι, ότι η απόλυτη συγκέντρωση, είναι τεράστιο εφόδιο για μια σειρά play offs και ότι σε αυτή την φάση το μπάσκετ μοιάζει περισσότερο από ποτέ με τένις. Κάθε πόντος είναι ξεχωριστός, κάθε σετ πρέπει να ξεκινάει από το μηδέν, κάθε νίκη δε σου δίνει τίτλο, σε πάει ένα βήμα πιο κοντά. Να συμφωνήσουμε όμως, ότι όλα αυτά ισχύουν για την ομάδα, για το staff και τους παίκτες; Ας αφήσουμε την κερκίδα να ξεσαλώσει ως δικαιούται και ως οφείλει.

Τι αξία άλλωστε έχει το πλεονέκτημα έδρας, αν αφαιρέσουμε τον ενθουσιασμό της κερκίδας, την κατηφόρα που μπορεί να βιώσει ο αντίπαλος, όταν τον σπρώχνουν 18.000 με ντεσιμπέλ εκκωφαντικά. Από το πρώτο δευτερόλεπτο του χτεσινού αγώνα τα αποθέματα ενέργειας του Παναθηναϊκού ήταν σαν αλκαλικές φρέσκες μπαταρίες κόντρα σε ξεθυμασμένες απλές. Η μίρλα παράλληλα ξεκίνησε λέγοντας, ότι «το πρώτο ματς δεν κρίνει τίποτα», «προσοχή μη γίνει ό,τι έγινε με το Ολυμπιακός – Σιένα», «η Ρεάλ κοιμίζει τον Παναθηναϊκό και θα αντιδράσει» μέχρι και το εκπληκτικό «ο Παναθηναϊκός έδειξε όλα του τα όπλα, άρα η Ρεάλ έκανε ένα υπερπλήρες scouting» !!!!!!

Συγγνώμη ρε παιδιά, πάμε καθόλου καλά; Ούτε μια νίκη συνοδευόμενη μάλιστα από μια εξαιρετική εμφάνιση δεν μπορούμε να απολαύσουμε; Φυσικά και η Ρεάλ μπορεί να αντιδράσει, φυσικά και ο Ντόντσιτς είναι παικταράς, φυσικά και ο Γιούλ λείπει (είχα γράψει πολύ νωρίς, ότι η υγεία και οι απουσίες κρίνουν τίτλο), φυσικά ο Λάσο δεν είναι μυρωδιάς, φυσικά στο γήπεδό τους θα παίξουν πολύ καλύτερα, αλλά πόση ηττοπάθεια να αντέξω πια; Σε ένα ματς, στο πρώτο κρίσιμο ματς ο Παναθηναϊκός έπαιξε παραπάνω από καλά και αξίζει να το πανηγυρίσουν όλοι, όπως του αξίζει. Μπορεί να κρίνεται από πολλούς αποπροσανατολιστικό, αλλά αντιτείνω την χαρά και τον ενθουσιασμό ως κινητήριο δύναμη, ως καύσιμο σε μια ομάδα που θέλει να πιέσει full court και να σκάσει την αντίπαλη περιφέρεια, που θέλει να τρέξει σε κάθε ευκαιρία, που θέλει να πηδήξει σε κάθε φάση πάνω από το στεφάνι, που πρέπει να βουτήξει στο παρκέ για να διεκδικήσει κάθε μπάλα.

Πρώτος απ’ όλους εγώ να σηκώσω το χέρι και να πω «you foul» για όσα έχω κατά καιρούς γράψει ή πει για τον «υπερεκτιμημένο» Νικ Καλάθη. Αυτά που κάνει στο γήπεδο είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ με πρώτα όλων, ότι κάνει τους συμπαίκτες του, να παίζουν καλύτερα και τους αντιπάλους του να παίζουν χειρότερα, απ΄ ότι πραγματικά μπορούν. Ο James ας μην μπούμε στη συζήτηση, για το αν χαλάει τη χημεία της ομάδας ή όχι, ειδικά σε ανοικτό γήπεδο ο @natural05 είναι υπερνάτουραλ. Την πίεση που μπορεί να προσφέρει στην άμυνα πρέπει να εξασφαλίσει με έναν μαγικό τρόπο ο Πασκουάλ, γιατί ίσως είναι ο μοναδικός παίκτης στην Ευρωλίγκα, που μπορεί να μαρκάρει τόσο πιεστικά την μπάλα 10 πόντους πάνω από το παρκέ και να την καρφώσει πηδώντας στον Θεό σε αιφνιδιασμό, που ο ίδιος δημιουργεί για τον εαυτό του.

Για τον Θανάση Αντετοκούνμπο και το πόσο βύσμα είναι που παίζει Ευρωλίγκα μόνο εξαιτίας του αδερφού του, ας μη μιλήσω, γιατί γελάνε και οι αρμοί του παρκέ. Αν μου βρείτε άλλον παίκτη, που να δαγκώνει πιο βαθιά στην καρωτίδα τον παίκτη που επιτίθεται, πείτε μου.

Βαθιά υπόκλιση στον Καταλανό Τσάβι Πασκουάλ κυρίως γιατί από το πρώτο δευτερόλεπτο έριξε καμικάζι να τρακάρουν πάνω στα κορμιά της Ρεάλ, να βάζουν τα χέρια τους παντού πρώτοι και γιατί αντέδρασε ακόμα πιο κυριαρχικά στην προσπάθεια αντίδρασης των Ισπανών.

Κανείς δεν προκρίθηκε εξαιτίας της πρώτης νίκης, αλλά πολλοί αποκλείστηκαν εξαιτίας της πρώτης ήττας χάνοντας το πολυπόθητο πλεονέκτημα έδρας. Στο δεύτερο ματς κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος τι θα συμβεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ΟΑΚΑ θα είναι ξανά η πιο θορυβώδης, η πιο ενθουσιώδης, η πιο μπασκετική έδρα της Ευρώπης. Από σήμερα τα κεφάλια στη θέση τους, για το χτες όμως οι πανηγυρισμοί είναι δίκαιοι.