Ποιος Ομπράντοβιτς;

Ποιος Ομπράντοβιτς;

Ποιος Ομπράντοβιτς;
Ο Γιάννης Ντεντόπουλος "συνέλαβε" τον Πασκουάλ να παίρνει πιο μελιτζανί χρώμα από εκείνο του "Ζοτς", όταν ο Παναθηναϊκός έπαιζε άμυνα για κλάματα και επιμένει ότι ο Τζέιμς μπορεί να κάνει την διαφορά, αλλά όχι μόνο από την επίθεση.

Οι θέσεις των σχολιαστών από τις οποίες μετέδιδα για την ΕΡΑ ΣΠΟΡ το παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο Μιλάνο, ήταν παραπλεύρως του πάγκου της ελληνικής ομάδας. Δίπλα μας καθόταν, ο άλλοτε γκαρντ του «τριφυλλιού» -και φίλος από τα παλιά- Ούγκο Σκονοκίνι ως σχολιαστής της ιταλικής τηλεόρασης. Στο πρώτο ημίχρονο πρέπει να ανταλλάξαμε ματιές απορίας, με αφορμή την άμυνα του «τριφυλλιού», πάνω από 15 φορές.

Αυτό το ματς, μπορεί να τελείωσε, όπως τελείωσε με νίκη στην παράταση, ο Παναθηναϊκός να διατήρησε ζωντανές τις ελπίδες του για να πάρει το πλεονέκτημα έδρας, ελπίζοντας σε ήττα του Ολυμπιακού από την Ζαλγκίρις, ή της Ρεαλ Μ. από την Μπάμπεργκ, ή και των δύο, αλλά αν με ρωτάτε για ποιο λόγο μπορεί να μη το ξεχάσω- κι ας μην ήταν το κρισιμότερο του «μαραθωνίου» των 30 αγωνιστικών - θα σας απατήσω χωρίς να το πολυσκεφτώ: υπήρξαν στιγμές που διαπίστωσα ότι το πρόσωπο του Πασκουάλ μπορεί να γίνει πιο μελιτζανί κι από αυτό του Ομπράντοβιτς. Φαντάζομαι ότι το ίδιο ήθελε να πει και το βλέμμα του Ούγκο. Αν δείτε ξανά το ματς, δεν πρέπει να υπήρχε τρόπος που να μην βρήκε η Αρμάνι για να πετύχει καλάθι. Από τρίποντα, από διεισδύσεις, από επιθετικά ριμπάουντ, από ατομικές προσπάθειες, από συνεργασίες. Και το εντυπωσιακό ήταν ότι ο Τσάβι είχε στην αρχική πεντάδα τους θεωρητικά καλύτερους αμυντικούς του (Καλάθης, Θανάσης, Σίνγκλετον), συν τον Τζέιμς και τον δυνατό Πέιν. Το χειρότερο από όλα ήταν ότι στην πρώτη περίοδο, με παθητικό 27 πόντους, οι «πράσινοι» δεν είχαν συμπληρώσει ούτε καν τα πέντε φάουλ. Αυτό ήταν το μόνο κομμάτι που βελτίωσαν στην δεύτερη περίοδο, που δέχθηκαν από μια ομάδα με επιθετικό ταλέντο, που έπαιζε στην έδρα της και χωρίς άγχος, άλλους 28 πόντους (σύνολο 55 σε 20 λεπτά).

Υπό αυτές τις συνθήκες (απουσία Ρίβερς που δεν επαρκεί ως δικαιολογία) ακόμη και ένα ματς στο οποίο δεν διακυβεύονται τόσο σπουδαία πράγματα, αποδείχθηκε ότι στην Euroleague, δεν μπορείς να βρεις ρυθμό αν δεν αμυνθείς σκληρά και έξυπνα (στην διαχείριση των φάουλ που έχεις να δώσεις) γιατί ακόμη και η 16η ομάδα της βαθμολογίας (βλέπε τι έγινε με την Εφες στην Βιτόρια) έχει το επιθετικό ταλέντο να σε τιμωρήσει. Πόσο μάλλον τώρα που αρχίζουν τα (ακόμη πιο) δύσκολα, μαζί με τα playoffs,όπου το επίπεδο είναι ακόμη πιο υψηλό.

Επίσης δεν ξέρω τι λέτε για τον Τζέιμς, αλλά θα επιμείνω στην άποψή μου: το μεγάλο του ατού δεν είναι μόνο ο χαρακτήρας του και το «κρύο αίμα» του στην επίθεση, που του δίνει την ευκαιρία να βάζει μεγάλα καλάθια συνεχίζοντας το περσινό βιολί. Το μεγάλο του «όπλο» είναι ότι όταν θέλει μπορεί να παίξει άμυνα που σου βγάζει τα συκώτια. Ουσιαστικά, τη σπίθα της αντεπίθεσης την άναψε αυτός από τον τρόπο που εγκλώβισε τον Τζέρελς και του χάλασε το μυαλό. Φυσικά, ταυτόχρονα βελτιώθηκε η συνολική αμυντική εικόνα του Παναθηναϊκού και αποδείχθηκε γιατί η Αρμάνι ή οι ομάδες τύπου Αρμάνι δεν μπορούν να πάνε μακριά: όταν τους χαλάς τη βολή τους, χάνουν εύκολα τη συγκέντρωσή τους και αποδιοργανώνονται. Κι ας προσπάθησαν με όλη τους τη ψυχή ο Πάσκολο και ο Γκουντάϊτις.

Ο Παναθηναϊκός του δεύτερου ημιχρόνου, αν εξαιρέσει κανείς την ανοησία του Σίνγκλετον να αργήσει να κάνει φάουλ στον Μπέρτανς με αποτέλεσμα να του κάνει δώρο τρεις βολές (της ισοφάρισης για την παράταση), μπορεί να διεκδικήσει κάτι περισσότερο, είτε παίξει με πλεονέκτημα, είτε παίξει με μειονέκτημα έδρας. Εκείνος του πρώτου μπορεί να κινδυνεύσει ακόμη και με τρίτη συνεχόμενη «σκούπα». Τελικά κρατάει ότι τελείωσε με πέντε σερί νίκες εκ των οποίων τρεις εκτός έδρας, αν και αυτό λίγα πράγματα του εξασφαλίζει.

Ο Πασκουάλ, πέρα από τις εκρήξεις, βοήθησε και με την ιδέα του να παίξει με το σχήμα με τρεις κοντούς: Καλάθη, Τζέιμς και Ντένμον. Ο τελευταίος έχει πράγματα να δώσει και ίσως είναι και άδικο να κινδυνεύσει να χάσει τη θέση του στο ελληνικό ρόστερ επειδή πρέπει στην 12άδα να παίζουν έξη ξένοι (και έξη Έλληνες).

Από εκεί και πέρα, όλα κρίνονται στο ΣΕΦ και στη Μαδρίτη. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ακόμη και με μειονέκτημα έδρας η Ρεάλ Μ., δεν είναι να τα βάψει μαύρα. Η "βασίλισσα" είναι πιο προσιτός αντίπαλος όταν την έχεις με μειονέκτημα. Αν παίξεις καλύτερα, μπορείς να την νικήσεις και μέσα στην Μαδρίτη. Δεν θα σε …νικήσουν με το ζόρι.

Για το σύστημα και την επιμονή να μην γίνονται όλα τα ματς της τελευταίας αγωνιστικής την ίδια μέρα και ώρα δεν χρειάζεται να προσθέσουμε μια ακόμη ένσταση. Τί φταίνε παίκτες και προπονητές να πάνε να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες, εκτός από εκείνους που ...είναι;

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Γιάννης Ντεντόπουλος
Γιάννης Ντεντόπουλος