Στον επόμενο τόνο, η ώρα θα είναι...

Θεωρητικά και με βάση το πρόγραμμά του, ο Παναθηναϊκός δεν προλαβαίνει να χωθεί στην τετράδα, που θα του δώσει πλεονέκτημα έδρας, αλλά ούτε και μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι μπορεί να κινδυνεύσει να μείνει έξω από τα playoffs.

Το ένα δεδομένο είναι ότι απέχει μία, αλλά ουσιαστικά δυο νίκες από την Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία του πήρε άνετα και την διαφορά και αυτόματα έγινε φαβορί για την 4η θέση. Άλλωστε, σε τρεις αγωνιστικές έχει να φιλοξενήσει στη Μαδρίτη και την Ζαλγκίρις η οποία θα παραμείνει γερά στο κόλπο εάν κι εφόσον νικήσει την Φενέρμπχτσε στο Κάουνας.

Το δεύτερο δεδομένο είναι ότι θα πρέπει να αυτοκτονήσει αν δεν νικήσει στο ΟΑΚΑ τον Ερυθρό Αστέρα (27η αγωνιστική) και την Βαλένθια (29η) για να φτάσει τις 16 νίκες και δεν διεκδικήσει ένα από τα τρία εκτός έδρας ματς που του απομένουν, με την Μάλαγα (26η), την Μακάμπι (28η) ή την Αρμάνι (30η), ώστε να φτάσει το όριο πρόκρισης που είναι οι 17 νίκες και υπό προϋποθέσεις (υπεροχής στις ισοβαθμίες) οι 16.

Στην ουσία, πρέπει να βάλει καλά στο μυαλό του, ότι αν δεν θέλει να μείνει άλλη μια χρονιά έξω από το final4, θα χρειαστεί οπωσδήποτε, στα playoffs, τουλάχιστον μια μεγάλη εκτός έδρας νίκη, κόντρα στις ομάδες της πρώτης τετράδας. Κάτι που σημαίνει ότι θα πρέπει να ξεπεράσει τον ίδιο του τον εαυτό, αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι μέχρι τώρα έχει κάνει όλες κι όλες τρεις, μακριά από την έδρα του, αλλά δυο εκτός Ελλάδας.

Ο καθένας, μπορεί να πει το μακρύ του και το κοντό του, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητήσει δυο δεδομένα. Το ένα είναι ότι τον τελευταίο καιρό, ειδικά μετά τις δυο προσθήκες ο Παναθηναϊκός, δεν είναι ότι χάνει, αλλά ότι παίζει πολύ χειρότερα απ’ όσο έπαιζε –σε μεγάλα διαστήματα- πριν.

Το δεύτερο ήταν ότι, μόλις αυτές έγιναν, η πλειοψηφία των οπαδών του έσπευσε να ενθουσιαστεί, ου μη και να υπερβάλει, αγνοώντας βασικές παραμέτρους, όπως είναι η χημεία που διαταράσσεται, οι εσωτερικές ισορροπίες και ακόμη αποφεύγοντας να αξιολογήσουν τη βασική πληροφορία ότι ο Πέιν δεν έχει ξαναπαίξει στην Ευρώπη και ότι έχει να αγωνιστεί σε «ματς ευθύνης» από το Κολλέγιο; Φταίνε οι «μίζεροι» δημοσιογράφοι που δεν τον παρουσίασαν ένα κράμα Ολάζουον και Ρόμπινσον(του ναύαρχου εννοείται).

Το αποτέλεσμα είναι πως τώρα, που τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά, να στρέφονται όλοι και να στοχοποιούν αβίαστα τον προπονητή, ο οποίος μπορεί να κάνει κάποια λάθη (βιάστηκε να ανακατέψει την τράπουλα), αλλά έχει και ευθύνη μέχρι ένα ορισμένο σημείο, το οποίο εύκολα μπορεί να το καταλάβει ο καθένας, αν σκεφτεί ανάποδα:

Ο πρόεδρος έκανε το χρέος του, βάζοντας το χέρι στην τσέπη, οι οπαδοί έφτιαξαν το ιδανικό σενάριο στο μυαλό τους και «καθάρισαν», δημιουργώντας προσδοκίες final4. Θεωρούν δεδομένο ότι οι παίκτες όποτε μπαίνουν μέσα είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν στο 100%, επειδή κάποτε ο Ιωαννίδης επέμενε ότι «το μπάσκετ είναι σκάκι» μέχρι να του απαντήσει εύστοχα ο Μεσίνα: «έλα που δεν είναι, γιατί στο σκάκι τα πιόνια είναι άβουλα, δεν έχουν ούτε κρίση, ούτε συναίσθημα».

Να λοιπόν πως ξαφνικά ο «μαέστρος» γίνεται «αδύναμος κρίκος». Ποιος έχει την ηρεμία να συνειδητοποιήσει κάτι που το έχουμε ξανασυζητήσει, αλλά θα το επαναλαμβάνουμε όσο χρειάζεται για να το εμπεδώσουμε: ειδικά έτσι όπως παίζεται πια η Euroleague, το παιχνίδι έχει ξεφύγει από τα χέρια των προπονητών, οι οποίοι δεν προλαβαίνουν να κάνουν ουσιαστικές παρεμβάσεις από παιχνίδι σε παιχνίδι, γιατί δεν υπάρχει χρόνος (πρωτάθλημα-ταξίδια). Πώς να προλάβουν, να αναζητήσουν ξαφνικά το νέο κέντρο βάρους μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Κι επιπλέον- για να μην αναφερόμαστε μόνο στους καινούργιους- ποιος είναι ο αλγόριθμος που εξασφαλίζει την πληροφορία ότι ο Γκιστ, που έφτασε τα 32, με τη ζωή που (όλοι ξέρουν ότι) κάνει, θα παίξει τα καλύτερά του παιχνίδια όταν η ομάδα τον χρειάζεται; Ή ότι το χέρι του Σίγκλετον (2/10 σουτ) θα είναι πάντα αλφάδι;

Για να πάει μια ομάδα καλά, είναι σχεδόν υποχρεωτικό όλα τα στελέχη της να συγχρονίσουν τα εσωτερικά και τα εξωτερικά τους ρολόγια. Αυτή τη στιγμή, στον Παναθηναϊκό δεν δείχνουν όλα την ίδια ώρα. Και αυτό φαίνεται στο παρκέ, με κλασσικότερο παράδειγμα το διάστημα της αφύπνισης-έξαρσης του Μάικ Τζέιμς,προϊόν ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Εδώ μια ληστεία πάνε να κάνουν και το πρώτο που λένε τα μέλη της συμμορίας είναι: "συγχρονίστε τα ρολόγια σας"

Στο παιχνίδι της Μαδρίτης, με την Ρεάλ, ακόμη και χωρίς το Ντόνσιτς, τα πράγματα φάνηκαν να κρίνονται απλά. Πέρα από τον χαρακτήρα που έλειψε, για να νικήσεις μια ομάδα στην οποία δεσπόζει ένας σέντερ 2.20 ( Ταβάρεζ). Χρειάζεται να τον σημαδέψεις στο pick and roll για να τον βάλεις στη μέση και να βάλεις τα περισσότερα σουτ. Επίσης να τρέξεις στον αιφνιδιασμό για να εκμεταλλευτείς τις αργές του επιστροφές. Αντ’ αυτού, ο Παναθηναϊκός, όταν έπρεπε, ούτε τα σουτ έβαλε, ούτε τα lay up τελείωσε, γιατί η σκιά του θηρίου, έκανε τους ψηλούς του να πετάνε την μπάλα, όπως- όπως, ξοδεύοντας άσκοπα τα 16 επιθετικά ριμπάουντ που πήγαν στον βρόντο. Στην αντίπερα όχθη. Η δική του άμυνα, επέτρεψε σε μια ομάδα που έπαιζε χωρίς τους δυο ηγέτες της (Γιουλ και Ντόνσιτς) να φτάνει μέχρι το ζωγραφιστό σα σε προπόνηση τελειώνοντας με 68.3% στα δίποντα. Μόνο έτσι ο Κοζέρ(8/10 δίποντα) μπορούσε να φτάσει τους 26 πόντους και ο Ρέγιες να θυμηθεί τα νιάτα του και όλα αυτά να προσφέρουν στην ομάδα του Λάσο, 95 πόντους, με απολογισμό μόλις 5 στα 21 τρίποντα, χωρίς την παραμικρή συνδρομή του Κάρολ και του Τόμπκινς, ή ακόμη και του Ρούντι οι οποίοι αναλαμβάνουν να πυροβολήσουν όταν τα πράγματα στραβώνουν.