Η επόμενη μέρα μιας ήττας

Για να είμαι ειλικρινής είναι η μεθεπόμενη μέρα μιας ήττας, γιατί η επόμενη συνήθως ανήκει στον νικητή και τέτοιος ήταν ο Ολυμπιακός στην αναμέτρηση του ΟΑΚΑ. Η επόμενη μέρα ανήκει επίσης στην υπομονή απέναντι στην φυσιολογική και πάντα ευπρόσδεκτη καζούρα, που βέβαια καμιά σχέση δεν έχει με τις ύβρεις και τα λοιπά κομπλεξικά.

Ο μέχρι πρότινος στα σχοινιά Ολυμπιακός νίκησε, είναι καβάλα στο άλογο του βαθμολογικού πίνακα και πολύ πιο ξέγνοιαστος απ’ ότι αν ξαναέχανε, έστω και μετά από μια πολύ καλή εμφάνιση, έστω και εκτός έδρας. Θα ήταν βέβαια παράλογα στα σχοινιά, γιατί και καλά έπαιξε, και πάλι θα ήταν εντός κόλπου πλεονεκτήματος έδρας. Η λάθος ψυχολογία των οπαδών του κι όχι των φιλάθλων του θα τον έφερνε στα σχοινιά, όπως κινδυνεύει τώρα να συμβεί με τον Παναθηναϊκό.

Για αρχή να σημειώσουμε, ότι είναι η πρώτη φορά στη σεζόν που ο Ολυμπιακός είναι πλήρης και υγιής και είναι μεγάλο παράσημο το ότι βρισκόταν στα ψηλά σκαλοπάτια της Euroleague έως τώρα. Τώρα ο κόουτς Σφαιρόπουλος δικαιούται να ζητάει να κριθεί η εικόνα της ομάδας του επί υγιούς βάσης, γιατί στα δύσκολα τσιμπούσε τουλάχιστον αποτελέσματα και μάλιστα σπουδαία αποτελέσματα. Δεν ήταν κακός προπονητής προφανώς τότε, δεν είναι ο κορυφαίος όλων τώρα. Είναι πάντως περισσότερα απ’ όσα του αναγνώριζαν οι ίδιοι οι φίλοι της ομάδας του. Εκτός από την υγεία ήρθε και η υπερπήδηση κάποιων εμμονικών συνδρόμων και με την έλευση του Μπόμπι Μπράουν το μέλλον προδιαγράφεται ενδιαφέρον.

Στην πράξη αυτό που έχασε ο Ολυμπιακός στο κακό του φεγγάρι, ήταν το Κύπελλο Ελλάδας και απανωτά ντέρμπι από τον Παναθηναϊκό, που μπορεί να δείχνουν κάτι για το μέλλον, μπορεί και όχι. Ξεκίνησα να γράφω για τον Ολυμπιακό, γιατί καμιά φορά πρέπει να αναγνωρίζουμε, ότι στο μπάσκετ παίζουν δυο ομάδες, ο νικητής έχει αξία και πρέπει να του αποδίδουμε τιμή στη νίκη για να εισπράττουμε τιμή όταν τον νικάμε.

Στην αντιπέρα όχθη ο Παναθηναϊκός είναι στο μέτριο φεγγάρι του. Αυτό που ορίζεται επιστημονικά από γυμναστές, γιατρούς, φυσικοθεραπευτές και προπονητές ως ντεφορμάρισμα, μάλλον συμβαίνει τώρα, γιατί δεν υπήρξε μέτριος ή με λιγότερη ενέργεια μόνο την Παρασκευή αλλά και σε άλλα παιχνίδια νωρίτερα. Γίνεται πολύς λόγος για το μπέρδεμα, που ίσως έφερε ο Τζέιμς στα γκαρντ του Παναθηναϊκού, αλλά περισσότερο πρόβλημα μου φαίνεται το εξής. Από τις μεγάλες ομάδες της Euroleague, ο Παναθηναϊκός είναι αυτή που στηρίζεται περισσότερο στην προσωπική διάθεση, στην καλή μέρα, στο καλό φεγγάρι ενός συγκεκριμένου γκρουπ παικτών του. Πρώτα απ’ όλους ο Καλάθης λόγω ρόλου και θέσης κι έπειτα οι Γκιστ, Σίγκλετον, Ρίβερς και Παππάς. Τώρα προστέθηκε άλλος ένας τέτοιος κρίκος, ο Μάικ Τζέιμς. Σε όλες τις άλλες μεγάλες ομάδες θα γίνουν συγκεκριμένα πράγματα μέσα στο παιχνίδι, συγκεκριμένες στρατηγικές και η μεταβλητή θα είναι η απόδοση συγκεκριμένων παικτών. Στον Παναθηναϊκό αισθάνομαι ότι μεταβλητή είναι και το σχέδιο ανά παιχνίδι.

Κάποια μονότονα πράγματα που έκανε χρόνια ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς, ήταν ώρες ώρες απολύτως προβλέψιμα, αλλά το επίπεδο των παικτών και η αφοσίωσή τους στο πλάνο δεν έδιναν το δικαίωμα στον αντίπαλό, να τα ανακόψει. Τα ήξερε μεν, ήταν αδύνατο να τα αντιμετωπίσει δε. Ο κόουτς Πασκουάλ που για μένα είναι ένας από τους κορυφαίους της Euroleague, πιστεύει πολύ στο βιβλιαράκι του μεν, αναγκάζεται να το κλείνει συχνά πυκνά δε.

Και τώρα τι; Να ξεκαθαρίσω ότι αντίπαλος του Παναθηναϊκού στην Euroleague δεν είναι μόνο ο Ολυμπιακός. Δεν μου αρκεί επίσης να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να πάμε στο Final 4, απλά για να το συμπληρώσουμε. Είναι πάντα τιμητικό να βρίσκεσαι στο ραντεβού των κορυφαίων αλλά δεν πέταξα τη σκούφια μου για τα Final 4 που επισκεφτήκαμε, αλλά για αυτά που κατακτήσαμε. Ίσως είναι πολύ ελληνική η προσέγγισή μου αλλά είπαμε, πάνω απ’ όλα η ειλικρίνεια. Για να κατακτήσει 7^ο αστέρι ο Παναθηναϊκός πρέπει να γίνει σχεδόν υπερηχητικός. Πάρα πολύ το θέλω και το εύχομαι, αλλά το θεωρώ λίγο δύσκολο.

Επειδή αντιλαμβάνομαι και το οπαδικό συναίσθημα μεταξύ δύο αιωνίων, ας δούμε και τι εστί επιτυχία στα μέτρα Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού. Το Κύπελλο Ελλάδας χάθηκε και για τους 2. Επιτυχημένη εκεί είναι μόνο η ΑΕΚ. Η συμμετοχή στο Final 4 είναι τεράστια διάκριση ειδικά με την τωρινή οικονομική γεωγραφία του ευρωπαϊκού μπάσκετ αλλά χωρίς τίποτα άλλο στο παλμαρέ της σεζόν είναι επιτυχία; Τέλος οι τελικοί του ελληνικού πρωταθλήματος όπου ο τίτλος είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Ας ξαναμιλήσουμε για την πρασινοκόκκινη κόντρα αρχές Ιουνίου.

Το σημαντικότερο στοιχείο πάντως, που πρέπει να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, είναι το ποια ομάδα εκτός από φορμαρισμένη θα είναι και πλήρης, όταν κρίνονται όλα. Ποια δηλαδή δεν θα έχει τραυματίες. Θυμηθείτε το.