«Δεν βρίζω, να περάσει... »

Καλά το είπε ο Ίαν Βουγιούκας. Τα δημοψηφίσματα στην Ελλάδα, τον τελευταίο καιρό έχουν γίνει της μόδας. Επίσης, η πρακτική έχει αποδείξει ότι δεν έχει σημασία τι ψηφίζει κανείς, αλλά πως μεταφράζει το αποτέλεσμα εκείνος που το ζητάει και θέλει να μοιραστεί την ευθύνη.

Είναι επίσης προφανές, ότι η θέση του Παναθηναϊκού είναι μαζί με τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, που αυτή τη στιγμή παίζουν στην Euroleague. Ξέρετε πόσες ομάδες, μεταξύ των οποίων και τουλάχιστον μία ελληνική, παρακαλάνε να παρεισφρήσουν σε αυτή την ελίτ, η οποία καλώς ή κακώς δημιουργήθηκε ως συνεταιρισμός κορυφαίων συλλόγων (μεταξύ των οποίων ο Παναθηναϊκός) και συντηρείται (προφανώς με συνέταιρο και τον Παναθηναϊκό), με τα θετικά αλλά και τις παθογένειές της, που όλοι γνωρίζουν;

Είναι μεγάλο κεφάλαιο πώς μπορούν να καταπολεμηθούν αυτές οι «παθογένειες». Όλες και όχι αυτές που μας βολεύουν, όποτε μας βολεύουν.

Για παράδειγμα, αν στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι οι διαιτησίες, καλό είναι να σκεφτούμε ότι ακόμη και η ΤΣΣΚΑ εξέφρασε την επιθυμία να διαμαρτυρηθεί μετά την ήττα από την Βαλένθια, για να αντιληφθούμε ότι ο καθένας μπορεί να νιώθει ό,τι θέλει και είναι επίσης δικαίωμα του να το εκφράζει, αλλά μέσα στα πλαίσια που δεν προσβάλουν εαυτούς, αλλήλους και νοημοσύνες.

Αν επίσης θεωρεί πρόβλημα ότι υποχρεώνεται να υποστεί συνέπειες για παραβάσεις που δεν έκανε, πάλι έχει δικαίωμα να εκφράζει, αρκεί η έκφραση αυτή να είναι πάλι μέσα σε ένα πλαίσιο που δεν προσβάλει εαυτούς, αλλήλους και νοημοσύνες.

Αν πάλι θέλει, απλά να μην υπόκειται σε καμία συνέπεια, σε ό,τι κι αν κάνει, αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο κι αυτός είναι ο πιο σοβαρός λόγος να αποχωρήσει και να απομονωθεί για να σκεφτεί μήπως αυτός είναι ένας παιδιάστικος τρόπος σκέψης.

Τέλος, αν θες να πεις κάτι υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνεις. Άλλωστε εδώ στο συγκεκριμένο site δεν καθιερώθηκε η φράση : «Gazzetta, δεν βρίζω, να περάσει»;

Ο Νίτσε έγραψε: « δεν σκοτώνει κανείς με την οργή, αλλά με το γέλιο». Επίσης, έγραψε: «Τι; Ψάχνεις; Θα ήθελες να δεκαπλασιαστείς, να εκατονταπλασιαστείς; Ψάχνεις οπαδούς; - Ψάξε για μηδενικά!»

Και πάμε στο ματς με την Μπασκόνια. Πολύτιμη νίκη. Αφενός γιατί δεν υπάρχουν πια περιθώρια για στραβοπατήματα στο «Νίκος Γκάλης» κι αφετέρου, γιατί μέσα σε αυτή την αλλόκοτη ατμόσφαιρα, δεν ήθελε πολύ να αποπροσανατολιστεί. Να χαλάσει το μυαλό των παικτών η περιρρέουσα οργή και ο εκνευρισμός και να χαθεί ο δρόμος.

Υπό αυτή την έννοια, ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε πως είναι μια πολύ καλή ομάδα, ανεξάρτητα αν έχει πάθει κι αυτός, όπως όλοι, τα χουνέρια του μέσα σε αυτή τη μακριά σεζόν. Γιατί μια ομάδα με σωστές βάσεις είναι πολύ πιο δύσκολο να αποδιοργανωθεί και να τα κάνει μούσκεμα, σε σχέση με μια άλλη που πάει όπου την πάει το παιχνίδι.

Προς στιγμής δόθηκε αυτή η αίσθηση, αλλά ήταν η βραδιά που ο Γκάμπριελ ήρθε να δείξει τι μπορεί να κάνει. Και στον Πέιν που ήταν εκεί, δίπλα στον τραυματία Λοτζέσκι και έπαιρνε την πρώτη πράσινη γεύση. Το δεκάλεπτο που ο Κένι γυρίζει το ματς, μόνο με δικές του ενέργειες (τρίποντα, ριμπάουντ, άμυνες, κερδισμένα επιθετικά φάουλ) παίζει να είναι το καλύτερό της καριέρας του σε αυτό το επίπεδο.

Από εκεί και πέρα, ο θυμός έγινε ορμή και πείσμα, που έφερε το ματς στα δικά του μέτρα. Μέσα από μια σφικτή άμυνα τριών δεκαλέπτων, μέσα από την δημιουργία του Νικ Καλάθη, που νομίζεις ότι είναι στιγμές που τρέχει ενώ όλοι οι υπόλοιποι πάνε σε slow motion, μέσα από την πολυδιάστατη προσφορά του Γκιστ και την υποδειγματική μεταφορά της μπάλας από τον Παππά από την δυνατή στην αδύνατη πλευρά αλλά και τις δυο καθοριστικές βουτιές-κλεψίματά του, ενιχύθηκε, ού μη έγινε και πεποίθηση πλέον, ότι, αν εξαιρέσει κανείς το ντέρμπι της 2ας Μαρτίου με τον Ολυμπιακό, πλέον η τετράδα θα κριθεί στα εκτός έδρας παιχνίδια που έχει μέχρι να τελειώσει η κανονική περίοδος: με Χίμκι (23/2), Ρεάλ Μ. (8/3), Μάλαγα (16/3), Μακάμπι (22/3) αλλά και Αρμάνι (5/4).