Εκεί όπου δεν φτάνουν τα χέρια

Tις τελευταίες δύο εβδομάδες, ο Ολυμπιακός έδωσε τρεις δύσκολους αγώνες χωρίς τους βασικούς ψηλούς του, Πρίντεζη και Μιλουτίνοβ. Από τα ίδια παιχνίδια έλειψε και ο -ξεγραμμένος για φέτος λόγω χειρουργείου- Αγραβάνης, ενώ χθες προστέθηκε στις απώλειες και ο Μάντζαρης.

Ο απολογισμός αυτών των αγώνων ήταν δύο νίκες, επί της ΤΣΣΚΑ στο Φάληρο και της Εφές στην Κωνσταντινούπολη (ομάδων πλούσιων, που πέρυσι τερμάτισαν στην πρώτη εξάδα της βαθμολογίας), και μία ήττα από τη Ζαλγκίρις στο Κάουνας.

Ο απολογισμός είναι, δίχως άλλο, παραπάνω από θετικός. Δεν υπάρχει ομάδα που δικαιούται να περιμένει κάτι περισσότερο από αυτό το 2-1, αποδεκατισμένη σε τέτοιον βαθμό και μάλιστα σε μία θέση όπου παρουσιάζει ούτως ή άλλως κενά.

Το 11-4 του πρώτου γύρου και η 2^η θέση αποτελούν τίτλο τιμής για τους παίκτες του Ολυμπιακού και ιδίως για τον -υποτιμημένο- προπονητή του.

Ξεκίνησα από (αυτά που θα έπρεπε να είναι) τα προφανή, διότι η κακομαθημένη εξέδρα συνηθίζει να τρακάρει στο πρώτο δέντρο και να χάνει από τα μάτια της το δάσος. Ο Ολυμπιακός αυτού του τριμήνου έχει ακουμπήσει πιο μακριά από εκεί που φτάνουν τα χέρια του.

Η αρχική στελέχωσή του έμοιαζε οριακά επαρκής για να διεκδικήσει μία θέση στην τετράδα, αλλά το δείγμα γραφής στο γήπεδο -όπως τόσο συχνά συμβαίνει στη συγκεκριμένη ομάδα- είναι ισχυρότερο από το άθροισμα των επί μέρους κομματιών του παζλ, ειδικά αν σκεφτεί κανείς την παρατεταμένη απουσία του Σπανούλη.

Με τις νίκες που πέτυχε μέχρι τώρα, επί των τριών αντιπάλων που τον συνόδευσαν πέρυσι στην Πόλη και όχι μόνο, δημιούργησε αρκετό λίπος για να κάψει τις κρύες νύχτες του χειμώνα.

Η πρώτη από αυτές ήρθε στη Γερμανία, η δεύτερη χθες στο Κάουνας. Δεν φαίνονται ικανές να τον προβληματίσουν ή να τον εκτροχιάσουν.

Η απόσταση από την 5^η θέση παραμένει μεγάλη (δύο βαθμοί), από την 9^η χαώδης. Και το πρόγραμμα, στο εξής, με 8 αγώνες στο Φάληρο και μόλις 6 ταξίδια εκτός Ελλάδας.

Σε αυτή τη Euroleague όπου σχεδόν όλες οι ομάδες είναι πεσμένες, οι δικοί μας «αιώνιοι» ανήκουν στους λυγερόκορμουες λεβέντες που σέρνουν τον χορό, ακόμα και όταν σκοντάφτουν.

Αν η χθεσινή ήττα του Ολυμπιακού (μαζί και η προηγούμενη) δημιούργησε δυσαρέσκεια, ήταν επειδή σημειώθηκε σε ματς που μπορούσε να κερδηθεί.

Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν προβάδισμα 5 πόντων στο τέλος της γ’ περιόδου και προηγήθηκαν με 58-57 λίγο πριν το τελευταίο πεντάλεπτο, αλλά δέχθηκαν μία ομοβροντία από 4/4 τρίποντα και εξοστρακίστηκαν στο κάθισμα του συνοδηγού.

Στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης έγινε για πρώτη φορά βασανιστική η έλλειψη ενός αξιόπιστου ψηλού, αφού το ρεζερβουάρ των τρίδυμων φόργουορντ που έλυναν όλα τα προβλήματα άδειασε, ενώ ο ΜακΛέιν έγινε έρμαιο στα μετόπισθεν.

Τα δύο τελευταία καλάθια σημειώθηκαν όχι με τρίποντα, αλλά με καρφώματα του Ουάιτ δίχως αντίσταση, σε μία ρακέτα που συνηθίζει να θυμίζει ναρκοπέδιο στο φινάλε «κλειστών» αγώνων.

Η επιστροφή του Βασίλη Σπανούλη προσφέρει στον Ολυμπιακό δημιουργία, «βαριά» σουτ και προσωπικότητα, αλλά παράλληλα υπενθυμίζει το πρόβλημα για το οποίο είχα γράψει από το ξεκίνημα της περιόδου.

Ελλείψει ενός αμυντικού σέντερ με ειδίκευση στο μπλοκ και στο ριμπάουντ, η ομάδα δεν έχει τρόπο να «κρύβει» τους αδύναμους κρίκους της στα μετόπισθεν.

Η Ζαλγκίρις του Σάρας, ένα μικρό αριστούργημα που παίζει μπάσκετ του προπονητή από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο, σημάδεψε με καθαρό μυαλό την αχίλλειο πτέρνα και δικαιώθηκε.

Αρχικά με τις συνεργασίες που έδιναν ελεύθερα σουτ από τα 5 μέτρα στον θαυμάσιο Γιανκούνας και στο τέλος με τα νικητήρια καλάθια του Ουάιτ.

Προσέξτε στο βίντεο ποιος παίκτης του Ολυμπιακού είναι ο πλησιέστερος στον αλτικό και υψηλόσωμο Αμερικανό (ειδικά στη φάση όπου γράφτηκε το 73-68) και θα συμφωνήσετε με τις παρατηρήσεις των παραγράφων που μόλις διαβάσατε.