Κατέβηκε στο επίπεδό της

Στο ματς από το οποίο καμία από τις δύο ομάδες δεν άξιζε να πάρει κάτι παραπάνω από το απόλυτο μηδέν, ο Παναθηναϊκός έμεινε με άδεια χέρια και ο ποιοτικά κατώτερος από τους δύο μονομάχους ανταμείφθηκε, τουλάχιστον, για το κατόρθωμά του: κατέβασε τον αντίπαλο στο επίπεδό του.

Η Βαλένθια συμπλήρωσε χθες ένα γεμάτο (ή μάλλον, άδειο) δίμηνο χωρίς νίκη, αλλά βρήκε απέναντί της το ιδανικό θύμα για να σταματήσει το αρνητικό σερί: μία ομάδα, η οποία προσπαθούσε να κερδίσει με τη φανέλα.

Ο Παναθηναϊκός θα σκαρφάλωνε στη 3^η θέση της κατάταξης με 11 νίκες, εάν κέρδιζε. Η ήττα τον υποχρεώνει να περάσει την Πρωτοχρονιά με ενδοσκόπηση, κοιτάζοντας -μετά από καιρό- τι συμβαίνει πίσω του.

Μπορεί να βρίσκει τρόπους για να καμουφλάρει τα κενά του όταν κάνει τα πάντα σωστά και εμφανίζεται προσηλωμένος στην αποστολή του, αλλά κατά βάθος είναι εύθραυστος και ευάλωτος.

Το αίτημα για ενίσχυση -όσο υπάρχει ακόμα καιρός- παραμένει ζωντανό. Και είναι σαφώς περισσότερα από ένα, τα κραυγαλέα κενά.

Δυσκολεύομαι να επαινέσω τη Βαλένθια για ο,τιδήποτε παραπάνω από τον τίμιο ιδρώτα της.

Το μόνο που έκανε η πρωταθλήτρια Ισπανίας ήταν να εκμεταλλευτεί την προφανή υπεροχή του γιγαντόσωμου Πλάις μέσα στο «βαμμένο» και να δημιουργήσει σπορά για να καρπίσει το μπάσκετ-προσευχή του Γκριν.

Απέναντι σε αυτό το ισχνό σχέδιο που θα έπρεπε να γίνει βορά στα νύχια των έμπειρων παικτών και του προπονητή του, ο Παναθηναϊκός αντιπαρέθεσε το απόλυτο τίποτα.

Τι ακριβώς έκανε που αξίζει να αναφερθεί στη στήλη με τα αξιέπαινα; Μηδέν οξέα, μηδέν λιπαρά, μετά βίας δέκα ασίστ, 23 στα 56 σουτ.

Εξετάζοντας το συνολικό δείγμα γραφής, νομίζω ότι περισσότερο κολακεύεται ο Παναθηναϊκός από το τελικό 67-63, παρά η νικήτρια Βαλένθια.

Αν έμεινε στο παιχνίδι μέχρι το τέλος, ο πρωταθλητής Ελλάδας, το οφείλει στα «τυφλά» σουτ του Ντένμον που ευστόχησε 3-4 φορές χωρίς να αλλάξει έστω μία πάσα και σε σκόρπιες εξάρσεις άλλων παικτών.

Ο έλεγχος προόδου δεν παρουσιάζει την παραμικρή αφορμή για χειροκρότημα, εκτός ίσως από τη μεθοδικότητα με την οποία τροφοδοτήθηκε ο Βουγιούκας στα 17-18 λεπτά της συμμετοχής του.

Ακόμα και αυτός, όμως, βαρύνεται με την αφύπνιση του Ντούμπλιεβιτς, ο οποίος έγινε τρίτος πόλος για τη Βαλένθια στο διάστημα της ξεκούρασης των δύο κορυφαίων της.

Τα «νικητήρια» τρίποντα του Ντόορνεκαμπ στο τελικό σπριντ ήταν φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό που έκανε το παν για να αρπάξει την ήττα μέσα από τα δόντια της νίκης.

Όλα ανεξαιρέτως τα καλάθια του στην δ’ περίοδο σημειώθηκαν με hero-ball, το οποίο με έκανε να κοιτάζω ξανά και ξανά προς τον πάγκο, για να βεβαιωθώ ότι υπήρχε προπονητής.

Ο Λοτζέσκι έτρωγε πίσω περισσότερα από όσα έβαζε μπροστά,ο Γκιστ αναζητούσε απεγνωσμένα τις πάσες του λαβωμένου Καλάθη και ο Λεκάβιτσιους προσγειωνόταν απότομα στην πραγματικότητα, που θυμίζει ότι οι ρεζέρβες δεν είναι παρά λύσεις ανάγκης.

Ο Παναθηναϊκός μετρούσε 8 νίκες στους τελευταίους 9 αγώνες. Η χθεσινή ήττα ήταν ένας αυστηρός εξισορροπιστής.

Ούτε το πρότερο 8-1 αντιπροσωπεύει την πραγματική του δυναμικότητα ούτε το στραπατσάρισμα από τη ναυαγισμένη ομάδα που κουβαλούσε σερί 10 ηττών.

Μπροστά του, έχει ένα βατό πρόγραμμα, με 4 αγώνες στο ΟΑΚΑ μέσα στις επόμενες 5 αγωνιστικές.

Έχασε μία ευκαιρία να πατήσει το γκάζι, αλλά σημαδεύει τους αγώνες με τους λοιπούς μνηστήρες των πλέι-οφ ώστε να επωφεληθεί από αυτά που στο ποδόσφαιρο αποκαλούνται «six-pointers».

Η εύκολη ανάγνωση είναι ότι κάθε μαραθώνιος κρύβει αναποδιές και σκοπέλους. Νομίζω, όμως, ότι θα είναι πιο ωφέλιμο να χρησιμοποιηθεί το αποψινό ματς για αυτοκριτική και αναψηλάφιση.

Η εικόνα της ομάδας ήταν αποθαρρυντική και η απώλεια του Καλάθη δεν επαρκεί για να τη δικαιολογήσει.

Τόσο η Ρεάλ, όσο και ο Ολυμπιακός (για τον οποίο θα συζητήσουμε αύριο) εκστράτευσαν αποδεκατισμένοι στο σπίτι της ευρωπρωταθλήτριας Φενέρμπαχτσε και το άλωσαν.

Η δυναμική μίας ισχυρής και καλοχτισμένης ομάδας δεν καταβαραθρώνεται με μία απουσία.