Σημάδια αναρρίχησης...

Αν υπάρχουν ματς από εκείνα που λες ότι κερδίζονται πριν ακόμη παιχτούν, η σαρωτική επικράτηση του Παναθηναϊκού επί της Χίμκι θα πρέπει να είναι ένα από αυτά. Από πολύ νωρίς έγινε αισθητή η τεράστια διαφορά αγωνιστικής, πνευματικής και ψυχολογικής ετοιμότητας μεταξύ των δυο ομάδων, σπάνια αν αναλογιστούμε ότι οι Ρώσοι έρχονταν, με απουσίες μεν, αλλά ως πρωτοπόροι δε. Δέκα ώρες να έμεναν στο παρκέ του «Νίκος Γκάλης», οι «πράσινοι» δεν υπήρχε περίπτωση να κινδυνεύσουν από τον συγκεκριμένο αντίπαλο τη συγκεκριμένη βραδιά.

Επικαλούμενος τα εντυπωσιακά ποσοστά στα τρίποντα ( 17 στα 27), θα μπορούσε εύκολα να υποστηρίξει κανείς ότι η ομάδα του Πασκουάλ περνάει την περίοδο της ευδαιμονίας που προκάλεσε ο θρίαμβο της περασμένης Παρασκευής στο ΣΕΦ. Αυτή όμως, ίσως να είναι μια γενική και επιφανειακή προσέγγιση της πραγματικότητας.

Μήπως όμως ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Ολυμπιακό και «κατάπιε» μια ομάδα που ερχόταν με ρεκόρ 5-1, επειδή πραγματικά αξιοποίησε τα μαθήματα που πήρε από τα λάθη του και αρχίζει να τοποθετεί κάποια σημάδια που μπορούν να τον βοηθήσουν να συνεχίσει την διαδικασία της αναρρίχησης;

Μια πρώτη και άμεση απάντηση μπορεί να μας δώσει η αναμέτρηση που έρχεται, με την «γκαζωμένη», από τα «διπλά» στην Βαρκελώνη και το Τελ Αβίβ, Εφές στο «Αμπντί Ιπεκτσί».

Υπάρχουν ωστόσο δυο κλασσικά παραδείγματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως οδηγοί γιατί έρχονται να επιβεβαιώσουν δυο αντίστοιχες διαπιστώσεις.

Η πρώτη (διαπίστωση) είναι ότι ο ίδιος ο προπονητής του Παναθηναϊκού, φαίνεται να διαθέτει ανοικτό μυαλό. Αν μη τι άλλο δεν εμφανίζεται ούτε δογματικός, ούτε ξεροκέφαλος. Ας του αναγνωρίσουμε ότι προσπαθεί να είναι δίκαιος, με το υλικό που έχει στα χέρια του, αν θυμηθούμε και την περσινή διαχείριση του Παππά, αλλά και του Τζεντίλε. Το παράδειγμα που την επιβεβαιώνει αφορά τον τρόπο χρησιμοποίησης του Θανάση Αντετοκούνμπο. Ο Καταλανός, προφανώς και κατάλαβε ότι έκανε λάθος να μην εκμεταλλεύεται την ενέργεια και το πάθος ενός παίκτη που εκτός από άμυνα συμμετέχει στην αύξηση των κατοχών, με τον τρόπο που εμπλέκεται και βοηθάει να κερδηθούν διεκδικούμενες μπαλιές. Με την Μπασκόνια και την ΑΕΚ που τον χρησιμοποίησε συνολικά 25 δευτερόλεπτα και τα δυο ματς χάθηκαν. Σύμπτωση;

Με την Χίμκι, για παράδειγμα, του ανέθεσε από το ξεκίνημα το μαρκάρισμα του Αλεξέι Σβεντ και τον «κατάπιε». Η εμφάνιση του ρώσου σούπερ σταρ θύμιζε … γατάκι δαγκωμένο από πιτ μπουλ. Ο Θανάσης τον πίεσε τόσο ασφυκτικά που του έκλεισε το δρόμο για το καλάθι, δεν τον άφησε να ζεσταθεί, τον έκανε να νιώσει άβολα και τελικά του χάλασε το μυαλό. Ο Σβεντ παρασυρμένος από τον εγωισμό όλων των προικισμένων επιθετικών που επιμένουν να μετράνε την προσφορά μόνο από τους πόντους τους στην επίθεση, άρχισε να μην πασάρει και να εκβιάζει προσπάθειες αποσυντονίζοντας και τους συμπαίκτες του. Να δείτε ότι τελείωσε με 17 (αλλά με 7 /19 σουτ) και να έχει και την ψευδαίσθηση ότι διασώθηκε. Αφήστε που η απογοήτευση τον έκανε στην άμυνα, χειρότερο απ’ όσο είναι. Ο Λοτζέσκι του έβαζε καλάθι όποτε ήθελε

Η δεύτερη (διαπίστωση) είναι ότι ο (κάθε προπονητής) μπορεί να θέλει να είναι δίκαιος, αλλά υπάρχουν και ορισμένα πράγματα που είναι αποκλειστικά και μόνο στο χέρι των παικτών. Αυτοί πρέπει να είναι έτοιμοι να αξιοποιήσουν τις ευκαιρίες τους, όταν αυτές έρθουν. Στην προκειμένη περίπτωση το πιο φωτεινό (παράδειγμα) αποτελεί όχι τόσο η απολαυστική εμφάνιση του Μάρκους Ντένμον ο οποίος τελείωσε με 24 πόντους και 7 στα 9 τρίποντα, όσο η γενικότερη στάση και προσέγγισή του στην σκληρή πραγματικότητα της δουλειάς. Ήταν ο παίκτης που, μέχρι στιγμής θεωρείτο από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις, γιατί δεν είχε κάνει ούτε ένα καλό παιχνίδι στην Ευρώπη. Ανεξάρτητα από τις ικανότητές του, είχε αρχίσει να δημιουργεί ερωτηματικά, αν τελικά μπορεί να αλλάξει επίπεδο και να σταθεί στην Euroleague, φορώντας μια τόσο βαριά φανέλα. Την πρώτη μεγάλη νίκη λοιπόν την πέτυχε μόλις τελείωσε το ντέρμπι του ΣΕΦ, στο οποίο δεν χρησιμοποιήθηκε ούτε δευτερόλεπτο (μαζί με τον Ογκουστ). Όχι μόνο δεν έδειξε να απογοητεύεται, ή να στραβομουτσουνιάζει, αλλά φρόντισε να στείλει το μήνυμα ότι είναι εκεί, έτοιμος να δώσει την μάχη του, προφανώς βασισμένος στην επίγνωση ότι δεν αποκτήθηκε ως ένας φτασμένος παίκτης. Ο Πασκουάλ, προφανώς εκτιμώντας την υγιή προσέγγισή του, τού έδωσε θέση στην πεντάδα και σημαντικό χρόνο συμμετοχής με τον Πανιώνιο. Και ο Αμερικανός τον αξιοποίησε, ως «κανονάκι» την επόμενη και δυσκολότερη «πίστα». Με την Χίμκι, πιστοποίησε ότι έχει τον χαρακτήρα να αντέξει αυτό το σκωτσέζικο ντους, στο οποίο υποβάλλεται διαρκώς ένας παίκτης που βρίσκεται στην διαδικασία εκπαίδευσης. Δεν έχουν όλοι οι παίκτες την ίδια υπομονή, ή το ίδιο ένστικτο να βγουν με το μαχαίρι στα δόντια όταν έρθει η ώρα τους να αποδείξουν ότι μπορούν. Άλλους τους παίρνει από κάτω, άλλοι λιποψυχούν. Το σίγουρο είναι ότι ο δρόμος της αναβάθμισης περνάει από ανάλογες διαδικασίες. Υπάρχουν παραδείγματα παικτών στον ίδιο τον Παναθηναϊκό, που δεν άντεξαν τέτοιες δοκιμασίες. Με την υποσημείωση ότι αυτές οι δοκιμασίες δεν ολοκληρώνονται με ένα καλό παιχνίδι, το οποίο στο κάτω-κάτω, στατιστικά όλοι μπορούν να βρουν.

Φυσικά, ένα ματς που κρίθηκε τόσο εύκολα και από το πρώτο ημίχρονο, δεν σημαίνει ότι λύθηκαν όλα τα προβλήματα. Ούτε ότι ξαφνικά ο Παναθηναϊκός έγινε ομάδα που από τώρα έκλεισε θέση για το final4 του Βελιγραδίου. Στην παρούσα φάση όμως μπορεί να αναρωτηθεί κανείς πόσο μακριά μπορεί να τον πάει αυτό το προωθητικό κύμα πάνω στο οποίο ανέβηκε από την περασμένη Παρασκευή, αλλά και πόσα αντισώματα μπορεί να αναπτύξει ώστε να τα έχει απόθεμα που θα τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει την επόμενη δύσκολη περίοδο.