Το αντίδοτο στην αμμουδιά

Να την εξομολογηθώ την αμαρτία μου; Θα την εξομολογηθώ, αν και οι περισσότεροι από τους πιστούς αναγνώστες της στήλης θα τη μάντευαν και ανομολόγητη. Αυτές τις μέρες, του Αυγούστου, τρέμει η ψυχή μου μη τυχόν ακούσω ότι τραυματίστηκε κάποιος. Από την Εθνική εννοώ, φυσικά.

Ψηλαφίζω την ειδησεογραφία με απαλά νυχάκια και αγγίζω με βαμβάκι τα ονόματα των παικτών στην οθόνη. Ξορκίζω λέξεις όπως «πλήγμα» και «σοκ» και φτύνω στον κόρφο μου, κάθε φορά που μαθαίνω για κάποια ξαφνική απουσία άλλης ομάδας.

Χτύπησε ο Ερτέλ; Μακριά από εμάς. Αποσύρθηκε ο Βέσελι; Φτου φτου φτου. Μας αρκεί που χάσαμε τον χρήσιμο Ντόρσεϊ, δεν αντέχουμε άλλη απώλεια.

Τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, η Τσεχία ήταν και παραμένει πιθανός αντίπαλος της Εθνικής μας στο κρίσιμο ματς που θα κάνει τη διαφορά μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας, ενώ η Γαλλία μπορεί να την περιμένει στην αμέσως επόμενη γωνία.

Ας τις μονοπωλήσουν οι εχθροί λοιπόν τις αναποδιές, δεν θα ενοχληθώ ιδιαίτερα. Η Τουρκία, η Βραζιλία, το Μαυροβούνιο, η Νέα Ζηλανδία. Για τις ΗΠΑ δεν ανοίγω κουβέντα, καθώς μόνο η απόδειξις του εναντίου μπορεί να με πείσει ότι θα κερδίσουμε.

Αλήθεια, το έχει συνειδητοποιήσει ο Θανάσης Σκουρτόπουλος ότι μέσα στο ίδιο δίωρο θα κοουτσάρει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και θα έχει στον απέναντι πάγκο τον Γκρεγκ Πόποβιτς; Ας φτάσουμε όμως μέχρι εκεί και θα έχουμε άφθονο χρόνο για να ψάξουμε δραμαμίνες.

Όπως αντιλαμβάνεστε, δεν υπάρχει πιθανότητα να με τραβήξει κάποιος μακριά από τη (μουγκή) τηλεόραση, την ώρα του αυριανού φιλικού ή του αντίστοιχου της Κυριακής. Οι μπαρότσαρκες και τα απογευματινά μπάνια είναι για άλλους, όχι για εμάς τα αρρωστάκια.

Ουγγαρία και Ιράν; Ουγγαρία και Ιράν. Και εκπαιδευτικό διπλό να ήταν, θα καθόμουν να το δω. Μετά από 32 χρόνια, θα πρέπει να θεωρήσουμε πια την ασθένεια ανίατη.

Ελπίζω να αναρρώσει έγκαιρα ο Γιάννης από τη γαστρεντερίτιδα, γιατί μου έλειψε να τον καμαρώνω με τα μπλε, αυτόν που έγινε πρώτος στον Κόσμο αλλά συμπεριφέρεται σαν primus inter pares.

Αλλά δεν καίγομαι μόνο για τον Greek freak. Θέλω να δω και τους άλλους. Τον Πρίντεζη, τον Καλάθη, τον Σλούκα, τον Παπανικολάου, τον Μπουρούση, τον Παπαγιάννη, τον Παπαπέτρου, τον Μάντζαρη, τον Θανάση, όλους εκείνους που κόντεψαν να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα και να φέρουν την Εθνική στην τετράδα του τραυματικού Ευρωμπάσκετ 2017.

Τον Λαρεντζάκη, τον Μήτογλου, τον Κόνιαρη, τον Κώστα Αντετοκούνμπο, τα νέα παιδιά που έρχονται να ανανεώσουν τα κύτταρα της κάπως γερασμένης ομάδας. Τον Σαλούστρο, τον Αθηναίου, τον Βασιλόπουλο, τους ήρωες των «παραθύρων».

Τον Βασιλόπουλο, περισσότερο από όλους. Η μεγάλη επιστροφή του από τη λησμονιά και από τα χειρουργεία ζεσταίνει την ψυχή και ποτίζει με ατσάλι τον σκελετό της ομάδας.

Ξέρετε πότε έγραψε την τελευταία του συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση με την Εθνική Ανδρών; Το 2008. Ξέρετε πού; Στο Πεκίνο.

Στο ίδιο γήπεδο όπου θα διεξαχθούν φέτος προημιτελικοί, ημιτελικοί και τελικός. Σε εκείνο το δραματικό ματς με την Αργεντινή του Τζινόμπιλι και του Ντελφίνο…

Για το «Ακρόπολις», να προμηθευτείτε έγκαιρα τα εισιτήριά σας, γιατί θα γίνει χαλασμός. Μη με σκοτίζετε με τα μπάνια του λαού, εδώ μιλάμε για σοβαρά πράγματα και άλλωστε οι αμμουδιές τον Δεκαπενταύγουστο είναι ανυπόφορες, χειρότερες και από το τσιμέντο. Σίγουρα χειρότερες από το καλό μπάσκετ.

Δεν έχει μόνο Γιάννη το μενού του τριημέρου 16-18 Αυγούστου, αλλά και Γιόκιτς και Μπογκντάνοβιτς και Τεόντοσιτς και Μπιέλιτσα και Οσμάν και Κορκμάζ και Μπελινέλι, παραλίγο και Γκαλινάρι.

Το νου σας όμως, να χειροκροτήσουμε εξίσου θερμά και τους άλλους Έλληνες διεθνείς, ιδίως εκείνους που αναλαμβάνουν αγόγγυστα τη λάντζα.

Η διάκριση στο Παγκόσμιο μπορεί να εξελιχθεί σε υπόθεση όχι μόνο του Αντετοκούνμπο και του Σλούκα, αλλά και του Λαρεντζάκη, του Μάντζαρη, του Παπαγιάννη, του Βασιλόπουλου.

Η Εθνική θα είχε πιθανότατα επιστρέψει με μετάλλιο από την Κωνσταντινούπολη το 2017, εάν είχε 2-3 παίκτες ακόμη για να υποστηρίξουν το εγχείρημα με φιλότιμο και ιδρώτα. Έστω και χωρίς Γιάννη.

Επαναλαμβάνω εδώ αυτό που έγραψα τις προάλλες, ότι το κλίμα στη φετινή ομάδα μου φάνηκε αισθητά βελτιωμένο. Θα πείτε ότι δεν γίνεται χειρότερα από τα προπερσινά παρατράγουδα και θα έχετε δίκαιο.

Το 2017, η ατμόσφαιρα ήταν εξαρχής δυσοίωνη, με ευθύνη πρωτίστως της Ομοσπονδίας που άφησε την Εθνική ανοχύρωτη και εν πολλοίς ακέφαλη. Όταν τα έγραψα, πριν ακόμη γίνει το τζάμπολ, βρήκα τον μπελά μου ακόμη και από παίκτες. Αλλά η εικόνα της ομάδας στο Ελσίνκι με δικαίωσε.

Φέτος, ξεκινάμε καλύτερα ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε από μία πρώτη γνωριμία με τα αποδυτήρια. Δεν πρόκειται να αναφερθώ σε πρόσωπα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κάνουν τη διαφορά, άλλωστε όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας.

Αφήνω στην άκρη το μπαμπάκι, για να κλείσω σιγά σιγά το κείμενο, που άλλωστε δεν είχε λόγο ύπαρξης πέρα από μία αυγουστιάτικη «καλησπέρα» στην αποστολή της Εθνικής. Πιστεύω ότι η ομάδα θα πάει καλά στο Μουντομπάσκετ, εφ’ όσον μείνουν υγιείς οι 8-9 βασικοί παίκτες της και δεν υπάρξει κακοδαιμονία.

Όταν γράφω «καλά», για να μη μπερδευόμαστε, εννοώ προημιτελικά. Οχτάδα και βλέπουμε, εάν και εφ' όσον φτάσουμε έως εκεί.

Όσοι βιάζονται να πανηγυρίσουν προκαταβολικά το μετάλλιο που ονειρεύονται, παρακαλούνται να ανοίξουν τα μάτια διάπλατα για να δουν το υλικό των Σέρβων, στις 18 Αυγούστου στο ΟΑΚΑ. Σαν αυτούς ή και καλύτεροι υπάρχουν 3-4 άλλοι.

Για τη δική μας ομάδα, το σημαντικότερο εφόδιο στο ταξίδι προς τη Ναντζίνγκ θα είναι η ταπεινοφροσύνη, κληρονομιά από την εποχή του Γιαννάκη, του Διαμαντίδη, του Σπανούλη, του Παπαλουκά και του Ζήση.

Αν είναι να ξαναγίνουμε Ελληνάρες, όπως πρόπερσι, καλύτερα να μείνουμε στα μετόπισθεν και να δούμε το Μουντομπάσκετ από τον καναπέ, παρέα με τον Ερτέλ και τον Βέσελι.