Αθλητές χωρίς άθλημα!

Αν επιθυμούμε να κριτικάρουμε τα παιδιά της U18, να διατυπώσουμε την άποψη μας για τις μέχρι τώρα επιδόσεις τους στο Πανευρωπαϊκό που διεξάγεται αυτές τις μέρες στο Βόλο , καλό είναι να γνωρίζουμε σε απόλυτο βαθμό τις διαδικασίες αλλά κα τις προϋποθέσεις που τους οδήγησαν ώστε να φτάσουν στην μπασκετική τους ενηλικίωση αλλά κι αυτές που διατρέχουν στην καριέρα τους μέχρι σήμερα.

Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τους αθλητές που συμμετείχαν με τη Εθνική Νέων στο Ισραήλ ακόμα και αυτούς που δοκιμάστηκαν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ηρακλείου!

Όλα αυτά γιατί γίνεται πολύς λόγος για την αθλητικότητα των παιδιών σε σύγκριση με συνομήλικους τους άλλων χωρών ,για το μπάσκετ που αλλάζει, για το ταλέντο που κατασπαταλείται σαν το νερό των πηγών.

Όχι ότι όλα αυτά δεν έχουν βάση. Έχουν και παραέχουν αλλά πριν βιαστούμε να φτάσουμε στο κεφάλαιο της εξειδίκευσης καλό θα ήταν να έχουμε εξαντλήσει πρώτα αυτό της βασικής εκπαίδευσης.

Εκπαίδευση που αφορά όλους τους τομείς και όχι μόνο το αγωνιστικό. Γιατί το ταλέντο από μόνο του δεν σε ολοκληρώνει. Ο χαρακτήρας οδηγεί στην ολοκλήρωση και ο χαρακτήρας διαπλάθεται μέσα από την διαπαιδαγώγηση στην οποία εμπλέκονται πολλοί.

Εκτός από τους προπονητές, φυσικά το οικογενειακό περιβάλλον, οι φίλοι , οι γνωστοί , οι κολλητοί, οι μάνατζερ! Μην ξεχνάμε στις μέρες μας τους μάνατζερ! Διατρέχουμε κίνδυνο μέχρι και να μας ….μηνύσουν!!!

Πριν καταθέσω λοιπόν την άποψη μου ιεραρχώ ως πρώτη μου υποχρέωση να υποβάλω τα σέβη μου και τα συγχαρητήρια μου στον κόουτς της Εθνικής Γιώργο Βλασσόπουλο για την δήλωση του ενώπιον των καμερών.

Ότι δηλαδή στο τουρνουά δεν τον ενδιαφέρει πρωτίστως το μετάλλιο αλλά η συγκεκριμένη Εθνική να παράγει παίκτες ικανούς και προετοιμασμένους ώστε να στελεχώσουν σε βάθος χρόνου την Εθνική Ανδρών! Μπράβο του γιατί αυτή είναι η μόνη προοπτική.

Και πάλι συγχαρητήρια γιατί ανάλογες δηλώσεις έχουν … ψελλίσει (άλλο ψελλίζω κι άλλο διατυπώνω με σαφήνεια) στο παρελθόν συνάδελφοι του από ίδιες υπεύθυνες θέσεις αλλά επί του πρακτέου την κρίσιμη ώρα από παράλληλα, όπως της Εθνικής, πόστα …λοξοκοίταξαν προς το δάσος των επιτυχιών και των διακρίσεων!

Δεν σκοπεύω να καταθέσω διατριβή , ούτε μελέτη . Αυτά ανήκουν στις αρμοδιότητες των ειδικών.

Θα καταθέσω όμως τις εμπειρίες μου και τις παρατηρήσεις μου , έχοντας συζητήσει το σύνολο αυτών με τους επιτετραμμένους του αθλήματος, το οποίο τυχαίνει να παρακολουθώ από τα μέσα της δεκαετίας του’70.

Απλά πράματα λοιπόν, απλές σκέψεις που μοιραία μεταμορφώνονται σε σύνθετες προϊόντος του χρόνου.

Από ποιους έμαθαν τα βασικά του μπάσκετ αυτά τα παιδιά όταν πρωτοάρχισαν να χτυπούν την μπάλα στο παρκέ;

Από απλούς γυμναστές χωρίς καμία εξειδίκευση, οι οποίοι έτρεχαν να κάνουν άλλες τρείς δουλειές για να επιβιώσουν!

Κι όταν πάλι υπήρχε η γνώση αυτή ήταν μερική χωρίς την συνδρομή σεμιναρίων ή σύγχρονων μεθόδων προπονητικής.

Τα παιδιά αυτά έχετε ρωτήσει όταν με το καλό έφτασαν στο παιδικό πόσες θέσεις ανεβοκατέβηκαν για το …καλό τους , για το καλό της ομάδας που εκπροσωπούσαν –γιατί οι τίτλοι δίνουν άλλο κύρος- γιατί οι προπονητές έψαχναν ένα τρόπο κι αυτοί να διακριθούν.

Αν ο Ντοντσίτς είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα ακόμα θα μάλωναν εκατοντάδες ειδικοί και ανάμεσα σ’ αυτούς πολλοί από το συνάφι μας , αν είναι καθαρό τριάρι, τριαροτεσσάρι, τεσσαροπεντάρι , δυάρι με σαλόνι και λουτροκαμπινέ!

Και μέχρι να καταλήξουν το παιδί θα είχε χαθεί.

Ποιοι έμαθαν σ’ αυτά τα παιδιά να πασάρουν! Που δεν πασάρουν. Το καθένα θέλει από μια μπάλα με την τρόμπα μαζί.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει προπονήσεις εφηβικών ομάδων πριν από χρόνια , όσοι διάγουν την πεντηκοστή δεκαετία της ζωής τους και έχουν ασχοληθεί από πολύ έως λίγο με το άθλημα , ακόμα θα θυμούνται σαν εφιάλτη την κραυγή του προπονητή τους μόλις έπαιρναν την μπάλα από την γραμμή της επαναφοράς μετά το πρώτο χτύπημα στο παρκέ.

«Δωωωωωωωωωωωωωωωως την ριμάδα»!

Που δεν ήταν ριμάδα. Κάτι άλλο χειρότερο ήταν σαν χαρακτηρισμός αλλά λέμε τώρα…

Τώρα ακούς την μπάλα στο παρκέ να χτυπά ασταμάτητα σαν καμπάνα την Μεγάλη Παρασκευή.

Στο ένας εναντίον ενός είμαστε 40 χρόνια πίσω. Όταν άσος περιμένει με άνεση να ξεκινήσουν οι περιστροφές ώστε να ξεκινήσει η δράση με την ασφάλεια ότι μέχρι τότε κανείς δεν θα τον ενοχλήσει , αλλά ούτε και ο ίδος θα ενοχλήσει όταν παίζει άμυνα , τότε για πια εξοικείωση μιλάμε;

Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι οι περιφερειακοί μας παίκτες χρόνια πριν όταν υπήρχε ακόμα η μια συν μια βολή μετρούσαν ποσοστό ευστοχίας από 50% και πάνω στις ελεύθερες βολές! Το έπος του Καμπούρη δεν γράφτηκε τυχαία!!!

Και μια που γύρισα τον χρόνο πίσω μου είναι αδύνατον να μην φέρω στο μυαλό μου όσα μας έλεγε 40 χρόνια πριν ο Λάζαρο Λέσιτς αυτή η μορφή του μπάσκετ.

Ότι δηλαδή δεν υπάρχει παίκτης αν δεν έχει σουτ!

Η ικανότητα στο σουτ αλλά και η εκπαίδευση σ’ αυτό τον τομέα είναι είδος προς εξαφάνιση στα καθ’ ημάς. Καλύτερα να μην έχει ντρίπλα αλλά να έχει σουτ επέμενε. Τι θα κάνει αναρωτιόταν όταν τον κλείσουν και δεν έχει σουτ!

Επέμενε μάλιστα ότι τα μικρά παιδιά θα πρέπει να τρώνε ψάρι γιατί έχει φώσφορο( φωσφόρο το έλεγε!!!) και έτσι θα τους βοηθήσει να βλέπουν καλά για να γίνουν καλοί σουτέριδες!

Ναι τότε υπήρχαν καλύτεροι προπονητές ή για να μην αδικήσω κανένα απλά δεν μπλέκονταν στα πόδια τους οι στρατιές παρατρεχάμενων που υπάρχουν τώρα.

Είχαν βέβαια και οι ίδιοι την προσωπικότητα να κόβουν τον βήχα στους εξυπνάκηδες.

Από το μπάσκετ του τότε στο μπάσκετ του σήμερα δεν καταφέραμε να περάσουμε ποτέ διατηρώντας τις αρχές τις αξίες τον προγραμματισμό την διατήρηση της τεχνογνωσίας σε υψηλό επίπεδο αλλά και τις μεθόδους που μας έφεραν διακρίσεις, καθιστώντας μας σημαντική δύναμη.

Ποντάραμε μόνο στο ταλέντο των γενεών , στις αξιόλογες φουρνιές χωρίς εμβαθύνσεις, διατηρώντας στα πόστα ίδια πρόσωπα και ίδιες καταστάσεις!

Και για περάσουμε στον ευρύτερο χώρο αυτού που ορίζουμε ως περιβάλλον θα αναφερθώ σε όσα μου έλεγε προβληματισμένος ένας παλαίμαχος παίκτης τωρινός κόουτς τμημάτων υποδομής.

Το πόση εντύπωση του προκαλεί το δρομολόγιο των νέων παικτών μετά την λήξη ενός παιχνιδιού.

Πρώτα θα περάσουν από την κερκίδα να μιλήσουν στον μπαμπά και στην μαμά , μετά με τον κολλητό , μετά με την κοπέλα , μετά με τον γνωστό που θα του πει πόσο μάγκας ήταν μετά με τον μάνατζερ και τέλος, πολύ…τέλος στα αποδυτήρια με τον προπονητή.

Για να ακολουθήσει η περιήγηση στο φου μπου να διαπιστώσουμε πόσα like πήραμε!

Έτσι μπάσκετ δεν παίζεις ή μάλλον παίζεις αλλά ένα άλλο μπάσκετ καταδικασμένος να κοιτάζεις την πλάτη όλων αυτών που φιλοδοξείς να ξεπεράσεις.

Και δεν θα τους ξεπεράσεις όχι γιατί είναι πιο αθλητικοί αλλά γιατί είσαι πίσω στην δημιουργία αθλητών.

Η γενιά του Κολοκυθά και του Γκούμα όταν κέρδιζε τους Γάλλους , οι πουρκουάδες δεν ήταν λιγότερο αθλητικοί απ’ ότι σήμερα τηρουμένων των αναλογιών, αλλά οι δικοί μας γνώριζαν πώς να πάνε την βάρκα με κουπί ή χωρίς, όπως και η γενιά του Διαμαντίδη άλλωστε!

Αν τώρα σε όλα αυτά προσθέσεις και τον αρνητικότατο παράγοντα ότι αυτά τα παιδιά στις ομάδες που οργανικά ανήκουν ,έχουν πολύ λίγες πιθανότητες να αγωνιστούν στο βαθμό που θα τους επιτρέψει να αποκτήσουν εμπειρία και παραστάσεις, τότε μοιραία χωρίς παιδεία και βάσεις θα καταλήξουν αθλητές χωρίς άθλημα!

Θα σωθούν μόνο όσοι καταφέρουν να δραπετεύσουν στο εξωτερικό.